“ไล่จังนะ..อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง ยังไม่อยากกลับเลย” จอมขวัญหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบแล้วเมื่อได้ยินเสียงเว้าวอน พร้อมกับแววตาระยิบระยับนั่นเข้า เลยแกล้งมองออกไปนอกตัวตึก ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน
“ฉันง่วงแล้ว..อยากพักผ่อน” ใช้ไม้นี้แหละ ลองดูซิเขาจะว่ายังไง
“ก็ไปนอนสิ เดี๋ยวยังไงถ้าผมกลับ จะล็อกห้องไว้ให้ก็แล้วกัน” หญิงสาวหันขวับมามองเขาตาวาว ทำตาขุ่นเคืองใส่คนเรื่องมาก ที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมกลับเสียที
“เอาล่ะ ๆ ล้อเล่นน่ะ..กลับก็ได้” จากนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร่วมร้อยแปดสิบเซนติเมตร บิดขี้เกียจไปมาอยู่เป็นครู่ก่อนจะเดินย้อนเข้าไปในห้องพัก
จอมขวัญจำต้องเดินออกมาส่งเขาตามมารยาท ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าประตูห้อง คิดว่าเขาจะเปิดประตูออกไป..หากเขากลับหันมาเผชิญหน้ากับหล่อน ที่มัวแต่เดินตามคนตัวสูงมาอย่างกระชั้นชิดทำให้เบรกแทบไม่ทัน จึงชนเข้ากับแผงอกกว้างแข็งแรงเข้าเต็ม ๆ“ อุ๊ย!..” ชายหนุ่มตระคองกอดร่างเล็กนุ่มนิ่มได้ทันควันก่อนที่หล่อนจะหงายหลังล้มลงไป พลางใช้นิ้วเรียว
วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนัก ใกล้จะสิ้นปีแล้ว หลังจากกลับมาที่หัวหินคราวนั้นหล่อนก็ต้องมาจัดเตรียมงานเลี้ยงให้กับพนักงาน ซึ่งถูกจัดขึ้นทุกปี และปีนี้พิเศษหน่อยตรงที่ว่า งานจะจัดที่รีสอร์ตหัวหินนี่สิ..เล่นเอาหล่อนต้องทำทั้งงานราษฎร์ งานหลวงกันเลยทีเดียวเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงที่จะออกไปเดินเล่นริมชายหาด เหมือนอย่างแต่ก่อน ที่จอมขวัญชอบออกไปรับลมชมวิวตอนพระอาทิตย์ตกดินหลังเลิกงาน หรือไม่ก็วันหยุด ส่วนเจ้านายจอมเฮี้ยบ ยิ่งแล้วใหญ่ เมื่อเข้าสู่โหมดผู้บริหารเมื่อไหร่ เป็นอันไม่สนใจใครทั้งสิ้นเขาเป็นคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องต่าง ๆ มาก โดยเฉพาะเรื่องงานถ้างานไม่เสร็จ ก็อย่าหวังว่าจะลุกไปไหน บางวันออกไปทำงานแต่เช้าโดยไม่รอหล่อน บางวันก็นอนที่สำนักงาน ช่วงนี้เขาต้องติดต่อกับลูกค้า ติดต่อกับฝ่ายโน้นฝ่ายนี้มากขึ้น เพราะรีสอร์ตใกล้เสร็จสมบูรณ์เต็มทีแล้ว คราวนี้จึงถือโอกาสจัดเลี้ยงฉลองที่โครงการใกล้เสร็จสิ้นเสียทีเดียวพร้อมกันเลยมัฆวัฒน์ก้าวเข้ามาในตัวบ้านพักเมื่อตอนสองทุ่มเศษ นัยน์ตาของเขาพร่ามัว และรู้สึกปวดที่ขมับตุบ ๆ เหมือนจะมีไข้ อาจเป็นเพราะเมื่อตอนกลางวัน เขาออกไปดูโครงการกับลู
