บทที่ 2

ฉันกลั้นหายใจแล้วว่ายลงไปที่ก้นอ่างเก็บน้ำ

วันนี้ตอนที่ฉันออกจากบ้านได้เอากำไลอันนั้นใส่ไว้ในกระเป๋า ดังนั้นฉันจึงต้องไปเอามันมาให้ได้

ต่างบอกว่าฉันเป็นคนข้างเซี่ยสือที่ประจบสอพลอมากที่สุด ทั้งๆ ที่เป็นแค่เลขา แต่ก็ยังมีความคิดที่ไม่เหมาะสมอยากเปลี่ยนลูกเป็ดขี้เหร่ให้กลายเป็นหงส์

แต่ไม่มีใครรู้ว่าสามปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนที่ฉันไม่อยากจากไป

ว่ายลงไปสักพัก ฉันก็เห็นกำไลอันนั้นที่ล่วงออกมาจากกระเป๋าและกระแทกหักเป็นสองท่อนในทันที

ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย มันหักแล้วจริงๆ

ฉันเอื้อมมือไปหยิบกำไลสองท่อนขึ้นมา

แต่ตอนที่ฉันหันหลังจะว่ายกลับ ต้นขากลับถูกหญ้าในน้ำที่มีหนามเกี่ยวไว้

ฉันกระชากออกอย่างแรง จนบาดเป็นแผลยาวที่ต้นขา เลือดออกในทันที

ฉันยิ้มเบาๆ

ขอแค่สามารถเอากำไลที่หักกลับมาได้ ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่เป็นอะไรเลย

ฉันอดทนต่อความเจ็บปวด กัดฟันออกแรงว่ายกลับไปอย่างสุดกำลัง

ตอนที่ฉันออกมา ข้างนอกเต็มไปด้วยคนมุงดู

มีคนล้อเซี่ยสือว่า "นายน้อยเซี่ย วันนี้จะเลิกเป็นโสดแล้วใช่ไหม?"

เซี่ยสือไม่ตอบ เขามองมาที่ฉัน เสียงแหบนิดหน่อย

"สวี่โย ผมไม่คิดจริงๆ ว่าคุณจะ..."

จนกระทั่งเขาเห็นฉันนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า ค่อยๆ แบมือออก เผยให้เห็นกำไลข้อมือที่หักเป็นสองท่อน

เขาตัวแข็งทื่อ

เขาจ้องเขม็งมาที่ฉัน

"สวี่โย คุณหมายความว่าไง?"

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างสงบและค่อยๆ พูดว่า

"เซี่ยสือ คุณเคยบอกว่าในวันที่กำไลนี้หักเป็นสองท่อนคุณจะปล่อยฉันไป ตอนนี้กำไลได้หักแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะ"

เซี่ยสือมีสีหน้าอึ้ง

ฉันรู้ว่าเขานึกขึ้นได้แล้ว