เข้าสู่ระบบแชร์
จูฉางไห่ถูกไล่ออก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-11 17:00:02หลังจากตระกูลจูถูกไล่ออกจากหมู่บ้าน แม่เฒ่าจูกับจูฉางไห่ตัดสินใจหลบความอับอายโดยไม่ยอมเสียเงินซื้อบ้านใหม่ พวกเขาพากันย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเช่าเก่า ๆ แห่งหนึ่งในอำเภอ ที่เช่าให้จูไห่เฟิง หลานชายผู้ไร้ประโยชน์
การย้ายบ้านครั้งนี้เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ แม่เฒ่าจูที่เคยใช้ชีวิตสุขสบายเริ่มบ่นพึมพำตลอดทาง “เราต้องมาอยู่ในบ้านเช่าโทรม ๆ แบบนี้เพราะใคร? เพราะเจ้าหลินฉางหยูนั่นแหละ! หากเขายอมยกเงินที่ได้จากการขายปลามาให้เราบ้าง คงไม่ลำบากถึงเพียงนี้!”
ส่วนจูฉางไห่ที่พยายามหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ เดินตามแม่ของตนอย่างเงียบ ๆ แม้ในใจจะรู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นผลมาจากการกระทำของเขาเอง
หลังย้ายเข้าไปในบ้านเช่าได้ไม่กี่วัน เถ้าแก่หลิว ผู้ว่าจ้างของจูฉางไห่ได้ยินเรื่องวุ่นวายของตระกูลจู เขารู้สึกว่าการปล่อยให้จูฉางไห่ทำงานต่อไปอาจส่งผลเสียต่อร้านค้า เขาจึงเรียกจูฉางไห่มาต่อว่าพร้อมกับไล่ออกทันที
“จูฉางไห่! ข้าอดทนต่อเจ้ามานานแล้ว เรื่องที่เจ้าแอบนำของในร้านไปขายเอง ข้ารู้แ
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความแค้นของตระกูลจู
บรรยากาศในบ้านเช่าคืนนี้ไม่เคร่งเครียดเหมือนที่ผ่านมาอีก พวกเขาได้แต่วาดฝันว่าตนเองจะร่ำรวยเหมือนเถ้าแก่คนอื่น โดยที่ไม่รู้เลยว่าการค้าขายไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครคิดจะทำก็ทำได้ หากไม่รู้วิธีการลงทุนให้น้อยแต่ขายให้มาก อย่างไรร้านค้าก็คงไปไม่รอดแน่แม่เฒ่าจูเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อน นางเพียงคิดง่าย ๆ ว่าลูกชายของนางมีประสบการณ์ในร้านค้า จึงคิดว่าเขากับหลานชายน่าจะทำกำไรได้อย่างแน่นอนเที่ยงวันต่อมา จูฉางไห่กลับมาบ้านเช่าและบอกให้แม่เขานำเงินมา 45 ตำลึง เขาจะไปซื้อร้านเป็นชื่อของตนเอง ความจริงร้านเล็กๆ นั่นราคา 50 ตำลึง แต่จูฉางไห่ต่อรองกับเจ้าของเดิมจนเขาลดราคาให้ เพราะถึงอย่างไรทำเลร้านนี้ก็ไม่ได้ดีเด่อะไรแม่เฒ่าจูส่งเงินให้ลูกชายไปซื้อร้าน ส่วนเรื่องสินค้าในร้านนางก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เงินอีกมากเพียงใด ถึงแม้จะเสียดายเงินก้อนนี้มากแค่ไหน แต่เมื่อนางนึกถึงความร่ำรวยในอนาคต นางก็กัดฟันจ่ายมันออกไปจนได้จูฉางไห่จัดการเรื่องซื้อร้านเสร็จก่อนเวลาอาหาร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ตระกูลหลินตอบโต้
