เข้าสู่ระบบแชร์
ความต่างในอุปสรรคความรัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 10:16:55บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 อุปสรรคในความรัก
หลังจากบอมบอมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว วิกานดาแม่ของบอมบอมได้เข้ามาหาถึงในห้องนอน เพราะได้ข่าวว่าบอมบอมไปหาที่บริษัท"ว่าไงเดี๋ยวนี้เก่งแล้วหนอจะไปมาไหนไม่บอกเลยนะ"วิกานดานั่งลงบนเตียงนอน "จะไปเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ซักหน่อยดันไม่อยู่"บอมบอมเดินมานั่งลงข้างๆวิกานดา "ทีหลังก็โทรถามพ่อกับแม่ก่อนก็ได้ว่าจะไปหา ถ้าไม่อยู่จะได้ไม่เสียเวลา แล้วนี่อะไรไปรบกวนเอกเขาทำไม คนขับรถก็มีถ้าอยากกลับเอง ขึ้นแท็กซี่หรือเรียกแกร็ปก็ได้ ถ้าอยากผจญภัยก็ขึ้นรถเมล์มาลงปากซอย แล้วเดินเข้ามาที่บ้านเลย"วิกานดาลูบศีรษะของบอมบอม "ไม่ได้รบกวนอาเอกซักหน่อยอาเอกเขาอาสาเองตั้งหาก" "ใช่เหรอ เลขาของพ่อลูกบอกว่า บอมบอมเข้าไปหาเอกถึงห้องทำงานเลย" "แหม ก็เข้าไปทักทาย บอมบอมไม่คิดว่าอาเอกจะอาสาไปส่งนี่"บอมบอมยิ้มแล้วซบที่ไหล่ของวิกานดา "ไปหาอย่างงั้นเป็นใครก็ต้องไปส่งนั่นแหละ" "ก็แม่ให้สนิทกับอาเอกไว้นี่ บอมบอมก็ทำตามแล้วไง" "แม่ให้สนิทน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ไปรบกวนแก่ เอกเขาพึ่งเลิกกับภรรยาที่อยู่กันมาเป็นสิบปี ช่วงนี้สภาพจิตใจแกอาจจะแย่ อยากอยู่คนเดียวก็เป็นไปได้ บอมบอมก็อย่าไปรบกวนแกเลยปล่อยแกทำใจสักพักก่อ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความในใจของเพื่อน
"เอ่อ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่เขาทำงานบาร์โฮสต์ล่ะ"บอมบอมสงสัยและข้อสำคัญบิวไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยแม้แต่น้อยที่แอบไปชอบรุ่นพี่ "พี่รหัสเราบอกมาไง" "ทำไมนายไม่ตัดใจล่ะ เพราะพี่เขาทำงานแบบนี้ ถึงพี่เขาจะรักนายจริงแต่ก็ไปแซ่บกับคนอื่นอยู่ดี นายจะทำใจได้เหรอบิว"บอมบอมรู้สึกสงสารเพื่อน "ก็คนมันรักไปแล้วจะตัดใจทำได้ไง" "แค่สามสี่วันเองพึ่งรู้จักพี่เขาไม่ใช่เหรอ" "ใครว่า พี่คนนี้เป็นรุ่นพี่ตอนเรียนมัธยมโน้น" "อ๋อ พี่เจที่นายแอบชอบตอนอยู่มอสี่ ที่นายอยากมาเรียนบริหารธุรกิจก็เพราะอยากเจอพี่เขาเหรอ" "ใช่"บิวก้มหน้าต่ำลง "เรื่องความรักมันพูดอยากเราก็เหมือนกันนะ"บอมบอมถอนหายใจ "นายแอบชอบใครอีกล่ะ พี่ที่นายแอบชอบตอนนี้เรียนนิเทศอยู่นี่ นายยังไม่ลืมอีกเหรอ" "ลืมไปนายแล้ว ตอนนี้เราแอบชอบลูกน้องพ่อเราหนักยิ่งกว่านายอีก" "อายุเท่าไร"บิวมีสีหน้าตกใจ "สี่สิบกว่า" "สี่สิบกว่านายเป็นบ้าไปแล้ว ยิ่งเป็นลูกน้องพ่อนายจะไปรักได้อย่างไง ถึงจะรักกันก็เป็นเรื่องยากอยู่นะ" "ก็ใช่นะสิ ของนายยังมีโอกาส ถึงจะเป็นรุ่นพี่อายุก็ห่างกันแค่สอง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตัวจริงกลับมา
