หลังจากที่ตกลงสงบศึกเสร็จสิ้นแล้ว มัฆวัฒน์ก็พาหญิงสาวเข้าตัวเมืองเพื่อจับจ่ายซื้อของที่จำเป็นอย่างที่เขาบอกไว้แต่แรก หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้มายังศูนย์การค้าใหญ่ ๆ ในตัวเมือง ลำพังเดินดูของทั่วไปน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก แต่พอเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ตนี่ซิ เจ้านายหล่อนก็ทำตัวราวกับเป็นคู่สามีภรรยากันก็ไม่ปาน จะหยิบจับ ซื้ออะไรก็ต้องหันมาถามความเห็นก่อน แถมยังเข็นรถใส่ของท่าทางทะมัดทะแมงดูเหมือนว่าทำแบบนี้เป็นประจำอย่างนั้นแหละ
กลับมาจากซื้อของที่แทบเหมามาเกือบทั้งห้าง เล่นเอาหล่อนแทบไม่อยากทำอะไรเอาซะเลย เขาไม่เหนื่อยเลยหรือยังไงกันนะ พอมาถึงก็หิ้วของเข้าบ้านอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยดูเหมือนจะมีความสุขด้วยซ้ำ เป็นหล่อนเสียอีกที่ออกอาการร่อแร่ รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน เลยต้องขอตัวเข้ามาพักเสียก่อน ส่วนตัวเจ้านายก็จัดการกับข้าวของที่ซื้อมาราวกับจะไม่ออกไปไหนอีกเป็นปี
เมื่อเข้ามาในห้องพักได้ ก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง พลางมองข้าวของส่วนที่เป็นของตัวเอง แอบอมยิ้มออกมาไม่ได้ คนอะไรบอกว่าไม่เอา ๆ ไม่มีตังค์ ยังจะดันทุรัง ทู่ซี้ให้หล่อนซื้อจนได้ อ้างว่าเป็นโบนัสสิ้นปีล่วงหน
คนพูดประโยคแข็งกระด้างดูถูก เมื่อครู่รีบผละออกไปทันที เมื่อมัฆวัฒน์เดินตามมาถึงรถ จอมขวัญให้นึกหมั่นไส้ทายาทเจ้าของโรงแรมขึ้นมาติดหมัด พลางเม้มปากเข้าหากันแน่น นี่ถ้าหากว่าเจ้านายหันมาสนใจหล่อน เกินขอบเขตระหว่างเจ้านายกับลูกน้องจริง ๆเมื่อไหร่ล่ะก็ เธอนั่นแหละแม่แพทซี่ที่รัก ฉันจะเขี่ยเธอให้พ้นทางเป็นคนแรกเลยคอยดู..จอมขวัญฉุนจัด รู้สึกโมโหสุดขีด พลางนึกในใจว่าตัวเธอเองนี่ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย ที่สามารถคิดออกมาได้ว่าจะเปิดศึกชิงชายกับยายแพทอะไรนั่น... แน่ล่ะว่าคุณภัทราจะต้องก้าวขึ้นไปนั่งในตอนหน้าคู่กับคนขับอย่างแน่นอน ท่าทางหล่อนราวกับต้องการอวดตัวว่าคุ้นเคยกับการนั่งรถกับชายหนุ่มเป็นอย่างดี เสียงพูดคุยกันระหว่างสองคนที่นั่งตอนหน้าช่างสั่นสะเทือนระบบประสาทหล่อนดีแท้ โดยเฉพาะแม่แพทซี่ ทำอย่างกับจะอวดอ้างว่าสนิทสนมกับเจ้านายหล่อนเสียเหลือเกิน จอมขวัญแอบเบะปากอย่างนึกหมั่นไส้เป็นรอบที่ร้อยรถซี อาร์ วี คันใหญ่วิ่งเข้าตัวเมืองหัวหิน มาจอดอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารที่คงกินเนื้อที่ไปกว่าสิบไร่ได้กระมัง นี่ขนาดมองจากด้านนอกยังดูโอ่อ่าสมราคาเจ้าของโรงแรมให
