เข้าสู่ระบบแชร์
การกลับมาในโลกความจริง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 10:16:55บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหารักที่ก่อเกิดขึ้น
"เราไปทำอะไรนายพูดไปเรื่อย" "ลืมแล้วซิเนาะ มึงไม่ยอมซื้อของขวัญให้กู แค่นั้นยังไม่พอมึงยังไปอยู่กับไอ้พี่เอกของมึงอีก" "เรื่องของขวัญเราขอโทษ แต่เรื่องพี่เอกมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเรานายมายุ่งอะไรด้วย" "ทำไมมึงไม่เอากูไปอยู่ด้วย กูก็เพื่อนมึงนะ จะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้าขึ้นรถไปมหาวิทยาลัย กว่าจะกลับก็มืดค่ำกูก็เหนื่อยนะ" "แล้วทำไมไม่บอกจะได้หาห้องให้เช่า" "กูไม่เช่ากูจะอยู่กับมึง" "พูดไม่รู้เรื่องถ้าโทรมาพูดแค่นี้ ก็ไม่คุยด้วยแล้ว" "ใช่สิ ไม่ใช้ไอ้พี่เอกของมึงนี่ ป่านนี้โดนไอ้จ้อยเล่นงานต้องระเห็ดออกจากห้องเช่าแล้วมั้ง" "นายพูดไม่ดีเลยนะ" แต่บอมบอมก็คิดว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆแน่นอนตามที่สุรเดชพูดถึง "มึงนี่ว่ากูตลอดเลย" "ก็นายตามตอแยเราอยู่นั่นแหละ" "ก็กูรักมึงนี่กูอยากอยู่ใกล้มึง เมื่อคืนกูยังขอเพลงให้มึงเลย" "ได้ยินแล้ว ขอบใจมากนะ" "ไม่ต้องขอบใจกูหรอก กูเต็มใจมอบเพลงนี้ให้มึง เพราะอยากให้มีปาฏิหารย์ได้อยู่กับมึง" บอมบอมครุ่นคิดได้ว่าไม่เคยฟังเพลงปาฏิหารย์จบซักครั้ง ส่วนใหญ่จะหลับไปก่อนทุกที พอหลังจากนั้นจะตื่นขึ้นมาไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน หรือว่านี่เป็นสิ่งที่ทำให้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความต่างในอุปสรรคความรัก
บอมบอมและเอกอยู่ในระหว่างรอไฟเขียวหน้าสึ่แยกไม่ไกลจากบริษัทมากนัก ซึ่งก็กินเวลานานพอสมควรกว่าที่จะไฟเขียว ในส่วนบอมบอมก็พยายามคิดหาเรื่องที่จะคุยกับอาเอกของเขา "อาเอกหิวข้าวไหม" "ยังไม่หิวหรอก เพราะอาเอกต้องไปฟิตเนส" "อ้าวไปส่งบอมบอมแบบนี้อาเอกก็ไม่ได้ไปซิ" "ส่งบอมบอมก่อนแล้วค่อยไป" "เสียเวลาแย่เลย บอมบอมไปเล่นด้วยได้ไหม"บอมบอมหันมามองหน้าเอก "จะไปอย่างไงอยู่ในชุดนักศึกษา ถ้าอยากไปวันหลังก็ได้อาจะพาไปดีไหม" "ก็ดีครับ ว่าแต่อารำคาญบอมบอมหรือเปล่า" "รำคาญเรื่องอะไรล่ะ"เอกหันมายิ้มให้บอมบอม "มารบกวนอาบ่อยๆ" "ไม่รำคาญหรอกแต่แปลกใจเท่านั้นแหละ" "แปลกใจอะไรเหรออาเอก" "อาจะพูดตรงๆอย่าโกรธอานะ คืออาก็แก่กว่าบอมบอมยี่สิบกว่าปีเห็นจะได้ แล้วมาสนิทกับอามันคนละรุ่นเลย แถมเป็นแค่พนักงานบริษัทของพ่อบอมบอม อาไม่เข้าใจบอมบอมเหมือนกันอาสงสัยอยู่นะ" "ก็ไม่มีอะไรหรอกบอมบอมคุยด้วยแล้วถูกคอ อยากเป็น เอ่อ เป็น พี่ชายก็แล้วกัน"บอมบอมไม่กล้าพูดในสิ่งที่เขาคิด "พี่ชายนี่นะ" "ใช่เพราะอาเอกหน้าเด็กมาก เป็นพี่ชายบอมบอมได้เลย บอมบอมเป็นลูกคนเดียวอยากพี่ชายกับเขาบ้าง" "พี่ชายจริงนะ ไม่ใช่ว่าคิดเป็น
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 อุปสรรคในความรัก
หลังจากบอมบอมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว วิกานดาแม่ของบอมบอมได้เข้ามาหาถึงในห้องนอน เพราะได้ข่าวว่าบอมบอมไปหาที่บริษัท"ว่าไงเดี๋ยวนี้เก่งแล้วหนอจะไปมาไหนไม่บอกเลยนะ"วิกานดานั่งลงบนเตียงนอน "จะไปเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ซักหน่อยดันไม่อยู่"บอมบอมเดินมานั่งลงข้างๆวิกานดา "ทีหลังก็โทรถามพ่อกับแม่ก่อนก็ได้ว่าจะไปหา ถ้าไม่อยู่จะได้ไม่เสียเวลา แล้วนี่อะไรไปรบกวนเอกเขาทำไม คนขับรถก็มีถ้าอยากกลับเอง ขึ้นแท็กซี่หรือเรียกแกร็ปก็ได้ ถ้าอยากผจญภัยก็ขึ้นรถเมล์มาลงปากซอย แล้วเดินเข้ามาที่บ้านเลย"วิกานดาลูบศีรษะของบอมบอม "ไม่ได้รบกวนอาเอกซักหน่อยอาเอกเขาอาสาเองตั้งหาก" "ใช่เหรอ เลขาของพ่อลูกบอกว่า บอมบอมเข้าไปหาเอกถึงห้องทำงานเลย" "แหม ก็เข้าไปทักทาย บอมบอมไม่คิดว่าอาเอกจะอาสาไปส่งนี่"บอมบอมยิ้มแล้วซบที่ไหล่ของวิกานดา "ไปหาอย่างงั้นเป็นใครก็ต้องไปส่งนั่นแหละ" "ก็แม่ให้สนิทกับอาเอกไว้นี่ บอมบอมก็ทำตามแล้วไง" "แม่ให้สนิทน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ไปรบกวนแก่ เอกเขาพึ่งเลิกกับภรรยาที่อยู่กันมาเป็นสิบปี ช่วงนี้สภาพจิตใจแกอาจจะแย่ อยากอยู่คนเดียวก็เป็นไปได้ บอมบอมก็อย่าไปรบกวนแกเลยปล่อยแกทำใจสักพักก่อ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความในใจของเพื่อน
"เอ่อ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่เขาทำงานบาร์โฮสต์ล่ะ"บอมบอมสงสัยและข้อสำคัญบิวไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยแม้แต่น้อยที่แอบไปชอบรุ่นพี่ "พี่รหัสเราบอกมาไง" "ทำไมนายไม่ตัดใจล่ะ เพราะพี่เขาทำงานแบบนี้ ถึงพี่เขาจะรักนายจริงแต่ก็ไปแซ่บกับคนอื่นอยู่ดี นายจะทำใจได้เหรอบิว"บอมบอมรู้สึกสงสารเพื่อน "ก็คนมันรักไปแล้วจะตัดใจทำได้ไง" "แค่สามสี่วันเองพึ่งรู้จักพี่เขาไม่ใช่เหรอ" "ใครว่า พี่คนนี้เป็นรุ่นพี่ตอนเรียนมัธยมโน้น" "อ๋อ พี่เจที่นายแอบชอบตอนอยู่มอสี่ ที่นายอยากมาเรียนบริหารธุรกิจก็เพราะอยากเจอพี่เขาเหรอ" "ใช่"บิวก้มหน้าต่ำลง "เรื่องความรักมันพูดอยากเราก็เหมือนกันนะ"บอมบอมถอนหายใจ "นายแอบชอบใครอีกล่ะ พี่ที่นายแอบชอบตอนนี้เรียนนิเทศอยู่นี่ นายยังไม่ลืมอีกเหรอ" "ลืมไปนายแล้ว ตอนนี้เราแอบชอบลูกน้องพ่อเราหนักยิ่งกว่านายอีก" "อายุเท่าไร"บิวมีสีหน้าตกใจ "สี่สิบกว่า" "สี่สิบกว่านายเป็นบ้าไปแล้ว ยิ่งเป็นลูกน้องพ่อนายจะไปรักได้อย่างไง ถึงจะรักกันก็เป็นเรื่องยากอยู่นะ" "ก็ใช่นะสิ ของนายยังมีโอกาส ถึงจะเป็นรุ่นพี่อายุก็ห่างกันแค่สอง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตัวจริงกลับมา
"กอดหน่อยก็ไม่ได้อยากรู้จังตอนอยู่ในอดีต ไอ้พี่เอกได้กอดมึงอย่างนี้หรือเปล่า"สุรเดชเขยิบหน้าเข้าไปใกล้บอมบอม"นายจะมาลุ่มล่ามกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ"บอมบอมพยายามขยับตัวหนีและขัดขืน"กอดหน่อยนะ"สุรเดชกอดแน่นขึ้นอีกพร้อมกับเงยหน้าหอมก้มบอมบอม"อย่าทำแบบนี้สุรเดช"บอมบอมยิ่งขัดขืนสุรเดชยิ่งกอดแน่นยิ่งขึ้น จนบอมบอมรู้สึกอีดอัด ซึ่งแตกต่างจากพี่เอกของเขา ยิ่งกอดบอมบอมยิ่งรู้สึกมีความใคร่เสน่หา แต่กับสุรเดชเขากับรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมในคร้้งนี้ด้วยแม้แต่น้อยในระหว่างที่สุรเดชจะพยายามเผด็จศึกบอมบอมนั้น มือถือที่สุรเดชเปิดเพลงยุคเก้าศูนย์ทิ้งไว้ก็เลื่อนมาถึงเพลงปฏิหารย์ พอเพลงนี้ดังขึ้นสุรเดชและบอมบอมก็เริ่มง่วงนอนในทันที ในเหตุการณ์นี้จึงทำให้สุรเดชนั้นได้หลับใหลไปก่อนบอมบอม ส่วนบอมบอมกำลังเคลิ้มแต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาจึงพยายามพยุงร่างไปปิดมือถือที่สุรเดชเปิดทิ้งไว้ หลังจากนั้นบอมบอมก็รู้สึกตาสว่างขึ้นในทันที บอมบอมจึงลุกจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตูห้อง เพราะเขามั่นใจว่าต้องเป็นแม่วิกานดาของเขา"แม่ก็นึกว่าลูกหลับไปแล้วเสียอีก เห็นมาเปิดประตูช้า"วิกานดามองไปยังเตียงนอนก็เห็นสุรเดช
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คู่จิ้นน้องใหม่
ในระหว่างที่บอบอมกำลังมองมิคกี้ นั่งลบโพสต์ที่สุรเดชโพสต์ไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงโทรศัพท์ของบอมบอมก็ดังขึ้นมาเขาจึงรีบกดรับในทันที "ฮัลโหล" "บอมบอม รู้มั้ยมิคกี้มันโพสต์รูปคู่กับนายด้วย ถอดเสื้ออุ๊ยหุ่นดีมากเลย วาสนาของนายเชียวนะ เล่ามาให้หมดเลยนะมันสปาร์คได้อย่างไง"บิวถามอย่างตื่นเต้น "ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก แค่ถ่ายกันเล่นๆแล้วเผลอกดโพสต์ออกไปนั่นแหละ" "ไม่เชื่อหรอกอย่ามาโกหกเพื่อน บอกซะโดยดีว่าเป็นไงบ้างเมื่อคืนเด็ดไหม" "เด็ดอะไรล่ะบ้าไปกันใหญ่แล้ว นายไม่เชื่อเราเหรอว่าไม่มีอะไรกันจริงๆ" "เชื่อก็ได้ แต่ว่าใหญ่ไหม" "ก็ไม่เท่าไร"บอมบอมเผลอพูดออกไป "ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกัน รู้ได้ไงว่าไม่เท่าไร เดี๋ยวนี้โกหกเพื่อนฝูงนะมีความลับเยอะ นายเปลื่ยนไปมากรู้ไหมบอมบอม" "ไม่มีอะไรจริงๆมันเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้น" "เราเข้าใจนะ มิคกี้หล่อแซ่บขนาดนั้น มันก็ต้องเผลอใจพลาดไปบ้างแหละ ไม่ต้องซีเรียสเรื่องธรรมดาสมัยใหม่แล้ว" "นายนี่อย่างไงนะบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่เชื่อ" "ต่อให้อมภูเขาเอเวอร์เรสมาก็ไม่เชื่อขอบอก" "ตามสบายคิดอย่างไงก็ตามใจ" "ยอมรับมาก็ดีแล้ว รู้ไหมตอนนี้นายสองคนดังมากเลยนะในมห
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 พี่น้องคนละฝา