“หากข้าสามารถทำให้เถ้าแก่หลิวเลิกซื้อปลาจากหลินฉางหยูได้ การค้าของมันก็ต้องพังพินาศ! พวกมันจะต้องพบกับความอับจน ความอดอยาก และความทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับพวกเรา!”จูฉางไห่คิดอย่างมุ่งร้าย ความพยาบาทครอบงำจิตใจของเขาจนหมดสิ้นเขาจึงเริ่มดำเนินการตามแผน โดยเริ่มจากการปล่อยข่าวลือเสียๆ หายๆ เกี่ยวกับปลาของหลินฉางหยู แพร่กระจายไปทั่วตลาด ราวกับเชื้อไฟที่ลามทุ่ง เขาใช้คำพูดที่ดูเหมือนหวังดี แต่แฝงไปด้วยเจตนาร้าย เพื่อให้ผู้คนหลงเชื่อ“ข้าได้ยินมาว่าปลาของหลินฉางหยูเลี้ยงในบ่อที่ไม่สะอาด ทำให้ปลาเป็นโรค เนื้อปลาจึงมีรสชาติแปลกประหลาด บางคนกินเข้าไปก็ท้องเสีย”จูฉางไห่กระซิบกระซาบกับชาวบ้านในตลาด ทำทีเป็นหวังดี อยากให้ทุกคนระวัง“จริงหรือ? เช่นนั้นเราก็ต้องระวังอย่าซื้อปลาจากเขา”ชาวบ้านตอบด้วยความกังวล เริ่มลังเลที่จะซื้อปลาจากหลินฉางหยูข่าวล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สั่งจูไห่เฟิงแต่งงาน
หลังจากที่สองย่าหลาน แม่เฒ่าจูและจูไห่เฟิง พยายามอย่างสุดกำลังที่จะดูแลร้านค้าเล็กๆ นั้น แต่ด้วยความไม่เชี่ยวชาญและขาดประสบการณ์ พวกเขาจึงต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย สินค้าขายไม่ออก เงินทุนที่เหลืออยู่น้อยนิดก็ร่อยหรอลงทุกที ดุจดั่งน้ำที่ซึมออกจากโอ่งที่ก้นรั่ว ไร้ทางที่จะเติมเต็มแม่เฒ่าจูเริ่มตระหนักว่าหากปล่อยสถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะไม่มีเงินเหลือไว้ประทังชีวิต นางจึงตัดสินใจที่จะขายร้านค้า เพื่อรักษาเงินทุนที่เหลือไว้โชคยังดีที่พวกเขาสามารถขายร้านให้กับทางการได้ แม้ราคาจะไม่สูงเท่าที่หวัง แต่ก็ยังได้เงินกลับมาห้าสิบตำลึง ถือเป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับพวกเขาในยามนี้แม่เฒ่าจูเก็บเงินก้อนนี้ไว้อย่างดี ดุจดั่งสมบัติล้ำค่าที่ต้องรักษาไว้ นางกำชับจูไห่เฟิงอย่างหนักแน่นไม่ให้แตะต้องเงินก้อนนี้แม้แต่อีแปะเดียว นางกลัวว่าหลานชายจะนำเงินไปเล่นการพนันอีกครั้ง ซึ่งจะเป็นการซ้ำเติมความทุกข์ยากของครอบครัวให้หนักยิ่งกว่าเดิมหลายวันผ่านไป แม่เฒ่าจูครุ่นคิดถึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ตระกูลเฉินกล้ำกลืนความอัปยศ
คุณหนูเฉินเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมพบปะผู้ใด นางตกอยู่ในภาวะหวาดกลัวและเสียใจอย่างสุดซึ้ง ความงดงามที่เคยเปล่งประกายบนใบหน้าบัดนี้กลับเลือนหายไป เหลือเพียงความเศร้าหมองและความหวาดระแวงข่าวลือเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเริ่มแพร่สะพัดไปในหมู่คนรับใช้ในจวน ทำให้เศรษฐีเฉินยิ่งกังวลใจ เขาตระหนักดีว่าหากข่าวนี้แพร่กระจายออกไปภายนอก จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของตระกูลอย่างร้ายแรงด้วยความรักบุตรีและความกังวลต่อชื่อเสียงของตระกูล เศรษฐีเฉินจึงตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และหาทางออกที่ดีที่สุดหลังจากไตร่ตรองอย่างหนัก เศรษฐีเฉินก็ตัดสินใจที่จะให้คุณหนูเฉินแต่งงานกับจูไห่เฟิง แม้เขาจะรู้ว่าจูไห่เฟิงเป็นคนต่ำช้าและมิคู่ควรกับบุตรีของตน แต่เขาเชื่อว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่จะรักษาเกียรติของตระกูลเมื่อคุณหนูเฉินทราบเรื่อง นางก็ตกใจและเสียใจเป็นอย่างมาก นางไม่ยอมรับการแต่งงานกับคนที่ทำร้ายนาง นางพยายามอ้อนวอนบิดา แต่ก็ไม่เป็นผล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ช่วยชาวบ้านเก็บเกี่ยว
เมื่อสายลมเหมันต์แรกพัดโชยมาสัมผัสผืนดินแห่งต้าไห่ เป็นสัญญาณแห่งการสิ้นสุดฤดูเพาะปลูกและเริ่มต้นฤดูเก็บเกี่ยว ท้องทุ่งนาสีทองอร่ามไกลสุดลูกหูลูกตา แปรเปลี่ยนเป็นผืนพรมสีเหลืองอำพัน ดุจดั่งทองคำที่ส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงตะวันชาวบ้านต้าไห่ต่างออกมาช่วยกันเก็บเกี่ยวพืชผลอย่างขะมักเขม้น ทั้งชาย หญิง คนชรา และเด็ก ต่างร่วมแรงร่วมใจกันอย่างแข็งขัน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงเพลงพื้นบ้านดังก้องกังวานไปทั่วท้องทุ่ง สร้างบรรยากาศแห่งความสุข ความอบอุ่น และความสามัคคี ดุจดั่งบทเพลงแห่งชีวิตที่ขับขานถึงความอุดมสมบูรณ์และความร่วมมือร่วมใจภาพของชาวนาที่ก้มหน้าก้มตาเกี่ยวข้าวสาลี เคียวสีเงินวาววับในมือตัดผ่านต้นข้าวอย่างชำนาญ หยาดเหงื่อที่ไหลรินอาบใบหน้ากร้านแดด เป็นเครื่องยืนยันถึงความเหน็ดเหนื่อยและความอุตสาหะของพวกเขาเด็กๆ วิ่งเล่นซุกซนอยู่ตามคันนา เก็บดอกหญ้าและแมลงต่างๆ อย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะคิกคักของพวกเขาสร้างความสดใสให้กับบรรยากาศในท้องทุ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-14ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ พบสวนเกาลัด