หล่อนคงกลืนอะไรไม่ลงแน่ ๆ ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา ให้เป็นขี้ปากชาวบ้านเปล่า ๆ มีที่ไหนกัน ที่เลขาต๊อกต๋อยมานั่งร่วมโต๊ะกับผู้บริหารระดับสูงอย่างนี้..พอเดินตามบุรุษทั้งคู่ มาได้สักพัก ยังไม่ถึงห้องอาหาร จอมขวัญจึงถือโอกาส เมื่อคุณมงคล หยุดทักทายกับคนอื่นอยู่“คุณมัฆวัฒน์คะ”“หือม์..มีอะไรหรือ..เห็นทำท่าลุกลี้ลุกลนตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”“คือ..ฉันขอไปนั่งทานรวมกับกลุ่มอื่นดีกว่านะคะ”“แล้วทำไม?ไม่อยากไปทานกับผม หรือกับคุณลุงอย่างนั้นหรือ ก็เห็นสนิทสนมกันดีอยู่นี่”“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เอ่อ..คือฉันเกรงใจ แล้วอีกอย่าง มันไม่เหมาะนี่คะที่เลขาจะไปนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านาย” จอมขวัญพยายามใช้เหตุผล แกมวิงวอน“ก็ไปบอกคุณลุงเอาเองสิ” ยังไม่ได้พูดอะไรต่อ คุณมงคลก็หันมาเห็นเจ้านายหนุ่มทำเป็นบุ้ยบ้ายไปทางญาติผู้ใหญ่ของเขาพอดี“มีอะไรหรือถึงทำท่าซีเรียสกันอย่างนั้น”“ก็เลขาของผมน่ะสิครับคุณลุงจะไม่ยอมไปนั่งทานข้าวกับเรา” อ๊ะ! คนบ้าทำไมพูดออกไปแบบนั้นเล่า อ
“ไม่ได้วิ่งซะหน่อย แล้วก็ไม่ได้หิวมากมายขนาดนั้นด้วยค่ะ” เดินขึ้นมาจนถึงชั้นที่ห้า เล่นเอาหอบฮักเลยทีเดียว ผิดกับเขาที่เดินตามขึ้นมาอย่างสบายใจเฉิบ แถมในมือยังถือของ ไม่แสดงอาการเหนื่อยหอบเหมือนอย่างหล่อนเลยสักนิด“ต้องไปออกกำลังกายบ้างแล้วนะคุณน่ะ.. ดูสิ เดินขึ้นบันไดแค่ห้าชั้นก็หอบแฮ่ก ๆ แล้ว” ร่างสูงมายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ขณะที่หล่อนกำลังควานหากุญแจเพื่อไขเข้าไปยังห้องพัก จอมขวัญหน้าแดงขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อได้ยินเสียงทุ้ม ดังอยู่ด้านหลัง แถมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ โชยมาเตะเข้าที่จมูก จะยืนห่างๆ หน่อยไม่ได้หรือไงนะ..เมื่อไขกุญแจได้ด้วยมือที่สั่นเทา ก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เมื่อจะได้ไม่ต้องทนยืนให้เขาอยู่ใกล้ชิด อย่างไม่ยอมหลบไปไหน ตั้งแต่มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเอ่ยออกมาทันที“น่าอยู่จัง..คุณจัดห้องเองเหรอ?” ร่างสูงหันมาถาม หลังจากที่เดินสำรวจภายในห้องของหล่อนเรียบร้อยแล้ว“ก็แต่งเติมหลังจากที่พี่ชายไม่อยู่แล้ว เท่านั้นเองค่ะ” ที่จริงแล้ว ส่วนใหญ่แล
“ไล่จังนะ..อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง ยังไม่อยากกลับเลย” จอมขวัญหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบแล้วเมื่อได้ยินเสียงเว้าวอน พร้อมกับแววตาระยิบระยับนั่นเข้า เลยแกล้งมองออกไปนอกตัวตึก ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน“ฉันง่วงแล้ว..อยากพักผ่อน” ใช้ไม้นี้แหละ ลองดูซิเขาจะว่ายังไง“ก็ไปนอนสิ เดี๋ยวยังไงถ้าผมกลับ จะล็อกห้องไว้ให้ก็แล้วกัน” หญิงสาวหันขวับมามองเขาตาวาว ทำตาขุ่นเคืองใส่คนเรื่องมาก ที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมกลับเสียที“เอาล่ะ ๆ ล้อเล่นน่ะ..