งานศพ 2

พ่อของจักรกฤษณ์เป็นคนจีนส่วนแม่เป็นคนไทย ทางครอบครัวคาดหวังให้เขามีลูกชายไว้สืบสกุล กอปรกับปรางทิพย์ไม่ใช่ผู้หญิงที่พ่อแม่ต้องการให้แต่งงานด้วย การที่เธอมีลูกชายคนแรกจึงเป็นทางเดียวที่จะทำให้ครอบครัวของเขายอมรับได้

นอกจากนี้เคยมีหมอดูทำนายดวงปรางทิพย์ไว้ว่า หากเธอได้ลูกชายคนแรก ครอบครัวจะเจริญรุ่งเรืองถึงขั้นเป็นเศรษฐี แต่ถ้าหากเธอมีลูกสาวคนแรกจะนำพาให้ครอบครัวตกต่ำยากจนเข็ญใจ ทั้งสองจึงต้องการให้ลูกคนแรกเป็นผู้ชายเท่านั้น

แต่แล้วความฝันก็พังครืน...

เมื่อปรางทิพย์คลอดลูกออกมาเป็นผู้หญิง ทั้งที่เธออุ้มท้องลูกแฝด แต่คนที่มีชีวิตรอดกลับมีเพียงรินรดา ขณะที่ฝาแฝดเพศชายเสียชีวิตตั้งแต่อยู่ในครรภ์สร้างความผิดหวังให้สองสามีภรรยามาก และดูเหมือนว่าคำทำนายของหมอดูก็จะมีเค้าความจริงขึ้นมา เพราะหลังจากที่รินรดาลืมตาดูโลก เธอก็ป่วยกระเสาะกระแสะ ทำให้พ่อแม่ต้องเสียเงินพาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลบ่อยครั้ง

แม้แต่ปรางทิพย์เอง หลังจากคลอดลูก เธอก็มีอาการป่วยจากภาวะหลังคลอด ทำให้เธอหงุดหงิดจนมีเรื่องทะเลาะกับสามี กอปรกับพ่อแม่ของจักรกฤษณ์เสียชีวิตลงหลังจากรินรดาคลอดได้ไม่นาน เงินทองที่เคยมีก็ร่อยหลอลงไปทุกวัน ทำให้ต้องขายบ้านหลังเดียวที่มีแล้วย้ายไปเช่าบ้านซอมซ่ออยู่ ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่า รินรดาคือตัวซวยที่นำความโชคร้ายและทำให้ครอบครัวตกต่ำตามคำทำนาย เลยพาลทำให้ทั้งสองเกลียดขี้หน้าลูกสาวมากขึ้นไปอีก

“อีริน อีตัวซวย เพราะมึงคนเดียว ชีวิตกูถึงได้ลำบากขนาดนี้”

“พี่ก็อย่าไปโทษลูกเลย มันยังเด็กอยู่จะไปรู้อะไร ถ้ามันจะซวยก็ซวยเพราะตัวเองนะพี่ปราง ไม่ใช่ลูกหรือคำทำนายบ้าบอนั่นหรอก” พรพรรณค้าน

“เพราะมันนั่นแหละตัวซวย กูไม่น่าให้มันเกิดมาเลย ทำไมนะคนที่ตายไม่เป็นอีริน แล้วให้ลูกชายกูรอดแทน ชีวิตกูจะได้ดีกว่านี้”

หลังจากนั้นปรางทิพย์และจักรกฤษณ์ก็มีปากเสียงทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวัน ทำให้เขาเริ่มเผยธาตุแท้ของตัวเอง เขากลับไปเล่นการพนันโดยไม่คิดจะปกปิดอย่างที่ผ่านมา หนักเข้าเลยทำให้ตัวเองเสียงานเสียการจนต้องถูกไล่ออกจากงาน แม้จักรกฤษณ์จะหันมาขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เพื่อหารายได้เพิ่มอีกทางหนึ่ง หากก็ยังไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ภายในบ้าน กอปรกับระยะหลังมานี้ เขามักทำตัวยุ่งอยู่เสมอไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน ยิ่งทำให้ภาระการเลี้ยงดูลูกสาวส่วนใหญ่ตกเป็นหน้าที่ของปรางทิพย์

ยิ่งปรางทิพย์เครียดและหงุดหงิดมากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็เริ่มหันเข้าหาขวดเหล้ามากขึ้นเท่านั้น นานวันเข้า เธอจึงป่วยเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง หลายครั้งที่พอเธอเมามักขาดสติพลั้งมือทำร้ายร่างกายลูกสาวจนได้รับบาดเจ็บ ทำให้พรพรรณที่เห็นเหตุการณ์ ต้องคอยช่วยหลานตัวน้อยให้รอดพ้นจากเงื้อมือแม่แท้ๆ

