Share

บทที่ 4 หุบปาก

last update Last Updated: 2025-04-02 22:59:22

บทที่ 4 หุบปาก

"นี่มันเรื่องวุ่นวายอันใดกัน"

แม้จะมองไม่เห็นทว่าลี่หมิงก็สามารถจับความเคลื่อนไหวได้ดุจตาเห็น เขารู้ว่าองครักษ์ของเขามีกี่คน ยังประเมินจำนวนไต้ซือที่อยู่ในนี้และสตรีเพียงคนเดียวที่นั่งคุกเข่าต่อหน้าเขาได้อย่างแม่นยำ

คนภายนอกเห็นท่าว่ากำลังเดินอย่างเร่งร้อนด้วยเสียงฝีเท้าม้าไม่กี่ตัวที่หยุดอยู่หน้าโถงสวดมนต์ และที่น่าสนใจก็คือมีเพียงคนไม่กี่คนเท่านั้นที่มาที่นี่ หนึ่งในคนที่มามีตำแหน่งเป็นถึงกุ้ยเฟยของฝ่าบาท การเดินทางที่ปราศจากขบวนใหญ่โตมิหนำซ้ำยังขี่ม้ามาด้วยตนเองเช่นนี้คงเป็นเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องปิดบังไม่ให้ผู้อื่นรู้

ประตูโถงสวดมนต์ถูกเปิดออกและปิดลงอย่างรวดเร็ว ผู้ที่ก้าวเข้ามาด้านในโถงมีสี่คน ผู้หนึ่งเป็นสตรีโฉมสะคราญงดงามเตะตาทว่ากลับอยู่ในชุดบุรุษเพื่ออำพรางตัวตน อีกคนคือบุรุษวัยชราร่างค่อนข้างท้วมทว่ายังคงมีท่วงสง่าผ่าเผย เห็นได้ชัดว่าที่หน้าผากของเขามีเหงื่อเม็ดโตผุดอยู่บนไรผมทั้งยังมีสีหน้าอันตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ที่เหลืออีกสองคนเห็นทีจะเป็นองครักษ์ประจำจวนเสนาบดี

คนทั้งหมดทำความเคารพลี่หมิงอ๋องด้วยเสียงอันดังให้ได้ยินชัดเจน ในขณะที่ลี่หมิงยังคงมีใบหน้าราบเรียบก่อนจะเอ่ยว่า

"ไม่คิดว่าข้าลี่อ๋องจะได้รับเกียรติเพียงนี้ ทั้งท่านเสนาบดีจื่อรวมทั้งจื่อกุ้ยเฟยจึงได้พร้อมใจมาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ อ้อ วันนี้ก็เป็นวันดียิ่งข้ายังคิดอยากตัดลิ้นคนเพื่อบันเทิงใจเสียหน่อย ท่านรู้หรือไม่ว่านางผู้นี้กล้าเข้าไปล่วงเกินข้าในบ่อน้ำพุโดยไม่สนใจกระทั่งชีวิตของตนเอง โทษของนางนั้นหากข้าจะเอาชีวิตแม้แต่ฝ่าบาทก็คงไม่กล้าทัดทาน อย่างไรเสียในเมื่อท่านทั้งสองมาแล้วก็ร่วมดูเรื่องสนุกนี้ด้วยกันเถิด"

จื่อรั่วอิงตัวแข็ง ร้องประท้วงออกมาทันใด

"ท่านอ๋อง ท่านตระบัดสัตย์ได้อย่างไรเมื่อสักครู่ท่านบอกว่าจะไม่ตัดลิ้นข้าแล้วมิใช่หรือ"

"จื่อรั่วอิง เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ยังไม่รู้ความผิดอีก"

"ทะ...ท่านพ่อ...ข้า"

นางยังเรียกร้องความเป็นธรรมของตนเองไม่เสร็จ เสียงดุดันของบิดาก็เอ่ยขึ้นจื่อรั่วอิงมีความผิดติดตัวจึงได้แต่ทำหน้าเบ้คล้ายจะร้องไห้ดวงตาไหวระริกอย่างน่าสงสาร

นางย่อมไม่กล้าสบสายตาดุดันของบิดาที่มองมาราวกับจะบอกว่าไม่น่าปล่อยให้นางโตมาจนทำเรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้ได้

จื่อรั่วอิงรู้สึกปวดใจเล็กน้อย นางจึงเปลี่ยนเป้าหมายย้ายสายตาออดอ้อนขอความช่วยเหลือไปยังสตรีนางนั้นที่ยืนอยู่ข้างท่านพ่อของนางทันใด

"ท่านพี่ช่วยข้าด้วย"

น้ำตาแทบจะหยดแหมะลงมาอยู่แล้ว แน่นอนว่าล้วนเป็นการเสแสร้งทว่าจื่อกุ้ยเฟยผู้รักน้องสาวต่างมารดาคนนี้ยิ่งนักก็อดที่จะสงสารนางไม่ได้

"ท่านอ๋องน้องสาวของข้าผู้นี้ยังเด็กนักทั้งยังซุกซนเป็นนิสัย แต่ถึงจะซุกซนนางก็จิตใจใสซื่อบริสุทธิ์ยิ่งนัก ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดข้ารับรองว่าย่อมไม่มีเจตนาร้าย ขอให้ท่านอ๋องโปรดละเว้นนางสักครั้งเถิดเพคะ"

ลี่หมิงหัวเราะเสียงเย็นออกมา น้ำเสียงของจื่อกุ้ยเฟยนั้นเห็นได้ชัดว่าปกป้องน้องสาวเพียงใด แม้เด็กสาวผู้นี้จะร้ายกาจไร้ยางอายเพียงนี้ จื่อกุ้ยเฟยก็ยังเล่นบทมารดากางปีกปกป้องน้องสาวเต็มที่ประดุจว่า 'ลูกข้าเป็นคนดี' โดยไม่กระทั่งจะสอบถามว่านางทำสิ่งใดผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะเลี้ยงดูปกป้องกันเพียงนี้นางจึงได้เสียนิสัยเช่นนี้นี่เอง

ลี่หมิงอ๋องเอ่ยเสียงเย็นที่แม้แต่ผียังหวาดกลัวออกมา

"อ้อ ที่แท้แม่นางผู้นี้ก็เป็นน้องสาวของจื่อกุ้ยเฟย บุตรตรีของท่านเสนาจื่อเองหรอกหรือ มิน่าเล่าจึงทำให้จื่อกุ้ยเฟยที่สมควรอยู่ในวังหลวงข้างพระวรกายลำบากลำบนมาที่นี่ ข้าเองก็ตาบอดจะเอ่ยว่ามีตาก็หามีแววไม่ก็คงไม่ถูก"

