Share
บทที่ 110
Related chapters
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 111
“ผมคิดว่าพี่ซื่อถิงไม่ได้โกรธเธอจนไม่อยากเจอหน้าหรอก...ผมถามบอดี้การ์ดของเขาแล้ว บอดี้การ์ดบอกว่าหน้าของเขาถูกกิ่งไม้ข่วน เขาเป็นคนที่รักหน้ายิ่งชีพ เมื่อใบหน้ามีบาดแผล ย่อมไม่อยากพบใคร” “อย่างนี้นี่เอง! ถ้าอย่างนั้น ฉันจะบอกอันอันตอนนี้เลย! ไม่อย่างนั้นเธอคงคิดฟุ้งซ่านไปเองต่าง ๆ นานาแน่!” หลีเสี่ยวเถียนส่งข้อความถึงฉินอันอันเรื่องที่เฮ่อจุนจือพูด ฉินอันอันส่งหน้ายิ้มกลับมา หลีเสี่ยวเถียนยังคงส่งข้อความถึงเธอต่อ : อีกครึ่งเดือนก็ถึงวันเกิดของฟู่ซื่อถิงแล้ว เธอคิดหรือยังว่าจะให้ของขวัญอะไรเขา? ฉินอันอัน : ยังเลย ฉันไม่รู้จะให้อะไรเขาดี หลีเสี่ยวเถียน : อากาศหนาวแบบนี้ เธอก็ถักเสื้อกันหนาวให้เขาสิ! ฉินอันอัน : ถามจริง? สมัยนี้ใครเขาใส่เสื้อกันหนาวถักกันล่ะ? หลีเสี่ยวเถียน : บอกให้ถักก็ถักเถอะ ชายแท้เขาชอบใส่แบบนี้กัน ฉินอันอัน : ปัญหาคือฉันถักไม่เป็นน่ะสิ! หลีเสี่ยวเถียน : คนขายถักจะสอนเธอเอง! ถ้ายังทำไม่เป็นอีกก็ดูวิดีโอในอินเทอร์เน็ตสิ! เธอฉลาดจะตาย เรียนรู้แป๊บเดียวก็ทำได้แล้ว! ฉินอันอัน : ทำไมเธอถึงคะยั้นคะยอจะให้ฉันถักเสื้อกันหนาวให้ได้ล่ะ? หลีเสี่ยวเถียน :
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 112
“ผมให้ยารักษาโรคซึมเศร้าไปเมื่อเช้านี้ แต่เขาไม่ยอมกิน” หมอขมวดคิ้ว “ถ้าไม่กินก็ไม่หายนะครับ!” แม่เฒ่าฟู่ “พรุ่งนี้ฉันจะลองคุยกับเขาดู” หมอ “ผมได้ยินมาว่าเขาฟังฉินอันอันมากกว่า ถ้าอย่างนั้น...” “ไม่! เธอเป็นคนที่ทำให้ลูกชายของฉันเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้มีแต่จะนำโชคร้ายมาให้ลูกชายของฉัน!” แม่เฒ่าฟู่พูดด้วยอารมณ์ หมอหยุดแสดงความคิดเห็น เขามีหน้าที่รับผิดชอบเฉพาะสภาพร่างกายของฟู่ซื่อถิงเท่านั้น “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะพูดแทนฉินอันอัน...พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่า! มาดูกันว่าเขาจะเชื่อฟังฉันไหม” แม่เฒ่าฟู่รีบกล่าวประนีประนอม ขอแค่ให้ลูกชายหายดีขึ้นในเร็ววัน อย่างอื่นเธอไม่สนใจแล้ว ...... หลังจากฉินอันอันอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปดูหิมะที่ข้างนอกหน้าต่าง พื้นดินกลายเป็นสีขาว ค่ำคืนอันมืดมิดสว่างขึ้นเล็กน้อย ในหัวใจเริ่มมีแรงกระตุ้นมากขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานึกอยากโทรหาฟู่ซื่อถิง อยากได้ยินเสียงของเขา หลังจากคิดอยู่นานเธอก็กลัวว่าเขาจะไม่รับสาย เธอจึงส่งข้อความเสียงถึงเขาแทน แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงของเขา แต่ก็เป็นการดีกว่าถ้าให้เขาได้ยินเสียงของเธอและให้เขา
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 113
