จอมขวัญแอบอมยิ้มออกมาคนเดียวไม่ได้ พลางหันไปมองเสี้ยวหน้าชายหนุ่ม ที่บัดนี้ หลับไม่รู้เรื่องไปเสียแล้ว นี่ถ้าหากว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วโวยวาย ว่าหล่อนลักหลับเขาละก็แย่แน่ ๆ หล่อนจะเอาเงินที่ไหนไปสู่ขอเขาล่ะ คงแพงน่าดูเลย กับค่าตัวที่เขาเสียให้หล่อน
โอ๊ย! เรานี่ท่าทางจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว มีที่ไหนผู้หญิงไปสู่ขอผู้ชายคิดว่าให้ทานไปก็แล้วกันนะคะ เจ้านาย.. จอมขวัญ พยายามลุกจากเตียงอย่างเบาที่สุด เพื่อจะหนีความผิดที่ก่อไว้กับเขา ก็ไม่อยากรับผิดชอบนี่นา..
“ฮื่อ..จะไปไหน?” น้ำเสียงที่อู้อี้คล้ายคนเป็นหวัดพูดออกมา ทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา กลับกอดกระชับวงแขนรัดร่างหล่อนเข้าหาอย่างรวดเร็วและแนบแน่น
“โอ๊ย..ปล่อยนะคะหายใจไม่ออกแล้ว”
“เมื่อคืน คุณทำให้ผมใจแทบขาด ไม่ต้องมาบ่นเลย” ได้ผล ร่างนุ่มนิ่มหยุดนิ่งไม่ไหวติง ปล่อยให้เขาลูบไล้เนื้อตัวไปมาอย่างสบายใจ
“ทำอะไรลงไป คุณต้องรับผิดชอบนะ ไม่งั้นผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“หมะ..หมายความว่าไง..คะ..ฉะ..ฉันทำอะไรคุณงั้นหรือคะ” เป็นความจริงหรือนี่ ที่หล่อนเป็นฝ่ายหักหาญ
“ไม่เอาหรอก ขืนปล่อย คุณก็จะหนีไป ไม่กลับมาอีกน่ะสิ”“อื้อ..ไม่หนีหรอกค่ะสัญญา” หญิงสาวชูนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญาณว่าไม่ผิดคำพูดแน่นอน จะให้หนีไปได้อย่างไรล่ะ ก็เขาน่ารักซะขนาดนี้ จะไม่ให้รับผิดชอบยังไงไหว เฮ้อ.. มัฆวัฒน์ยิ้มในหน้าอย่างมีความสุข นึกเอ็นดูในความไร้เดียงสาของหล่อน จนเกือบเสียศูนย์อดใจไม่ไหว จึงโน้มร่างน้อยเข้ามาหอมที่แก้มใสหนึ่งที พอได้ชื่นใจ“แน้..คุณนี่ เซี้ยวใหญ่แล้ว พอเถอะค่ะ..จะเช็ดตัวให้ด้วยก็ได้”“จริงเหรอ ดีจัง ยอมก็ได้ แต่รีบกลับมานะ ผมหนาว ตอนนี้ยังไม่ได้ใส่อะไรเลย..เพราะคุณนั่นแหละ” คนบ้า..พูดออกมาได้ หาว่าเราเป็นคนถอดเสื้อเขาเองได้ยังไง ตัวอย่างกับยักษ์ เอ..หรือว่าจะจริง เพราะเขาบอกว่าเราร้อนแรงมากเมื่อคืน ถ้าเป็นอย่างนั้น เรานี่ท่าทางจะเฮี้ยนมากเลยนะเนี่ยเมื่อหลุดออกมาจากอ้อมแขนเหนียวหนึบอย่างกับตุ๊กแกได้ ก็รีบดีดตัวออกมาจากร่างสูงใหญ่ ที่ไม่ใส่อะไรเลยอย่างที่เขาบอก หน้าก็แดงขึ้นมาอีกรอบ หลังจากที่คิดว่าตัวหล่อนเองเป็นฝ่ายริเริ่มทำอะไรเขาก่อน แต่ในใจก็ไม่วายรู้สึ
