บทที่ 8

เมื่อประตูเปิดออก คุณนายใหญ่ฟู่ก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูมองเข้าไปข้างใน

ฉินอันอันกอดเข่านั่งพิงกำแพง

ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงมาจากประตู เธอก็หันศีรษะไปอย่างเหม่อลอย…

“อันอัน! เธอเป็นยังไงบ้าง!” คุณนายใหญ่ฟู่มองใบหน้าซีดเซียวของฉินอันอัน เธอก็ปรี้ดแตกจนความดันขึ้นทันที “ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้? ใช่... ใช่ซื่อถิงใช่ไหม? เขาทำร้ายเธอใช่ไหม?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของคุณนายใหญ่ฟู่ก็สั่นเล็กน้อย

ฉินอันอันผอมลงมากกว่าเดิม

ใบหน้าของเธอซีดเซียวปากก็แห้งแตกไปหมด

หน้าอกของเธอยังขยับขึ้นลง และเธออยากจะพูดอะไร แต่ไม่มีเสียงออกมา

ป้าจางเดินเข้ามาพร้อมนมอุ่นหนึ่งแก้วแล้วนำมาป้อน "คุณนาย คุณดื่มนมสักแก้วก่อนนะ ไม่ต้องกลัว คุณนายใหญ่อยู่ที่นี่ คุณกินมันได้ค่ะ"

คุณนายใหญ่ฟู่ขมวดคิ้วแน่น "เกิดอะไรขึ้น! ซื่อถิงไม่ให้อันอันกินข้าว? อันอันผอมขนาดนี้! เขาอยากจะให้อันอันอดตายรึไง!"

เรื่องนี้ทำให้คุณนายใหญ่ฟู่โมโหมาก

เธอรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่นไปหาลูกชายเธอ แล้วถามว่า "ซื่อถิง อันอันเป็นภรรยาที่แม่หามาให้ลูก รังแกเธอแบบนี้ จะทำให้แม่คิดยังไง"

“ถ้าทำผิดต้องถูกลงโทษ ถ้าไม่เห็นแก่หน้าแม่ แม่คิดว่าผมจะปล่อยเธอไว้จนถึงตอนนี้หรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาเย็นชาไม่สนใจอะไร

การลงโทษให้อดข้าวสองวันนั้นเบากว่าการตัดมือของเธอด้วยซ้ำ

เธอแตะสิ่งที่เธอไม่ควรแตะ และยังล้ำเส้นเขา เขาจะยกโทษให้เธอง่าย ๆ ได้อย่างไร?

"ทำผิดแล้วต้องลงโทษ? อันอันทำผิดอะไร?" ในสายตาของคุณนายใหญ่ฟู่ ฉินอันอันเป็นคนมีเหตุผล นิสัยดี และสังเกตอารมณ์ของผู้คนรอบข้างได้ เธอไม่มีทางทำเรื่องโง่ ๆ ให้ฟู่ซื่อถิงโกรธเป็นอันขาด

ฟู่ซื่อถิงเม้มริมฝีปากไม่ตอบโต้แม่

“ฉันรู้... ฉันรู้ว่าทำไมแกถึงปฏิเสธที่จะแต่งงานและมีลูก... ซื่อถิง เพราะฉันรู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ฉันถึงไม่ยอมให้แกทำแบบนี้... อันอันเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ถ้าไม่รักเธอก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้พวกแกทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน แม้จะเป็นคู่รักกันแค่ในนามก็ตาม!”