ในวันว่างวันหนึ่ง หลินฉิงอันเกิดความคิดที่จะชวนหลินฉางหยูขึ้นไปเดินเล่นบนเขา นางอยากจะสำรวจพื้นที่ที่พวกเขายังไม่เคยไปถึง และสูดอากาศบริสุทธิ์ของป่าเขา“ท่านพ่อ วันนี้อากาศดี ข้าอยากจะชวนท่านขึ้นเขาไปเดินเล่น ไปดูว่ามีสิ่งใดน่าสนใจบ้าง” หลินฉิงอันเอ่ยชวนบิดาด้วยรอยยิ้ม“เช่นนั้นก็ดี ข้าเองก็อยากจะพักผ่อนบ้าง ไปสูดอากาศบริสุทธิ์บนเขาคงจะดีไม่น้อย” หลินฉางหยูตอบรับคำชวนของลูกสาวสองพ่อลูกจึงเตรียมตัวออกเดินทางขึ้นเขา พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวไปตามไหล่เขา ผ่านป่าสนที่เขียวชอุ่มและลำธารน้ำใสที่ไหลริน พวกเขาได้ยินเสียงนกร้องและเสียงแมลงต่างๆ เป็นเสียงเพลงธรรมชาติที่ไพเราะเมื่อเดินลึกเข้าไปในป่า พวกเขาก็ได้พบกับพื้นที่ที่พวกเขาไม่เคยไปถึงมาก่อน ต้นไม้สูงใหญ่ขึ้นอย่างหนาแน่น แสงแดดส่องลงมาเพียงรำไร ทำให้บริเวณนั้นดูร่มรื่นและเย็นสบายและแล้วสายตาของหลินฉิงอันก็เหลือบไปเห็นต้นไม้ชนิดหนึ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-14ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ขึ้นเขาทั้งหมู่บ้าน
ในวันต่อมา หลังจากที่หลินฉางหยูและหลินฉิงอันส่งปลาให้กับลูกค้าเสร็จ พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปพบผู้ใหญ่บ้านหลี่ เพื่อเสนอความคิดที่จะช่วยเหลือชาวบ้านในการเก็บเกาลัดและนำไปขายที่อำเภอในช่วงหน้าหนาวพวกเขาเดินทางไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้านหลี่ และได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น“ท่านผู้ใหญ่บ้าน พวกเรามีเรื่องที่จะขอหารือกับท่าน” หลินฉางหยูกล่าว“เชิญว่ามาเถิด ฉางหยู มีเรื่องอันใดหรือ?” ผู้ใหญ่บ้านหลี่ถามด้วยความสนใจหลินฉางหยูจึงเล่าเรื่องการค้นพบสวนเกาลัดบนเขา และความคิดของหลินอ้ายที่จะช่วยเหลือชาวบ้านให้ผู้ใหญ่บ้านหลี่ฟัง“ภรรยาของข้าคิดว่าเราควรจะชวนชาวบ้านขึ้นไปเก็บเกาลัดมารวมกัน แล้วหาตัวแทนนำไปขายที่อำเภอในช่วงหน้าหนาว เพื่อให้ชาวบ้านมีรายได้เสริม” หลินฉางหยูอธิบายผู้ใหญ่บ้านหลี่ฟังเรื่องราวด้วยความตั้งใจ เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ตระกูลหลินมีน้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-15ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เกาลัดแสนอร่อย
หลังการสอนคั่วเกาลัดแล้ว เหล่าชาวบ้านกับลูกหลานลองชิมเกาลัดที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ พวกเขาพบว่ารสชาติของมันอร่อยยิ่งนัก“โอ้ อร่อยมากจริง ๆ”“ใช่ ๆ ข้าคิดว่าหน้าหนาวนี้เราไม่ต้องอดอยากกันแล้วล่ะ”“ถ้าเอาไปขายในอำเภอเราน่าจะได้กำไรมากมายเลยนะ”“อ่า… เช่นนั้นพวกเราแบ่งหน้าที่กันก่อนเถอะ”ชาวบ้านตื่นเต้นมากที่ผลเกาลัดจะทำเงินให้กับคนในหมู่บ้านได้แน่นอน ผู้ใหญ่บ้านกับครอบครัวหลินต่างยิ้มพอใจที่เห็นชาวบ้านเริ่มแบ่งกลุ่มกันทำงาน“ฉางหยู เจ้าไม่เสียดายรายได้นี้แน่นะ?”“พวกเราไม่เสียดายขอรับ ผู้ใหญ่บ้านโปรดวางใจ”“เฮ้อ หมู่บ้านเราโชคดีจริง ๆ ที่มีพวกเจ้าอยู่ ไม่เช่นนั้นคงยากที่ชาวบ้านจะลืมตาอ้าปากได้ ยิ่งหน้าหนาวที่จะถึงนี้ก็ไม่รู้ว่าจะหนาวมากเพียงใด”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-15