ริมฝีปากหวานละมุน ที่ถูกทำให้ร้อนขึ้นเพราะเขาช่าง เย้ายวนอะไรเช่นนี้หนอ จนไม่อาจถอนริมฝีปาก หญิงสาวครางออกมาอย่างลืมตัวกับจูบอันหนักหน่วงของเขา หากไม่นานจอมขวัญกลับโพล่งออกมา ทำจมูกฟุดฟิด เมื่อพยายามเบี่ยงหน้าออกจากใบหน้าของอีกฝ่าย“กลิ่นอะไร?”“อืมห์..ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย” มัฆวัฒน์ไม่อยากถอนริมฝีปาก ออกมาเลยให้ตายเถอะ พลางก้มลงไปหาใบหน้าหวานใสอีกรอบ“อื้อ..อย่าค่ะ ฉันว่ามันกลิ่นทะแม่ง ๆ นะเหมือน เหมือนอ๊ะ! แย่แล้ว! จอมอุ่นข้าวต้มไว้ ป่านนี้ไหม้ไปแล้วแน่เลย” มัฆวัฒน์ จำต้องปล่อยร่างนุ่มนิ่มออกไป อย่างสุดแสนเสียดาย ราวกับสวรรค์น้อย ๆ ที่กำลังรออยู่เมื่อครู่ มลายหายวับไปในพริบตา“ฮึ่ม..ฝากไว้ก่อนเถอะสาวน้อย จะเอาคืนให้หนำใจเลย บังอาจมาทำให้อารมณ์ค้างซะได้” นอนไม่หลับเสียแล้ว ร่างสูงจำต้องสลัดผ้าห่มนวมผืนหนาออกไปจากร่างเปลือยเปล่าแข็งแรง ก่อนลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อที่จะตามร่างเล็กออกไป ด้วยความเป็นห่วงว่าหล่อนอาจจะทำให้ร่างกายน่าทะนุถนอมนั่นเกิดแผลจนเลือดออกขึ้นมาอีก“อ้าว!
“อืมห์..พูดถูกใจ น่าจะขึ้นเงินเดือน หรือจะเพิ่มโบนัสให้ดีนะ” เจ้านาย หันมาพูดกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลสาว ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พอกัน พลางหันไปมองหน้านักกฎหมายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังสุด ราวกับจะประกาศตัวว่าเป็นเจ้าของเลขาสาวของเขากระนั้น ทุกคนในนั้นต่างก็อมยิ้มกันไป ยกเว้นหญิงสาวที่หน้าตูมขึ้นมาทันที ที่ได้ยินประโยคสัพยอกของเจ้านายหนุ่ม สะบัดหน้าหันกลับไปมอง ส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้จนร่างสูงต้องรีบออกตัวเสียก่อน“อ้อ! แล้วนี่ทานอะไรกันมาหรือยัง งั้นมาทำอะไรทานกันสักหน่อยเป็นไร เพราะอีกสักพักก็ต้องออกไปร่วมกิจกรรมกลางแจ้งแล้วไม่ใช่หรือ”“ยังเลยค่ะ ดีเหมือนกันค่ะบอส เดี๋ยวสุช่วยเป็นลูกมือก็แล้วกันนะคะ” สุชาดาเสนอตัวออกมาแล้วหลังจากนั้น ทุกคนต่างก็พร้อมหน้ากัน เดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารมื้อเช้า ส่วนหล่อนก็ต้องเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตามคำสั่งของเจ้านายที่ตอนนี้ไม่ใช่แค่เจ้านายแล้วสิ.. ท้องฟ้าด้านนอกวันนี้มีก้อนเมฆลอยเด่นอยู่ เป็นหย่อม ๆ ช่วยบดบังแสงแดดที่ส่องมาสู่ผืนทรายยามเช้า แสงแดดอ่อน ๆ กระทบกับน้ำทะเลทอแสงระยิ
“ว๊า! เสียดายจัง..เสมอกันจนได้ นึกว่าเจ้านายเราจะชนะขาดเสียแล้ว” เสียงใครคนใดคนหนึ่งพูดขึ้นมาลอย ๆ ข้างหูหล่อน ทำให้จอมขวัญหันกลับไปมอง อยากจะบอกคน คนนั้นนักว่า เป็นเพราะเขาไม่สบายหรอกถึงแพ้ในยกนี้น่ะ ฮึ..