MasukShare
บทที่ 396
Bab terkait
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 397
การโต้แย้งของจ้าวไท่ไหลนั้นเกินความคาดหมายของทุกคนแม้แต่หลี่เฉินยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจ้าวไท่ไหลพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “สิ่งที่ราชสำนักทำ ย่อมเป็นเจตนาของราชสำนักอยู่แล้ว พวกเราแค่ดูมัน แสดงความคิดเห็นของเราได้ แต่รัฐทายาท ท่านกลับสนับสนุนทุกคนให้เป็นปรปักษ์กับราชสำนักอย่างเปิดเผย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คงจะมีคนถามไม่น้อยว่ารัฐทายาทคิดจะทำอะไร”“จู่ๆ ก็เกิดตรัสรู้ขึ้นมา?” ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินด้วยความสับสน หลี่เฉินส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไรบรรยากาศที่อบอุ่นแต่เดิมตอนนี้กลับเย็นลงทันที เนื่องจากจ้าวไท่ไหลแสดงท่าทีต่อต้านรัฐทายาทเหวินอ๋องรัฐทายาทเหวินอ๋องไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล่วงเกิน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร จ้าวไท่ไหลกลับล่วงเกินไม่ได้ยิ่งกว่าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาวิพากษ์วิจารณ์จ้าวไท่ไหลเพื่อรัฐทายาทเหวินอ๋อง บางคนถึงกับคิดว่าสิ่งที่จ้าวไท่ไหลพูดนั้นค่อนข้างถูกต้อง...รัฐทายาทเหวินอ๋องครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจ้าวไท่ไหลถึงต่อต้านเขา แทนที่จะโกรธ เขากลับประสานมือให้จ้าวไท่ไหลอย่างสุภาพและพูดว่า “คุณชายจ้าว โปรดให้อภัยที่ข้าอธิบายไม่ชัดเจนนัก ข้าหมายความว่ากลยุทธของรา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 398
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็พลันเงียบกริบสีหน้าของทุกคนประหนึ่งถูกแช่แข็ง ซึ่งดูตลกมาก แม้แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องผู้สง่างามก็มีดวงตาที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณชายฉิน หากท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเรา ก็สามารถแสดงความคิดเห็นอันสูงส่งของท่านออกมาได้ แต่มาดูหมิ่นกันเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”หลี่เฉินใช้นิ้วโป้งถูขอบถ้วยชาแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะให้ข้าพูดอย่างไรกับพวกเจ้า?”“ข้าได้เรียนรู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่า อย่าเถียงกับคนโง่” “เวลาเจอคนโง่พูดไร้สาระ ก็เห็นด้วยกับเขาแล้วบอกเขาว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”“อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าข้าโง่ ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่คิดว่าข้าโง่พอที่จะโต้เถียงกับคนโง่กลุ่มหนึ่งหรือ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของรัฐทายาทเหวินอ๋องก็เย็นชาขึ้นทันที เขามองไปที่หลี่เฉินอย่างพิจารณาแล้วกล่าวว่า “ความหมายของคุณชายฉินคือ ข้ากับทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนโง่?”หลี่เฉินแสะยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านพูดถูก”คำพูดของหลี่เฉินดังไปทั่วห้อง จนกลายเป็นเสียงเอคโค่อยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นพ่าที่ตั้งใจฟังก็ระเบิดเสียง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 399
การโต้เถียงกันระหว่างหลี่เฉินและรัฐทายาทเหวินอ๋องนั้นรุนแรง แม้ว่าจะไม่มีข้อสรุป แต่มันก็ยุติบรรยากาศอันอบอุ่นก่อนหน้านี้แผนการของรัฐทายาทเหวินอ๋องที่จะล้างสมองของทุกคนให้เกลียดตำหนักบูรพาจึงต้องล้มสลายรัฐทายาทเหวินอ๋องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว และมีความฉลาดทางอารมณ์สูง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณชายฉินพูดถูก เนื่องจากเป็นงานชุมนุมบทกวี เราจึงไม่สามารถวางลำดับความสำคัญสลับกัน ทุกท่าน งานชุมนุมกวีได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในฐานะผู้จัดงานชุมนุม ข้าขอประเดิมก่อนเป็นคนแรก บทกวีนี้เขียนขึ้นโดยบังเอิญในยามว่าง