เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 394
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 395
“เจ้าหมอนี่มาจากไหนกันนะ? เหตุใดคุณหนูซูถึงนั่งข้างเขา!”“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ดูไม่คุ้นหน้าเลย”“จุ๊ๆ พวกเจ้าสองคนเงียบเสียงหน่อยเถอะ ชายคนนั้นบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าอยู่ข้างนอก ข้าเห็นเขาทะเลาะกับคุณชายจาง จางหวังหยาง แม้ว่ารัฐทายาทจะมาไกล่เกลี่ยด้วยตนเอง และต่อมาคุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลจะมาถึง แต่คนผู้นี้กลับไม่ไว้หน้าใครเลย”“พวกเจ้าลองเดาผลดูสิ เขาไม่เพียงแต่จะทำให้คุณชายจางต้องคุกเข่าบนพื้นหิมะ แต่ยังทำให้คุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลต้องจากไปอย่างสิ้นหวังอีกด้วย”“ซี๊ด...คนผู้นี้บ้าไปแล้วจริงๆ เขาล่วงเกินคนใหญ่คนโตถึงสามคน อยู่ห่างๆ เขาไว้จะดีกว่า”งานชุมนุมกวียังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์หลี่เฉินก็เริ่มดังสนั่นแล้ว บางครั้งก็มีคำพูดสองสามคำที่ลอยเข้ามาในหูของหลี่เฉิน และทำให้หลี่เฉินต้องหัวเราะออกมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเท่าไหร่นัก ในทางตรงกันข้าม ซูจิ่นพ่าฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินใครบางคนอธิบายว่าหลี่เฉินเป็นสัตว์ประหลาดมาจากไหน ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและยิ้มออกมาอย่างภูมิใจมากหลี่เฉินจ้องมองนางแต่ไม่ได้พูดอะไรมากตอนนั้นเอง ก็มีคน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 396
ประโยคนี้พูดอย่างไม่เห็นแก่ตัวและเหมาะสมอยู่บนเวทีเหล่าชนชั้นสูงรุ่นที่สองของเมืองหลวงที่อยู่ด้านล่าง ต่างก็ยกย่องความมีน้ำใจของรัฐทายาทเหวินอ๋องเป็นอันดับแรกด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยน สุภาพ นอบน้อม แต่สง่างามของรัฐทายาทเหวินอ๋อง ก็ได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ในขณะนั้น ก็มีผู้กล้าสองสามคนเริ่มถามรัฐทายาทเหวินอ๋องว่าแต่งงานแล้วหรือยัง“เจ้ารู้สึกอย่างไร?” หลี่เฉินเอนตัวไปกระซิบที่ข้างหูของซูจิ่นพ่าซูจิ่นพ่ากำลังฟังคำพูดของรัฐทายาทเหวินอ๋อง จนไม่ทันระวังหลี่เฉินก็สะดุ้งตกใจ นางผลักหลี่เฉิน และบอกให้เขานั่งดีๆ อย่าอยู่ใกล้นางมาก จากนั้นก็พูดว่า “บุคลิกสง่างาม วาจาไพเราะ ลีลาการสนทนาพาทีเหนือขั้น ช่างไร้ที่ติ” “ดูหน้าซื่อใจคดนิดหน่อย” หลี่เฉินพูดอย่างเฉยชาซูจิ่นพ่าพูดยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าอิจฉาเพราะคนอื่นหลีกเลี่ยงเจ้าเหมือนเจองูหรือแมงป่อง แต่พวกเขากลับแห่แหนกันไปหาเขาหรือเปล่า?” “อิจฉา?”หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เจ้าให้หน้าเขาเกินไปแล้ว”ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกเขา จ้าวไท่ไหลรู้สึกอิจฉามากจนดวงตาร้อนผ่าว เมื่อมองดูพวกเขาสองพูดคุยและหัวเราะกันเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 397
การโต้แย้งของจ้าวไท่ไหลนั้นเกินความคาดหมายของทุกคนแม้แต่หลี่เฉินยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจ้าวไท่ไหลพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “สิ่งที่ราชสำนักทำ ย่อมเป็นเจตนาของราชสำนักอยู่แล้ว พวกเราแค่ดูมัน แสดงความคิดเห็นของเราได้ แต่รัฐทายาท ท่านกลับสนับสนุนทุกคนให้เป็นปรปักษ์กับราชสำนักอย่างเปิดเผย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คงจะมีคนถามไม่น้อยว่ารัฐทายาทคิดจะทำอะไร”“จู่ๆ ก็เกิดตรัสรู้ขึ้นมา?” ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินด้วยความสับสน หลี่เฉินส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไรบรรยากาศที่อบอุ่นแต่เดิมตอนนี้กลับเย็นลงทันที เนื่องจากจ้าวไท่ไหลแสดงท่าทีต่อต้านรัฐทายาทเหวินอ๋องรัฐทายาทเหวินอ๋องไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล่วงเกิน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร จ้าวไท่ไหลกลับล่วงเกินไม่ได้ยิ่งกว่าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาวิพากษ์วิจารณ์จ้าวไท่ไหลเพื่อรัฐทายาทเหวินอ๋อง บางคนถึงกับคิดว่าสิ่งที่จ้าวไท่ไหลพูดนั้นค่อนข้างถูกต้อง...รัฐทายาทเหวินอ๋องครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจ้าวไท่ไหลถึงต่อต้านเขา แทนที่จะโกรธ เขากลับประสานมือให้จ้าวไท่ไหลอย่างสุภาพและพูดว่า “คุณชายจ้าว โปรดให้อภัยที่ข้าอธิบายไม่ชัดเจนนัก ข้าหมายความว่ากลยุทธของรา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 398
