เหอซ่างเซี่ยน

“หวาเซียงอ๋องแต่เดิมก็ไม่เคยมีพวกพ้องอยู่แล้ว หุนหันไม่เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าขุนนาง วันนี้ยังกล้าพูดว่าจะหย่ากับบุตรีของใต้เท้ากวง ขัดบัญชาฝ่าบาท คิดว่า เป็นเรื่องที่สมควรกระทำอีกหรือ”

เหอซ่างเซี่ยนคุกเข่าลงกับพื้น

“ไทเฮาโปรดอภัย ท่านอ๋องพูดไปเพราะอารมณ์ขุ่นมัว อีกสักพักให้ใจเย็นลงกว่านี้ซ่างเซี่ยนจะช่วยพูดให้”

ไทเฮาถอนหายใจ

“หย่าไม่ได้ อย่างไรก็หย่ากับกวงเจ้าหรูไม่ได้ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือทำอย่างไรให้คนอื่นเห็นว่าเจ้ากับนางปองดองกันเสียที”

ปองดองเขาคงต้องถูกนางฆ่าก่อน

“ออกรบมาก็มาก ไม่ว่าศึกเหนือศึกใต้ อีกทั้งยังขุนนางฉ้อฉล มีลับลมคมในแค่ไหนหวาเซียงอ๋องไม่เคยเกรงแต่กลับต้องมายอมแพ้กับหญิงงามอย่ากวงเจ้าหรู”

“หลานมองไม่เห็นวิธี คงมีวิธีเดียวที่จะทำได้ คือการหย่ากับนางส่งนางคืนตระกูลกวงเสีย”

“ปราบพยศนางง่ายดายเพียงเจ้าคิดไม่ได้เอง ซ่างเซี่ยนอย่าให้ย่าได้ยินว่าเจ้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหวาเซียงอ๋อง”

“เสด็จย่า เซี่ยนเซี่ยนนางมีสิทธิ์ขาดทั้งหมดในจวนอ๋อง”

ถอนหายใจ

“ภรรยาที่ดีต้องส่งเสริมสามี ซ่างเซี่ยนเรื่องแบบนี้ อย่างบอกว่าเจ้าไม่เคยรู้ หากรู้จงเร่งบอกกับหวาเซียงเอ่อร์เสีย เขาจะได้มีวิธีจัดการกับนางอย่าให้ข้าต้องผิดหวังในตัวเจ้า”

เหอซ่างเซี่ยนประสานมือข้างเอวนอบน้อม ไทเฮาไปแล้วเหอซ่างเซี่ยนย่อกายลงข้างๆ หวาเซียงอ๋อง

“ท่านพี่”

“เสด็จย่าพูดจาตรงไปตรงมาเจ้าอย่าได้ถือสา อย่างไรเสียข้าก็ไม่มีทางตำหนิเจ้าอย่างแน่นอน”

“ท่านพี่แค่เพียงเป็นสามีภรรยากับนางเสีย เกรงว่าจึงจะปราบพยศเจ้าหรูได้อย่างที่เสด็จย่าบอก”

“ไหนเจ้าเคยบอกข้าว่าให้ข้าดีกับนางซึ่งข้าดีกับนางไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วเจ้ายังบอกว่าไม่ให้ข้าหักหาญน้ำใจนาง”

ซ่างเซี่ยนถอนหายใจยาว

“ไว้พูดกันอีกทีข้าเบื่อที่จะเอ่ยถึงนางแล้ว ข้าอยู่กับเจ้าแบบนี้ก็มีความสุขไม่น้อย”เอื้อมมือจับมือบางของเหอซ่างเซี่ยนมาจุมพิตเบาๆ เหอซ่างเซี่ยนกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

ก่อนหน้านั้น

“พระชายาท่านไอจนมีโลหิตไหลออกมาเพียงนี้ บ่าวตามหมอหลวงจะดีกว่า”

“ไม่ต้อง อาการของข้า แม้หมอเทวดาก็ไม่อาจรักษา หลายวันมานี้ข้าทนทุกข์ทรมานเพราะอาการหอบเหนื่อย เจ้าคิดว่าข้ายังจะอยู่อย่างทุกข์ทรมานไปอีกแสนนานหรือไร”

สาวใช้ปาดน้ำตา

“ยาที่ใช้อยู่ไม่ได้ผลหรือไร ข้าน้อยจะทูลท่านอ๋องกับฝ่าบาทให้เร่งหาหมอกับยาที่ดีกว่านี้”

“ห้ามเจ้าแพร่งพรายออกไปโดยเฉพาะกับท่านอ๋อง ให้ต้องกังวลข้ารู้ดีว่าตัวเอง อยู่ได้อีกไม่นานเช่นนั้นทางที่ควรทำข้าจึงต้องเร่งทำเสีย”

ดวงตาเศร้าสร้อย สาวใช้ยังคงไม่ยอมแพ้ด้วยซ่างเซี่ยนเป็นที่รักของทุกคน

“แต่พระชายา”

“หมอหลวงบอกกับข้าแล้วอาการเจ็บไข้ของข้า ….ไม่มีทางรักษาให้หายได้มีแต่รอเวลา หมอหลวงยังบอกข้าอีกว่าข้าอยู่ได้ไม่พ้นสิ้นหิมะตกในปีนี้ เช่นนั้นคนที่ข้าห่วงที่สุดคือท่านอ๋อง เจ้าหากภักดีกับข้าอย่าได้ปริปากเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทุกข์ตรมทางที่ดีที่ทำได้คือช่วยข้าทำให้ท่านอ๋องพบกับความสุขก่อนที่ข้าจะจากไปข้าจะได้ตายตาหลับ อีกทั้งทำอย่างไรก็ได้ให้ข้าหมดห่วงว่าจะมีคนคอยปรนนิบัติท่านอ๋องเหมือนที่ข้าเคยทำ”

ค่ำคืนเหน็บหนาวหวาเซียงอ๋องกอดก่ายเหอซ่างเซี่ยนข้างกาย กดริมฝีปากกับปากบางเชิญชวนเรียกร้อง มืออุ่นสอดล้วงเข้าไปในอาภรณ์ลูบไล้ทั่วร่าง

“ท่านพี่ อย่าทำเช่นนี้เลย ท่านไปหานางเถิดข้าไม่อาจ...สนองตอบท่านได้”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ข้าต้องการเจ้าเซี่ยนเซี่ยนหาใช่นาง”

“ท่านพี่ ท่านแค่ต้องการใครสักคนมิใช่ข้าเพียงคนเดียว ท่านไปหานางตอนนี้จึงดี อากาศเช่นนี้เอาใจนางหน่อยเกรงว่าจะสุขสมทั้งคืน”

หวาเซียงอ๋องยกมือก่ายหน้าผากถอนใจยาว ก่อนจะลุกจากแท่นนอนไปทันที เหอซ่างเซี่ยนปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน

สาวใช้ของเหอซ่างเซี่ยน คุกเข่าข้วางทางไว้ หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องสำคัญที่นายหญิงชายาเอกไม่กล้าบอกกับท่าน”

หวาเซียงอ๋องทรุดกายลงกับเก้าอี้นั่งบัดนี้เขารู้แล้วว่าซ่างเซี่ยนรักเขาหวังดีกับเขาเพียงใดเมื่อฟังที่สาวใช้พูดจบลง

“เจ้ากลับไปดูแลพระชายาให้ดี ห่มผ้าให้นางอย่าให้ต้องไอเย็น”

“ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่าท่านจะยังคงไปหาชายารองอีก”