เคุณนายใหญ่ฟู่พูดมาถึงตรงนี้แล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความปวดใจ

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสะเทือนใจมากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของเธอก็แดงก่ำจากความดัน

ฟู่ซื่อถิงกำลังจะเถียงกลับ เขาเห็นว่าอาการของแม่ของเขาดูไม่ปกติ จึงส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดช่วยประคองแม่ของเขาทันที

"...ตราบใดที่ฉันยังอยู่ แกไล่อันอันออกไปไม่ได้! หย่าก็ไม่ได้ด้วย...แกหาผู้หญิงที่แกชอบมาได้ สรุปคือฉันไม่อนุญาตให้เธออยู่คนเดียวแล้ว!" คุณนายใหญ่ฟู่ถูกช่วยให้นั่งบนโซฟา แต่ก็ยิ่งเวียนหัวมากขึ้น

ตอนที่เธอพูด เธอรู้สึกตัวได้ชัดเจนเลยว่าเธอหายใจไม่ออก

สามสิบวินาทีต่อมา คุณนายใหญ่ฟู่ก็เอียงหัวลงล้มหมดสติบนโซฟา

คุณนายใหญ่ฟู่ที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้า ถูกรีบนำตัวส่งโรงพยาบาล

ในครั้งนี้ฟู่ซื่อถิงคิดไม่ถึงว่าแม่จะดื้อรั้นได้ขนาดนี้

และคิดไม่ถึงด้วยว่าเธอจะโกรธมากขนาดนี้

เดิมทีคิดว่าจะรีบจัดการเรื่องฉินอันอันได้อย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ท่าจะยุ่งยากขึ้นมาหน่อยแล้ว

เขาไม่เพียงรังเกียจฉินอันอันเท่านั้น แต่เขายังปฏิเสธผู้หญิงทุกคนด้วย

ดังนั้นจึงแทบเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะหาผู้หญิงคนอื่นมาเพื่อหย่ากับฉินอันอัน

…

ในห้อง ฉินอันอันฟื้นตัวรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากดื่มนมหนึ่งแก้วไป

เธอได้ยินทุกสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก

แม้ว่าฟู่ซื่อถิงจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่เขาทำให้แม่ตัวเองเป็นลม

ป้าจางนำชามโจ๊กลูกเดือยมาให้เธอ แล้วหวีผมที่รุงรังของเธอให้เรียบร้อย

“คุณนาย คุณได้ยินไหม ตราบใดที่คุณนายใหญ่ยังอยู่ นายท่านก็ไล่คุณออกไปไม่ได้” ป้าจางปลอบใจเธอ

ฉินอันอันหิวมาสองวันแล้ว แล้วเธอก็ไม่ค่อยมีแรง แต่มีอย่างหนึ่งที่เธอมั่นใจมาก

“ฉันจะหย่ากับเขา” เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อยแต่ก็ชัดเจนทุกคำ “ไม่ว่าเขาจะอยากหย่ากับฉันหรือไม่ก็ตาม ฉันก็จะหย่ากับเขา”

เธอไม่อยากอยู่ในสถานที่เฮงซวยนี้อีกแม้แต่วินาทีเดียว!

ฟู่ซื่อถิง ปีศาจตัวใหญ่ เธอไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว!

ป้าจางพูดปลอบ "คุณนาย อย่าเพิ่งโกรธก่อนสิค่ะ กินข้าวต้มก่อน ฉันจะออกไปดูสถานการณ์ให้"

ป้าจางเดินไปที่ประตูและเห็นบอดี้การ์ดเข็นฟู่ซื่อถิงมา เธอพูดทันทีว่า "นายท่านค่ะ ตอนนี้คุณนายอารมณ์ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก"

ท่าทีฟู่ซื่อถิงดูเหมือนเดิม แต่แววตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

หลังจากที่ป้าจางเดินออกไป บอดี้การ์ดก็เข็นเขาไปที่ประตูห้อง

ทันใดนั้นฉินอันอันก็เงยหน้าขึ้นและสบตากับเขา

บรรยากาศเหมือนมีเสียงปะทะของสายตาดังขึ้น

“หย่ากันเถอะ ฟู่ซื่อถิง!” ฉินอันอันวางชามโจ๊กลง แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมา และเดินไปหาเขา

เมื่อวานเธอเก็บสัมภาระและพร้อมที่จะออกเดินทางจากที่นี่ได้ทุกเมื่อ

“ไปหาผู้หญิงที่คุณชอบแล้วแต่งงานซะ!” น้ำเสียงของเธอเข้มครึมขึ้นมา

ฟู่ซื่อถิงหรี่ตาลงแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "เกลียดฉันมากขนาดนี้ คิดว่าตัวเองไม่ผิดสินะ"

“ฉันผิด ฉันไม่ควรใช้คอมพิวเตอร์ของคุณ” ฉินอันอันควบคุมลมหายใจของเธอ “และฉันก็ถูกลงโทษแล้วด้วย นับว่าเราเสมอกัน มีข้อตกลงการหย่าไหม หากคุณไม่มี ฉันจะไปหาคนมาร่างให้...”

