เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 397
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 398
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็พลันเงียบกริบสีหน้าของทุกคนประหนึ่งถูกแช่แข็ง ซึ่งดูตลกมาก แม้แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องผู้สง่างามก็มีดวงตาที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณชายฉิน หากท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเรา ก็สามารถแสดงความคิดเห็นอันสูงส่งของท่านออกมาได้ แต่มาดูหมิ่นกันเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”หลี่เฉินใช้นิ้วโป้งถูขอบถ้วยชาแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะให้ข้าพูดอย่างไรกับพวกเจ้า?”“ข้าได้เรียนรู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่า อย่าเถียงกับคนโง่” “เวลาเจอคนโง่พูดไร้สาระ ก็เห็นด้วยกับเขาแล้วบอกเขาว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”“อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าข้าโง่ ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่คิดว่าข้าโง่พอที่จะโต้เถียงกับคนโง่กลุ่มหนึ่งหรือ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของรัฐทายาทเหวินอ๋องก็เย็นชาขึ้นทันที เขามองไปที่หลี่เฉินอย่างพิจารณาแล้วกล่าวว่า “ความหมายของคุณชายฉินคือ ข้ากับทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนโง่?”หลี่เฉินแสะยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านพูดถูก”คำพูดของหลี่เฉินดังไปทั่วห้อง จนกลายเป็นเสียงเอคโค่อยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นพ่าที่ตั้งใจฟังก็ระเบิดเสียง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 399
การโต้เถียงกันระหว่างหลี่เฉินและรัฐทายาทเหวินอ๋องนั้นรุนแรง แม้ว่าจะไม่มีข้อสรุป แต่มันก็ยุติบรรยากาศอันอบอุ่นก่อนหน้านี้แผนการของรัฐทายาทเหวินอ๋องที่จะล้างสมองของทุกคนให้เกลียดตำหนักบูรพาจึงต้องล้มสลายรัฐทายาทเหวินอ๋องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว และมีความฉลาดทางอารมณ์สูง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณชายฉินพูดถูก เนื่องจากเป็นงานชุมนุมบทกวี เราจึงไม่สามารถวางลำดับความสำคัญสลับกัน ทุกท่าน งานชุมนุมกวีได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในฐานะผู้จัดงานชุมนุม ข้าขอประเดิมก่อนเป็นคนแรก บทกวีนี้เขียนขึ้นโดยบังเอิญในยามว่าง และยากที่จะบรรลุความสง่างาม แต่เนื่องจากนี่คืองานชุมนุมบทกวีเพื่อระดมเงินบรรเทาสาธารณภัย ข้าจึงขอหน้าหนาหยิบออกมา”พูดจบ รัฐทายาทเหวินอ๋องก็ยกมือขึ้นทันใดนั้น ก็มีคนยกม้วนกระดาษใส่กรอบเดินเข้ามา และเมื่อเปิดออก ก็มีบทกวีเขียนอยู่ในนั้นทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าบทกวีนี้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และประณีตบรรจง บทกลอนก็เหมาะสม โครงสร้างประโยคก็สวยงาม อย่าว่าแต่จะให้เป็นมรดกตกทอดเลย นี่คือผลงานชิ้นเอกที่หายาก หากไม่มีทักษะมากพอก็ไม่อาจคว้ามันมาได้ “รัฐทายาทเขียนกวีได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 400
“คุณชายจ้าวช่างคุณธรรมสูงส่ง”รัฐทายาทเหวินอ๋องประสานมือแล้วรีบกล่าวว่า “แม้แต่คุณชายจ้าวก็ยังเต็มใจที่จะเข้าร่วม ดังนั้นด้วยตัวตนและสถานะของคุณชายจ้าว เขาจึงควรเป็นผู้นำสมาคมคนแรกของสมาคมเหวินหยวน”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนก็เข้าใจทันทีว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งเป็นผู้นำในการก่อตั้งสมาคมเหวินหยวนนั้น ไม่มีความตั้งใจที่จะเป็นผู้นำสมาคมด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้ พวกเขายิ่งยกย่องความมีน้ำใจและความใจกว้างของรัฐทายาทเหวินอ๋องมากขึ้น ความกังวลในใจของพวกเขาก็หมดไปทันที มีทายาทท่านราชเลขาเป็นคนนำ แล้วตัวเองจะกลัวอะไร? “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าเข้าร่วม!” “ข้าด้วย!” เสียงที่แสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ทำให้รัฐทายาทเหวินอ๋องมีความสุขมากส่วนจ้าวไท่ไหลก็สับสนกับการได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้นำสมาคมอย่างกะทันหันเหตุผลที่เขาแสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วม ก็เพราะบิดาของเขาเคยบอกว่า ต้องการให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับรัฐทายาทเหวินอ๋องแต่ไม่คิดเลยว่ารัฐทายาทเหวินอ๋องจะเป็นคนดีอะไรเช่นนี้ ถึงกับมอบตำแหน่งผู้นำสมาคมให้กับเขาคิดถึงตรงนี้ จ้าวไท่ไหลก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดอย่างนอบน้อมว่า “สมาคม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 401
“แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องยกให้จ้าวไท่ไหลเป็นผู้นำสมาคมคนแรก จ้าวไท่ไหลคงไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาหรอกนะ?” ซูจิ่นพ่าถาม หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “นี่คือส่วนที่ร้ายกาจที่สุด”“ผู้นำสมาคมจะอยู่ได้ไม่นาน มันเป็นเพียงชื่อ อำนาจที่แท้จริงอยู่ในมือของเขา ตราบใดที่เขาสามารถมีอิทธิพลต่อสมาคมเหวินหยวนได้ตลอดเวลา เช่นนั้นเป้าหมายของสองพ่อลูกก็บรรลุผล”“ดูท่าทางภาคภูมิใจของจ้าวไท่ไหลสิ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นถูกสองพ่อลูกเหวินอ๋องใช้เป็นโล่บังธนู” “หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น แล้วทางราชสำนักต้องการจะกวาดล้าง หรือสมาคมเหวินหยวนทำให้พวกเขารู้สึกระแวงขึ้นมา ใครล่ะคือผู้รับผิดชอบเป็นคนแรก? แน่นอนว่าจะต้องเป็นผู้นำสมาคม”“จ้าวไท่ไหลจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ดังนั้นถึงแม้ว่าจ้าวเสวียนจีจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงใช้จมูกไปจับคน การเดินหมากของเหวินอ๋องตานี้ฉลาดมาก” “แต่นี่ก็ไม่ใช่ข่าวไม่ดีแต่อย่างใด อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าจ้าวเสวียนจีกับเหวินอ๋องไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกัน”ขณะที่หลี่เฉินอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ซูจิ่นพ่าก็รู้สึกว่า ด้านมืดอันน่าเกลียดซึ่งซ่อนอยู่ในสวนอี้เหมยแห่งนี้ได้ถ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 402
เสียงอุทานของผู้คนโดยรอบต่างดึงดูดผู้คนให้เข้ามาชมมากขึ้นซูจิ่นพ่าเพิกเฉยต่อสีหน้าเหยเกของจ้าวไท่ไหล และหันไปมองรัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งมีสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “รัฐทายาท ไม่ใช่ว่าพระองค์ต้องการให้ข้าเชิญผู้แต่ง มาหรอกหรือ?” “ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว”“และ นี้ ข้าคัดลอกด้วยลายมือของข้าเอง ข้าสงสัยว่ามันจะมีมูลค่าเท่าไร?” รัฐทายาทเหวินอ๋องขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณชายฉินที่อยู่ตรงหน้าเขา คือผู้แต่งลำนำหอเถิงหวัง?เมื่อมองไปที่หลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องก็แอบตกใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ คนผู้นี้หยิ่งยโสโอหังก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงได้มีความสามารถขนาดนี้? ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่มีการเผยแพร่ บรรดานักวิชาการทั่วใต้หล้าต่างปรบมือและทอดถอนใจ แม้แต่บิดาของเขาเหวินอ๋องก็ยังกล่าวถึงคนผู้นี้ในจดหมาย ถ้าหากคนที่มีความสามารถเช่นนี้คิดจะทำการใหญ่ ก็คงจะสามารถบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาผู้แต่งแต่ไม่คิดว่า หาไปหามาจะเจอหลี่เฉินเข้าสีหน้าของจ้าวไท่ไหลพลันเปลี่ยนเป็นอึมครึมลำนำหอเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 403