"กอดหน่อยก็ไม่ได้อยากรู้จังตอนอยู่ในอดีต ไอ้พี่เอกได้กอดมึงอย่างนี้หรือเปล่า"สุรเดชเขยิบหน้าเข้าไปใกล้บอมบอม"นายจะมาลุ่มล่ามกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ"บอมบอมพยายามขยับตัวหนีและขัดขืน"กอดหน่อยนะ"สุรเดชกอดแน่นขึ้นอีกพร้อมกับเงยหน้าหอมก้มบอมบอม"อย่าทำแบบนี้สุรเดช"บอมบอมยิ่งขัดขืนสุรเดชยิ่งกอดแน่นยิ่งขึ้น จนบอมบอมรู้สึกอีดอัด ซึ่งแตกต่างจากพี่เอกของเขา ยิ่งกอดบอมบอมยิ่งรู้สึกมีความใคร่เสน่หา แต่กับสุรเดชเขากับรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมในคร้้งนี้ด้วยแม้แต่น้อยในระหว่างที่สุรเดชจะพยายามเผด็จศึกบอมบอมนั้น มือถือที่สุรเดชเปิดเพลงยุคเก้าศูนย์ทิ้งไว้ก็เลื่อนมาถึงเพลงปฏิหารย์ พอเพลงนี้ดังขึ้นสุรเดชและบอมบอมก็เริ่มง่วงนอนในทันที ในเหตุการณ์นี้จึงทำให้สุรเดชนั้นได้หลับใหลไปก่อนบอมบอม ส่วนบอมบอมกำลังเคลิ้มแต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาจึงพยายามพยุงร่างไปปิดมือถือที่สุรเดชเปิดทิ้งไว้ หลังจากนั้นบอมบอมก็รู้สึกตาสว่างขึ้นในทันที บอมบอมจึงลุกจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตูห้อง เพราะเขามั่นใจว่าต้องเป็นแม่วิกานดาของเขา"แม่ก็นึกว่าลูกหลับไปแล้วเสียอีก เห็นมาเปิดประตูช้า"วิกานดามองไปยังเตียงนอนก็เห็นสุรเดช
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คู่จิ้นน้องใหม่
ในระหว่างที่บอบอมกำลังมองมิคกี้ นั่งลบโพสต์ที่สุรเดชโพสต์ไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงโทรศัพท์ของบอมบอมก็ดังขึ้นมาเขาจึงรีบกดรับในทันที "ฮัลโหล" "บอมบอม รู้มั้ยมิคกี้มันโพสต์รูปคู่กับนายด้วย ถอดเสื้ออุ๊ยหุ่นดีมากเลย วาสนาของนายเชียวนะ เล่ามาให้หมดเลยนะมันสปาร์คได้อย่างไง"บิวถามอย่างตื่นเต้น "ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก แค่ถ่ายกันเล่นๆแล้วเผลอกดโพสต์ออกไปนั่นแหละ" "ไม่เชื่อหรอกอย่ามาโกหกเพื่อน บอกซะโดยดีว่าเป็นไงบ้างเมื่อคืนเด็ดไหม" "เด็ดอะไรล่ะบ้าไปกันใหญ่แล้ว นายไม่เชื่อเราเหรอว่าไม่มีอะไรกันจริงๆ" "เชื่อก็ได้ แต่ว่าใหญ่ไหม" "ก็ไม่เท่าไร"บอมบอมเผลอพูดออกไป "ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกัน รู้ได้ไงว่าไม่เท่าไร เดี๋ยวนี้โกหกเพื่อนฝูงนะมีความลับเยอะ นายเปลื่ยนไปมากรู้ไหมบอมบอม" "ไม่มีอะไรจริงๆมันเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้น" "เราเข้าใจนะ มิคกี้หล่อแซ่บขนาดนั้น มันก็ต้องเผลอใจพลาดไปบ้างแหละ ไม่ต้องซีเรียสเรื่องธรรมดาสมัยใหม่แล้ว" "นายนี่อย่างไงนะบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่เชื่อ" "ต่อให้อมภูเขาเอเวอร์เรสมาก็ไม่เชื่อขอบอก" "ตามสบายคิดอย่างไงก็ตามใจ" "ยอมรับมาก็ดีแล้ว รู้ไหมตอนนี้นายสองคนดังมากเลยนะในมห
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 พี่น้องคนละฝา