บทล่าสุด
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ครอบครัวลำบาก
หลังจากที่หลินฉางหยู หลินอ้าย และหลินฉิงอัน ออกเดินทางจากอำเภอไห่ตง พวกเขาใช้เวลาเดินทางอีกพักใหญ่ก็มาถึงหมู่บ้านฉิงไห่ ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของอำเภอ บรรยากาศของหมู่บ้านดูเงียบสงบ แตกต่างจากความคึกคักของตลาดในอำเภอเมื่อเกวียนลาของครอบครัวหลินเคลื่อนตัวเข้าไปในหมู่บ้าน พวกเขาก็สังเกตเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่บริเวณหน้าหมู่บ้าน ชาวบ้านเหล่านั้นหันมามองพวกเขาด้วยสายตาที่แปลกประหลาด บางคนมองด้วยความสงสัย บางคนมองด้วยความประหลาดใจ และบางคนมองด้วยความเห็นใจหลินฉิงอันสังเกตเห็นสายตาของชาวบ้านเหล่านั้น นางรู้สึกสงสัยว่าเหตุใดพวกเขาจึงมองมาที่ครอบครัวของนางเช่นนั้น นางจึงหันไปถามหลินอ้ายผู้เป็นแม่“ท่านแม่เจ้าคะ เหตุใดชาวบ้านเหล่านั้นจึงมองพวกเราเช่นนั้นหรือเจ้าคะ?” หลินฉิงอันถามด้วยความสงสัยหลินอ้ายเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของนางที่ฉิงไห่ นางพยายามมองหาความคุ้นเคยจากชาวบ้านเหล่านั้น แต่ก
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ไปเยี่ยมท่านยาย
หลินฉางหยูลุกขึ้นขอบคุณผู้ใหญ่บ้านหลี่ ก่อนส่งเขาออกจากบ้านไปพร้อมรอยยิ้ม ตอนนี้ถึงแม้ที่บ้านจะใช้เงินมากในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่หลินฉางหยูก็จำได้ว่าลูกสาวของเขาบอกว่ามันคือการลงทุนที่คุ้มค่า เขาจึงยอมให้ภรรยานำเงินออกมาใช้จ่ายเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นหลังเวลาอาหารเที่ยงครึ่งชั่วยาม ผู้ใหญ่บ้านก็พาชาวบ้านสิบคนพร้อมเครื่องไม้เครื่องมือสำหรับปรับหน้าดินและตัดไม้ทำรั้วให้บ้านหลิน หลินฉางหยูขอบคุณผู้ใหญ่บ้านก่อนที่เขาจะจากไปแล้วปล่อยให้ชาวบ้านรับฟังงานที่หลินฉางหยูจะให้พวกเขาทำ“ข้าต้องรบกวนพวกท่านแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่มขอรับ กลุ่มหนึ่งติดตามข้าและโจวซานขึ้นเขาไปตัดไม้ไผ่มาไว้สำหรับทำรั้วรอบที่ดิน โดยให้รั้วเชื่อมต่อกับที่บ้านของข้าขอรับ ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งให้ปรับหน้าดินรอไปก่อน หลังจากได้ไม้ไผ่มากพอแล้ว พวกท่านค่อยรวมกลุ่มกันทำรั้วก่อนแล้วค่อยปรับที่ดินทีหลัง”ชาวบ้านรับคำสั่งของหลินฉางหยู พวกเขาแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่มแล้วแยกย้ายกันไปทำงานทันที งานปรับหน้าดินมีเฉียนซื่อคอยควบคุมแทนหลิน