จื่อกุ้ยเฟยรู้เรื่องราวจากสาวใช้ที่ปลอมกายเป็นจื่อรั่วอิงแล้ว ด้วยเหตุนี้นางจึงรีบมาที่นี่ด้วยอาการตื่นตระหนกพร้อมบิดาด้วยรู้ดีว่าลี่อ๋องคงไม่ปล่อยให้ผู้ใดเข้าใกล้เขาโดยที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นแน่

ยามนั้นทันทีที่เห็นว่าน้องสาวของนางยังคงหายใจอยู่ในใจหนึ่งพลันโปร่งโล่งและอีกในใจก็คิดว่าไม่รู้ว่าจื่อรั่วอิงใช้วิธีการใดจึงยังคงรักษาชีวิตของนางเอาไว้ได้เช่นนี้

"มิได้เพคะ จื่อเว่ยบังเอิญขอพระราชทานฝ่าบาทออกมาเยี่ยมบิดา จึงรู้ว่าน้องสาวแอบมาแช่น้ำทิพย์ที่วัดแห่งนี้จึงได้ติดตามท่านพ่อมาตามนางเท่านั้นเพคะ"

"ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง"

ลี่หมิงอ๋องย่อมรู้ทันว่าจื่อกุ้ยเฟยกำลังโกหก น้ำเสียงนั้นทั้งเย็นชาทั้งดุดันเป็นอย่างยิ่ง ครอบครัวนี้แห่กันมาที่นี่คงรู้ดีว่าเขาคิดที่จะสังหารนางกระมัง เรื่องนางป่วยจริงหรือไม่เขาเองก็คร้านจะสนใจแล้ว 

เสนาบดีกรมโยธาจื่อหานคุกเข่าลงแล้วเอ่ยว่า

"ท่านอ๋อง บุตรสาวของข้าน้อยผู้นี้นิสัยแต่เดิมนางก็ซุกซนเกินไปหน่อย ขอท่านอ๋องทรงอนุญาตให้ข้าน้อยนำนางไปสั่งสอนที่จวน ทั้งหมดต้องโทษข้าน้อยที่ละเลยการอบรมจึงทำให้นางสร้างความวุ่นวายจนทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคือง ต่อไปข้าน้อยจะไม่ให้นางเข้ามาทำความขุ่นเคืองให้ท่านอ๋องอีก"

ลี่หมิงอ๋องหัวเราะต่ำอย่างเย็นชา

"ดูท่าว่าทั้งท่านเสนาบดีจื่อและจื่อกุ้ยเฟยจะมองไม่เห็นความผิดนางสินะ หรือท่านจะบอกว่าการที่นางบังอาจเข้ามารบกวนข้าเช่นนี้มิเท่ากับดูหมิ่นเบื้องสูงมีโทษสมควรตายหรือ ท่านทั้งสองจะเห็นเป็นเพียงแค่เรื่องซุกซนของเด็กผู้หนึ่งได้อย่างไร แต่เอาเถิดข้าเห็นแก่พวกท่านทั้งสองวันนี้จะปล่อยนางไป ขอพวกท่านอบรมนางให้ดีอย่าได้มารบกวนข้าอีก ข้าจะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน"

ได้ฟังดังนั้นจื่อกุ้ยเฟยผู้ฉลาดเฉลียวจึงเอ่ยว่า

"ท่านอ๋องทรงพระทัยกว้างยิ่งนัก ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันและท่านพ่อเองก็ทำตามคำสั่งของท่านอ๋องทุกประการ เรื่องวันนี้นับว่าไม่เคยเกิดขึ้นเพคะ"

เสนาบดีจื่อเองก็ดีใจยิ่งที่ปกป้องบุตรสาวตัวดีได้ในที่สุด ต่อไปเขาต้องให้คนเฝ้านางให้ดี ขังนางเอาไว้ไม่ให้ก่อเรื่องได้อีกเป็นอันขาด เสนาบดีจื่อรีบคุกเข่ากล่าวขอบพระทัยทันใด

"ไม่ต้องมากพิธี"

เสนาบดีจื่อจึงปาดเหงื่อพร้อมกับลุกขึ้นทันใด เขาสั่งให้คนของเขาเข้ามาจับตัวบุตรสาวเจ้าปัญหาเอาไว้

จื่อรั่วอิงมีพี่สาวหนุนหลังถึงพวกเขาจะคิดสงบศึกแต่นางไม่ยอมด้วยทุ่มเทไปมากเพียงนี้ ในเมื่อจื่อกุ้ยเฟยเสด็จมานางจึงคิดว่าโอกาสนี้เป็นของนางแล้ว

"แล้วเรื่องที่ท่านลวนลามข้าเล่า ท่านอ๋องท่านจะไม่คิดรับผิดชอบหรือ ท่านพี่เอ๊ยจื่อกุ้ยเฟยเพคะ ท่านอ๋องเขา เขาจับตรงนี้ข้าแล้ว เขายังกอดข้าต่อหน้าคนมากมาย กุ้ยเฟยท่านต้องให้ความเป็นธรรมเรื่องนี้กับข้านะเพคะ เช่นนี้ข้าจะแต่งกับบุรุษใดได้อีก ขายไม่ออกแล้วข้าขายไม่ออกแล้ว ท่านต้องช่วยคืนความเป็นธรรมให้แก่ข้านะเพคะ"

บิดาไม่อาจทนฟังเรื่องบัดสีได้อีกต่อไป แค่นี้เขาก็อับอายขายหน้าจนแทบจะมุดแผ่นดินอยู่แล้ว เด็กบ้าผู้นี้ยังไม่ยอมหุบปากอีก

"หุบปาก เจ้าไปกับข้าเดี๋ยวนี้พวกเจ้ารอสิ่งใดอยู่พานางกลับไปหาอะไรอุดปากนางเอาไว้ด้วย"

"ขอรับ"

"ท่านพ่อ ท่านเป็นบิดาข้าหรือไม่ เหตุใดท่านทำเช่นนี้ ท่านอ๋องท่านต้องรับผิดชอบข้า ปล่อยข้านะ ปล่อย"

ในขณะที่นางอ้าปากกว้างตะโกนโหวกเหวกอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีผ้าแพรก้อนกลมผืนหนึ่งถูกยัดเข้าไปในปากของนางอย่างแม่นยำ

 ลี่หมิงอ๋องยกมุมปากเล็กน้อยเมื่อเสียงนั้นสงบลงแล้วที่แท้นั่นเป็นฝีมือของซีห่าวองครักษ์ของท่านอ๋องนั่นเอง

จื่อรั่วอิงยังคงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ บิดานอกจากจะไม่สนใจเกียรติของจื่อรั่วอิงแล้ว ยังสั่งให้คนมัดมือมัดเท้า หามร่างบางของนางออกไปอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าท่านอ๋องจะเปลี่ยนใจเรื่องที่จะไม่สังหารคน

