เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 421
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 422
ข้อเสนอของหลี่เฉิน ทำให้ซูเจิ้นถิงแสดงสีหน้าตกตะลึง ไม่ใช่ว่าท่านจิ้งจือมีคุณสมบัติไม่พอ แต่...“ฝ่าบาท ท่านจิ้งจือมีชื่อเสียงเกริกก้องไปทั่วโลกใต้หล้า ในช่วงปีแรกๆ องค์จักรพรรดิเคยเชิญเขาให้รับราชการอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ความทะเยอทะยานของเขาไม่ได้อยู่ในราชสำนัก แต่อยู่ในกระท่อมมุงจาก และสนใจเรื่องภูเขาธารา”“ชื่อเสียงของท่านจิ้งจือนั้นสูงส่งมาก อาจกล่าวได้ว่าเป็นปราชญ์ขงจื๊อที่ยังมีชีวิต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ราชสำนักก็ไม่สามารถใช้กำลังบังคับเขาได้”“ดังนั้น หากฝ่าบาทต้องการแนวทางใหม่เช่นนี้จริงๆ ก็อย่าทรงคาดหวังมากนัก”ซูเจิ้นถิงพยายามใช้ถ้อยคำแบบอ้อมๆ แต่ก็ยังคงกังวลว่าคำพูดของเขาจะทำให้หลี่เฉินหงุดหงิด และต้องการให้เขาไปพาตัวท่านจิ้งจือมา และถ้าหากจัดการไม่ดี องค์รัชทายาทก็จะกลายเป็นเป้าหมายถูกวิจารณ์ทั้งทางวาจาและลายลักษณ์อักษรจากนักวิชาการทั่วใต้หล้า นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับองค์รัชทายาทอย่างแน่นอนหลี่เฉินเห็นความกังวลของซูเจิ้นถิง จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้เรื่องนี้ดี เมื่อพูดถึงความมั่นใจ ถึงแม้ว่าข้าจะมั่นใจอยู่หลายส่วน แต่ก็รู้ด้วยว่าท่านจิ้งจือนั้นโน้มน้าวได้ย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 423
“สำหรับหนิงอ๋องแล้ว แม้จะน่าเสียดายที่แผนการล้มเหลว แต่ความสำเร็จถูกกำหนดด้วยโชคชะตา หากล้มเหลวสักครั้งก็หาโอกาสใหม่อีกได้ หากเขาไม่มีความอดทน คงไม่อยู่รอจนถึงตอนนี้ เขาสามารถรอได้”“ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ยากที่สุดที่จะเข้าใจในโลกนี้ก็คือ จิตใจของมนุษย์ มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา หากคิดจะเดาใจคน ก็ต้องพร้อมที่จะยอมรับความล้มเหลว”หลี่เฉินจ้องไปที่โจวผิงอันแล้วพูดเบาๆ “เขากำลังรออะไร?”โจวผิงอันหลุบตาต่ำกล่าวว่า “รอโอกาสที่จะครองโลก” หลี่เฉินกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “หนิงอ๋องเป็นเชื้อพระวงศ์ และยังเป็นอ๋องข้าราชบริพารที่ชายแดนซึ่งทรงพลังและสูงส่งท่านหนึ่ง เขาภักดีต่อราชสำนักมาหลายทศวรรษ และปกป้องชายแดนโดยไม่มีความผิดพลาดใดๆ ทำให้แดนตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิไม่ถูกรบกวนโดยพวกถู่ซือ หากคำพูดของเจ้าหลุดออกไป เจ้าจะถูกตัดศีรษะ”โจวผิงอันโค้งคำนับหลี่เฉินและกล่าวว่า “หากเป็นความผิดฐานตัดศีรษะ ฝ่าบาทก็ทรงตัดศีรษะของกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินยืนขึ้น เดินไปหาโจวผิงอันซึ่งยังคงค้อมตัวอยู่ในท่าคำนับ และพูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ว่า “เจ้าฉลาดมาก พูดได้เลยว่าเป็นหนึ่งในคนที่ฉลาดที่ส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 424
