19

“มะลิต้องเตรียมตัวไปชลบุรีค่ะ” เธอบอกก่อนจะตักซุปครีมเห็ดขึ้นมาทาน

“ไปทำไม?” เลโอนาดท์ถามต่ออย่างไม่หายคาใจ

“กลับบ้านค่ะ!”

“เธอมีคนรักรออยู่ที่นั่นเหรอ?” ชายหนุ่มวางส้อมกับมีดหั่นสเต๊กลง แล้วยกมือขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“ถ้าคุณหมายถึงคนรักที่เป็นแฟน ไม่มีค่ะ แต่ถ้าเป็นคนรักอย่างเช่นครอบครัว น้องๆ มีค่ะ มีเยอะเลย” มะลิฉัตรยิ้มบางๆ กับท่าทางที่เหมือนคิงคองโมโหของอีกฝ่าย

“กี่คน”

“หกคนค่ะ แต่พวกเราไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ก็รักกันมากค่ะ” เธอบอกพลางนึกไปถึงน้องๆ และจันทร์ฉายด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“หมายความว่า...”

“เอ่อ... มะลิเป็นเด็กกำพร้า ที่โตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ผิดไปจากก่อนหน้าลิบลับ

“ฉันขอโทษ” เลโอนาดท์ใจหายแวบกับน้ำเสียงที่ฟังดูขมขื่นนั้น

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มะลิไม่ได้อาย!”

คนที่บอกไม่อาย แต่กลับน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทั้งสองข้าง เธอรู้สึกโหยหาความอบอุ่น เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นๆ มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า และมันเจ็บทุกๆ ครั้ง ที่พอทุกคนรู้ว่าเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็ไม่มีใ