จื่อกุ้ยเฟยเองก็ไม่รอช้า ตั้งแต่เข้าวังมานางได้พบกับลี่หมิงอ๋องเพียงครั้งเดียวในยามที่ตามเสด็จฝ่าบาทมาเยี่ยมคนผู้นี้ที่จวน เป็นเพราะฝ่าบาทโปรดเสด็จอาผู้นี้มากจึงทำให้นางได้มีโอกาสร่วมเสวยอาหารกับลี่หมิงอ๋อง เมื่ออยู่ต่อหน้าพระพักตร์ดูเหมือนว่าลี่หมิงอ๋องจะผ่อนคลายมากกว่านี้ เนิ่นนานนับปีที่นางไม่ได้พบลี่หมิงอ๋องสภาพของเขายามนี้ทำให้นางจำแทบไม่ได้

หนวดเครารกรุงรังท่าทางราวพญามัจจุราช แม้แต่นางที่เป็นพระสนมที่ฝ่าบาทโปรดปรานยังต้องเกรงกลัวจนแทบพูดไม่ออก

จื่อรั่วอิงดิ้นรนถูกมัดมือมัดเท้าทั้งยังมีผ้าอุดปากไม่ให้ส่งเสียง ยามนี้บิดาของนางยังจับนางมัดเอาไว้บนหลังม้าเหมือนนางเป็นกระสอบนุ่นกระสอบหนึ่ง กว่าจะกลับถึงจวนจื่อรั่วอิงก็เกิดอาการคลื่นไส้วิงเวียนด้วยช่วงท้องถูกกระแทกเข้ากับหลังม้าจนจุกไปหมดแล้ว นางจึงได้แต่นั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับฟังคำก่นด่าของบิดาต่อด้วยพี่สาวจนหูชา

"ไม่รู้ว่าสมองของเจ้ามีปัญหาหรืออย่างไรจึงกล้าหาญหาเรื่องตายเช่นนั้น ในวังหลวงมีคนมากมายเจ้าไม่รู้หรือว่าลี่หมิงอ๋องคือหนึ่งในของต้องห้ามที่เจ้าไม่อาจล่วงเกินได้ ข้ายอมให้เจ้าล่วงเกินฝ่าบาทสักคำดีกว่าล่วงเกินคนผู้นั้น"

ปกติจื่อเว่ยแทบจะไม่เคยตำหนิน้องสาวผู้นี้ ทว่าบัดนี้นางไม่อาจอดทนได้เหมือนที่ผ่านมา จื่อรั่วอิงรีบคลานมากอดขาพี่สาวเอาไว้น้ำเสียงของนางก็ช่างออดอ้อนออเซาะนัก

"พี่หญิง เขาลวนลามข้ากระทั่งได้จับหน้าอกข้าแล้ว อย่างไรข้าก็ไม่อาจแต่งกับผู้อื่น พี่หญิงช่วยทูลฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้ข้าหน่อยไม่ได้หรือ"

ผู้เป็นบิดาถึงกับใบหน้าแดงหนวดกระดิก

"เหลวไหล เจ้ากำลังพูดสิ่งใดอยู่หุบปากเสีย เหตุใดจิตใจจึงวิปริตคิดแต่งกับคนพิการเช่นนั้น เรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นลี่หมิงอ๋องเองก็ไม่เอาความเจ้าแล้ว วันนี้หากไม่เห็นแก่หน้าพี่หญิงของเจ้าข้าไม่มีทางให้อภัยเจ้าเด็ดขาด"

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 5 ค้นหา

    บทที่ 5 ค้นหาจื่อรั่วอิงเกิดมาชาตินี้อยู่ในยุคที่สตรีต้องครองตัวให้บริสุทธิ์ผุดผ่องกระทั่งข้อเท้ายังไม่อาจให้ผู้ชายที่ไม่ใช่สามีเห็นได้ แต่แล้วนี่มันอะไรกัน นางถูกตาลุงนั่นกอดรัดทั้งยังจับหน้าอก เล่าเรื่องให้พี่สาวฟังโดยละเอียดก็แล้ว เล่าให้พ่อฟังก็แล้วนางยังถูกสั่งให้หุบปากแล้วให้ลืมไปเสียเห็นหรือไม่ นางเดาไม่ผิดว่าท่านพ่อต้องไม่เห็นด้วยเป็นแน่นี่คงเป็นเพราะว่าคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเป็นคนของตาลุงหนวดเฟิ้มนั่นคนพวกนั้นย่อมไม่เอ่ยปากอันใด ยุคนี้ก็ไม่มีโทรศัพท์พอที่จะถ่ายรูปหลักฐานได้ ว่าแล้วหัวใจก็หดหู่เมื่อหวนคิดถึงไอโฟนเครื่องนั้นที่ทำให้นางต้องถึงแก่ความตายในชาติก่อนให้ตายเถอะ ไหนท่านเทพบอกจะมอบสามีหล่อ รวย สายเปย์มาให้ ดูสิตอนนี้นางกำลังดิ้นรนจากการกลายเป็นเมียน้อยคนอื่นอย่างสุดชีวิต ท่านเทพพวกนั้นก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เยี่ยมเลยแม้แต่คนเดียว จื่อรั่วอิงใช้สมองเค้นคำอย่างหนัก เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ท่านพ่อไม่เห็นด้วยยังค้านหัวชนฝา นางคงต้องหวังพึ่งพี่สาวอีกสักครา"ท่านพี่ช่วยข้าสักครั้งเถิด ข้าตกหลุมรักท่านอ๋องแล้วเขาล่วงเกินข้าเพียงนี้ท่านจะให้ข้าลืมได้อย่างไร"จื่อกุ้ย