“กระหม่อมโจวผิงอัน ขอบพระทัยฝ่าบาท”โจวผิงอันไม่สะทกสะท้านกับความโปรดปราน หลังจากโขกศีรษะขอบคุณ ก็ตอบด้วยความเคารพหลี่เฉินมองไปที่โจวผิงอันแล้วกล่าวว่า “พระราชโองการนี้จะประกาศใช้อย่างเป็นทางการในภายหลัง และจะมีการประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้ในเวลาเดียวกัน หลังจากศาลาว่าการเริ่มทำงานในปีใหม่ เจ้าก็สามารถเข้ารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการได้ ก่อนหน้านี้ ข้าได้ส่งคนของข้าเข้าไปในกรมยุติธรรมแล้ว พวกเขาจะมาหาเจ้า และให้ความร่วมมือกับเจ้า”“งานราชการของกรมยุติธรรม จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก แต่ในเมื่อข้าได้จัดให้เจ้าไปอยู่ในกรมยุติธรรม และดำรงตำแหน่งเป็นเสนาบดี ดังนั้นเจ้าต้องสร้างความสำเร็จบางอย่างเพื่อแสดงให้ข้าเห็น” โจวผิงอันตอบอย่างสงบ “กระหม่อมทราบ”หลี่เฉินมองโจวผิงอันด้วยสายตายิ้มคล้ายไม่ยิ้มแล้วพูดว่า “ตำแหน่งนี้ ในตอนแรกข้าไม่คิดจะมอบให้กับเจ้า แต่คนอื่นๆ นั้น หากไม่ขาดความสามารถ ก็น่ากังวลในด้านของความภักดี หากบุ่มบ่ามสนับสนุนใครสักคนในราชสำนัก เกรงว่าคงจะไร้ประโยชน์ ในทางกลับกันเจ้าคือสามัญชนคนธรรมดา เมื่อเข้ารับตำแหน่งคงจะทำให้สำนักราชเลขาสับสนอยู่สักพัก แต่พวกเขาจะพุ่งเป้ามา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 425
หลังออกจากเมืองหลวง ก็เข้าสู่เขตจังหวัดซุ่นเทียน ใช้ถนนหลักทางใต้สู่เทียนจินเว่ย จากนั้นก็อ้อมไปทางทิศตะวันออกไปตามอ่าวป๋อไห่ ผ่านจังหวัดชิงโจว จังหวัดไหลโจว และจังหวัดเติ้งโจว ในที่สุดหลี่เฉินก็มาถึงจุดหมายปลายทางของเขา เวยไห่เว่ยนอกเหนือจากยอดฝีมือห้าสิบอันดับแรกของหน่วยบูรพาและซานเป่าแล้ว ยังมีองครักษ์อวี่หลินจำนวนสามร้อยนายติดตามขบวนมาด้วย พวกเขาปลอมตัวและกระจายตัวออกไปในรัศมีสิบลี้จากรถม้าของหลี่เฉินทั้งหน้าและหลัง หากมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น องครักษ์อวี่หลินทั้งสามร้อยนายก็สามารถมาถึงได้ภายในหนึ่งเค่อ พวกเขามีอาวุธครบมือและยังพกหน้าไม้ศักดิ์สิทธิ์มาด้วย เพียงแค่แยกส่วนออกเพื่อความสะดวกในการพกพา สามารถรับมือกับการเผชิญหน้าแบบสงครามย่อยๆ ได้ บวกกับองครักษ์เสื้อแพรระดับแนวหน้าถึงห้าสิบนาย ความปลอดภัยของหลี่เฉินนั้นอาจกล่าวได้ว่าไร้ความกังวลซูจิ่นพ่าซึ่งมาพร้อมกับหลี่เฉิน ไม่สนใจการขบวนป้องกันที่หรูหราเช่นนี้“ถูกงูกัดครั้งหนึ่ง กลัวเชือกไปสิบปี กรณีรวมถึงเจ้าด้วยหรือเปล่า?”“อยู่ในเมืองหลวง เรียกลมเรียกฝน กลืนภูเขาแม่น้ำนับหมื่นลี้ดุจพยัคฆ์ได้ พอออกจากเมืองหลวง ก็ให้องค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 426