“ประโยคนี้กล่าวเกินจริงไปมาก”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แต่ท่าทางสงบและผ่อนคลายของเขานั้น ทำให้ความโกรธของจ้าวไท่ไหลพุ่งทะยานเป็นร้อยเท่า“ทำไมถึงบอกว่าปั่นหัวล่ะ? คุณชายจ้าวเป็นผู้นำสมาคมเหวินหยวนอันสูงส่ง ไม่รู้ว่ามีคนมากน้อยเพียงใดที่รู้สึกชื่นชมเจ้า พวกเขาคงแทบรอไม่ไหวที่จะได้กอดต้นขาเจ้า แล้วข้าจะกล้าปั่นหัวเจ้าได้อย่างไร?”“นี่เป็นโอกาสของคุณชายจ้าวที่จะได้แสดงบารมีของผู้นำสมาคม หนึ่งแสนตำลึง มีแต่ผู้นำสมาคมเท่านั้นที่จะฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้ มอบให้เขาสิ ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ ชื่นชมจริงๆ นะ”หลี่เฉินพูดจบ ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วจูงซูจิ่นพ่าเดินจากไปทั้งจ้าวไท่ไหลและรัฐทายาทเหวินอ๋องก็ไม่มีใครพูดอะไรจ้าวไท่ไหลโกรธจัดจนแทบระเบิดตัวตาย แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องกลับจ้องมองแผ่นหลังของหลี่เฉินด้วยความรู้สึกยำเกรง เขามีลางสังหรณ์ว่าการยั่วยุคนๆ นี้จะทำให้เขาเดือดร้อนหนักมาก หลังออกจากสวนอี้เหม่ยแล้ว ท่าทางผ่อนคลายและรอยยิ้มของหลี่เฉินก็หายไปทันทีซูจิ่นพ่ามองไปที่หลี่เฉิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดก่อนว่า “ท่านพ่ออยู่ที่จวน เจ้าจะกลับไปพร้อมกับข้าหรือไม่?” หลี่เฉินเก็บค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 404
“ถึงแล้ว”ซูจิ่นพ่าปลุกหลี่เฉิน หลี่เฉินลืมตาขึ้นและบิดขี้เกียจก่อนออกจากรถม้าหลังจากงีบหลับไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เขาหันไปพูดกับซูจิ่นพ่าอย่างร่าเริงว่า “ครั้งหน้าถ้าข้าง่วง ข้าจะมาหาเจ้าใหม่”หลังจากซูจิ่นพ่าได้ยินประโยคนี้ นางก็ถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห แล้วทิ้งท้ายประโยคหนึ่งว่าฝันไปเถอะ และวิ่งหนีไปเมื่อเข้ามาในจวนแม่ทัพใหญ่ หลี่เฉินก็ไม่ได้หยอกล้อซูจิ่นพ่าอีกต่อไป เขาสั่งให้ใครซักคนไปเรียกซูเจิ้นถิงมาและตรงไปที่ห้องหนังสือที่นอกจากซูเจิ้นถิงแล้วก็ไม่มีใครกล้าเข้าไป ตอนที่ซูเจิ้นถิงมาถึง หลี่เฉินก็กำลังพลิกดูเอกสารทางการหลายฉบับบนโต๊ะของซูเจิ้นถิง และอ่านอย่างตั้งใจเอกสารเหล่านี้หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นอ่านคงโดนโทษประหารไปแล้ว แต่สำหรับหลี่เฉินนั้นเขามีสิทธิที่จะอ่าน ซูเจิ้นถิงประสานมือกล่าวว่า “ฝ่าบาท”หลี่เฉินพยักหน้าแล้ววางเอกสารลง ก่อนจะกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “ท่านแม่ทัพเชิญนั่ง” หากพูดเช่นนี้ แสดงว่าเรื่องที่จะพูดคุยต่อไปนี้ เป็นการพูดคุยระหว่างองค์รัชทายาทกับแม่ทัพใหญ่ เป็นเรื่องทางการซูเจิ้นถิงพยักหน้าและนั่งลงที่เก้าอี้แขก ไม่มีใครคิดว่ามีอะไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 405
แค่ได้ยินเสียงสายก็ทราบความนัย ยิ่งไปกว่านั้นซูเจิ้นถิงเป็นใครในฐานะอำนาจทางการเมืองและอำนาจทางทหารอย่างลับๆ ที่องค์จักรพรรดิทิ้งไว้ให้ เขาคือจิ้งจอกเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์เพียงแค่ฟังประโยคนี้ ก็คาดเดาเรื่องราวได้เจ็ดแปดส่วน “เรื่องนี้จะต้องตัดหางปล่อยวัด!”ซูเจิ้นถิงกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ในราชสำนักก็มีกลุ่มพรรคอยู่แล้ว โดยมีจ้าวเสวียนจีเป็นผู้นำ ซึ่งสร้างความปั่นป่วนให้กับราชสำนักมานานกว่าสิบปี ในความคิดเห็นของกระหม่อม จะต้องไม่มีกลุ่มพรรคอื่นอีก ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากพรรคนี้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ขนาดของมันอาจจะใหญ่กว่าของจ้าวเสวียนจี”หลี่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “รัฐทายาทเหวินอ๋องถ่อมตัวมาหลายปี ทั้งหมดนี้ก็เพื่อปกปิดผลลัพธ์ของวันนี้ และตอนนี้สมาคมเหวินหยวนของเขาก็ได้จัดตั้งขึ้นมาแล้ว คงยากที่จะแก้ไขได้”“ในเมื่อเราไม่สามารถหยุดยั้งการก่อตั้งได้ งั้นก็ทำลายมันซะ”เวลานี้เอง ซูเจิ้นถิงได้แสดงพฤติกรรมเด็ดเดี่ยวของแม่ทัพใหญ่ผู้อาจหาญขึ้นมา เขาพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถปล่อยให้มันเติบโตได้”“สิ่งที่นายพลท่านแม่ทัพใหญ่พูด คือสิ่งที่ข้าต้องการ”หลี่
บทล่าสุด
