บทที่ 5

ช่างเป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ราวกับผลงานที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของผู้สร้าง ทุกตารางนิ้วของโครงร่างนั้นวิจิตรบรรจงจนถึงขีดสุด

เมื่อก่อนฉันเคยใจเต้นแรง หลังจากเกิดเรื่องราวมากมายหลายอย่าง ตอนนี้มองหน้านี้อีกครั้ง รู้สึกแค่ว่าเย็นชาและโหดร้าย

แต่ขอแค่สามารถหนีไปจากเขาได้ ฉันยอมทำทุกอย่าง

ฉันกัดฟัน คุกเข่าลงกับพื้น ใช้มือหยิบอาหารบนพื้นขึ้นมา

ข้างหูมีคำเตือนที่เย็นชาของเซี่ยสือดังมา "สวี่โย อย่าทำให้ตัวเองสกปรกจนเกินไป"

ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน หยิบอาหารยัดเข้าไปในปาก

สกปรกคืออะไร? แบบไหนถึงเรียกว่าสะอาด?

ฉันไม่เคยสกปรก

เสียงหัวเราะที่อยู่ข้างๆ ดังชัดจนแสบหู

"สวี่โยคนนี้ แม้แต่ขยะก็ยังกิน เธอบ้าไปแล้วเหรอ?"

"เธอผีเข้าแล้ว คนทั้งเมืองอันใครไม่รู้ว่าเธอรักนายน้อยเซี่ยจนหัวปักหัวปำ นี่ถึงกับกินขยะเพื่อจะจากไป"

"นี่เธอแสร้งปล่อยเพื่อจับหรือเปล่า?"

จู่ๆ ฉันก็ถูกดึงขึ้นมาอย่างแรง

คือเซี่ยสือ

เสียงเย็นชาดังขึ้น "ไสหัวไป!"

ฉันไม่กล้าที่จะมองเขาอีกเลย ไม่สนใจสายตาแปลกๆ ของทุกคน หันหลังแล้วก็วิ่ง

ตอนนี้ฉันแค่อยากจากไปเดี๋ยวนี้ ไปให้ไกลๆ!

ฉันกลับเข้าเมืองโดยเร็วที่สุด โดยไม่สนใจเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้าที