เมื่อเห็นท่าทางเธอที่อยากจะไปจากเขาจนแทบไม่ไหว ฟู่ซื่อถิงจึงพูดอย่างไม่รีบร้อนและแยแสว่า "ฉันบอกแล้วเหรอว่าการลงโทษของเธอมันจบลงแล้ว"

ฉินอันอันนิ่งอึ้งไปราวกับถูกตบหน้า

“ในเมื่ออยู่กับฉันมันทรมานมากนัก งั้นก็อยู่เป็นคุณนายฟู่ต่อไป!” น้ำเสียงของฟู่ซือถิงไม่ใช่การพูดคุยกับเธอ แต่เป็นคำสั่ง “การแต่งงานครั้งนี้ยังไงต้องหย่า แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

บอดี้การ์ดเข็นเขาออกไป

ฉินอันอันมองดูแผ่นหลังของเขาและกัดฟันด้วยความเกลียดชัง

เขามีสิทธิ์อะไรที่จะมาบอกให้หย่าหรือไม่หย่ากันแบบนี้?

เขาคิดว่าถ้าเขาไม่หย่า แล้วเธอจะหย่าไม่ได้เหรอ?!

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกวิงเวียน ขาอ่อนแรง เรี่ยวแรงในร่างเธอดูเหมือนจะหมดไป

เธอจึงกลับไปนอนที่เตียง

หลังจากที่นอน เธอก็ค่อย ๆ สงบลง

ฟู่ซื่อถิงไม่ได้บอกว่าเขาจะไม่หย่ากับเธอ แต่ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของเขา เขาจึงหย่ากับเธอไม่ได้

ในสถานการณ์แบบนี้ เธอต้องรอคอยอย่างอดทนเท่านั้น

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ร่างกายของเธอโดยรวมฟื้นตัวแล้ว

หลังอาหารเช้า เธอไปโรงพยาบาลเพียงลำพังเพื่อตรวจซ้ำ

เธอสังหรณ์ใจมากว่า

ลูกของเธอน่าจะไม่อยู่แล้ว

ฟู่ซื่อถิงสั่งคนอดอาหารเธอมาสองวันแล้ว และเธอไม่ได้กินอะไรเลย ตอนที่กระหายน้ำมาก ก็ได้แต่ดื่มน้ำประปาเท่านั้น

ในสถานการณ์แบบนี้เธอแค่รอดมาได้นับว่าดีแล้ว แต่เด็กในท้องคงจะหิวตายไปนานแล้ว

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล แพทย์อันตราซาวด์สามมิติให้เธอ

ในระหว่างการตรวจอัลตราซาวนด์สามมิติ ฉินอันอันรู้สึกไม่สบายใจมาก

“หมอคะ ลูกไม่อยู่แล้วใช่ไหมคะ?”

หมอ "ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นคะ?"

“ฉันทนหิวมาสองวัน ไม่ได้กินอะไรสองวัน...อาการของลูกคงไม่ค่อยดีนัก...”

หมอกล่าวว่า “เอ่อ ไม่ได้กินข้าวมาสองวันไม่เป็นไรนะคะ หญิงที่ตั้งครรภ์บางคนที่อาเจียนรุนแรงจนกินอะไรไม่ได้เลยทั้งเดือนเลยก็มี”

ฉินอันอันใจเต้นแรง "แล้วลูกของฉัน..."

หมอจึงกล่าวว่า "ยินดีด้วย! มีถุงน้ำคร่ำสองถุงอยู่ในโพรงมดลูก คุณกำลังตั้งครรภ์ลูกแฝดค่ะ"