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 6 นักล่าผู้ชาย

    บทที่ 6 นักล่าผู้ชาย​สามวันต่อมาในขณะที่จื่อรั่วอิงยังคงถูกขังอยู่แต่ภายในเรือน ของหมั้นจากจวนราชครูถังก็ถูกส่งมาถึงดูเหมือนว่าบิดาของนางจะยินดียิ่ง เรื่องที่นางถูกลวนลามก็ถูกปิดราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น แน่นอนว่าย่อมไม่มีผู้ใดล่วงรู้มารดาของจื่อรั่วอิงเปิดประตูเข้ามาด้วยน้ำตานองใบหน้านั่นคงเป็นเพราะว่ากำลังปลาบปลื้มกับวาสนาจอมปลอมของจื่อรั่วอิงเป็นแน่แน่ล่ะในเมื่อมารดาของนางเป็นเพียงผู้ช่วยหมอในหมู่บ้านเล็ก ๆ นับเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่บิดาต้องตาต้องใจในตอนที่เขาไปคุมงานสร้างเขื่อนนอกเมืองหลวงจึงได้รับนางมาเป็นอนุคนที่สี่ซึ่งนับเป็นอนุคนสุดท้ายของจวน บิดาของนางก็ล้วนให้ความเป็นธรรมกับบรรดาภรรยาทั้งสี่คนพวกเขาแม้จะไม่ถึงขนาดรักใคร่ปรองดองแต่ก็ไม่เคยอยู่ที่จวนนี้อย่างยากลำบากเหมือนสตรีจวนอื่นมารดาของจื่อรั่วอิงก็เป็นเพียงสตรีโบราณการที่เห็นนางแต่งงานเป็นเมียน้อยคนมีฐานะมีหน้ามีตาในเมืองก็ย่อมต้องเห็นดีเห็นงามแทบอยากจะจัดงานแต่งวันนี้พรุ่งนี้เสียด้วยซ้ำ และที่สำคัญคนที่ตามมารดามาก็คือฮูหยินผู้เฒ่าหรือท่านย่าของจื่อรั่วอิงนั่นเองเรื่องที่จื่อรั่วอิงถูกลวนลามนั้นทั้งมารดาและท่านย่

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 7 ปีศาจร้าย

    บทที่ 7 ปีศาจร้ายวันต่อมาอาจารย์จากสำนักศึกษาก็มาตามตัวลูกศิษย์ที่ไม่ได้ไปเรียนหลายวันถึงจวน ท่านพ่อของจื่อรั่วอิงเข้าวังตั้งแต่เช้าจึงไม่ได้อยู่ต้อนรับ จื่อรั่วอิงรู้ตัวอยู่แล้วว่าอาจารย์ต้องมาที่นี่ด้วยนางขอให้น้องสาวทั้งสองคนอันเกิดจากอนุรองและอนุสามช่วยเหลือน้องสาวของจื่อรั่วอิงเป็นเด็กสาวใบหน้างดงามอันเป็นที่เลื่องลือของคนไปทั่วทั้งเมือง ด้วยพวกนางเป็นเด็กเรียบร้อยบิดาของนางจึงหวงน้องสาวยิ่งนักการเดินทางไปเรียนแต่ละครั้งมีองครักษ์รายล้อมนับสิบคน ตรงข้ามกับจื่อรั่วอิงที่แม้จะเป็นหญิงงามทว่าชื่อเสียงของนางกลับฉาวโฉ่ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จึงทำให้บิดาแม้จะรักเอ็นดูเพียงใดก็ไม่เคี่ยวเข็ญนางเหมือนบุตรสาวคนอื่นเพราะสินสอดของซื่อจื่อที่ส่งมานั้นเต็มไปด้วยของล้ำค่านับสิบหีบ ทั้งยังมีอาภรณ์แพรพรรณงดงามหายากมากมาย นอกจากนั้นท่านย่ายังได้รับของกำนัลหีบใหญ่จากถังซื่อจื่อจึงทำให้ท่านย่าของจื่อรั่วอิงอารมณ์ดีเป็นพิเศษจื่อรั่วอิงเตรียมตัวไว้อยู่แล้ว เมื่อท่านย่าให้คนมาตามจึงเดินออกมาในชุดของสำนักศึกษา"ข้าต้องขอโทษอาจารย์จิวที่ทำให้ท่านลำบากต้องมาตามคนถึงที่นี่ เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ไ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 8 เรื่องใหญ่ที่นางก่อ

    บทที่ 8 เรื่องใหญ่ที่นางก่อบัดนี้จื่อรั่วอิงกำลังใส่ชุดไว้ทุกข์ที่เจ้าอ้วนเป่าได้เตรียมเอาไว้ ด้วยแผนการของนางหลังจากเข้าไปในสำนักศึกษาแล้ว นางก็จัดการวางยาถ่ายคนทั้งสำนัก รวมทั้งบรรดาองครักษ์ที่ติดตามควบคุมนางไปด้วยเพราะเรื่องนี้มีน้องสี่และน้องห้าสตรีเรียบร้อยคอยช่วยเหลือ พวกเขาตกหลุมพรางอย่างง่ายดายด้วยไม่คิดว่าสตรีผู้งดงามอ่อนหวานจากสกุลจื่อทั้งสองจะหาญกล้ามาวางยาในน้ำชาที่พวกเขาดื่มกันน้องสี่และน้องห้าของจื่อรั่วอิงยืนตัวสั่นอยู่ที่มุมหนึ่ง เมื่อเห็นบรรดาเพื่อน ๆ วิ่งหาห้องน้ำกันวุ่นวาย"จะไม่เป็นอันใดแน่นะเจ้าคะ"จื่อรั่วอิงทำใบหน้าขึงขัง"พวกเจ้าไม่ต้องห่วง ยาถ่ายเพียงเล็กน้อยพวกเขาจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ข้าจำเป็นหากข้าไม่ทำเช่นนี้จะหลบหนีองครักษ์และคนทั้งสำนักไปได้อย่างไร"น้องสี่ของนางกลับตอบว่า"ข้าหมายถึงข้ากับน้องห้าเจ้าค่ะ พวกข้าจะไม่เป็นไรแน่นะเจ้าคะ ส่วนคนพวกนั้นก็ช่างเถิดไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว"จื่อรั่วอิงหัวเราะขบขันจนน้ำตาเล็ด"น้องสี่ น้องห้า พวกเจ้าช่างเหมาะสมแล้วที่เป็นน้องสาวข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"น้องสี่ทำหน้าย่น"พี่สามท่านอย่าล้อเล่น ตกลงพวกข้าจะเป็นไรหรือไม่"จื่อร

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 9 เหรียญทองสำหรับคนกล้าหาญ

    บทที่ 9 เหรียญทองสำหรับคนกล้าหาญสิ้นเสียงนั้นทุกสิ่งพลันหยุดนิ่ง ไม้ไม่ได้ตีเข้าที่แผ่นหลังของนาง จื่อรั่วอิงจึงพลิกกายรีบลุกขึ้น สองมือเล็กผลักคนที่จับแขนจับขานางเอาไว้ ทั้งคิดในใจว่า ในที่สุดพระเอกก็โผล่มาได้จังหวะเสียที ไม่ผิดกับที่วางเอาไว้เมื่อนางเงยหน้ามองคนผู้นั้นในใจหวังให้เป็นหนุ่มหล่อรูปงาม ทว่าความเป็นจริงกลับทำให้นางขนลุกเมื่อพบผู้ชายหนวดเฟิ้มใบหน้าเย็นชาคนนั้นยืนกดดันผู้คนจนชวนหวาดผวาให้ตายเถอะ น่ากลัวกว่าตอนนางเข้าไปเล่นในบ้านผีสิงเสียอีกถึงหน้าตาไม่ตรงสเปกที่วางไว้ แต่ได้ตัดสินใจแล้วอย่างไรก็ไม่อาจถอยหลังได้ นางไม่ได้มองหาคนหล่อแต่นางมองหาอิสระไม่ใช่หรือ จื่อรั่วอิงเปล่งเสียงหวานอ่อนแอที่ฟังแล้วดูน่าสงสารที่สุดออกมา"ท่านอ๋องในที่สุดท่านก็มาช่วยข้าแล้ว สามีท่านยอมรับข้าแล้วใช่หรือไม่"จื่อรั่วอิงมองสบตาเขาทว่าพบเพียงความว่างเปล่า จื่อรั่วอิงคิดได้นางลืมไปได้อย่างไรว่าเขาตาบอดและถูกปิดตาอยู่เช่นนั้น นางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นผวาเข้าไปหาเขา ด้วยความรีบร้อนนางจึงเหยียบกระโปรงตนเองจนเสียหลักล้มลงไป สองแขนของนางกางออกก่อนที่จะทับร่างของคนผู้นั้นจื่อรั่วอิ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 10 ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง

    บทที่ 10 ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่งในที่สุดคนที่อำนาจตัดสินชีวิตคนก็โผล่มาแล้ว ทว่าบัดนี้จื่อรั่วอิงก็เอาแต่ก้มหน้าด้วยบิดาของนางได้ตามมาด้วย สายตาของบิดายามนี้ราวกับต้องการสังหารคนเพื่อระบายอารมณ์ แน่นอนว่าคนผู้นั้นก็คือคุณหนูสามจื่อรั่วอิงบุตรสาวของเขาเองทุกคนต่างนั่งกันอย่างสงบอยู่บนเก้าอี้ ข้าง ๆ พวกเขายังมีน้ำชาและขนมส่งกลิ่นหอมหวาน จื่อรั่วอิงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าจึงรู้สึกหิวจนท้องร้อง ตอนนี้มีเพียงจื่อรั่วอิงเท่านั้นที่คุกเข่าอยู่กลางห้องโถง ซึ่งนางคิดว่าไม่ยุติธรรมแม้แต่น้อย แต่นางก็ต้องหุบปากทำตัวอ่อนแอน่าสงสารต่อไปฮ่องเต้ลี่เจินเป็นบุรุษรูปงาม อายุราวสามสิบกว่าปีแม้จะมีฐานะเป็นหลานของลี่หมิงทว่าฝ่าบาทกลับเกิดก่อนหลายปีเรียกได้ว่าเห็นเสด็จอาผู้นี้มาตั้งแต่เกิด ลี่หมิงมีฐานะเดิมคือองค์ชายสิบเก้าซึ่งเป็นองค์ชายคนสุดท้ายของเสด็จปู่อันเกิดจากพระสนมวัยเยาว์ที่ในยามนั้นมีอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น พระสนมคลอดองค์ชายลี่หมิงในวันที่เสด็จปู่อายุมากแล้ว อดีตฮ่องเต้วัยชราจึงหลงรักบุตรชายคนเล็กยิ่งนัก ทว่าไม่นานเสด็จปู่ก็สวรรคต เสด็จพ่อของฝ่าบาทขึ้นครองราชย์ต่อจากนั้น ไม่นานเสด็จพ่อก

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 11 ช่วยข้าด้วย

    บทที่ 11 ช่วยข้าด้วยจวนอ๋องกลับมาเงียบสงบราวป่าช้าดังเดิมหลังจากคนของสกุล จื่อกลับไปแล้ว เจียวลู่ประคองลี่ไท่เฟยเดินเล่นที่สวนดอกไม้อันกว้างขวางภายในจวนเพื่อผ่อนคลายความกดดันเพราะเรื่องของจื่อรั่วอิง"ลู่เอ๋อร์เจ้าไม่ต้องกังวลใจเรื่องของท่านอ๋องไป อย่างไรสะใภ้ในใจข้าก็คือเจ้าคนเดียว หลังจากแต่งพระชายารองข้าจะให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้เจ้ากับท่านอ๋อง ครานี้เขาคงไม่มีข้ออ้างใดได้อีก ในเมื่อพระชายารองยังรับมาไยพระชายาเอกจะรับไม่ได้"เจียวลู่เองแม้ไม่พอใจ ทว่าท่านป้าของนางยังคงหาวิธีได้เช่นนี้ก็คิดว่าเรื่องนี้หากคิดในแง่ดีก็ล้วนเป็นประโยชน์ต่อตนเอง กระนั้นก็ยังอดที่จะเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสารไม่ได้"ท่านป้า แม่นางสกุลจื่อผู้นั้นยังเป็นน้องสาวของจื่อกุ้ยเฟย บิดาก็เป็นถึงเสนาบดีที่มีความสำคัญของฝ่าบาท นางยังดูแข็งกร้าวเพียงนั้น ลู่เอ๋อร์เกรงว่าจะถูกนางรังแกหากเป็นเช่นนั้นลู่เอ๋อร์ก็ขอดูแลท่านป้าและพี่ใหญ่ในฐานะน้องสาวอยู่เงียบ ๆ ดีกว่าเจ้าค่ะ"ลี่ไท่เฟยสงสารเจียวลู่ยิ่งนัก หลานสาวห่าง ๆ ของนางผู้นี้เจียมตนอยู่เสมอยังมีใจกตัญญูต่อนางผู้เลี้ยงดูและหากจะพูดถึงความรักมั่นคงแล้วไม่มีผู้ใดที่จะสู้เ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 12 เชื่อข้าเถิด

    บทที่ 12 เชื่อข้าเถิดฝ่าบาทกลับวังด้วยใบหน้าระรื่นเพราะมีความสุขยิ่งนัก ทว่าใบหน้าของจื่อกุ้ยเฟยนั้นกลับไร้สีเลือดอย่างเห็นได้ชัด โอรสสวรรค์เห็นใบหน้างามของสนมรักเป็นเช่นนั้นจึงเอ่ยว่า"เจ้าไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครานี้หรือ หรือว่าเจ้าก็เป็นอีกคนที่รังเกียจเสด็จอาของข้า"เดิมทีจื่อกุ้ยเฟยก็เป็นคนที่เปิดเผยความคิดต่อฝ่าบาทอยู่แล้ว นางทอดถอนใจยาวตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างวิตก"ฝ่าบาท หม่อมฉันทูลตามตรงได้หรือไม่เพคะ""มีสิ่งใดที่เจ้าพูดกับข้าไม่ได้กันเล่า"จื่อกุ้ยเฟยจับพระหัตถ์โอรสสวรรค์เอาไว้ ทั้งยังจ้องพระพักตร์พระองค์เขม็ง"หม่อมฉันมิได้รังเกียจท่านอ๋องเพคะ ทว่าหนักใจยิ่งนักที่เห็นลี่ไท่เฟยวันนี้ทั้งท่านอ๋องยังดูเหมือนไม่ต้องการแต่งกับคนของหม่อมฉันเช่นนั้น จะแต่งเข้าจวนอ๋องได้อย่างไรเพคะ"ฝ่าบาททรงดึงร่างบอบบางของจื่อกุ้ยเฟยมากอดเอาไว้ตบแผ่นหลังของนางเบา ๆ "ไม่ต้องกลัวไปข้าเองก็เลี้ยงดูเสด็จอาของข้ามาเองกับมือใกล้ชิดกันยิ่งกว่าพี่น้องที่คลานตามกันมาเสียอีก แม้เสด็จอาจะดูแข็งกร้าวไปบ้างแต่ข้าเห็นว่าเขาย่อมพึงใจน้องสาวของเจ้าผู้นี้อยู่บ้าง คนอย่างลี่หมิงอ๋องมิใช่ว่าข้าจะสามารถบังคับให้