ในเวลาไม่นานนักก็อตก็นำอาหารที่บอมบอมต้องการมาให้ถึงที่ จนบอมบอมนั้นซึ่งในน้ำใจของพี่รหัสที่บริการเขาเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย "นี่ของบอมบอมข้าวมันไก่กับน้ำส้มคั้น"ก็อตยิ้มให้บอมบอมอย่างสดใสซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง "ขอบใจพี่ก็อตมากเลย แล้วของพี่ก็อตทานอะไรเหรอครับ" "ของพี่จะกินก้วยเตี๋ยวนะ อย่าพึ่งกินหมดล่ะ เราค่อยกินพร้อมกันสองพี่น้อง" "ครับเดี๋ยวบอมบอมจะนั่งรอยังไม่กินหรอก" "ดีมากพี่ชอบให้น้องแทนตัวเองว่าบอมบอมดูน่ารักดี ทีหลังอย่าพูดผมอีกนะมันไม่เข้ากับบอมบอมเลยรู้ไหม" "ครับผม" "พูดยังไม่ขาดคำเลย ชอบแกล้งพี่จังเลยน้องบอมบอมเนี่ย" "ครับ พี่ก็อตรีบไปซื้ออาหารเถอะบอมบอมหิวแล้วนะ" "โอเค รอสักครู่เดี๋ยวมา"ก็อตรีบเดินไปยังร้านอาหารที่เขาเล็งไว้ในทันที ส่วนบอมบอมนั้นก็นั่งรออย่างเรียบร้อย พร้อมจิบน้ำส้มทีละอึกเพราะกลัวแสบท้องถ้ากินตอนท้องว่าง ชั่วเวลาไม่กี่นาทีก็อตก็มาพร้อมกับก้วยเตี๋ยวและเบียร์หนึ่งขวดเล็ก "พี่ก้อตกินเบียร์ตอนกลางวันเลยเหรอเนี่ย"บอมบอมมีท่าทีตกใจเล็กน้อย "นิดหน่อยแก้เซ็ง"ก็อตนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมยิ้มให้บอมบอม "เซ็งอะไรอีกล่ะพี่ก็อต" "ก็เ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ค่ำคืนสุขสันต์
บอมบอมและบิวนั้นได้เดินทางมายังหน้าบาร์โฮส ที่หนุ่มในฝันของบิวทำงานอยู่ภายในบาร์ที่มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีให้เลือกคลายเหงา "กลับดีกว่าไหม ดูสิมีแต่ผู้หญิง แถมมองพวกเราแปลกๆ"บิวเริ่มหวั่นใจไม่กล้าเผชิญหน้า "โอ้เนาะ มาถึงหน้าร้านแล้วเราไม่มีวันถอย เดี๋ยวเราจะลุยเป็นเพื่อนนายเอง"บอมบอมก่อนมานั้นสืบข้อมูลมาแล้วร้านนี้รับทุกเพศทุกวัย "ถ้าเจอหน้าพี่เจเราจะทำไงดีล่ะ" "ไม่ต้องทำอะไรเลยแค่นั่งเฉยๆ เดี๋ยวพี่เจเป็นฝ่ายบริการเราเองนั่นแหละ" "ก็ได้นั้นไปกันเลย"บิวกลั้นใจสู้เพื่อความรัก "ให้ได้อย่างนี้ซิเพื่อนเรา" บอมบอมและบิวจึงเดินเข้าไปในบาร์โฮสทันที เพียงย่างเท้าก้าวไปข้างในเพียงไม่ถึงนาที ก็มีชายวัยยี่สิบปลายเดินเข้ามาหาทั้งสอง ซึ่งบอมบอมคาดว่าน่าจะเป็นพีอาร์หรือเอที "มาทางนี้ถ้าสมัครงานตามพี่มา"ด้วยวัยและหน้าตาที่ดูดีพร้อมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมีระดับ พีอาร์จึงมองพลาดว่ามาสมัครงาน "ไม่ได้มาสมัครงานครับมาเที่ยว"บอมบอมพูดขึ้น "อ้าว เสียดายคืนนี้ลูกค้าเยอะมากซะด้วย"พนักงานเชียร์แขกเสียดายความหล่อทั้งสอง ถ้าได้มาเป็นเด็กบาร์โฮสน่าจะเป็นดาวเด่นประดับบาร์แน่นอน "มีที่นั่งหน้าสุดเหลือสักสองที
บทล่าสุด
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความสุขที่เกิดจากความรัก
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความรักความทรงจำที่จางหาย
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหาคำสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปาฎิหารย์
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คำสัญญาใต้ต้นมะม่วง
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ2
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ1
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