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เตรียมทำสวนผลไม้
หลังจากที่หลินฉางหยู หลินอ้าย และหลินฉิงอัน ได้ปรึกษาหารือกันเรื่องการปรับพื้นที่ดินและสร้างรั้ว พวกเขาตัดสินใจว่าจะจ้างชาวบ้านในหมู่บ้านมาช่วยทำงาน เนื่องจากที่ดินมีขนาดใหญ่ การทำเองทั้งหมดคงต้องใช้เวลานานเมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น หลินฉางหยูจึงเรียกโจวซานและเฉียนซื่อมาพบ“โจวซาน เฉียนซื่อ พวกเจ้าว่างหรือไม่? ข้าต้องการให้พวกเจ้าช่วยงานเล็กน้อย” หลินฉางหยูกล่าว“พวกเราว่างขอรับ นายท่าน มีอะไรให้พวกเราช่วยหรือขอรับ?” โจวซานและเฉียนซื่อตอบพร้อมกัน“ข้าต้องการให้พวกเจ้าขึ้นเขาไปกับข้าและฉิงเออร์ เพื่อนำต้นกล้าผลไม้ที่เราพบเมื่อวานลงมา” หลินฉางหยูกล่าวโจวซานและเฉียนซื่อรับคำอย่างยินดี พวกเขาต้องการที่จะช่วยเหลือครอบครัวหลินอย่างเต็มที่ เมื่อได้รับคำสั่งจากหลินฉางหยู โจวซานและเฉียนซื่อก็รีบไปเตรียมตัวสำหรับการขึ้นเขา พวกเขาไปตรวจสอบรถเข็นที่ใช้สำหรับขนของ และนำตะกร้าใส่ปลาที่เพิ่งล้างเสร็จออกมาต
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ซื้อที่ดินเพิ่ม
เมื่อมาถึงบ้านผู้ใหญ่บ้านหลี่ พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น ผู้ใหญ่บ้านหลี่เชิญพวกเขาเข้าไปในบ้านและพูดคุยกัน“มีธุระอะไรหรือ ฉางหยู ฉิงอัน?” ผู้ใหญ่บ้านหลี่ถาม“ข้าต้องการจะขอคำปรึกษาท่านเรื่องที่ดินว่างในหมู่บ้าน ข้าสนใจที่จะซื้อที่ดินเพิ่มสักหน่อยขอรับ” หลินฉางหยูกล่าว“อ้อ เรื่องที่ดินหรือ? ได้สิ ข้าพอจะรู้ว่ามีที่ดินว่างอยู่บ้าง” ผู้ใหญ่บ้านหลี่ตอบผู้ใหญ่บ้านหลี่ได้นำแผนที่ของหมู่บ้านออกมาและชี้ให้หลินฉางหยูและหลินฉิงอันดูที่ดินว่างต่างๆ ที่อยู่ในหมู่บ้าน“ที่ดินตรงนี้เป็นที่ดินของบ้านหวัง เขาเพิ่งย้ายไปอยู่ที่เมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้ เขาอาจจะสนใจขายที่ดินผืนนี้” ผู้ใหญ่บ้านหลี่กล่าวพร้อมชี้ไปยังที่ดินผืนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับไร่นาเดิมของบ้านจู“ส่วนที่ดินตรงนี้เป็นที่ดินของหมู่บ้าน ยังไม่มีใครจับจอง ถ้าเจ้าสนใจก็สามารถขอซื้อจากหมู่บ้านไ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ แช่อิ่ม?