หลี่เฉินหัวเราะ พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ นี่คือสิ่งที่เสด็จพ่อ อ๋องข้าราชบริพาร หรือแม้แต่ข้าก็ต้องการมากที่สุดในตอนนี้! ที่ยืนอยู่เบื้องหลังของท่านจิ้งจือนั้นคือนักวิชาการจากทั่วทุกมุมโลก และเป็นนักวิชาการที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุด เทียบเท่ากับนักปราชญ์มีชีวิต หากเขาเลือกเรา เราจะได้รับการสนับสนุนจากนักวิชาการของใต้หล้า และผู้มีความสามารถก็จะหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เวลานี้ สิ่งที่ตำหนักบูรพาขาดแคลนมากที่สุดไม่ใช่อำนาจหรือเงินทอง แต่เป็นคนที่มีความสามารถ!”“กล่าวโดยสรุปคือ หากเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ ตำหนักบูรพาก็จะมีอิทธิพลในหมู่ประชาชนอย่างที่สำนักราชเลขาทำได้แค่ฝันถึง!”“ถึงแม้ว่าสำนักราชเลขาจะยังคงมีอำนาจในราชสำนัก แต่ด้วยการสนับสนุนจากนักวิชาการในใต้หล้า กฤษฎีกาของตำหนักบูรพาก็ไม่มีใครกล้าเพิกเฉย”หลี่เฉินหรี่ตาลงและพูดเบาๆ ว่า “นี่คือมีดที่สามารถสังหารจ้าวเสวียนจีได้!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซูจิ่นพ่าก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา นางต้องการจะถามอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่ารถม้าเริ่มช้าลง จากนั้นก็มีเสียงของซานเป่าดังมาจากด้านนอก“ฝ่าบาท ด้านหน้ามีคนทะเลาะกัน”หลี่เฉินขมวดคิ้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 427
“ท่านครับ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่จ่ายภาษี แต่ภาษีนั้นมากเกินไปและเข้มงวดเกินไป พวกเราชาวประมงต้องอาศัยสภาพอากาศเป็นหลักในการดำรงชีวิต มันเป็นเรื่องปกติที่คนหลายคนจะเสียชีวิตจากการออกทะเล อาจกล่าวได้ว่าเอาหัวพาดเอว หาอาหารก็ได้ พวกเราออกทะเล ทางราชการก็เก็บภาษี ตกปลากลับมา ไม่ว่าจะได้อะไร ก็จะเก็บภาษีประมงสามส่วน เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องเสียค่าธรรมเนียมรายเดือนและภาษีรายหัวทุกปี”“แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น พวกเราก็กัดฟันทนมาเรื่อยๆ แต่ปีนี้วันหยุดประจำปียังไม่สิ้นสุดลงด้วยซ้ำ แต่เจ้าหน้าที่พวกนี้ก็มาเก็บภาษีอะไรสักอย่าง เมื่อไม่กี่วันก่อน มารดาวัยแปดสิบของข้าล้มป่วย ข้าฆ่าไก่ที่เหลืออยู่ตัวเดียวในบ้านเพื่อบำรุงรักษามารดา แต่เจ้าหน้าที่พวกนี้ก็จะเอาไก่ไปครึ่งตัว บีบคั้นกันขนาดนี้ แล้วจะให้พวกเราใช้ชีวิตอย่างไร?”ทันทีที่ประโยคเหล่านี้หลุดออกมา ชาวประมงกลุ่มนั้นก็โกรธขึ้นมา แต่ละคนล้วนชี้หน้าด่าเจ้าหน้าที่ทุกคนซูจิ่นพ่าที่ออกมาตามหลังได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็พลันเย็นชาเล็กน้อย นางมองเจ้าหน้าที่เหล่านั้นด้วยสายตาไม่เป็นมิตรทางด้านซานเป่าก็ตะคอกใส่ว่า “จะโวยวายอะไร? เงียบเดี๋ยวนี้!”การเก็บภาษี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 428