โจวจื่ออี้ “ครับ” หลังจากนั้นไม่นาน กาแฟหนึ่งแก้วก็ถูกนำมาให้ฟู่ซื่อถิง โจวจื่ออี้ออกมาจากออฟฟิศและบังเอิญเจอถังเฉียนพอดี ถังเฉียนไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าของเธอจึงดูซีดเซียวเป็นพิเศษ โจวจื่ออี้เดินไปหาเธอ และลังเลที่จะพูด แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดออกมา ถังเฉียนเดินเข้าไปในสำนักงานและปิดประตู “ซื่อถิง ฉันขอโทษ” เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ทุกอย่างเป็นแผนการของพี่ชายฉัน เขารู้ว่าขาของคุณไม่ดี เขาจึงจงใจหลอกให้คุณขึ้นไปบนภูเขา ภูเขาลูกนั้นสูงชันมาก ปกติเราไม่เคยปีนขึ้นไปบนภูเขาลูกนั้น เขาต้องการจะฆ่าคุณ” ฟู่ซื่อถิงมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้แล้ว” “ฉันขอโทษ เขาคงไม่ได้มาขอโทษคุณ เขาหนีไปต่างประเทศแล้ว” ถังเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ซื่อถิง ได้โปรดปล่อยตระกูลถังไปเถอะ พ่อของฉันอายุมากแล้ว ฉันกลัวว่าเขาจะทนต่อความเปลี่ยนแปลงของตระกูลเราไม่ไหว ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษฉันเลย ฉันยอม” ฟู่ซื่อถิงมองเธออย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ เป็นครั้งแรก เมื่อก่อนเธอแต่งหน้าสวยสดและแสดงตัวต่อหน้าเขาในสภาพที่ดีที่สุดเ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 114
สายตาของเขาหลอกเซิ่งเป่ยไม่ได้ พวกเขารู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่เซิ่งเป่ยไม่เคยเห็นเขาใส่เสื้อกันหนาวมาก่อน! อย่างไรก็ตาม เสื้อกันหนาวที่ฉินอันอันถักให้เขามีความหมายที่แตกต่างจากเสื้อกันหนาวที่เขาซื้อมา “ซื่อถิง คุณป้าโทรมาหาฉัน บอกว่าหลานชายออกจากโรงพยาบาลแล้วและอยากให้นายกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านเก่า” เซิ่งเป่ยพูด ฟู่ซื่อถิง “เธอบอกฉันด้วยตัวเองก็ได้นี่” เซิ่งเป่ย “คุณป้าเคยทำให้นายโกรธมาก่อนหรือเปล่า? เธอค่อนข้างระวังตัวเวลาคุยกับฉัน ชื่อถิง นายอย่าโกรธคุณป้าเลย ในโลกนี้ก็มีแต่แม่เท่านั้นแหละที่รักลูกตัวเองมากที่สุด...” ฟู่ซื่อถิง “ฉันขอร้องเถอะ หยุดพูดสักที” เซิ่งเป่ยหัวเราะเสียงดัง “หรือจะชวนฉินอันอันกลับไปทานอาหารเย็นด้วยกันเลย?” ฟู่ซื่อถิงฉุกคิด “นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเธอยุ่งอยู่กับการถักเสื้อกันหนาว?” “ก็ใช่น่ะสิ! เหลือเวลาอีกแค่สัปดาห์เดียว ไม่รู้ว่าเธอถักไปถึงไหนแล้ว” ...... ตกกลางคืน ฟู่ซื่อถิงกลับไปที่บ้านเก่าของเขา แม่เฒ่าฟู่ดีใจมาก ในขณะที่คนอื่น ๆ มีสีหน้ายับยั้งชั่งใจในระดับที่แตกต่างกัน ฟู่ซื่อถิงจ้องไปที่หน้าของฉินเค่อเคอด้วยสายตาเย็นชา เขา
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 115