และยากที่จะบรรลุความสง่างาม แต่เนื่องจากนี่คืองานชุมนุมบทกวีเพื่อระดมเงินบรรเทาสาธารณภัย ข้าจึงขอหน้าหนาหยิบออกมา”พูดจบ รัฐทายาทเหวินอ๋องก็ยกมือขึ้นทันใดนั้น ก็มีคนยกม้วนกระดาษใส่กรอบเดินเข้ามา และเมื่อเปิดออก ก็มีบทกวีเขียนอยู่ในนั้นทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าบทกวีนี้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และประณีตบรรจง บทกลอนก็เหมาะสม โครงสร้างประโยคก็สวยงาม อย่าว่าแต่จะให้เป็นมรดกตกทอดเลย นี่คือผลงานชิ้นเอกที่หายาก หากไม่มีทักษะมากพอก็ไม่อาจคว้ามันมาได้ “รัฐทายาทเขียนกวีได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 400
“คุณชายจ้าวช่างคุณธรรมสูงส่ง”รัฐทายาทเหวินอ๋องประสานมือแล้วรีบกล่าวว่า “แม้แต่คุณชายจ้าวก็ยังเต็มใจที่จะเข้าร่วม ดังนั้นด้วยตัวตนและสถานะของคุณชายจ้าว เขาจึงควรเป็นผู้นำสมาคมคนแรกของสมาคมเหวินหยวน”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนก็เข้าใจทันทีว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งเป็นผู้นำในการก่อตั้งสมาคมเหวินหยวนนั้น ไม่มีความตั้งใจที่จะเป็นผู้นำสมาคมด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้ พวกเขายิ่งยกย่องความมีน้ำใจและความใจกว้างของรัฐทายาทเหวินอ๋องมากขึ้น ความกังวลในใจของพวกเขาก็หมดไปทันที มีทายาทท่านราชเลขาเป็นคนนำ แล้วตัวเองจะกลัวอะไร? “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าด้วย!” เสียงที่แสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ทำให้รัฐทายาทเหวินอ๋องมีความสุขมากส่วนจ้าวไท่ไหลก็สับสนกับการได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้นำสมาคมอย่างกะทันหันเหตุผลที่เขาแสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ก็เพราะบิดาของเขาเคยบอกว่า ต้องการให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับรัฐทายาทเหวินอ๋องแต่ไม่คิดเลยว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องจะเป็นคนดีอะไรเช่นนี้ ถึงกับมอบตำแหน่งผู้นำสมาคมให้กับเขาคิดถึงตรงนี้ จ้าวไท่ไหลก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดอย่างนอบน้อมว่า “สมาคม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 401
“แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องยกให้จ้าวไท่ไหลเป็นผู้นำสมาคมคนแรก จ้าวไท่ไหลคงไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาหรอกนะ?” ซูจิ่นพ่าถาม หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “นี่คือส่วนที่ร้ายกาจที่สุด”“ผู้นำสมาคมจะอยู่ได้ไม่นาน มันเป็นเพียงชื่อ อำนาจที่แท้จริงอยู่ในมือของเขา ตราบใดที่เขาสามารถมีอิทธิพลต่อสมาคมเหวินหยวนได้ตลอดเวลา เช่นนั้นเป้าหมายของสองพ่อลูกก็บรรลุผล”“ดูท่าทางภาคภูมิใจของจ้าวไท่ไหลสิ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นถูกสองพ่อลูกเหวินอ๋องใช้เป็นโล่บังธนู” “หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น แล้วทางราชสำนักต้องการจะกวาดล้าง หรือสมาคมเหวินหยวนทำให้พวกเขารู้สึกระแวงขึ้นมา ใครล่ะคือผู้รับผิดชอบเป็นคนแรก? แน่นอนว่าจะต้องเป็นผู้นำสมาคม”“จ้าวไท่ไหลจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ดังนั้นถึงแม้ว่าจ้าวเสวียนจีจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงใช้จมูกไปจับคน การเดินหมากของเหวินอ๋องตานี้ฉลาดมาก” “แต่นี่ก็ไม่ใช่ข่าวไม่ดีแต่อย่างใด อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าจ้าวเสวียนจีกับเหวินอ๋องไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกัน”ขณะที่หลี่เฉินอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ซูจิ่นพ่าก็รู้สึกว่า ด้านมืดอันน่าเกลียดซึ่งซ่อนอยู่ในสวนอี้เหมยแห่งนี้ได้ถ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 402
