บทที่ 7

ฉันลืมไปแล้วว่าวันนั้นฉันจากมาได้ยังไง

ฉันจำได้แค่ว่า คืนนั้นเซี่ยสือบ้าคลั่งมาก

ฉันขยับตัวไม่ได้ทั้งคืน

หลังจากนั้นเขาก็ไม่มาหาฉันอีกนาน

ส่วนฉันลางานและเฝ้าอยู่หน้าเตียงแม่ทั้งวันทั้งคืน

กลางดึก มีมือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในคอเสื้อของฉัน

ฉันตกใจตื่นขึ้นมาทันที

คือเซี่ยสือ

ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาหาถึงที่นี่

"สวี่โย ผมรอไม่ไหวแล้วแม้แต่วินาทีเดียว"

เขาดูเหมือนจะเมานิดหน่อยบีบคางฉันอย่างแรง

"คุณจำไว้นะ ต่อไปอย่าทำตัวแบบนี้อีก เมียน้อยก็ต้องทำตัวเหมือนเมียน้อย"

ขณะพูดเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อฉัน

นี่มันโรงพยาบาลนะ!

แม่ก็กำลังหลับอยู่ที่เตียงข้างๆ

ไม่ได้ จะให้แม่รู้ความสัมพันธ์ของฉันกับเซี่ยสือไม่ได้!

ฉันขอร้องด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "ที่ไหนก็ได้ อย่าเป็นที่นี่"

เขาตะคอกอย่างเย็นชา ดูเหมือนจะพอใจกับการประนีประนอมของฉันมาก

เขาลูบริมฝีปากของฉันแล้วพูดว่า "ทำไมปากคุณถึงชอบพูดสิ่งที่ผมไม่ชอบฟัง?"

ฉันก้มหน้าก้มตาลง "ต่อไปจะทำอีกแล้ว"

เขาหยุดขยับ จากนั้นก็หัวเราะเย็นชา

เขาเข้ามาจูบ

ยิ่งฉันผลักเขาก็ยิ่งกอดแน่น

ระหว่างดิ้นรนฉันหันกลับไปเห็นแม่ในห้องผู้ป่วยถัดไปไม่รู้ตื่นขึ้นมาตอนไหน

ด้วยแสงไฟที่ส่องเข้ามาจากนอก