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็พลันเงียบกริบสีหน้าของทุกคนประหนึ่งถูกแช่แข็ง ซึ่งดูตลกมาก แม้แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องผู้สง่างามก็มีดวงตาที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณชายฉิน หากท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเรา ก็สามารถแสดงความคิดเห็นอันสูงส่งของท่านออกมาได้ แต่มาดูหมิ่นกันเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”หลี่เฉินใช้นิ้วโป้งถูขอบถ้วยชาแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะให้ข้าพูดอย่างไรกับพวกเจ้า?”“ข้าได้เรียนรู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่า อย่าเถียงกับคนโง่” “เวลาเจอคนโง่พูดไร้สาระ ก็เห็นด้วยกับเขาแล้วบอกเขาว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”“อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าข้าโง่ ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่คิดว่าข้าโง่พอที่จะโต้เถียงกับคนโง่กลุ่มหนึ่งหรือ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของรัฐทายาทเหวินอ๋องก็เย็นชาขึ้นทันที เขามองไปที่หลี่เฉินอย่างพิจารณาแล้วกล่าวว่า “ความหมายของคุณชายฉินคือ ข้ากับทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนโง่?”หลี่เฉินแสะยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านพูดถูก”คำพูดของหลี่เฉินดังไปทั่วห้อง จนกลายเป็นเสียงเอคโค่อยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นพ่าที่ตั้งใจฟังก็ระเบิดเสียง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 399
การโต้เถียงกันระหว่างหลี่เฉินและรัฐทายาทเหวินอ๋องนั้นรุนแรง แม้ว่าจะไม่มีข้อสรุป แต่มันก็ยุติบรรยากาศอันอบอุ่นก่อนหน้านี้แผนการของรัฐทายาทเหวินอ๋องที่จะล้างสมองของทุกคนให้เกลียดตำหนักบูรพาจึงต้องล้มสลายรัฐทายาทเหวินอ๋องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว และมีความฉลาดทางอารมณ์สูง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณชายฉินพูดถูก เนื่องจากเป็นงานชุมนุมบทกวี เราจึงไม่สามารถวางลำดับความสำคัญสลับกัน ทุกท่าน งานชุมนุมกวีได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในฐานะผู้จัดงานชุมนุม ข้าขอประเดิมก่อนเป็นคนแรก บทกวีนี้เขียนขึ้นโดยบังเอิญในยามว่าง และยากที่จะบรรลุความสง่างาม แต่เนื่องจากนี่คืองานชุมนุมบทกวีเพื่อระดมเงินบรรเทาสาธารณภัย ข้าจึงขอหน้าหนาหยิบออกมา”พูดจบ รัฐทายาทเหวินอ๋องก็ยกมือขึ้นทันใดนั้น ก็มีคนยกม้วนกระดาษใส่กรอบเดินเข้ามา และเมื่อเปิดออก ก็มีบทกวีเขียนอยู่ในนั้นทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าบทกวีนี้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และประณีตบรรจง บทกลอนก็เหมาะสม โครงสร้างประโยคก็สวยงาม อย่าว่าแต่จะให้เป็นมรดกตกทอดเลย นี่คือผลงานชิ้นเอกที่หายาก หากไม่มีทักษะมากพอก็ไม่อาจคว้ามันมาได้ “รัฐทายาทเขียนกวีได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 400