กลับก็ได้” จากนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร่วมร้อยแปดสิบเซนติเมตร บิดขี้เกียจไปมาอยู่เป็นครู่ก่อนจะเดินย้อนเข้าไปในห้องพักจอมขวัญจำต้องเดินออกมาส่งเขาตามมารยาท ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าประตูห้อง คิดว่าเขาจะเปิดประตูออกไป..หากเขากลับหันมาเผชิญหน้ากับหล่อน ที่มัวแต่เดินตามคนตัวสูงมาอย่างกระชั้นชิดทำให้เบรกแทบไม่ทัน จึงชนเข้ากับแผงอกกว้างแข็งแรงเข้าเต็ม ๆ“ อุ๊ย!..” ชายหนุ่มตระคองกอดร่างเล็กนุ่มนิ่มได้ทันควันก่อนที่หล่อนจะหงายหลังล้มลงไป พลางใช้นิ้วเรียว
วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนัก ใกล้จะสิ้นปีแล้ว หลังจากกลับมาที่หัวหินคราวนั้นหล่อนก็ต้องมาจัดเตรียมงานเลี้ยงให้กับพนักงาน ซึ่งถูกจัดขึ้นทุกปี และปีนี้พิเศษหน่อยตรงที่ว่า งานจะจัดที่รีสอร์ตหัวหินนี่สิ..เล่นเอาหล่อนต้องทำทั้งงานราษฎร์ งานหลวงกันเลยทีเดียวเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงที่จะออกไปเดินเล่นริมชายหาด เหมือนอย่างแต่ก่อน ที่จอมขวัญชอบออกไปรับลมชมวิวตอนพระอาทิตย์ตกดินหลังเลิกงาน หรือไม่ก็วันหยุด ส่วนเจ้านายจอมเฮี้ยบ ยิ่งแล้วใหญ่ เมื่อเข้าสู่โหมดผู้บริหารเมื่อไหร่ เป็นอันไม่สนใจใครทั้งสิ้นเขาเป็นคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องต่าง ๆ มาก โดยเฉพาะเรื่องงานถ้างานไม่เสร็จ ก็อย่าหวังว่าจะลุกไปไหน บางวันออกไปทำงานแต่เช้าโดยไม่รอหล่อน บางวันก็นอนที่สำนักงาน ช่วงนี้เขาต้องติดต่อกับลูกค้า ติดต่อกับฝ่ายโน้นฝ่ายนี้มากขึ้น เพราะรีสอร์ตใกล้เสร็จสมบูรณ์เต็มทีแล้ว คราวนี้จึงถือโอกาสจัดเลี้ยงฉลองที่โครงการใกล้เสร็จสิ้นเสียทีเดียวพร้อมกันเลยมัฆวัฒน์ก้าวเข้ามาในตัวบ้านพักเมื่อตอนสองทุ่มเศษ นัยน์ตาของเขาพร่ามัว และรู้สึกปวดที่ขมับตุบ ๆ เหมือนจะมีไข้ อาจเป็นเพราะเมื่อตอนกลางวัน เขาออกไปดูโครงการกับลู
“งั้นปล่อยก่อนนะคะ..เดี๋ยวจะไปอุ่นข้าวต้มมาให้ใหม่ ป่านนี้คงเย็นชืดไปหมดแล้ว” หญิงสาวลองดึงมือออกอีกครั้ง ก็ถูกปล่อยเป็นอิสระอย่างง่ายดาย หล่อนจึงรีบเดินไปเอาชามข้าวต้มที่หัวเตียง ซึ่งตอนนี้เย็นชืดไปแล้ว เพื่อนำออกไปอุ่นในครัว สักพักข้าวต้มอุ่น ๆ ก็ส่งกลิ่นหอมฉุย เตะเข้าที่จมูก ทำให้หล่อนนึกอยากกินขึ้นมาบ้าง เลยตักส่วนที่เหลือใส่ชามมาเผื่อตัวเองด้วยอีกหนึ่งชาม“อะไรกัน..อย่าบอกนะว่าคุณจะให้ผมกินทั้งสองชามนี่เลย”“บ้าสิ..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย ฉันจะกินเองต่างหาก..เห็นมันน่ากินดี”“อืมห์..ดีจังขนาดไม่สบาย ยังมีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนอีก คุณนี่ใจดีจังเลย”“ไม่ต้องมาเฉไฉ ไปเรื่องอื่นเลย กินเข้าไปซะดี ๆ อย่าดูถูกฝีมือการทำข้าวต้มของฉันสิคะ อุตส่าห์ทำสูตรเดียวกับที่คุณเคยทำให้ทานแล้วนะเนี่ย”“โอ๊ะ..โอ๋..ไม่ต้องน้อยใจไปเลยครับ..ที่ยังไม่ได้ตักข้าวน่าอร่อยขึ้นมากิน ก็เพราะว่ามือผมน่ะสิ..มันไม่ค่อยมีแรงเอาเสียเลย” จอมขวัญเหลือบตาขึ้นไปมองคนป่วยที่เรื่องมาก อย่างมันเขี้ยว ฮึ.. จะมาทำเป็นอ้อนให