    Last Updated : 2025-04-15

Latest chapter

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 55 ตอนพิเศษ 4 (จบตอนพิเศษ)

    “กวนเกอร์เอ๋อร์ วาดอะไรอยู่หรือ”เด็กน้อยตัวอวบอ้วนวัยสามขวบเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษที่อยู่ตรงหน้า มือเล็กยังถือพู่กันเอาไว้พร้อมกับเอ่ยว่า“วาดภูเขาพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเดินท้องโย้เข้ามาใกล้บุตรชาย โดยมีเสี่ยวหยุนคอยประคอง“ไหนเอามาให้แม่ดูหน่อย”เด็กน้อยส่งกระดาษให้ผู้เป็นมารดาดู พร้อมกับมองตาแป๋ว“ลูกวาดเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเห็นว่าภูเขาของบุตรชายประหลาดนัก ทว่าก็ได้แต่อมยิ้มแล้วพยักหน้าช้า ๆ“งามมาก กวนเกอร์เอ๋อร์ของแม่ช่างเป็นผู้มีพรสวรรค์จริง ๆ วาดภูเขาได้เหมือนมาก แล้วจุดสองจุดตรงภูเขาคืออะไรหรือ”เด็กน้อยเกาศีรษะกลมพร้อมกับส่ายหน้า“ยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ ต้องถามเสด็จพ่อ”จื่อรั่วอิงขมวดคิ้ว ด้วยบัดนี้ท่านอ๋องเข้าวัง มีเพียงบ่าวของนางเจ้าอ้วนเป่าที่คอยฝนหมึกให้และบ่าวของท่านอ๋องอาฟงที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ“ไยต้องถามเสด็จพ่อเล่า”“เพราะลูกมีภาพวาดของเสด็จพ่อเป็นต้นแบบ อาฟงบอกลูกว่ายามนั้นเสด็จพ่อตาบอดมองไม่เห็นสิ่งใดยังพากเพียรวาดรูปฝึกปรือฝีมือ ความเพียรนี้สมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงนั่งลงข้าง ๆ บุตรชาย นางลูบท้องใหญ่ของตนเองที่บัดนี้ตั้งครรภ์ได้เ

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 54 ตอนพิเศษ 3

    “ทะท่านอ๋อง ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ”จื่อรั่วอิงมือสั่น“นี่เจ้ากล้าเรียกสามีข้าหรือ เจ้าไม่ได้ตายดีแน่”สาวใช้ของคุณหนูผู้นั้นกอดคุณหนูของตนเองเอาไว้แน่น ยังเอ่ยว่า“พระชายา คุณหนูของบ่าวได้รับบาดเจ็บข้อเท้าแพลงไม่อาจขยับได้เพคะ อย่าทำร้ายคุณหนูของข้า นางได้รับบาดเจ็บอยู่นะเพคะ”“เจ็บจริง ๆ หรือไม่ข้าต้องทดสอบ เจ้ารู้หรือไม่หากข้าฟาดแส้ไปที่ใบหน้าของนาง คงต้องเสียโฉมไปตลอดกาลเป็นแน่ อยากลองดีหรือไม่”กล่าวจบจื่อรั่วอิงฟาดแส้ลงมาครั้งหนึ่งลงไปข้างกายของนางผู้นั้น ผู้คนเริ่มมามุงดูกันด้วยความสงสัย ในขณะที่สตรีทั้งสองคนกรีดร้องอย่างหวาดกลัวสาวใช้กลับไม่ยินยอม“ท่านถือดีอย่างไรจึงได้ลงมือตีคนกลางถนนเช่นนี้ คุณหนูของข้าเป็นถึงธิดาของท่านผู้ว่าการศึกษานะเพคะ”จื่อรั่วอิงถลึงตาใส่คนทั้งสอง“ข้าถามหรือว่านางเป็นลูกใคร ได้ไล่ไม่ไปใช่หรือไม่ หากไม่ไปอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ ข้าจะตีพวกเจ้าทั้งนายและบ่าวให้ตายไปข้างหนึ่ง”จื่อรั่วอิงเงื้อมือขึ้นเตรียมฟาดแส้ลงมา ไม่น่าเชื่อว่าสตรีที่บ่อน้ำตาแตกท่าทางอ่อนแอนางนั้นบัดนี้จะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปสุดชีวิต ทว่ากลับไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแส้ในมือของนางยังฟาดเข้าท

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 53 ตอนพิเศษ 2

    “กอดข้าหน่อยเพคะ”เขาถอดรองเท้าแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนนั้นกอดมือใหญ่ดึงร่างเล็กมากอด จื่อรั่วอิงขยับกายมาแนบชิดเกยก่ายร่างตนเองบนร่างกายใหญ่โตของเขาอบอุ่นและหอมกรุ่นยิ่งนักเขาลูบแผ่นหลังของนางอย่างรักใคร่“เหตุใดเอาแต่นอน หากนอนมากจะไม่สบายไม่รู้หรือ”จื่อรั่วอิงส่ายหน้า“ไม่ได้นอนอย่างเดียวเพคะ ยังตื่นขึ้นมากินด้วย”“กินกับนอนไม่กลัวอ้วนหรือ”“ไม่กลัวเพคะ คนเราต้องใช้ชีวิตให้ดีหากชอบกินก็กินเสียก่อนที่จะไม่ได้กิน หม่อมฉันเคยตายมาแล้วของที่อยากได้ก็ไม่ได้ใช้จึงคิดเสียดายยิ่ง ชาตินี้จึงคิดว่าหากอยากจะทำอะไรก็จะทำเพคะ”นางมักจะพูดเช่นนี้เสมอว่าตนเองเคยตายมาแล้ว ปกติจื่อรั่วอิงมักพูดจาประหลาดอยู่แล้ว ลี่หมิงอ๋องจึงเคยชินกับคำพูดของนางจึงไม่ได้เอ่ยถามคำใดเขาขยับตัวขึ้นนั่งโดยมีจื่อรั่วอิงพังพาบอยู่บนร่างกายเขา ได้กอดสามีเหมือนกอดเตาอุ่นนางจึงซุกหน้าเข้ากับอกของเขาแล้วถูเบา ๆ“ไม่คิดออกไปข้างนอกหรือ มีข่าวว่ามีของน่าสนใจมากับเรือเทียบท่าลำใหญ่ที่เพิ่งมาถึง”“ไม่ไปเพคะ หนาวข้าไม่ชอบความหนาวอยากนอน”“ไม่ไปจริงหรือ”“จริงเพคะ”แน่นอนว่านอกจากนางจะไม่ไปแล้ว ยังล็อกตัวสามีแน่นหนาไม่ยอมให