ในเวลาไม่นานนักก็อตก็นำอาหารที่บอมบอมต้องการมาให้ถึงที่ จนบอมบอมนั้นซึ่งในน้ำใจของพี่รหัสที่บริการเขาเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย "นี่ของบอมบอมข้าวมันไก่กับน้ำส้มคั้น"ก็อตยิ้มให้บอมบอมอย่างสดใสซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง "ขอบใจพี่ก็อตมากเลย แล้วของพี่ก็อตทานอะไรเหรอครับ" "ของพี่จะกินก้วยเตี๋ยวนะ อย่าพึ่งกินหมดล่ะ เราค่อยกินพร้อมกันสองพี่น้อง" "ครับเดี๋ยวบอมบอมจะนั่งรอยังไม่กินหรอก" "ดีมากพี่ชอบให้น้องแทนตัวเองว่าบอมบอมดูน่ารักดี ทีหลังอย่าพูดผมอีกนะมันไม่เข้ากับบอมบอมเลยรู้ไหม" "ครับผม" "พูดยังไม่ขาดคำเลย ชอบแกล้งพี่จังเลยน้องบอมบอมเนี่ย" "ครับ พี่ก็อตรีบไปซื้ออาหารเถอะบอมบอมหิวแล้วนะ" "โอเค รอสักครู่เดี๋ยวมา"ก็อตรีบเดินไปยังร้านอาหารที่เขาเล็งไว้ในทันที ส่วนบอมบอมนั้นก็นั่งรออย่างเรียบร้อย พร้อมจิบน้ำส้มทีละอึกเพราะกลัวแสบท้องถ้ากินตอนท้องว่าง ชั่วเวลาไม่กี่นาทีก็อตก็มาพร้อมกับก้วยเตี๋ยวและเบียร์หนึ่งขวดเล็ก "พี่ก้อตกินเบียร์ตอนกลางวันเลยเหรอเนี่ย"บอมบอมมีท่าทีตกใจเล็กน้อย "นิดหน่อยแก้เซ็ง"ก็อตนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมยิ้มให้บอมบอม "เซ็งอะไรอีกล่ะพี่ก็อต" "ก็เ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ค่ำคืนสุขสันต์
บอมบอมและบิวนั้นได้เดินทางมายังหน้าบาร์โฮส ที่หนุ่มในฝันของบิวทำงานอยู่ภายในบาร์ที่มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีให้เลือกคลายเหงา "กลับดีกว่าไหม ดูสิมีแต่ผู้หญิง แถมมองพวกเราแปลกๆ"บิวเริ่มหวั่นใจไม่กล้าเผชิญหน้า "โอ้เนาะ มาถึงหน้าร้านแล้วเราไม่มีวันถอย เดี๋ยวเราจะลุยเป็นเพื่อนนายเอง"บอมบอมก่อนมานั้นสืบข้อมูลมาแล้วร้านนี้รับทุกเพศทุกวัย "ถ้าเจอหน้าพี่เจเราจะทำไงดีล่ะ" "ไม่ต้องทำอะไรเลยแค่นั่งเฉยๆ เดี๋ยวพี่เจเป็นฝ่ายบริการเราเองนั่นแหละ" "ก็ได้นั้นไปกันเลย"บิวกลั้นใจสู้เพื่อความรัก "ให้ได้อย่างนี้ซิเพื่อนเรา" บอมบอมและบิวจึงเดินเข้าไปในบาร์โฮสทันที เพียงย่างเท้าก้าวไปข้างในเพียงไม่ถึงนาที ก็มีชายวัยยี่สิบปลายเดินเข้ามาหาทั้งสอง ซึ่งบอมบอมคาดว่าน่าจะเป็นพีอาร์หรือเอที "มาทางนี้ถ้าสมัครงานตามพี่มา"ด้วยวัยและหน้าตาที่ดูดีพร้อมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมีระดับ พีอาร์จึงมองพลาดว่ามาสมัครงาน "ไม่ได้มาสมัครงานครับมาเที่ยว"บอมบอมพูดขึ้น "อ้าว เสียดายคืนนี้ลูกค้าเยอะมากซะด้วย"พนักงานเชียร์แขกเสียดายความหล่อทั้งสอง ถ้าได้มาเป็นเด็กบาร์โฮสน่าจะเป็นดาวเด่นประดับบาร์แน่นอน "มีที่นั่งหน้าสุดเหลือสักสองที
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คืนหฤหรรษ์