“เอาล่ะครับ ยกที่สามเป็นยกตัดสินว่าใครแพ้ใครชนะ คู่ต่อสู้พร้อมแล้วนะครับ เริ่มเลยนะครับ ไป!” สิ้นเสียงกรรมการกำมะลอ คู่ต่อสู้ทั้งสองที่มีร่างกาย และหน่วยก้านใกล้เคียงกัน ก็ออกแรงต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อสังเกตจากสายตาที่ดูจริงจังของทั้งสองฝ่ายแล้วมัฆวัฒน์ เหลือบสายตามามองที่หญิงสาวแวบหนึ่งก็เห็นแววตา ที่แสดงออกถึง ความห่วงใยและให้กำลังใจ ทำให้เขามีกำลังฮึดสู้ขึ้นมา จากที่เมื่อครู่แรงแผ่วลงไป เหมือนจะยอมแพ้ ไม่ได้! เขาจะแพ้แก้วกล้าไม่ได้! ถ้าเขาแพ้ในเกมกีฬา ก็เท่ากับแพ้ในเรื่องอื่นด้วย มัฆวัฒน์สังเกตเห็นที่แก้วกล้าจงใจ ที่จะสัมผัสมือเล็กบอบบางที่เขาหวงแหนนักหนานั่น เหมือนกับจะประกาศสงครามในเชิงรักกับเขา ทำให้อารมณ์ดี ๆ เมื่อตอนเช้าถูกเปลี่ยนให้เป็นแรงหึงหวง ปะปนกับแรงโทสะ ที่แก้วกล้าบังอาจคิดจะลบเหลี่ยมกับคนอย่างเขาและแล้วเสียง
“ไม่มีอะไรหรอก..ก็เรื่องของลูกผู้ชายเท่านั้นเอง คุณไม่ต้องรู้หรอก เฮ้อ! ชักหิวแล้วสิไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ..ที่รัก”“ฮึ! ใครเป็นที่รักคุณ..ขี้ตู่เอาเองทุกที”“อ้าว! ก็คุณไง..ที่รักของผม” ไม่ทันขาดคำคนตัวสูงก็ทำเป็นจะโน้มหน้าลงมาหอมที่แก้มใส แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะรู้ตัวเสียแล้ว เมื่อสะบัดตัวหลุดออกจากวงแขนที่เพียงแค่โอบไว้หลวม ๆ ขณะเดินกลับเข้าไปยังบ้านพัก“แน่จริงก็จับให้ได้สิ ฮ่ะๆ” จอมขวัญเผลอหัวเราะ ปากกว้างออกไปอย่างลืมตัว เยาะเย้ยคนตัวสูงที่ตอนนี้ สงสัยจะหมดแรงจากการเล่นเกมเมื่อสักครู่ วิ่งเหยาะ ๆ ตามไม่ทันหล่อนเสียแล้ว ฮึ่ม!ฝากไว้ก่อนเถอะนะ แม่สาวน้อย จับได้เมื่อไหร่ล่ะก็ น่าดู..ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังอยู่สองครั้งพร้อมกัน จอมขวัญที่ง่วงจนตาแทบจะปิด ทำเป็นอิดออดไม่อยากจะลุกไปเปิดเอาเสียเลย พลางพลิกตัวไปอีกด้านหยิบหมอน ใบเล็กข้างตัวมาปิดหูไว้เสียอย่างนั้น แต่ก็จำต้องลุกออกไปด้วยความง่วงงุน เพราะดูเหมือนว่าคนที่เคาะจะไม่ยอมลดละเสียแล้ว หลังจากที่เคาะสองครั้งติด ก็เริ่มถี่ขึ้นเรื่
“หาแจกันหรือ อยู่นี่ไง ผมหยิบให้เองสูงอย่างนี้จะหยิบถึงเหรอ เดี๋ยวก็หล่นใส่ตัว ได้หัวร้างค่างแตกพอดี คราวหน้าคราวหลัง อยากได้อะไรให้บอกผมก่อนนะ ห้ามทำอะไรที่เสี่ยงให้ตัวเองเจ็บตัวเด็ดขาด” โอ้โห! เป็นชุดเลย นี่ขนาดยังไม่แต่งนะเนี่ย ยังเจ้ากี้เจ้าการขนาดนี้ ถ้าแต่งแล้วมิกลายเป็นผู้ปกครองหล่อนไปอีกคนหรือ“อ้าว! แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ คุณยังไม่ให้คำตอบกับผมเลยนะ”“ก็จะไปหายาแก้หวัดให้คุณน่ะสิคะ ก็ไหนบอกว่าหาไม่เจอไม่ใช่เหรอ รอแป๊บหนึ่งนะคะ จอมหายาให้ค่ะ” จอมขวัญรีบบอกออกไปอย่างขัดเขิน เสพูดไปเรื่องอื่นเสียอย่างนั้น หญิงสาวแสร้งเดินไปเปิดดูกล่องยาที่เคยหยิบเป็นประจำ หากหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ หรือว่าหมดแล้ว แต่เอ.. ก็คราวที่แล้วยังมีเหลืออีกตั้งครึ่งแผงนี่นา หรือว่าจะ..อยู่ในห้องเขาจอมขวัญทำเป็นลังเล เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ยาที่เหลือน่าจะอยู่ในห้องนอนเขา หากไม่กล้าที่จะเข้าไปหยิบมาให้ พอเหลือบแลมองหาคนตัวสูงที่ยังง่วนอยู่กับการจัดช่อกุหลาบใส่แจกันอยู่อย่างขะมักเขม้น หญิงสาวจึงรีบฉวยโอกาสวิ่งรี่เข้าไปในห้องของชายหนุ่ม เพื่อหยิบยาออกมาให้เขา