“งั้นปล่อยก่อนนะคะ..เดี๋ยวจะไปอุ่นข้าวต้มมาให้ใหม่ ป่านนี้คงเย็นชืดไปหมดแล้ว” หญิงสาวลองดึงมือออกอีกครั้ง ก็ถูกปล่อยเป็นอิสระอย่างง่ายดาย หล่อนจึงรีบเดินไปเอาชามข้าวต้มที่หัวเตียง ซึ่งตอนนี้เย็นชืดไปแล้ว เพื่อนำออกไปอุ่นในครัว สักพักข้าวต้มอุ่น ๆ ก็ส่งกลิ่นหอมฉุย เตะเข้าที่จมูก ทำให้หล่อนนึกอยากกินขึ้นมาบ้าง เลยตักส่วนที่เหลือใส่ชามมาเผื่อตัวเองด้วยอีกหนึ่งชาม“อะไรกัน..อย่าบอกนะว่าคุณจะให้ผมกินทั้งสองชามนี่เลย”“บ้าสิ..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย ฉันจะกินเองต่างหาก..เห็นมันน่ากินดี”“อืมห์..ดีจังขนาดไม่สบาย ยังมีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนอีก คุณนี่ใจดีจังเลย”“ไม่ต้องมาเฉไฉ ไปเรื่องอื่นเลย กินเข้าไปซะดี ๆ อย่าดูถูกฝีมือการทำข้าวต้มของฉันสิคะ อุตส่าห์ทำสูตรเดียวกับที่คุณเคยทำให้ทานแล้วนะเนี่ย”“โอ๊ะ..โอ๋..ไม่ต้องน้อยใจไปเลยครับ..ที่ยังไม่ได้ตักข้าวน่าอร่อยขึ้นมากิน ก็เพราะว่ามือผมน่ะสิ..มันไม่ค่อยมีแรงเอาเสียเลย” จอมขวัญเหลือบตาขึ้นไปมองคนป่วยที่เรื่องมาก อย่างมันเขี้ยว ฮึ.. จะมาทำเป็นอ้อนให
“น่านะ..เห็นใจคนไข้ที่น่าสงสารหน่อยเถอะนะครับ..รับรองว่าจะไม่ทำอะไร ไปมากกว่า..การนอนเฉย ๆ สาบาน" หญิงสาวต้องก้มหน้าซ่อนยิ้มไว้อย่างยากลำบากเมื่อได้ยินคำสาบาน แถมด้วยท่าตะเบ๊ะแบบทหารจำเป็นของเขาอ๊ะ..เอาก็เอา คิดเสียว่าตอบแทนที่เขาก็เคยดูแลหล่อนอยู่ เมื่อตอนที่ไม่สบายก็แล้วกัน เขาคงไม่กล้าทำอะไรหล่อนหรอกมั้ง..ก็สาบานแล้วนี่. เมื่อหญิงสาวล้มตัวลงนอนเคียงข้างกับเขาแล้วก็หันหลังให้แทบทันที ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำไว้ไม่ให้เขาได้เห็น“อย่าเพิ่งหลับก่อนคนไข้นะ” ชายหนุ่มชะโงกหน้ามามองที่ร่างเล็กอย่างเอ็นดู พลางเอามือเท้าคางในท่านอนตะแคง เมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่นอนหันหลังให้ไม่พูดไม่จา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฮึ.. นอนซะชิดขอบเตียงเชียว คิดเหรอว่าอยู่แค่นั้นเขาจะทำอะไรหล่อนไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลสักแค่ไหน หากว่าเขาจะทำจริง ๆ หล่อนก็ไม่พ้นเงื้อมมือเขาไปได้หรอกถ้าไม่อยากถนอมน้ำใจหล่อน สู้รอคอยคืนวันที่หล่อนยินยอมเขาแต่โดยดีไม่ดีกว่าหรือดูเหมือนว่า คนที่สบายดี ไม่ได้ป่วยไข้อะไร จะหลับอย่างเป็นจริงเป็นจังไปเสียแล้ว ดูจากใบหน้าและเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอนั่น แสด
“ เออ..จอม มีชุดจะไปงานเย็นนี้หรือยังล่ะถ้าไม่มี จะให้ยืมพี่เอามาเผื่อสองชุดแน่ะ”“ มีแล้วค่ะ ขาดก็แต่คนแต่งหน้าให้ จอมแต่งหน้า ไม่ค่อยเก่งเสียด้วยสิ”“ จะยากอะไร เดี๋ยวสักห้าโมงพี่ กับสุ จะเข้ามาช่วยแต่งหน้าให้ก็แล้วกันนะ เอาเป็นว่าค่อยเจอกันห้าโมงนะ”หลังสองสาวรุ่นพี่ไปแล้ว จอมขวัญแอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เฮ้อ..ชุดเหรอ..นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เขาพาหล่อนไปชอปปิ้งในห้างสรรพสินค้าเมื่อเดือนก่อนนู้น น่าจะใช้ได้นะ ก็เขาเป็นคนเลือกให้หล่อนเอง บอกว่า 'คุณเอาชุดนี้แหละ ถ้าใส่แล้วคงหวานไปทั้งตัวแน่'จอมขวัญยกชุดที่ว่าขึ้นมาดู เลยหน้าแดงขึ้นมาเสียเฉย ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของคนให้ พี่ปาและพี่สุเข้ามาที่บ้านพักของหล่อนตามเวลาที่นัดไว้พอดิบพอดี ทั้งสองสาวจัดการ แปลงโฉมหน้าที่ไม่เคยโดนเครื่องสำอางกับเขาเลยซักครั้ง อย่างมากก็แค่ ปัดแก้มนิด ๆหน่อย ๆ ตามประสา“ โอ้โห! ไม่นึกเลยว่าพี่จะแปลงโฉมคนขี้เหร่ให้ออกมาสวยได้ขนาดนี้นะเนี่ย เธอต้องขอบใจพี่แล้วนะ ที่สามารถทำให้หน้าตาธรรมดา ๆ กลายเป็นนางงามในชั่วข้ามคืนได้น่
ฉับพลันทันใดนั้นเอง หัวใจของหล่อนก็กระตุกวูบไปเสียหนึ่งที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงคุ้นตา เขาสวมสูทสีเข้มเข้ามาในงานพร้อมด้วยผู้หญิงสาวที่สวยเอามาก ๆ เมื่อหล่อนอยู่ในชุดราตรีสีแดงสด ช่างขับผิวขาวเนียนละเอียดนั้นให้ดูผุดผ่องเป็นยองใย เสียเหลือเกิน ภาพหนุ่มหล่อ สาวสวยที่เดินควงแขนกัน เข้ามาในงานของทั้งสอง ทำให้เป็นที่สะดุดตา และเรียกจุดสนใจให้แก่ผู้ร่วมงานได้เป็นอย่างดี ทำเอาสาวๆ ที่มีคู่ควงมาแล้วยังอดรู้สึกอิจฉาในความหล่อเหลาของบอสใหญ่ไม่ได้ เช่นเดียวกับหล่อนที่ตอนนี้ รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจของทั้งคู่ ที่เดินควงแขนกันเข้ามาในงาน หยุดแวะทักทายคนโน้นคนนี้ บ้างตามมารยาท ฮึ!..ที่แท้การหายตัวไปตั้งแต่เมื่อตอนสายของเจ้านาย ก็เพราะไปรับแม่แพทซี่อะไรนั่นอยู่ล่ะสิ ทำไมต้องควงมาเยาะเย้ยกันขนาดนี้ด้วย มันเจ็บนะ มันเจ็บที่ใจนี่ คนใจร้าย.. ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเอง ให้น้อยเนื้อต่ำใจนัก เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับหล่อน ที่ผ่านมา เขาคงไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนจริง ๆ จัง ๆ คงเป็นแค่ความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว
จอมขวัญจึงกระเถิบหนีโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าเขาขยับเข้ามาใกล้เกินไป ยังไม่วายคนที่ก่อกวนความสงบสุขหล่อน ก็ขยับตามมาอย่างย่ามใจ หญิงสาวจึงตัดสินใจลุกขึ้น แต่ก็ต้องซวนเซ เกือบหัวคะมำตกลงไปในสระน้ำแล้ว ถ้าไม่ได้ลำแขนแข็งแรงของเขาช่วยจับไว้ พร้อมกับรวบร่างบอบบางเข้าหาอกกว้างของเขาแนบแน่น“เอ๊ะ! ปล่อยฉานน้า..คนบ้า”“นี่คุณดื่มเหล้าด้วยหรือเนี่ย?” มัฆวัฒน์ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวหล่อน อือ..อย่างกับตกถังเหล้ามายังไงยังงั้นเลย..ชายหนุ่มสูดลมหายใจเพื่อทดสอบว่าหล่อนเมาขนาดไหน เขาคงไม่รู้หรอกว่า หล่อนกินเหล้าเข้าไปหลายขนานเลย ทั้งเบียร์ ทั้งบรั่นดียี่ห้อแพง ๆ ทั้งแชมเปญ หล่อนชิมจนหมด โดยไม่รู้ว่ามันจะมีผลอย่างไรบ้างหลังจากที่ดื่มเข้าไปแล้ว ปรากฏว่า หล่อนเมาแอ๋ เลยต้องมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกกะว่าจะเข้าไปนอนให้มันหายเวียนหัว แถมยังรู้สึกพะอืดพะอมอย่างไรพิกล“เมามากขนาดนี้แล้วจะมานั่ง ทำไมใกล้ ๆ กับสระน้ำ เดี๋ยวก็หัวคะมำ ตกน้ำตกท่า ลงไปหรอก ไป..เข้าบ้านดีกว่า”“ม่าย..อาว..จา..กินต่อ..อาวหล้าวมา..อาหร่อยจา
หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอ เป็นจังหวะคล้ายได้ผ่อนคลาย มัฆวัฒน์ เพียงแค่ทอดสายตามองอย่างเดียวเท่านั้น ก็ให้ความพอใจได้ในระดับหนึ่ง“ อือ..” เสียงละเมอที่ฟังไม่ค่อยได้ใจความนัก และ..อย่างอดใจไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มจึงหยุดเสียงเหล่านั้นด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของเขา จนริมฝีปากบางเย็นเฉียบ ค่อยอุ่นขึ้นเพียงแค่จูบ ชายหนุ่มเอนหลังลงนอนพร้อมกับกระชับอ้อมแขน โอบร่างแน่งน้อยเข้ามาซบกับอกกว้าง เขาสูดลมหายใจดอมดมเส้นผมที่หอมกลิ่นแชมพู ถึงแม้จะปะปนไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์บ้างก็ตาม มันกลับทำให้กลิ่นนั้น น่าหลงใหลเป็นทวีคูณ และกลิ่นนั้นเองที่กล่อมให้เขาหลับไปพร้อม ๆ กับหล่อน..เช้าของวันใหม่ ร่างบอบบางควานหาผ้าห่มนวมผืนหนาเข้ากับตัวเมื่อรู้สึกถึงความเย็น และก็ได้กลิ่นอายของใครก็ไม่รู้บนเตียง กลิ่นของใครอย่างนั้นหรือ คล้ายโคโลญจ์ผู้ชาย แล้วจู่ ๆ เรื่องเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในสมอง จำได้ว่าหล่อนดื่มเข้าไปแบบไม่น้อยเลย ดื่มเข้าไปทั้ง ๆ ที่มันขมแสนขม ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยดื่มมาก่อน จนไม่รู้ว่าตัวเองไปฟุบอยู่ตรงไหน จอมขวัญพยายามหลับตาเพื่อนึกให้ออกว่าหล่อนเข้ามานอนได้อย่างไร ดวงตากลมโต
จอมขวัญแอบอมยิ้มออกมาคนเดียวไม่ได้ พลางหันไปมองเสี้ยวหน้าชายหนุ่ม ที่บัดนี้ หลับไม่รู้เรื่องไปเสียแล้ว นี่ถ้าหากว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วโวยวาย ว่าหล่อนลักหลับเขาละก็แย่แน่ ๆ หล่อนจะเอาเงินที่ไหนไปสู่ขอเขาล่ะ คงแพงน่าดูเลย กับค่าตัวที่เขาเสียให้หล่อนโอ๊ย! เรานี่ท่าทางจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว มีที่ไหนผู้หญิงไปสู่ขอผู้ชายคิดว่าให้ทานไปก็แล้วกันนะคะ เจ้านาย.. จอมขวัญ พยายามลุกจากเตียงอย่างเบาที่สุด เพื่อจะหนีความผิดที่ก่อไว้กับเขา ก็ไม่อยากรับผิดชอบนี่นา..“ฮื่อ..จะไปไหน?” น้ำเสียงที่อู้อี้คล้ายคนเป็นหวัดพูดออกมา ทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา กลับกอดกระชับวงแขนรัดร่างหล่อนเข้าหาอย่างรวดเร็วและแนบแน่น“โอ๊ย..ปล่อยนะคะหายใจไม่ออกแล้ว”“เมื่อคืน คุณทำให้ผมใจแทบขาด ไม่ต้องมาบ่นเลย” ได้ผล ร่างนุ่มนิ่มหยุดนิ่งไม่ไหวติง ปล่อยให้เขาลูบไล้เนื้อตัวไปมาอย่างสบายใจ“ทำอะไรลงไป คุณต้องรับผิดชอบนะ ไม่งั้นผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”“หมะ..หมายความว่าไง..คะ..ฉะ..ฉันทำอะไรคุณงั้นหรือคะ” เป็นความจริงหรือนี่ ที่หล่อนเป็นฝ่ายหักหาญ