คนเป็นน้าจึงพอเดาออกว่าในช่วงที่เธอไม่ได้อยู่ด้วย หลานสาวจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง เธอเองยังต้องระเห็จออกมา เพราะไม่อาจทนกับคำค่อนแคะดูถูกของพี่เขยที่คอยพูดจา       หาเรื่องว่าเธอเป็นปลิงมาคอยดูดเลือดเกาะครอบครัวเขากิน

พอหนักข้อมากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องของเธอก็กลายเป็นชนวนทำให้พี่สาวกับพี่เขยต้องทะเลาะเบาะแว้งกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ นั่นจึงเป็นฟางเส้นสุดท้าย ทำให้พรพรรณตัดสินใจย้ายออกจากบ้านไปตายเอาดาบหน้า แต่ก็ยังติดต่อกับปรางทิพย์อยู่เสมอเพราะเป็นห่วงพี่สาว จนกระทั่งได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนบ้านที่โทรมาบอกนั่นเอง เธอจึงต้องรีบมา

พรพรรณนั่งเคียงข้างหลานสาวมองรูปหน้าโลงศพอยู่พักใหญ่ ไม่นานนักเสียงรถยนต์คุ้นหูก็ดังแว่วมาและจอดตรงหน้าศาลาที่จัดงาน พรพรรณหันไปมองคนมาใหม่ก็ต้องเบิกตาค้าง เมื่อเห็นจักรกฤษณ์ปรากฎตัวในเสื้อยืดสีแดงกางเกงยีนส์เดินอาด ๆ ขึ้นมาบนศาลาวัด ตามมาด้วยผู้หญิงรูปร่างหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง แต่งชุดสีสันแสบตาอุ้มเด็กผู้ชายอายุประมาณห้าขวบ เดินตามเขามาติด ๆ 

ผู้คนที่ยังอยู่บนศาลา ต่างหันมองคนทั้งสามเป็นตาเดียว แต่ยังไม่ทันที่พรพรรณจะได้ทำสิ่งใด รินรดาก็เป็นฝ่ายลุกพรวดวิ่งตรงเข้าไปหาจักรกฤษณ์พร้อมกับกอดขาไว้แน่นราวกับหาที่พึ่ง ขณะที่ปากก็พร่ำบอกกับผู้เป็นพ่อด้วยความดีใจ

“พ่อ...พ่อมาแล้ว พ่อกลับมาอยู่กับหนูใช่ไหมจ๊ะ”

จักรกฤษณ์ก้มมองเด็กน้อยชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองจันทร์เพ็ญที่ยืนเคียงข้างเขา เมื่อเขาเห็นสายตาขุ่นเขียวไม่พอใจของฝ่ายหญิง จักรกฤษณ์ก็รีบผลักไสร่างเล็กของรินรดาออกไปให้พ้นกาย จนลูกสาวเสียหลักเกือบจะล้มลง หากพรพรรณไม่คว้าตัวไว้เสียก่อน

“ไอ้ไม้ มึงเป็นพ่อประสาอะไรวะ นี่ลูกมึงทั้งคน ทำไมผลักลูกแบบนี้ รินไม่เป็นไรนะลูก” ประโยคท้ายเธอหันมาถามหลานสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรั้งร่างเล็กให้ห่างออกมาจากจักรกฤษณ์โดยที่ตัวเองเป็นคนออกหน้ารับแทน

“กูไม่เคยนับว่ามันเป็นลูก นี่ต่างหากชาวีลูกชายของกู”

วาจาเย้ยหยัน พร้อมกับเน้นย้ำคำว่า ‘ลูกชาย’ โอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ ทำให้พรพรรณถึงกับควันออกหู

“ไอ้ไม้! กูก็พอรู้จากพี่ปรางมาบ้าง ว่ามึงมีเมียน้อย นี่น่ะเหรอเมียน้อยของมึง สวยไม่ได้ขี้เล็บพี่สาวกูสักนิด หึ คนตาต่ำ”

พรพรรณมองจันทร์เพ็ญอย่างเหยียดหยาม ขณะที่อีกฝ่ายอุ้มลูกไว้แนบอกส่วนใบหน้าเชิดขึ้นอย่างไว้ตัว

“อีปรางพี่มึงมันตายห่าไปแล้ว ตอนนี้เพ็ญไม่ใช่เมียน้อยกู เขาเป็นเมียหลวงต่างหาก รู้ไว้เสียด้วย ต่อไปมึงอย่าได้มาดูถูกเมียกู”