“คุณชายจ้าวช่างคุณธรรมสูงส่ง”รัฐทายาทเหวินอ๋องประสานมือแล้วรีบกล่าวว่า “แม้แต่คุณชายจ้าวก็ยังเต็มใจที่จะเข้าร่วม ดังนั้นด้วยตัวตนและสถานะของคุณชายจ้าว เขาจึงควรเป็นผู้นำสมาคมคนแรกของสมาคมเหวินหยวน”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนก็เข้าใจทันทีว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งเป็นผู้นำในการก่อตั้งสมาคมเหวินหยวนนั้น ไม่มีความตั้งใจที่จะเป็นผู้นำสมาคมด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้ พวกเขายิ่งยกย่องความมีน้ำใจและความใจกว้างของรัฐทายาทเหวินอ๋องมากขึ้น ความกังวลในใจของพวกเขาก็หมดไปทันที มีทายาทท่านราชเลขาเป็นคนนำ แล้วตัวเองจะกลัวอะไร? “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าด้วย!” เสียงที่แสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ทำให้รัฐทายาทเหวินอ๋องมีความสุขมากส่วนจ้าวไท่ไหลก็สับสนกับการได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้นำสมาคมอย่างกะทันหันเหตุผลที่เขาแสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ก็เพราะบิดาของเขาเคยบอกว่า ต้องการให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับรัฐทายาทเหวินอ๋องแต่ไม่คิดเลยว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องจะเป็นคนดีอะไรเช่นนี้ ถึงกับมอบตำแหน่งผู้นำสมาคมให้กับเขาคิดถึงตรงนี้ จ้าวไท่ไหลก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดอย่างนอบน้อมว่า “สมาคม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 401
“แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องยกให้จ้าวไท่ไหลเป็นผู้นำสมาคมคนแรก จ้าวไท่ไหลคงไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาหรอกนะ?” ซูจิ่นพ่าถาม หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “นี่คือส่วนที่ร้ายกาจที่สุด”“ผู้นำสมาคมจะอยู่ได้ไม่นาน มันเป็นเพียงชื่อ อำนาจที่แท้จริงอยู่ในมือของเขา ตราบใดที่เขาสามารถมีอิทธิพลต่อสมาคมเหวินหยวนได้ตลอดเวลา เช่นนั้นเป้าหมายของสองพ่อลูกก็บรรลุผล”“ดูท่าทางภาคภูมิใจของจ้าวไท่ไหลสิ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นถูกสองพ่อลูกเหวินอ๋องใช้เป็นโล่บังธนู” “หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น แล้วทางราชสำนักต้องการจะกวาดล้าง หรือสมาคมเหวินหยวนทำให้พวกเขารู้สึกระแวงขึ้นมา ใครล่ะคือผู้รับผิดชอบเป็นคนแรก? แน่นอนว่าจะต้องเป็นผู้นำสมาคม”“จ้าวไท่ไหลจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ดังนั้นถึงแม้ว่าจ้าวเสวียนจีจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงใช้จมูกไปจับคน การเดินหมากของเหวินอ๋องตานี้ฉลาดมาก” “แต่นี่ก็ไม่ใช่ข่าวไม่ดีแต่อย่างใด อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าจ้าวเสวียนจีกับเหวินอ๋องไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกัน”ขณะที่หลี่เฉินอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ซูจิ่นพ่าก็รู้สึกว่า ด้านมืดอันน่าเกลียดซึ่งซ่อนอยู่ในสวนอี้เหมยแห่งนี้ได้ถ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 402
เสียงอุทานของผู้คนโดยรอบต่างดึงดูดผู้คนให้เข้ามาชมมากขึ้นซูจิ่นพ่าเพิกเฉยต่อสีหน้าเหยเกของจ้าวไท่ไหล และหันไปมองรัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งมีสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “รัฐทายาท ไม่ใช่ว่าพระองค์ต้องการให้ข้าเชิญผู้แต่ง มาหรอกหรือ?” “ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว”“และ นี้ ข้าคัดลอกด้วยลายมือของข้าเอง ข้าสงสัยว่ามันจะมีมูลค่าเท่าไร?” รัฐทายาทเหวินอ๋องขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณชายฉินที่อยู่ตรงหน้าเขา คือผู้แต่งลำนำหอเถิงหวัง?เมื่อมองไปที่หลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องก็แอบตกใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ คนผู้นี้หยิ่งยโสโอหังก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงได้มีความสามารถขนาดนี้? ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่มีการเผยแพร่ บรรดานักวิชาการทั่วใต้หล้าต่างปรบมือและทอดถอนใจ แม้แต่บิดาของเขาเหวินอ๋องก็ยังกล่าวถึงคนผู้นี้ในจดหมาย ถ้าหากคนที่มีความสามารถเช่นนี้คิดจะทำการใหญ่ ก็คงจะสามารถบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาผู้แต่งแต่ไม่คิดว่า หาไปหามาจะเจอหลี่เฉินเข้าสีหน้าของจ้าวไท่ไหลพลันเปลี่ยนเป็นอึมครึมลำนำหอเ
บทล่าสุด