เสียงอุทานของผู้คนโดยรอบต่างดึงดูดผู้คนให้เข้ามาชมมากขึ้นซูจิ่นพ่าเพิกเฉยต่อสีหน้าเหยเกของจ้าวไท่ไหล และหันไปมองรัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งมีสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “รัฐทายาท ไม่ใช่ว่าพระองค์ต้องการให้ข้าเชิญผู้แต่ง มาหรอกหรือ?” “ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว”“และ นี้ ข้าคัดลอกด้วยลายมือของข้าเอง ข้าสงสัยว่ามันจะมีมูลค่าเท่าไร?” รัฐทายาทเหวินอ๋องขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณชายฉินที่อยู่ตรงหน้าเขา คือผู้แต่งลำนำหอเถิงหวัง?เมื่อมองไปที่หลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องก็แอบตกใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ คนผู้นี้หยิ่งยโสโอหังก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงได้มีความสามารถขนาดนี้? ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่มีการเผยแพร่ บรรดานักวิชาการทั่วใต้หล้าต่างปรบมือและทอดถอนใจ แม้แต่บิดาของเขาเหวินอ๋องก็ยังกล่าวถึงคนผู้นี้ในจดหมาย ถ้าหากคนที่มีความสามารถเช่นนี้คิดจะทำการใหญ่ ก็คงจะสามารถบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาผู้แต่งแต่ไม่คิดว่า หาไปหามาจะเจอหลี่เฉินเข้าสีหน้าของจ้าวไท่ไหลพลันเปลี่ยนเป็นอึมครึมลำนำหอเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 403
“ประโยคนี้กล่าวเกินจริงไปมาก”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แต่ท่าทางสงบและผ่อนคลายของเขานั้น ทำให้ความโกรธของจ้าวไท่ไหลพุ่งทะยานเป็นร้อยเท่า“ทำไมถึงบอกว่าปั่นหัวล่ะ? คุณชายจ้าวเป็นผู้นำสมาคมเหวินหยวนอันสูงส่ง ไม่รู้ว่ามีคนมากน้อยเพียงใดที่รู้สึกชื่นชมเจ้า พวกเขาคงแทบรอไม่ไหวที่จะได้กอดต้นขาเจ้า แล้วข้าจะกล้าปั่นหัวเจ้าได้อย่างไร?”“นี่เป็นโอกาสของคุณชายจ้าวที่จะได้แสดงบารมีของผู้นำสมาคม หนึ่งแสนตำลึง มีแต่ผู้นำสมาคมเท่านั้นที่จะฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้ มอบให้เขาสิ ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ ชื่นชมจริงๆ นะ”หลี่เฉินพูดจบ ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วจูงซูจิ่นพ่าเดินจากไปทั้งจ้าวไท่ไหลและรัฐทายาทเหวินอ๋องก็ไม่มีใครพูดอะไรจ้าวไท่ไหลโกรธจัดจนแทบระเบิดตัวตาย แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องกลับจ้องมองแผ่นหลังของหลี่เฉินด้วยความรู้สึกยำเกรง เขามีลางสังหรณ์ว่าการยั่วยุคนๆ นี้จะทำให้เขาเดือดร้อนหนักมาก หลังออกจากสวนอี้เหม่ยแล้ว ท่าทางผ่อนคลายและรอยยิ้มของหลี่เฉินก็หายไปทันทีซูจิ่นพ่ามองไปที่หลี่เฉิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดก่อนว่า “ท่านพ่ออยู่ที่จวน เจ้าจะกลับไปพร้อมกับข้าหรือไม่?” หลี่เฉินเก็บค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 404
“ถึงแล้ว”ซูจิ่นพ่าปลุกหลี่เฉิน หลี่เฉินลืมตาขึ้นและบิดขี้เกียจก่อนออกจากรถม้าหลังจากงีบหลับไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เขาหันไปพูดกับซูจิ่นพ่าอย่างร่าเริงว่า “ครั้งหน้าถ้าข้าง่วง ข้าจะมาหาเจ้าใหม่”หลังจากซูจิ่นพ่าได้ยินประโยคนี้ นางก็ถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห แล้วทิ้งท้ายประโยคหนึ่งว่าฝันไปเถอะ และวิ่งหนีไปเมื่อเข้ามาในจวนแม่ทัพใหญ่ หลี่เฉินก็ไม่ได้หยอกล้อซูจิ่นพ่าอีกต่อไป เขาสั่งให้ใครซักคนไปเรียกซูเจิ้นถิงมาและตรงไปที่ห้องหนังสือที่นอกจากซูเจิ้นถิงแล้วก็ไม่มีใครกล้าเข้าไป ตอนที่ซูเจิ้นถิงมาถึง หลี่เฉินก็กำลังพลิกดูเอกสารทางการหลายฉบับบนโต๊ะของซูเจิ้นถิง และอ่านอย่างตั้งใจเอกสารเหล่านี้หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นอ่านคงโดนโทษประหารไปแล้ว แต่สำหรับหลี่เฉินนั้นเขามีสิทธิที่จะอ่าน ซูเจิ้นถิงประสานมือกล่าวว่า “ฝ่าบาท”หลี่เฉินพยักหน้าแล้ววางเอกสารลง ก่อนจะกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “ท่านแม่ทัพเชิญนั่ง” หากพูดเช่นนี้ แสดงว่าเรื่องที่จะพูดคุยต่อไปนี้ เป็นการพูดคุยระหว่างองค์รัชทายาทกับแม่ทัพใหญ่ เป็นเรื่องทางการซูเจิ้นถิงพยักหน้าและนั่งลงที่เก้าอี้แขก ไม่มีใครคิดว่ามีอะไ
Bab terbaru
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