บอมบอมคิดตรงกันข้ามกับคำพูด เพราะกลัวสามหนุ่มหักหลังเจจึงแกล้งไม่สนใจ ส่วนเอกถึงกับส่ายหัวในความรั้นของบอมบอม "พี่กลับมาหาน้องๆแล้วนะครับ"เจนั่งแทรกกลางระหว่างบอมบอมกับบิว "บอมบอมมีเรื่องจะถามพี่เจน่ะครับ"บอมบอมกระซิบให้เบาที่สุด "เรื่องอะไรเหรอ" "คือถ้าชวนพี่เจไปเที่ยวต่อได้ไหมครับ" "ต่อแบบไหนล่ะ" "พี่เจก็ไม่ไร้เดียงสาแล้วนะเรื่องแบบนั้นแหละ" "พี่ไม่รับเรื่องอย่างว่าหรอกครับ" บอมบบอมแกล้งหันหน้าไปทางสามหนุ่มแล้วเบ้ปาก ประมาณว่าผิดหวังเสียใจแท้ที่จริงแล้วพึ่งเริ่มต้นต่างหาก บอมบอมจึงกำมือแล้วยื่นมาสองนิ้ว เจยังทำหน้านิ่งและหันไปเทคแคร์บิวต่อ ส่วนบอมบอมก็ทำนิ้วไต่สะกิดที่ขาของเจ พอเจหันมามองก็ยื่นนิ้วออกมาสาม เจก็นิ่งชั่วครู่แต่ก็หันกลับไปเทคแคร์บิวต่อ บอมบอมจึงยอมแพ้เพราะถ้ามากกว่านี้แพงเกินไป พลางคิดไปว่าไอ้นั่นเคลือบทองคำเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์หรือไงถึงเล่นตัว ส่วนเจก็นั่งคุยกับบิวได้แค่สิบห้านาที ก็ต้องจากไปหาสาวใหญ่ใจถึงอีกครั้ง เพราะเธอซื้ออีกสิบดริ้งให้เจเพื่อจะได้ไปนั่งที่โต๊ะ "ไม่ซื้อดริ้งให้เจอีกเหรอครับ"หนึ่งหนุ่มในสามเอ่ยขึ้น "ไม่แล้วจะกลับ เดี๋ยวบอมบอมเข้าห้องน้ำ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 โรงแรมซ่อนเร้น
เอกและบอมบอมเข้ามาในห้องสุดหรู และเป็นครั้งแรกที่บอมบอมได้เข้ามาในโรงแรม บอมบอมนั่งลงบนเตียงสอดสายตามองไปทั่วห้องด้วยใจระทึก ส่วนเอกก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเมื่อยล้า "ง่วงก็นอนเถอะ อาพูดเล่นอาไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก "เอกพูดพร้อมพยายามห้ามจิตใจที่เริ่มคะนอง "แต่บอมบอมต้องการ"บอมบอมขยับตัวหันมาดูเอกที่นอนเบิกตามองโคมไฟ "อาอย่างไงก็ได้ อาก็นอนอยู่อย่างนี้แล้ว บอมบอมอยากทำอะไรอาก็ทำได้เลย หรือว่าทำไม่เป็นอาจะได้สอนเด็กน้อย"เอกอมยิ้ม "อย่าดูถูกบอมบอมนะ"บอมบอมเอื่อมมือไปจับที่เป้ากางเกงของเอกในทันที เขาถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าบอมบอมจะกล้าขนาดนี้ และท่อนเนื้อของเอกก็สู้มือบอมบอมในทันที "มือไวนะเราน่ะ อยากทำอะไรก็ทำเลยอาจะนอนเฉยๆ อยากรู้ว่าจะเก่งเท่าฝีปากไหม"เอกอมยิ้มกลั้นความรู้สึก บอมบอมไม่รอช้าถอดเข็มขัดออก รูดซิปและดึงกางเกงลงจนถึงปลายเท้า เอกก็นอนเฉยๆโดยให้บอมบอมจัดการทุกอย่าง จนเหลือเพียงร่างกายท่อนล่างที่เปลือยเปล่า บอมบอมใช้มือจับแก่นกายรูดขึ้นลง หลังจากนั้นใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนปลายของแก่นกาย ซึ่งเอกรู้สึกได้ว่าสัมผัสนี้เหมือนของน้องรหัสในอดีต ยิ่งลีลาการอมนั้นใช่เลยไม่
บทล่าสุด
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความสุขที่เกิดจากความรัก
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความรักความทรงจำที่จางหาย
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหาคำสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปาฎิหารย์
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คำสัญญาใต้ต้นมะม่วง
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ2
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ1
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