ด้วยการแทรกแซงของหน่วยบูรพา เจ้าหน้าที่ก็ถูกแยกตัวออกไปบางส่วน เพื่อนำกลุ่มชาวบ้านที่ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจากไปพวกเขาทุกคนดูมีความสุขมาก แม้จะต้องติดคุกสามวันก็ยังคงมีความสุขอย่างเห็นได้ชัดเมื่อกลุ่มชาวบ้านจากไปแล้ว หลี่เฉินก็มองไปที่เจ้าหน้าที่และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ใครคือผู้ว่าราชการเวยไห่เว่ย?”เจ้าหน้าที่ที่เป็นหัวหน้าก็รีบตอบไปว่า “ผู้ว่าราชการเวยไห่เว่ยของพวกเราคือ เจิ้งเป่าหรง”หลี่เฉินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออก“ซานเป่า”หลี่เฉินตะโกนเรียก “ส่งองครักษ์เสื้อแพรสองคนติดตามเจ้าหน้าที่คนนี้ไป และพาเจิ้งเป่าหรงมาพบข้าที่สถานบันกวนไห่”สถานบันกวนไห่ เป็นที่พักอาศัยอันเงียบสงบของท่านจิ้งจือในเวยไห่เว่ยหลี่เฉินจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย และตรวจทานความสะอาดให้แน่ใจว่าไม่เลอะโคลน แม้ว่าเจ้าหน้าที่จะเต็มไปด้วยความสงสัยและสับสน แต่ก็ไม่กล้าถามอยู่ดี แค่คิดว่าคนของหน่วยบูรพาจะตามตัวเองกลับไป พวกเขาก็รู้ว่าผู้ว่าราชการของตัวเองนั้นเจอปัญหาเข้าแล้ว ไม่แน่ว่าหมวกบนหัวน่าจะรักษาไว้ไม่ได้หลังจากคิดเรื่องนี้ จู่ๆ ความคิดก็พลันกระจ่างขึ้นมา เจ้าหน้าที่คนนั้นยืนขึ้นแล้วโค้งคำนับอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 429
“ไม่เพียงเท่านั้น เวยไห่เว่ยยังมีเงินเสริมสร้างการป้องกันทางชายฝั่ง ชาวประมงที่อื่นไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปหาปลาในทะเลได้ เพราะมีนโยบายห้ามออกทะเล แต่ถ้าเป็นแถวชายฝั่งก็ยังไปได้ แต่ในหนึ่งปี ชาวประมงสามารถออกไปชายฝั่งได้เพียง 100 วันเท่านั้น แต่มีเพียงชาวประมงเวยไห่เว่ยเท่านั้นที่สามารถออกทะเลได้มากกว่า 200 วันต่อปี เป็นเพราะเวยไห่เว่ยใช้เงินเพื่อรักษาแนวป้องกันทางชายฝั่ง ทำให้พวกตงอิ๋งเรียนรู้ที่จะอ้อมเวยไห่เว่ยไป”หลี่เฉินตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้หากสิ่งที่ซูจิ่นพ่าพูดเป็นความจริง ภาษีเบ็ดเตล็ดของเวยไห่เว่ยก็ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับความโลภของเจิ้งเป่าหรง“ทำไมเจ้าถึงรู้ชัดเจนขนาดนี้ล่ะ?” หลี่เฉินถามซูจิ่นพ่าหัวเราะแล้วพูดว่า “เมื่อครั้งที่เจิ้งเป่าหรงบริจาคเงินให้กับทางการ เขาเคยขอพบบิดาของข้าผ่านทางญาติห่างๆ แต่ท่านพ่อปฏิเสธในตอนแรก แต่แล้วเขาก็คุกเข่าที่หน้าประตูเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน และท่านพ่อก็เขียนจดหมายแนะนำอย่างไม่เต็มใจ ส่งถึงกรมขุนนางและกรมครัวเรือน”“ไม่อย่างนั้นตำแหน่งผู้ว่าราชการจัดหวัดหนึ่ง ต่อให้ร่ำรวยแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีใครในตำแหน่งสูงๆ แนะนำ มีเงินก็ซื้อไม่
บทล่าสุด
