บทที่ 3 มาเยือน

ผ่านไปสองสามวันอาการไข้ของซูเซียวก็เริ่มทุเลา ทำให้หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงแล้วให้อ้ายเสินไปหาหนังสือมาให้ตนเองอ่าน สตรีร่างบางนั่งอยู่บนเตียงเตา มือบางถือหนังสือเกี่ยวกับพวกยาสมุนไพร นางชอบอ่านตำราเกี่ยวกับยาถึงได้พอมีความรู้ติดตัวมาบ้างอีกทั้งชาติที่แล้วนางยังได้เรียนรู้เรื่องยาสมุนไพรกับหมอหลวงที่เก่งกาจอย่างหมอหลวงฮวง

"คุณหนูเจ้าคะ" อ้ายเหม่ยเดินเข้ามาในห้องก่อนจะไปหยุดยืนหน้าเตียงที่ซูเซียวนั่งอยู่แล้วเอ่ยเรียกเสียงเบาเพราะกลัวว่าจะทำให้ซูเซียวอารมณ์เสียที่ตนเองเข้ามารบกวนการอ่านหนังสือ

"มีอะไรหรือ" ซูเซียวได้ยินเสียงเรียกก็เอ่ยถามพร้อมกับลดหนังสือในมือลง รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยที่มีคนเข้ามารบกวนการอ่านหนังสือของตน นางคิดว่าช่วงที่ป่วยจะได้ใช้ชีวิตเงียบๆ ไม่ต้องมีคนมารบกวน แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เป็นใจถึงได้ส่งใครบางคนมาหานาง

"คุณหนูสี่มาเยี่ยมคุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูต้องการพบหรือไม่เจ้าคะ" คุณหนูสี่หรือซูเมิ่งเป็นบุตรสาวลำดับที่สี่ที่เกิดจากหญิงคณิกา หลังจากหญิงนางนั้นคลอดลูกได้ไม่นานก็เสียชีวิตปล่อยให้ซูเมิ่งถูกเลี้ยงดูโดยแม่นม ในสายตาคนอื่นชีวิตของหญิงสาวช่างอาภัพนัก ด้วยความที่มีมารดาเป็นนางคณิกาทำให้ซูเมิ่งไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนในจวนสักเท่าไร ที่อยู่อาหารการกินของหญิงสาวมักจะถูกบ่าวรับใช้ในจวนละเลยเสมอ แต่ซูเมิ่งก็ไม่เคยไปร้องทุกข์กับใครเอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม วันนี้ที่หญิงสาวมาหานางที่เรือนนางก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย เพราะส่วนมากซูเมิ่งจะเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนถ้าหากว่าไม่มีเรื่องจำเป็นอะไรก็จะไม่ออกมา

"ในเมื่อคนก็มาแล้ว ก็เชิญนางเข้ามาเถอะ" ซูเซียวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกว่ารู้สึกเช่นไร ในเมื่อมีคนมาเยี่ยมนางจะปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นได้อย่างไรกัน

อ้ายเหม่ยได้ยินเช่นนั้นก็เดินออกไปเชิญซูเมิ่งที่ยืนรออยู่เข้ามา ซูเซียวนั่งมองร่างบางอรชรก้าวเท้าเข้ามาในห้องก่อนจะยอบตัวทำความเคารพนางด้วยท่าทางอ่อนช้อย ถึงแม้ซูเมิ่งจะมีมารดาเป็นนางคณิกาแถมยังไม่ได้มีมารดาคอยเลี้ยงดูแต่มารยาทของหญิงสาวก็ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิดเดียว

"รีบมานั่งเถอะ อากาศเย็นอย่างนี้ เจ้ายังฝ่าความหนาวมาหาข้าที่เรือน มีอะเรื่องอะไรหรือ" ซูเซียวเอ่ยบอก พอเห็นว่าซูเมิ่งเดินมานั่งเรียบร้อยแล้วก็ถามขึ้น อากาศหนาวขนาดนี้นางเองยังไม่อยากจะออกไปไหนเลย แต่ซูเมิ่งกลับออกจากเรือนมาหานาง

"ข้าอยากมาเยี่ยมพี่ใหญ่" ก่อนหน้านี้ซูเมิ่งได้ยินข่าวที่ซูเซียวตกน้ำก็อยากจะมาเยี่ยมหญิงสาวทันที แต่เพราะไม่อยากมารบกวนเวลาพักผ่อน นางจึงรอให้ผ่านไปสามวันแล้วถึงได้มาเยี่ยม ด้วยความที่ซูเซียวไม่เคยด่าว่าหรือดูถูกนางเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ จึงทำให้ซูเมิ่งรู้สึกดีกับซูเซียวเป็นอย่างมาก

"ข้าไม่เป็นอะไรมากแล้ว พักอีกแค่ไม่กี่วันก็หาย เจ้ารีบดื่มชาคลายความหนาวก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน" ซูเซียวเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือเรียวไปหยิบการินชาลงในถ้วย ซูเมิ่งเอ่ยขอบคุณเบาๆ ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม

"จู่ๆ ทำไมพี่ใหญ่ถึงตกลงไปในบ่อได้เจ้าคะ" หลังจากดื่มชาเรียบร้อยแล้ว ซูเมิ่งก็เอ่ยถามขึ้นถึงความสงสัยของตนเอง ดูแล้วพี่หญิงใหญ่ก็ไม่ใช่คนที่จะผลัดตกลงไปในบ่อน้ำได้ถ้าหากว่าไม่มีใครผลักลงไป แต่ใครล่ะที่จะเป็นคนกล้าผลักคุณหนูใหญ่ของจวน

"เป็นเพราะข้าไม่ท่านระวังเองจึงทำให้ผลัดตกลงไปในบ่อ" ซูเซียวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ความจริงแล้วนางโดนคนผลักตกลงไปในบ่อน้ำแต่จะให้บอกเรื่องนี้กับใครก็กลัวว่าคนอื่นจะหาว่านางกุเรื่องขึ้นมาทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โต นางจะค่อยๆ สืบเรื่องนี้เองว่าใครกันแน่ที่ต้องการทำให้นางสิ้นชีวิตในบ่อน้ำ ช่างเป็นคนที่จิตใจอำมหิตเหลือเกิน รอให้นางสืบได้ก่อนเถอะ นางจะตอบแทนคนผู้นั้นอย่างสาสมเลยเชียวล่ะ

"ดีแล้วที่พี่ใหญ่ไม่เป็นอะไรมาก" ความจริงซูเมิ่งอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่คนตรงหน้าเป็นคนเอ่ยปากเองว่าตกลงไปในบ่อด้วยตนเองนางก็ไร้คำที่จะพูด

"ขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงข้า เจ้าเองก็รีบกลับเรือนเถอะ เดี๋ยวหิมะจะตกหนักมากกว่านี้แล้วทางเดินจะลื่นเอา" ซูเซียวเอ่ยบอกก่อนจะให้สาวรับใช้อย่างอ้ายเสินไปส่งซูเมิ่งที่เรือน

หลังจากที่ซูเมิ่งกลับไปเรียบร้อยแล้วซูเซียวก็มองออกไปที่หน้าต่าง เห็นหิมะสีขาวตกลงมากองอยู่บนพื้นจนเห็นเป็นสีขาวโพลนในใจก็รู้สึกเหน็บหนาวเหลือเกิน

ข่าวที่นางตกบ่อน้ำคงรู้ไปทั่วทั้งจวนแล้วแต่ยังไร้วี่แววของหนุเหวินหรือมารดาที่แท้จริงมาเยี่ยมนางที่เรือน ด้วยความที่นางถูกจางซื่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจึงทำให้อนุเหวินไม่ค่อยจะสนิทกับนางสักเท่าไร แต่อย่างไรอีกฝ่ายก็คือมารดาที่แท้จริงของนางจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็เป็นไปไม่ได้ อีกอย่างอนุเหวินก็เอาแต่สนใจบุตรชายอย่างซูโยวซึ่งเป็นน้องชายสายเลือดเดียวกันกับซูเซียว ซูโยวเป็นคุณชายรองของบ้านเพราะคุณชายใหญ่ของจวนเกิดจากฮูหนยินใหญ่อย่างจางซื่อ

"คุณหนูเจ้าคะระหว่างทาง บ่าวเจอสาวใช้ในเรือนของฮูหยินใหญ่นำรังนกมาให้เจ้าค่ะ บอกว่าฮูหยินใหญ่ให้นำมาให้คุณหนูบำรุงร่างกาย" อ้ายเสินเอ่ยบอกพร้อมกับวางถ้วยที่มีฝาปิดไว้บนโต๊ะข้างๆ ซูเซียว ฮูหยินใหญ่ช่างดีกับคุณหนูของนางเหลือเกิน ขนาดอากาศหนาวอย่างนี้ยังให้คนต้มรังนกมาให้ถึงเรือน ผิดกับแม่แท้ๆ อย่างอนุเหวินที่ไม่แม้แต่มาเยี่ยมบุตรสาว

"ข้ารู้แล้ว พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าจะพักผ่อน" ซูเซียวมองถ้วยที่วางอยู่บนโต๊ะแวบหนึ่งก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นไปเอ่ยบอกสาวรับใช้ทั้งสองคน ในจวนนี้จะมีใครบ้างที่แสดงท่าทางที่แท้จริงออกมา ดูอย่างจางซื่อสิ ซูเซียวรู้ว่าจางซื่ออยากจะให้นางหายไปจากจวนนี้จะตายไป แต่ก็ยังแสดงเป็นมารดาจิตใจดียามอยู่ต่อหน้าผู้คน คิดว่านางโง่จนมองไม่ออกหรือไรกัน ถ้าหากว่าไม่มีนางสักคน ซูหลันบุตรสาวที่แท้จริงของจางซื่อก็จะได้เป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเพียงผู้เดียว แต่ชาตินี้นางไม่สนหรอกถ้าหากใครดีกับนาง นางก็จะดีด้วยแต่ถ้าหากทำร้ายนาง นางก็จะไม่ปล่อยให้คนผู้นั้นได้ตายดีแน่