“น่านะ..เห็นใจคนไข้ที่น่าสงสารหน่อยเถอะนะครับ..รับรองว่าจะไม่ทำอะไร ไปมากกว่า..การนอนเฉย ๆ สาบาน" หญิงสาวต้องก้มหน้าซ่อนยิ้มไว้อย่างยากลำบากเมื่อได้ยินคำสาบาน แถมด้วยท่าตะเบ๊ะแบบทหารจำเป็นของเขาอ๊ะ..เอาก็เอา คิดเสียว่าตอบแทนที่เขาก็เคยดูแลหล่อนอยู่ เมื่อตอนที่ไม่สบายก็แล้วกัน เขาคงไม่กล้าทำอะไรหล่อนหรอกมั้ง..ก็สาบานแล้วนี่. เมื่อหญิงสาวล้มตัวลงนอนเคียงข้างกับเขาแล้วก็หันหลังให้แทบทันที ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำไว้ไม่ให้เขาได้เห็น“อย่าเพิ่งหลับก่อนคนไข้นะ” ชายหนุ่มชะโงกหน้ามามองที่ร่างเล็กอย่างเอ็นดู พลางเอามือเท้าคางในท่านอนตะแคง เมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่นอนหันหลังให้ไม่พูดไม่จา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฮึ.. นอนซะชิดขอบเตียงเชียว คิดเหรอว่าอยู่แค่นั้นเขาจะทำอะไรหล่อนไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลสักแค่ไหน หากว่าเขาจะทำจริง ๆ หล่อนก็ไม่พ้นเงื้อมมือเขาไปได้หรอกถ้าไม่อยากถนอมน้ำใจหล่อน สู้รอคอยคืนวันที่หล่อนยินยอมเขาแต่โดยดีไม่ดีกว่าหรือดูเหมือนว่า คนที่สบายดี ไม่ได้ป่วยไข้อะไร จะหลับอย่างเป็นจริงเป็นจังไปเสียแล้ว ดูจากใบหน้าและเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอนั่น แสด
“ เออ..จอม มีชุดจะไปงานเย็นนี้หรือยังล่ะถ้าไม่มี จะให้ยืมพี่เอามาเผื่อสองชุดแน่ะ”“ มีแล้วค่ะ ขาดก็แต่คนแต่งหน้าให้ จอมแต่งหน้า ไม่ค่อยเก่งเสียด้วยสิ”“ จะยากอะไร เดี๋ยวสักห้าโมงพี่ กับสุ จะเข้ามาช่วยแต่งหน้าให้ก็แล้วกันนะ เอาเป็นว่าค่อยเจอกันห้าโมงนะ”หลังสองสาวรุ่นพี่ไปแล้ว จอมขวัญแอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เฮ้อ..ชุดเหรอ..นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เขาพาหล่อนไปชอปปิ้งในห้างสรรพสินค้าเมื่อเดือนก่อนนู้น น่าจะใช้ได้นะ ก็เขาเป็นคนเลือกให้หล่อนเอง บอกว่า 'คุณเอาชุดนี้แหละ ถ้าใส่แล้วคงหวานไปทั้งตัวแน่'จอมขวัญยกชุดที่ว่าขึ้นมาดู เลยหน้าแดงขึ้นมาเสียเฉย ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของคนให้ พี่ปาและพี่สุเข้ามาที่บ้านพักของหล่อนตามเวลาที่นัดไว้พอดิบพอดี ทั้งสองสาวจัดการ แปลงโฉมหน้าที่ไม่เคยโดนเครื่องสำอางกับเขาเลยซักครั้ง อย่างมากก็แค่ ปัดแก้มนิด ๆหน่อย ๆ ตามประสา“ โอ้โห! ไม่นึกเลยว่าพี่จะแปลงโฉมคนขี้เหร่ให้ออกมาสวยได้ขนาดนี้นะเนี่ย เธอต้องขอบใจพี่แล้วนะ ที่สามารถทำให้หน้าตาธรรมดา ๆ กลายเป็นนางงามในชั่วข้ามคืนได้น่