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 52 ตอนพิเศษ1

    ตอนพิเศษ ตอนที่ 1หลังแต่งงานใหม่เข้าจวนอ๋องในฐานะพระชายาได้สองปีกว่าจื่อรั่วอิงก็ไม่ยอมตั้งครรภ์ ด้วยนางยังห่วงความสนุกสนานในชีวิตวัยรุ่นของนางยิ่งนักในแต่ละวันหลังจากท่านอ๋องเข้าวังหลวงไปทำงาน จื่อรั่วอิงก็มักจะกลับไปจวนของตนเองเพื่อไปเยี่ยมท่านย่าและน้องสาวทั้งสองอยู่เสมอโดยขากลับต้องลำบากลี่หมิงอ๋องต้องไปรับนางด้วยตัวเองทุกวันก่อนหน้านี้ท่านย่ามาเยี่ยมที่จวนอ๋อง หลังจากเดินวนชื่นชมความงดงามของจวนพร้อมกับบ่าวคนสนิทและน้องสี่น้องห้าจนเหนื่อยก็ลงมือต้มน้ำแกงให้นางดื่มบำรุงกำลัง“เจ้าสามอย่าหาว่าย่าสั่งสอน อย่างไรเราเป็นสตรีการมีบุตรให้สามีคือหน้าที่ เจ้าแต่งมาสองปีแล้วยังไม่มีวี่แววเช่นนี้นับว่าบกพร่องต่อหน้าที่แล้ว”“ท่านย่าข้าเป็นภรรยาคน ไม่ใช่แม่พันธ์เพาะลูก อายุก็น้อยเพียงนี้จะรีบมีไปทำไม รอข้าพร้อมก่อนจะมีแน่นอนไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”“น้อยได้อย่างไร คนอื่นลูกเขาต่างวิ่งกันได้แล้วดูเจ้าสิอย่าทำตัวเหลวไหลนักเลย ของที่ย่านำมาด้วยดื่มให้เป็นประจำบำรุงร่างกายทั้งนั้น ร่างกายสมบูรณ์จะได้ตั้งครรภ์เสียที”จากนั้นก็หันไปสั่งเสี่ยวหยุน“เสี่ยวหยุนอย่าลืมให้พระชายาดื่มยาบำรุงของข้าทุกวัน ร

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 51 ตอนจบ

    บทที่ 51 จบบริบูรณ์วันนี้เป็นวันอันสำคัญที่ฝ่าบาทจัดขึ้นเพื่อลี่หมิงอ๋อง จึงทรงเชิญคนมากมายรวมทั้งคนในครอบครัวของจื่อรั่วอิงมาร่วมงานเลี้ยงฉลอง ท่านย่าของจื่อรั่วอิงตื่นเต้นเป็นอันมาก นางยังได้เชิญญาติ ๆ มาร่วมงานด้วยโดยที่ฝ่าบาทเองก็ไม่ได้ขัดข้องที่เหล่าชนชั้นพ่อค้าเหล่านี้จะเข้าวังร่วมแสดงความยินดี ในขณะที่บิดาและภรรยาทั้งสี่ของเขาต่างก็เข้าร่วมงานด้วยความสำราญใจและยังได้รับการคารวะสุราแทบจะไม่ว่างเว้นจื่อรั่วอิงถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นท่านย่าแต่งกายด้วยอาภรณ์และเครื่องประดับสีทองทั้งตัว นางกลัวว่าจะถูกคนในวังตำหนิที่ทำตัวเด่นดังเกินหน้าเกินตาน้องสี่ของนางจึงเอ่ยว่า"ฝ่าบาทพระราชทานให้ท่านย่า เพราะบอกว่าเลี้ยงพี่สามมาดียิ่งทำให้พบคนร้ายที่ทำลายดวงตาท่านอ๋อง ความดีความชอบยกให้ท่านย่าทั้งหมด อีกทั้งเครื่องประดับเหล่านั้นจึงยังเป็นลี่ไท่เฟยที่มอบให้ อีกไม่นานลี่ไท่เฟยจะดำรงตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว พระนางจึงมีของมากมาย ของกำนัลเหล่านี้ล้วนเป็นพระนางที่คัดเลือกส่งให้ท่านย่าทั้งหมดเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงย่อมรู้ว่าแม่สามีตอบรับตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว นางดีใจจนเนื้อเต้น ไม่ใช่เพราะแม่สามีจะได้ตำ

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องรับการลงโทษ

    บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องได้รับการลงโทษเจียวลู่ตามคนผู้นั้นมายังสถานที่หนึ่ง บัดนี้นางคุกเข่าอยู่ต่อหน้าคนผู้นั้นพร้อมกับเอ่ยว่า"จัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกต่อไป""เจ้าแน่ใจหรือไม่""เพคะ หม่อมฉันลงมือด้วยตนเอง และก่อนออกจากจวนก็ไปพบพวกเขา ทุกคนล้วนนอนหลับแล้วเพคะ""อืม ดีมาก คงมีเพียงเจ้าที่ไว้ใจได้ เจ้าทำพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง คงนี้คงไม่พลาดอีกใช่หรือไม่""เพคะ ทรงไว้ใจหม่อมฉันได้ ไม่พลาดแน่นอน"สตรีนางนั้นแย้มยิ้ม แล้วยกแขนขึ้นกวักมือเรียกเจียวลู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ลูกแม่ มาหาแม่สิ มาใกล้ ๆ แม่"เจียวลู่ขยับเข้าไปใกล้คนผู้นั้น แล้วซบใบหน้าลงบนตัก"เสด็จแม่ยอมรับหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่"สตรีนางนั้นเอ่ยว่า"ไม่ยอมรับได้อย่างไร เจ้าคือลูกแม่มิใช่หรือ หลายปีมานี้ใช้งานเจ้าให้หลบซ่อนตัวในจวนอ๋อง เจ้าทำตามที่แม่สั่งมาเนิ่นนาน สุดท้ายมือของเจ้ายังแปดเปื้อนเลือดคน ทั้งหมดเจ้าแสดงให้เห็นแล้วว่าซื่อสัตย์ต่อแม่เพียงใด แม่ซาบซึ้งใจยิ่งนัก"เจียวลู่เงยหน้ามองนางผู้นั้นแล้วเอ่ยว่า"ไยจึงเปลี่ยนพระทัยสังหารไท่เฟยเพคะ นางโดนยาพิษมาหลายปีเพียงนี้อีกไม่นานก็คงล้มป่วยแล้ว"สองมือข