หลินฉิงอันเดินสำรวจต้นผลไม้แต่ละต้นอย่างใกล้ชิด นางสังเกตเห็นว่าผลไม้เหล่านั้นมีลักษณะที่เหมาะสมกับการนำไปแช่อิ่ม“ท่านพ่อ ข้าคิดว่าผลไม้เหล่านี้เหมาะกับการนำไปแช่อิ่มมากเจ้าค่ะ” หลินฉิงอันกล่าวเมื่อหลินฉิงอันบอกว่าผลไม้เหล่านั้นเหมาะกับการนำไปแช่อิ่ม หลินฉางหยูก็ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เขาไม่เข้าใจว่า “แช่อิ่ม” คืออะไร เขาไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน“แช่อิ่ม? มันคืออะไรหรือ อันเออร์?” หลินฉางหยูถามด้วยความสงสัยเขาพยายามนึกว่าเคยได้ยินคำนี้จากที่ไหนหรือไม่ แต่ก็ไม่สามารถนึกออกได้หลินฉิงอันเห็นสีหน้างุนงงของบิดา ก็รู้ได้ทันทีว่าบิดาไม่เข้าใจความหมายของคำว่า “แช่อิ่ม” นางนึกขึ้นได้ว่านางมาจากยุคสมัยที่แตกต่างจากที่นี่ และวิธีการถนอมอาหารบางอย่างอาจจะยังไม่เป็นที่รู้จักในยุคนี้นางจึงคิดหาทางอธิบายให้บิดาเข้าใจ โดยแสร้งบอกว่านางได้ยินคนอื่นพูดถึงวิธีการนี้ม
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ พบต้นพันธุ์ผลไม้
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ คุณชายน้อยทั้งสองตั้งใจเรียนมาก และบ่าวคนอื่นๆ ก็ดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี” เฉินหลงรายงานหลินฉางหยูพยักหน้าด้วยความพอใจที่ได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเฉินหลงจึงขอตัวออกไปซื้อวัตถุดิบเพิ่มเติมสำหรับทำอาหาร เนื่องจากตอนนี้มีคนอยู่ในจวนมากขึ้น เขาต้องการซื้ออาหารให้เพียงพอสำหรับทุกคนหลินอ้ายที่ได้ฟังรายงานของเฉินหลงก็รู้สึกสบายใจที่ลูกชายทั้งสองสบายดี แต่นางก็ยังคงมีความห่วงใยอยู่ในใจ นางจึงมอบเงินเพิ่มเติมให้เฉินหลงอีกห้าตำลึง“เฉินหลง นี่เป็นเงินอีกห้าตำลึง ข้าอยากให้เจ้าเอาไว้ซื้อวัตถุดิบดีๆ ทำอาหารให้ฉิงเฉิงกับฉิงหยาง พวกเขากำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโต ต้องได้รับประทานอาหารที่มีประโยชน์” หลินอ้ายกล่าวพร้อมยื่นถุงเงินให้เฉินหลงเฉินหลงรับถุงเงินมาด้วยความเคารพและกล่าวขอบคุณ“ขอบคุณนายหญิงมากขอรับ ข้าจะดูแลคุณชายน้อยทั้งสองเป็นอย่างดี” เฉินหลงกล่าว
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ บ้านดูเงียบเหงา
ก่อนที่หลินฉางหยูจะพาหลินอ้ายและหลินฉิงอันเดินทางกลับหมู่บ้านต้าไห่ หลินอ้ายได้พูดคุยกับหลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยางอีกครั้ง นางกำชับให้ลูกชายทั้งสองดูแลตัวเองให้ดี เชื่อฟังบ่าวที่จวน และตั้งใจเรียนหนังสือ“ฉิงเฉิง ฉิงหยาง เจ้าทั้งสองดูแลตัวเองด้วยนะ เชื่อฟังเฉินหลงและบ่าวคนอื่นๆ ตั้งใจเรียนหนังสือ และอย่าดื้อรั้น” หลินอ้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเด็กชายทั้งสองรับปากผู้เป็นแม่ พวกเขารู้ว่าแม่เป็นห่วงพวกเขามาก และพวกเขาจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง“ขอรับ ท่านแม่ พวกเราจะดูแลตัวเองให้ดี” เด็กชายทั้งสองตอบพร้อมกันหลังจากนั้น หลินฉางหยูจึงพาหลินอ้ายและหลินฉิงอันขึ้นเกวียนลาเพื่อเดินทางกลับหมู่บ้านต้าไห่ ทิ้งให้หลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยางเริ่มต้นชีวิตใหม่ในอำเภอหลังจากที่หลินฉางหยู หลินอ้าย และหลินฉิงอันกลับไปแล้ว หลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยางไม่ได้สั่งการอะไรกับเฉินหลงเพิ่มเติม พวกเขาเพียงแค่ขอบคุณเฉินหลงและบ่าวคนอื่นๆ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ส่งน้องชายเข้าเรียน
หลังจากที่จัดการเรื่องบ้านและทาสเรียบร้อยแล้ว หลินฉางหยูได้พาหลินอ้ายไปยังตลาดในอำเภอเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเตรียมไว้ให้บ่าวที่ต้องดูแลจวนใหม่ พวกเขาซื้อข้าวสาร ผักสด เนื้อสัตว์ เครื่องปรุงรส และสิ่งของจำเป็นอื่นๆ ในปริมาณที่เพียงพอสำหรับหลายวันหลินอ้ายเลือกซื้อของอย่างพิถีพิถัน โดยเน้นของคุณภาพดีและราคาเหมาะสม นางคิดถึงบ่าวทั้งสี่คนที่ต้องดูแลจวนในอำเภอ และอยากให้พวกเขาได้รับประทานอาหารที่ดีเมื่อซื้อของเสร็จเรียบร้อย หลินอ้ายจึงเรียกเฉินหลงซึ่งเป็นหัวหน้าบ่าวที่จวนใหม่มาพบ นางได้มอบเงินให้เฉินหลงจำนวนห้าตำลึง เพื่อให้เขาใช้จ่ายซื้ออาหารและสิ่งของจำเป็นอื่นๆ ในระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่“เฉินหลง นี่เป็นเงินจำนวนห้าตำลึง เจ้าเก็บรักษาไว้ให้ดี และใช้จ่ายอย่างประหยัด ซื้ออาหารและสิ่งของที่จำเป็นสำหรับทุกคนในจวน” หลินอ้ายกล่าวพร้อมยื่นถุงเงินให้เฉินหลงเฉินหลงรับถุงเงินมาด้วยความเคารพและกล่าวขอบคุณ“ขอบคุณ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ จัดการเหล่าทาส
หลินฉางหยูเห็นท่าทีของทาสทั้งหมดแล้วก็หันหน้าไปหาหลินอ้ายด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ เขาพอใจมากที่ได้คนมีความสามารถหลากหลาย พวกเขาไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร แต่เป็นเพียงชาวบ้านหาเช้ากินค่ำ พวกเขาไม่คิดจะข่มเหงทาสพวกนี้สักนิด ขอเพียงพวกเขาตั้งใจทำงานให้ครอบครัวหลินก็เพียงพอแล้วเด็กชายทั้งสองได้แต่มองทาสทั้งแปดอย่างอยากรู้อยากเห็น ส่วนหลินฉิงอันที่เคยผ่านโลกมาตั้งแต่ภพก่อนไม่ได้รู้สึกอันใดมากนัก นางเพียงรอดูว่าคนเหล่านี้เหมาะที่จะใช้งานหรือไม่เท่านั้น เพราะนางยังมีวิธีการช่วยครอบครัวหาเงินได้อีกมาก ถ้าพวกเขาเชื่อใจได้และซื่อสัตย์จริง ๆ นางก็จะมอบงานที่ดีให้กับพวกเขาในอนาคตเองไม่นานนักผู้ดูแลก็นำสัญญาขายตัวและเงินทอน 15 ตำลึง มามอบให้หลินฉางหยู ระหว่างที่หลินฉางหยูพาทุกคนเดินออกจากโรงค้าทาส เขากระซิบกับภรรยาเสียงเบา“ฮูหยิน เจ้าว่าเราควรซื้อสิ่งใดให้พวกเขาก่อนดี”“ท่านพี่อย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ เราไปหาซื้อที่นอนกับเสื้อผ้าให้พวกเขาเสียก่อน ไหนจะพวกวัตถุดิบทำ
