บทที่ 12

เวลาสามทุ่ม

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดไหว ใบไม้ร่วงหล่นลงสู่พื้นทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ

ทันทีที่ฉินอันอันลงจากรถแท็กซี่ เธอก็รู้สึกหนาวสั่นจนสะดุ้ง

เธอถือกระเป๋าแล้วรีบเดินไปที่ประตูบ้านตระกูลฝู

ในคืนสลัว เธอสวมชุดกระโปรงสีแดงเซ็กซี่และมีเสน่ห์

เมื่อเช้าตอนที่เธอออกไปข้างนอก เธอสวมเสื้อเชิ้ตธรรมดาและกางเกงลำลอง

เมื่อคิดว่าเธอแต่งตัวแบบนี้เพื่อเอาใจผู้ชายคนอื่น ฝูสือถิงจึงอดกำนิ้วแน่นไม่ได้

เมื่อฉินอันอันเดินไปเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า เธอก็เห็นฝูสือถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

เสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาสวมวันนี้ทำให้เขาดูเย็นชาละน่าเกรงขามมากขึ้น

สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์เช่นเคย และเธอก็ไม่กล้ามองนานเกินไป

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เธอก็ลังเลว่าทักทายเขาดีไหม

อย่างน้อยเมื่อเช้าเขาก็ยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอ

เธอเดินไปที่ห้องรับแขกอย่างใจจดใจจ่อ พลางมองไปทางเขา

คืนนี้บรรยากาศแตกต่างจากปกติเล็กน้อย ปกติเวลาเธอกลับมา แม่บ้านจางจะออกมาต้อนรับเธอ

วันนี้แม่บ้านจางไม่อยู่เหรอ?

เธอสูดหายใจเข้า หัวใจเต้นแรงราวกับกลอง ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจไม่ทักเขา

“มานี่” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น

เพราะเธอรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องรับแขกนอกจากพวกเขาสองคน เธอจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้

“มีอะไรเหรอ?” เธอหยุดฝีเท้าแล้วมองเขา

“ผมบอกให้คุณมานี่” น้ำเสียงของเขากดดันมากขึ้น

เธอตื่นเต้นและตึงเครียดมาก ร่างเล็กจำใจเดินไปหาเขา

เธอไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขา แม้ว่าตอนนี้ที่เขากำลังนั่งรถเข็น และไม่ได้เป็นภัยต่อเธอมากนัก

เธอเดินเข้าไปหา เขาพลางมองใบหน้าหล่อเหลาและเคร่งขรึมของเขา แล้วสูดลมหายใจ “คุณเรียกฉันมาทำไม? เราหย่ากันได้แล้วเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบ ทำให้คิ้วของเขาขมวดแน่น

เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ มาจากตัวของเธอ

เธอดื่มเหล้าเหรอ

จู่ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรังเกียจที่ชัดเจน

ฝ่ามือใหญ่จับข้อมือเรียวยาวแล้วพูดทีละคำ “ไปเป็นเด็กดริ้งมาเหรอ? สนุกมากไหม?”

ฉินอันอันรู้สึกว่ากระดูกข้อมือของตัวเองกำลังจะถูกเขาบดขยี้ เธออยากดึงมือกลับ แต่ขยับไม่ได้เลย

“ฝูสือถิง ปล่อยฉันนะ! ฉันเจ็บ!” ดวงตาของฉินอันอันแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบีบแรงมากขึ้นเท่านั้น

ดูเหมือนเขาจะจงใจทำให้เธอเจ็บปวด และทำให้เธอร้องไห้

“ผมถามว่าสนุกมากไหม ตอบ!” เขามองใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังเจ็บปวดของเธอ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“คุณเล่นอะไร? ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่!” ฉินอันอันหยุดดิ้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ประโยคนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในหัว “ฝูสือถิง ฉันไม่ได้ไปเป็นเด็กดริ้ง ฉันไม่ได้ทำ!”

นัยน์ตาของเธอมีทั้งน้ำตาปนความกลัว

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง พลันดึงร่างของเธอมาไว้ในอ้อมแขน

เธอบอกว่าเธอไม่ได้ไปเป็นเด็กดริ้ง แต่เขามั่นใจว่ามีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเธอ

ปลายจมูกเย็นจรดบนคอของเธอ

ผิวของเธอบอบบางและอ่อนนุ่ม และกลิ่นหอมน้ำนมละมุน

แปลก

ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายของเธอ

ฉินอันอันไม่กล้าขยับ ปลายจมูกที่เสียดสีทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย เหมือนว่าเขาจงใจจั๊กจี้เธอ

เธอพิงหน้าอกกว้างของเขา ในใจกังวลมากจนลืมหายใจ จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น

โชคดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอต่อ

ข้อมือถูกคลายออก แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ลดลงมากนัก เมื่อคิดว่าตัวเองถูกกระทำแบบนี้ ฉินอันอันก็รู้สึกไม่พอใจ

เธอรู้ว่าขาของเขายังไม่หายดี และอาจไม่มีความรู้สึกเหมือนคนปกติ ดังนั้นเธอจึงเอามือไปจับกางเกงของเขาแล้วบีบแรง ๆ

เธอกล้าทำแบบนี้ เธอก็พร้อมรับผลที่ตามมา

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวตอนที่เธอบีบต้นขาเมื่อสักครู่

ใบหน้าของเขาถอยห่างจากคอของเธอ สายตาที่ล้ำลึกราวกับหมึกนั้นยากที่จะเข้าใจ

“เสื้อผ้าของคุณมีกลิ่นแอลกอฮอล์ของผู้ชายคนอื่น คุณจะถอดออกเอง หรือให้ผมถอดให้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแต่กลับมีพลัง

ฉินอันอันตกตะลึง

เสื้อผ้าของเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์ของผู้ชายคนอื่นเหรอ?