แต่หนี้การพนันครั้งล่าสุดของฟู่เย่เฉินทำให้ฟู่หานสาหัสมาก “ในเมื่อซื่อถิงให้ งั้นก็รับไว้แล้วกัน!” ภรรยาของฟู่หานกล่าว “ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องทำตัวเหินห่างกับซื่อถิงมากนักหรอก” ฟู่หานหน้าแดงและรับเช็คไป “ซื่อถิง ต่อไปไม่ต้องให้แล้วนะ” ฟู่ซื่อถิง “ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” แม่เฒ่าฟู่ลุกขึ้นออกไปส่งเขาด้วยตัวเอง หลังจากที่พวกเขาออกไป ฟู่เย่เฉินก็ขว้างช้อนลงกับพื้น! “พ่อ! ทำไมพ่อถึงรับเงินของเขาล่ะ?!” ฟู่เย่เฉินรู้สึกละอายใจ รับไม่ได้กับความรู้สึกที่ดูเหมือนพวกเขาเป็นขอทาน “คนไม่ได้เรื่องได้ราวอย่างแก! ยังมีหน้ามาพูดอีก! ถ้าแกมีปัญญานักก็ใช้หนี้พนันยี่สิบล้านให้ฉันก่อนสิ!” ฟู่หานตะโกนด้วยความโกรธ แม่ฟู่เข้าข้างสามีในการกล่าวโทษลูกชายครั้งนี้ “เย่เฉิน ถึงอาจะดูถูกเรา แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนเรื่องเงิน! แกรู้ไหมว่าเขาให้มาเท่าไหร่? ห้าล้านเชียวนะ! กำไรต่อปีของบริษัทพ่อแกยังไม่เยอะเท่านี้เลย!” ดวงตาของฟู่เย่เฉินเป็นสีแดง “ตอนนี้ครอบครัวของเรายากจนข้นแค้นขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” “แล้วแกคิดว่าไงล่ะ? ลูกค้าของบริษัทเราส่วนใหญ่ให้ความร่วมมือกับเราเพร
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 116
ฟู่ซื่อถิงมองใบหน้าเรียวใสของเธอแล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอบคุณ” เสื้อกันหนาวใส่สบายและอุ่นกว่าที่คิด ฉินอันอันคิดไม่ถึงว่าเขาจะใส่ออกมาได้ดูดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสื้อกันหนาวถักมาอย่างดีหรือเพราะว่าคนใส่ดูดีกันแน่ เธอหยิบถุงขึ้นมาและหยิบกล่องออกมาจากข้างใน “นี่ก็เป็นของขวัญของคุณด้วย ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ชอบเสื้อกันหนาวตัวนี้ ฉันก็เลยซื้อของขวัญชิ้นเล็ก ๆ มาอีกชิ้น” ฟู่ซื่อถิงมองกล่องในมือของเธอ “ข้างในมีไฟแช็คหนึ่งอัน” เธออธิบายด้วยความประหม่า “ฉันไม่รู้ว่าจะให้อะไรคุณดี ฉันก็เลยซื้ออันนี้มา มันเป็นของใช้ คุณน่าจะได้ใช้มัน แต่คุณต้องสูบบุหรี่ให้น้อยลงนะ เพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ” พูดจบเธอก็ยื่นกล่องใส่มือเขา เขาเปิดกล่องและหยิบไฟแช็คออกมา กดเบา ๆ เปลวไฟก็ลุกขึ้น “ผมไม่ได้ติดบุหรี่” เสียงของเขาทุ้มต่ำและฟุงดูเย้ายวน “ผมจะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่ออารมณ์เสียเท่านั้น” ฉินอันอันยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แต่เมื่อก่อนตอนที่ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณ ฉันก็เห็นคุณสูบบุหรี่เกือบทุกวันนะ” ฟู่ซื่อถิง “เพราะคุณทำให้ผมโกรธทุกวันไงล่ะ” ฉินอันอันพูดไม่ออก "..." “ออกไปสูดอากาศกั
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 117