“ตัวคุณสั่นไปหมดแล้ว เป็นไข้หรือเปล่านี่” เมื่อถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก็แกล้งแหย่หล่อนเล่น ๆ“คนขี้โกง” เสียงพึมพำเอ่ยออกมาเบา ๆ ก้มหน้างุด กำปั้นน้อย ๆ ทุบมาที่หน้าอกเขาเสียหนึ่งที ไม่แรงนัก“ไม่ได้โกงสักหน่อย ผมทำตามที่หัวใจมันเรียกร้องต่างหากล่ะ” จมูกโด่งสวยเป็นสันเฝ้าดอมดมเส้นผมยาวเหยียดตรง ช่างหอมไปทั้งตัวอะไรเช่นนี้ มันเย้ายวนเสียจนทำเอาเขาแทบคลั่ง มัฆวัฒน์ดันร่างที่เอาแต่ก้มงุด ๆ เชยคางให้มาสบตากับเขาอย่างจริงจัง ไม่วายดวงหน้าใส ยังเสมองไปทางอื่นร่ำไปชายหนุ่มอมยิ้มกับใบหน้าแดงระเรื่อ พลางยกนิ้วเรียวเล็กขึ้นมาจูบเสียทีหนึ่ง จอมขวัญสะดุ้งเฮือก ด้วยความตกใจ เมื่อสังเกตเห็นว่านิ้วนางข้างซ้ายหล่อนมีอะไรแปลกปลอม มาอยู่บนนิ้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ เขาทำได้อย่างไรกัน เขาใส่แหวนเพชรเม็ดงามนั่นเข้าไปในมือหล่อนตอนไหน จอมขวัญเงยหน้ามองเขาอย่างงงงวย ปนขวยเขิน“คุณมีเจ้าของแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาจากหัวใจ ตามด้วยแววตาที่ฉายความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ส่งผลให้หญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้า อมยิ้มอย่างมี
“เอาล่ะ..รีบกลับกันดีกว่าลูก เดี๋ยวไปกินข้าว แล้วก็จะได้พักผ่อนกันไป เดินทางมาเหนื่อย ๆ นะ” ผู้เป็นแม่ เดินนำออกไปก่อน หากยังไม่ทันที่จะก้าวขา เดินตามมารดาออกไป ก็โดนฉุดรั้งแขนไว้เบา ๆ จากคนตัวสูงข้างตัว“คราวหลัง อย่าทำเป็นลืมผม อย่างนี้อีกนะ” ง่ะ..แค่นี้ก็น้อยใจด้วย..หึงแม้กระทั่งแม่เลยหรือไง คนบ้า!เดินทางจากสนามบินมาถึงบ้านใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง โดยที่คนขับกลายเป็นคนต่างถิ่น ที่ทำตัวไม่เหมือนคนต่างถิ่นเอาเสียเลย จากท่าทางที่เขาขับรถอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่าเคยมาแล้วอย่างนั้น เพียงแค่บอกเส้นทางหลัก ๆ ก็สามารถพาทั้งหล่อนและแม่มาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย“มากันแล้วหรือลูก” ผู้เป็นบิดาเอ่ยทักลูกสาวก่อนจะปรายตามองคนแปลกหน้าอีกคนหนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างกายลูกสาว“คิดถึงพ่อที่สุดเลยค่ะ” หญิงสาวกระโดดเข้าไปกอดบิดา ราวกับเด็กที่จากผู้ปกครองไปนาน นานทีจะได้กลับมาเจอหน้ากันสักครั้งหนึ่ง“อ้าว! แล้วนี่จะไม่แนะนำพ่อหนุ่มคนนั้น ให้พ่อรู้จักบ้างเหรอฮึ” ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจดีแล้วว่า บุรุษหน