เดี๋ยวนะ...

เขาอยากให้เธอถอดเสื้อผ้าออกเหรอ?

ถอดตอนนี้เลยเหรอ?

ทันทีที่เธอรู้สึกตัว เธอก็ผลักหน้าอกของเขาด้วยมือทั้งสองข้างและพยายามหนี

เขาไม่ยอมให้โอกาสเธอหนี พลันกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนแน่น

แคว่ก!

ทันทีที่เธอถูกโอบ เสื้อผ้าของเธอก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ อย่างป่าเถื่อน!

“อ๊า!” เธอไม่ได้สวมชุดซับใน ผิวบนหลังรู้สึกเย็นเฉียบ เลือดในร่างกายเดือดพล่าน เธอโกรธมาก “ฝูสือถิง ไอ้คนบ้า!”

เขาผลักเธอไปที่โซฟาข้าง ๆ พลางมองไหล่ของเธอที่สัมผัสอากาศด้วยสายตาเย็นชา “จำสถานะปัจจุบันของคุณไว้ให้ดี คุณนายฝู!”

ฉินอันอันถือชุดหรูที่เขาฉีกทั้งน้ำตา

รองประธานประธานเป็นคนจัดการเรื่องงานสังสรรค์เมื่อคืน

กระโปรงก็เช่นกัน

ความจริงแล้ว ประธานทั้งสองคนอยากจะให้เธอดื่มด้วย แต่เธอก็เลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าเธอจะมีเหตุผลก็ตาม

ดังนั้นเธอจึงออกจากบาร์โดยไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

ตอนนี้เธอท้อง จึงไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้

เธอไม่มีทางที่จะออกไปดื่มนั้งดื่ม

“ฝูสือถิง ฉันไม่เคยอยากเป็นคุณนายฝูเลย อย่าเอามาตรฐานของคุณมาใช้กับฉัน!” เธอสะบัดผมยาวยุ่งไปข้างหลังหู แล้วยืนขึ้นจากโซฟาพลางหอบเสื้อผ้าไว้ในอ้อมแขน และพูดด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม “คุณนี่มันเลวจริง ๆ!”

โดยปกติเธอไม่ทะเลาะกับคนอื่น

แต่ฝูสือถิงเป็นคนที่รังแกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงทำให้เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

เธอกลับเข้าไปในห้องแล้วกระแทกประตูเสียงดัง

อารมณ์แปรปรวนชั่วครู่แวบขึ้นมาบนใบหน้าเย็นชาของฝูสือถิง

เมื่อสักครู่เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้

วันนี้เขารอมาตลอดบ่าย เพราะคิดว่าเธอจะมาขอความช่วยเหลือจากเขา

แต่เธอไม่มา

เธอไม่เพียงไม่มาขอร้องเท่านั้น เธอยังไปกับผู้ชายคนอื่นด้วย

ความโกรธที่สะสมมาทั้งวันก็ระเบิดออกมา

แม้ว่าเธอไม่ได้พูดว่าเธอเกลียดเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าในใจของเธอ เขาน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจอย่างแน่นอน

หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเห็นข้อความจากโจวจื้ออีว่า ประธานฝู คุณฉินถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วหรือยังครับ? ผมกับประธานเซิ่งออกไปดื่มกัน และบังเอิญเจอคุณฉิน เธอทะเลาะกับชายแก่สองคนนั้น แล้วออกมาจากห้องส่วนตัวโดยไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ

สีหน้าของฝูสือถิงหม่นลง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ดื่มกับชายแก่สองคนนั้น แค่เธอไปตามนัดก็นับว่าผิดแล้ว

อีกอย่างไม่ควรสวมเสื้อผ้าล่อแหลมแบบนี้ออกไปตามนัด

...

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ฉินอันอันเดินไปเปิดประตู

“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายสั่งให้ฉันเอาข้าวมาให้ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากกินอะไร เลยทำบะหมี่ให้คุณ”

แม่บ้านจางวางบะหมี่ลงบนโต๊ะ

ฉินอันอันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และบังคับตัวเองให้ลืมสิ่งที่ฝูสือถิงคนสารเลวได้ทำเมื่อคืนนี้

“หมายความว่ายังไงคะ?” เธอมองบะหมี่ด้วยสายตาระแวง

แม้ว่าจะหิวมาก แต่ก็ไม่กล้ากิน

“คุณผู้ชายคงจะเสียใจที่ใจร้ายกับคุณ ฉันเห็นเขาไม่ค่อยสบายใจตั้งแต่หลังจากที่คุณกลับถึงห้องแล้วค่ะ” แม่บ้านจางหยิบชุดสีแดงขึ้นมาจากเตียง “ให้ฉันเอาไปซ่อมไหมคะ?”

ฉินอันอัน “ไม่ต้องค่ะ ชุดนี้ฉันเช่ามา รบกวนห้อยป้ายให้เขาหน่อยนะคะ”

แม่บ้านจาง “โอ้...”

ฉินอันอันหายใจเข้าลึก ๆ พลางนั่งลงบนเก้าอี้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ฉันไม่มีเงินชดเชยค่ะ”

แม่บ้านจาง “เอาล่ะ คุณกินบะหมี่แล้วรีบนอนนะคะ พรุ่งนี้แม่เฒ่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ส่วนคุณผู้ชายน่าจะพาคุณไปที่บ้านเก่า”