บทที่ 453

ฉินอันอันตะโกนเรียกเขา “ฟู่สือถิง ถ้าฉันคืนลูกให้คุณ ในอนาคตคุณเลิกมาหาฉันได้ไหม เหมือนที่เราตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้”

เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเขา

เสียงฝีเท้าของเขาหยุดชะงัก เขาเปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา “เอาลูกมาคืนให้ก่อนแล้วค่อยมาตกลงกัน”

หลังจากพูดจบเขาก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

“สือถิง นายโอเคไหม?” เซิ่งเป่ยยืนอยู่นอกประตู

ฉินอันอันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอกประตู

ไม่สามารถระงับและกำจัดอารมณ์หดหู่นี้ออกไปได้

หลังจากที่เสียงฝีเท้าด้านนอกประตูค่อย ๆ หายไป เธอก็ล้มลงบนเตียง

หลังจากเงียบไปไม่กี่นาที เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดวิดีโอคอลหาไมค์

ไมค์รับสายทันที “ฉินอันอัน เธอกินข้าวรึยัง?”

ไมค์กำลังเล่นกับลูกทั้งสองคน

ฉินอันอันเห็นร่างหนึ่งเคลื่อนไหวตะคุ่ม ๆ อยู่ในห้องครัว

แต่ไมค์ก็รีบปรับกล้องแพลนไปที่เด็กสองคน

“กินแล้ว…” ฉินอันอันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเห็นเด็กทั้งสอง “เสี่ยวหาน รุ่ยลา พวกหนูกำลังเล่นอะไรอยู่?”

“ต่อจิ๊กซอว์ค่ะ! หนูกำลังดูพี่ชายเล่น… เพราะเขาไม่ยอมให้หนูเล่นด้วย เขาบอกว่าหนูมีแต่จะทำให้มันยากกว่าเดิม” รุ่ยลาเม้มปาก “แม่คะ