บทที่ 907

เธอตกใจกลัว รีบชักมือกลับ "ฟู่สือถิง อย่าแตะต้องฉัน!"

เธอมองเขาอย่างหวาดระแวงสุดขีด ราวกับมองว่าเขาเป็นสัตว์ร้าย

เขาบอกว่าเขาป่วย ไม่ว่าจะป่วยอะไรก็ตาม เธอพอมีความสามารถบางอย่างที่จะยอมรับได้

แต่การที่เขาบอกว่าเขาเคยฆ่าใครบางคน แถมคนที่เขาฆ่าก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดของเขา เธอไม่รู้ว่าจะยอมรับมันอย่างไรดี!

ปฏิกิริยาของเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนมีก้อนเนื้อจุกอยู่ในลำคอ มีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูด แต่เธออาจจะไม่เต็มใจที่จะรับฟัง

พนักงานเสิร์ฟเดินมาพร้อมกับกาแฟ วางไว้ตรงหน้าพวกเขา

เธอหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่มอึกใหญ่

เขามองดูเธอ รอให้เธอสงบลง

“ฟู่สือถิง แม้แต่พ่อแท้ ๆ ของตัวเองคุณยังกล้าฆ่าได้ จะมีอะไรอีกในโลกนี้ที่คุณไม่กล้าทำ?” อารมณ์ของเธอสงบลงเล็กน้อย แต่ใจของเธอยังคงเย็นเยียบ

เธอคิดว่าเธอรู้จักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างดี แต่เขามักจะทำให้เธอประหลาดใจอย่างไม่คาดคิดเสมอ! หรือค่อนไปทางน่ากลัวด้วยซ้ำ...

“คุณจะตัดสินผมโดยที่ไม่ถามผมสักคำเลยเหรอว่าทำไม?” เขาพูดอย่างเย็นชา

“เหตุผลอะไรล่ะ?” เธอลดเสียงลง แต่ไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้ “ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม การฆ่าคนเป็นเรื่องร้ายแรงนะ