ฟู่ซื่อถิง “ผมไม่รู้ คุณไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก” ฉินอันอัน “งั้นซื้ออันใหญ่หน่อยดีกว่า! แล้วสิบนิ้วดีไหม?” ฟู่ซื่อถิงพูดกับพนักงาน “สิบนิ้วครับ” พนักงานยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ค่ะ พวกคุณกำลังอินเลิฟอยู่หรือคะ? ความสัมพันธ์ดีจริง ๆ” จู่ ๆ ใบหน้าของฉินอันอันก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ฟู่ซื่อถิงมองไปที่ชั้นวางข้าง ๆ “คุณอยากซื้ออย่างอื่นกลับไปด้วยไหม?” ฉินอันอัน “ไม่เอาค่ะ...” “ซื้อสักหน่อยเถอะ! เอากลับไปฝากแม่คุณไง” เมื่อเห็นแก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง ฉินอันอันก็รู้สึกขำในใจ “ได้ค่ะ! ซื้อสักหน่อยก็ดี” …… หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ฉินอันอันก็เข็นรถเข็นออกมาจากร้านเค้ก ฟู่ซื่อถิงถือเค้กด้วยสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย โชคดีที่มีคนเดินถนนไม่มากนัก อุณหภูมิอากาศข้างนอกวันนี้อยู่ที่ประมาณห้าองศาเท่านั้น แต่เขารู้สึกเหมือนมีลูกไฟล้อมรอบตัวเขา ซึ่งพอที่จะต้านทานความหนาวเย็นได้ ทั้งสองกลับถึงร้านอาหาร ในห้องรับรองส่วนตัว ทุกคนมาพร้อมหน้ากันหมดแล้ว บรรยากาศที่คึกคักแต่เดิมก็เงียบลงทันที ฟู่ซื่อถิงสวมเสื้อกันหนาวสีขาว บุคลิกของเขาเปลี่ยนไปมากราวกับอายุน้อยลงหลายปี และเขายังถือเ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 118
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ลืมตาขึ้นแล้วเป่าเทียน ม่านเปิดออกและมีแสงจากหน้าต่างส่องเข้ามา “ซื่อถิง นายอธิษฐานว่าอะไรเหรอ?” เซิ่งเป่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม ฟู่ซื่อถิงถามกลับ “แล้วนายบอกคำอธิษฐานวันเกิดต่อหน้าทุกคนทุกปีหรือเปล่าล่ะ?” ทุกคนหัวเราะ ฟู่ซื่อถิงหยิบมีดขึ้นมาตัดเค้กชิ้นหนึ่งแล้ววางไว้ตรงหน้าฉินอันอัน “คุณกินชิ้นแรก” ฉินอันอันผลักเค้กไปตรงหน้าเขา “ผมกินไม่เยอะขนาดนั้นหรอก” เขาวางมีดตัดเค้กแล้วหยิบส้อมตักเค้กขึ้นมากัดเล็กน้อย ก่อนจะยื่นเค้กให้เธออีกครั้ง ดูเหมือนหัวใจสีชมพูขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองและแยกพวกเขาสองคนออกจากคนอื่น ๆ ทุกคนหัวเราะและส่งเสียงเชียร์ “ตอนนี้เราเรียกคุณฉินว่านายหญิงได้หรือยังนะ?” “หรือจะเรียกตอนนี้ดี? ฉันคิดว่าคุณฟู่คงไม่ว่าอะไรหรอก!” “ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณฉินจะไม่ปฏิเสธใช่ไหม?” ...... ใบหน้าของฉินอันอันเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย เธอกระสับกระส่าย แม้แต่ผิวหนังที่คอของเธอก็แดง “พวกนายพอได้แล้ว” ฟู่ซื่อถิงกล่าว “ได้ได้...กินเค้ก! กินเค้ก!” ทุกคนนำเค้กที่เหลือมาแบ่งกันคนละชิ้น หลังจากกินเค้กแล้ว มื้อเที่ยงก็ได้เริ่มต้น
Latest chapter