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 49 วางยาพิษ

    บทที่ 49 วางยาพิษเพราะอาการตาบอดของลี่หมิงหายแล้ว ลี่ไท่เฟยจึงเป็นคนที่ดีใจที่สุด ความจริงอยากจัดงานเลี้ยงใหญ่โตในจวน ทว่าลี่หมิงห้ามเอาไว้ บอกว่าได้หารือกับฝ่าบาทแล้วว่าจะจัดงานที่วังหลวง เชิญข้าราชบริพารมาร่วมงานจัดให้ใหญ่โตคล้ายจัดงานให้ไทฮองไทเฮาเสียอีกลี่ไท่เฟยแย้มยิ้มเอ่ยว่า"จะจัดให้ใหญ่เท่างานวันเกิดจิ้งจอกเฒ่านั้นได้อย่างไร ต้องจัดให้ใหญ่กว่าสิ ท่านอ๋องของแม่เป็นคนสำคัญเพียงใดผู้ใดก็รู้ งานนี้ฝ่าบาทคงให้กลับไปรับราชการกุมอำนาจเช่นเดิมแล้ว นางจิ้งจอกนั่นจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ววังหลวงไม่ใช่ของนางเลยแม้แต่น้อย ลูกแม่เป็นคนโปรดของฝ่าบาทเพียงนี้คงทำให้นางไม่กล้ากับแม่อีก”ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า การต่อสู้ของสตรีชราทั้งสองคงไม่มีวันจบสิ้นเป็นแน่ลี่ไท่เฟยจับมือบุตรชายแล้วเอ่ยพร้อมทอดถอนใจ“ท่านอ๋อง ศึกสงครามสงบแล้วก็ดียิ่งทว่าหากบังเอิญเกิดขึ้นอีก แม่ขอร้องท่านอ๋องอย่าได้ออกรบได้หรือไม่ ที่ผ่านมาเจ้าทุ่มเทมากมายเพียงนั้นจนกระทั่งตาบอด แม่ทำใจไม่ได้หากเห็นเจ้าต้องเข้าสู่สนามรบอีก อย่างไรก็ไม่อาจยอมได้”ลี่หมิงอ๋องเอ่ยว่า"บัดนี้คงไร้สงครามแล้ว ศึกครั้งสุดท้ายได้ทำสัญญาสงบศึกถึงยี่สิบปี

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะ

    บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะเรื่องดวงตาของท่านอ๋องหายดีแล้วนั้น ก่อนหน้านั้นเขาได้ทูลให้ฝ่าบาททรงทราบเรียบร้อย ฝ่าบาทจึงทรงสั่งให้จัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองในวังหลวงลี่หมิงอ๋องไม่ปฏิเสธ ยังรับปากแข็งขันว่าจะเข้าร่วม ทั้งยังขอให้ฝ่าบาททรงจัดงานให้ใหญ่ที่สุด เชิญคนมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"เสด็จอาพูดจริงหรือ ดูเหมือนไม่ใช่เสด็จอาเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเพราะแต่งกับคนสดใสร่าเริงเช่นจื่อรั่วอิงจึงทำให้เปลี่ยนไปได้เพียงนี้"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า"ฝ่าบาทกระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูล เกี่ยวกับสาเหตุที่กระหม่อมตาบอด"ฮ่องเต้ทรงเบิกพระเนตรกว้าง ตรัสถามด้วยความตื่นเต้น"เสด็จอาสืบรู้แล้วหรือ เพียงดวงตามองเห็นก็ทราบทุกอย่างแล้วหรือ"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า "ความจริงหากนึกย้อนไปดี ๆ ก็คงสามารถปะติดปะต่อเรื่องนี้ได้ ทว่าด้วยหลายปีที่ออกศึกจึงมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่าเรื่องนี้ กระหม่อมเองยามนั้นยังเด็กนักจึงไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น กระทั่งบัดนี้เมื่อมองเห็นและได้เห็นใบหน้าคนผู้หนึ่งความทรงจำนั้นจึงกลับมา""เสด็จอาหมายความว่าอย่างไร"ลี่หมิงอ๋องหัวเราะเย็น"ฝ่าบาทความจริงที่สืบได้รวดเร็วทั้งหมดนี้ล้

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 47 คือท่าน

    บทที่ 47 คือท่านซีห่าวมองหน้านางแล้วหันไปมองบุรุษผู้นั้นก่อนจะหันมามองหน้านางอีกที"พระชายารองไม่เห็นท่านอ๋องหรอกหรือ"นางส่ายหน้า "เขาอยู่ที่ใดมิได้อยู่กับท่านหรือ แล้วท่านมาที่นี่ทำไม"ซีห่าวหัวเราะ ในขณะที่มีคนผู้หนึ่งจับมือของนางเอาไว้แล้วหมุนตัวของนางให้หันหลัง ยามนั้นจื่อรั่วอิงใบหน้าจึงปะทะเข้ากับอกกว้าง นางร้องเจ็บออกมาเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน คำนินทาก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พระชายาลี่อ๋องเดินเข้างานพร้อมกับบุรุษหนุ่มสองคน และตอนนี้ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดคุณชายสี่ผู้หล่อเหลาที่เพิ่งปรากฎกายนางจะหน้าด้านเกินไปแล้ว มิใช่ว่าบุรุษทุกคนนั้นต่างตกเป็นของจื่อรั่วอิงสตรีแพศยาไปแล้วหรือน่าสงสารและสมเพชเวทนาสามีตาบอดของนางที่ไม่รู้ว่าจื่อรั่วอิงนางนี้ ทำเรื่องน่าอับอายฉาวโฉ่เพียงใดจื่อรั่วอิงคิดจะผลักเขาออกกลับถูกเขาจับมือสองข้างเอาไว้อย่างรู้ทัน นางถอยห่างเล็กน้อยเขาก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงต่ำ"ท่านคือพระชายาลี่อ๋องใช่หรือไม่"จื่อรั่วอิงไม่ตอบทว่ายกเข่าขึ้นทันใดแล้วกระทุ้งเข้าไปตรงกลางร่างกายของเขาอย่างแรง ลี่หมิงอ๋องหน้าเขียวแต่ไม่อาจร้องออกมาได้ ในขณะที่ซีห

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status