Novels by ratchanikan1993

โจวลี่อินเดินเลือกซื้อขนมไปฝากหลี่อิงอิงเรียบร้อยแล้วก็ออกจากตลาดมืดไปยืนรอรถประจำทาง ไม่นานรถประจำทางก็เคลื่อนมาจอดตรงหน้า หญิงสาวจึงเดินขึ้นไปหาที่นั่ง วันนี้บนรถผู้คนไม่ถึงกับเยอะมาก ยังมีที่นั่งว่างอยู่ ร่างบางจึงเดินเข้าไปนั่ง รถแล่นเข้าสู่ท้องถนนไม่นานก็มาถึงบ้าน หญิงสาวลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ ระหว่างทางเดินกลับห้องก็เห็นเด็กน้อยกับหญิงวัยกลางคนยืนอยู่"เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่เหรอหนู ป้าไม่เคยเห็นหนูมาก่อนเลย" ป้าหวังเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะไม่เคยเห็นหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน แล้วอีกอย่างเธอก็ได้ข่าวว่าเพิ่งมีคนมาเช่าบ้าน โจวลี่อินยิ้มตอบก่อนจะเอ่ยบอกว่าตนเองนั้นเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ มือบางหยิบขนมส่งให้กับเด็กน้อยที่ป้าหวังจูงมืออยู่ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปากขอตัวเข้าบ้านทันทีที่โจวลี่อินเปิดประตูเข้าไปในบ้าน หลี่อิงอิงที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับบิดาก็รีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่ด้วยความดีใจ โจวลี่อินยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะหยิบขนมออกมาให้ลูกสาว หลี่อิงอิงดีใจเป็นอย่างมากที่ได้ขนม เด็กน้อยจึงรีบวิ่งเอาไปอวดพ่อทันที หลี่เหว่ยเอ่ยบอกไม่ให้ลูกสาวกินขนมเยอะจนเกินไปเพราะกลัวว่าจะอิ่ม

ช่วงเช้าหลังจากกินอาหารกันเรียบร้อยแล้ว หลี่อิงอิงที่ยังสนใจหนังสือนิทานอยู่ก็เอามาเปิดดูภาพในห้องนั่งเล่นด้วยความเพลิดเพลิน โจวลี่อินที่มีเรื่องอยากจะคุยกับสามีก็เลยเดินเข้าไปในห้องนอน"ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลี่เหว่ยจึงหันมามอง"มีเรื่องอะไร" "ฉันว่าจะหาของไปขายที่ตลาดมืดค่ะ" โจวลี่อินเอ่ยขึ้น เธอมีของในมิติที่ใช้เท่าไรก็ไม่มีวันหมด ทางเดียวที่จะหาเงินได้ตอนนี้ก็คือเอาของในมิติออกมาขายในตลาดมืด"ไม่ได้ ผมไม่อยากให้คุณต้องไปเสี่ยง" ชายหนุ่มเอ่ยห้ามออกมาทันที ซื้อขายในตลาดมืดถ้าหากว่าถูกจับได้จะต้องถูกลงโทษหนักเป็นแน่ เขาไม่อยากให้ภรรยาต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้"แต่มันเป็นทางเดียวที่เราจะหาเงินได้นะคะ ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ถ้าหากว่าเราไม่ทำแบบนี้ ต่อไปเราก็จะไม่มีเงินใช้นะคะ" โจวลี่อินหยิบยกเหตุผลมาพูด ถึงตอนนี้จะยังมีเงินใช้อยู่แต่ต่อไปล่ะ เธอต้องคิดถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึงด้วย"ถ้าหากว่าเลือกไม่ได้ ผมจะเป็นคนไปขายของในตลาดมืดเอง" ชายหนุ่มเอ่ยบอก ถ้าหากว่าถูกจับได้ เขาจะเป็นคนรับโทษไว้เอง"ไม่ได้ค่ะ คุณขาได้รับบาดเจ็บอยู่นะคะ

หลังจากหาหมอเสร็จก็รอรับยา หลังจากนั้นโจวลี่อินก็บอกว่าอยากจะซื้อหนังสือนิทานให้กับหลี่อิงอิง ทั้งสามคนจึงเดินทางไปที่ร้านขายหนังสือโจวลี่อินเลือกหนังสือนิทานที่มีภาพประกอบมาสองเล่มก่อนจะจ่ายเงินไปสองหยวน หลี่อิงอิงดีใจเป็นอย่างมากที่ได้หนังสือนิทานหลังจากซื้อของเสร็จแล้วก็พากันขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน กว่าจะมาถึงบ้านก็บ่ายแล้ว โจวลี่อินจึงปล่อยให้สองพ่อลูกอยู่ด้วยกันในห้องนั่งเล่นส่วนตนเองจะเข้าครัวทำอาหารหลังจากทำอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าไปในมิติก่อนจะเลือกหยิบยารักษาขาของหลี่เหว่ยออกมาแล้วเอายาที่ได้จากโรงพยาบาลใส่ไว้ในมิติแทนจากนั้นหญิงสาวก็เดินไปที่ห้องนอนก่อนจะเอ่ยบอกให้สามีกับลูกสาวมากินข้าว เพราะนี่ก็บ่ายมากแล้วคงจะหิวกันแย่ทั้งสามคนใช้เวลากินข้าวไม่นาน โจวลี่อินก็เก็บถ้วยไปล้างก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด"ทำอะไรกันอยู่คะ" โจวลี่อินเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเอ่ยถามพ่อลูกสองคน หญิงสาวเห็นเด็กน้อยกำลังเปิดหนังสือนิทานที่ซื้อมาวันนี้ดูอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยมีคนเป็นพ่อนั่งอยู่ข้างๆ"แม่มาแล้ว แม่คะอ่านหนังสือนิทานให้อิงอิงฟังหน่อยค่ะ อิงอิงอ่านหนังสือไม่ออก" เด็กน้อยเห็นคนเป็นแม่เดินเข

โจวลี่อินออกจากห้องไปจุดไฟต้มน้ำร้อน พอเดือดแล้วก็เทใส่กะละมังแล้วเติมน้ำเย็นลงไปก่อนจะใช้มือวัดความร้อนว่ากำลังพอดีไหม พอเห็นว่าอุ่นพอดีก็ยกกะละมังเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะให้หลี่เหว่ยใช้แช่เท้า แล้วอีกอย่างเธอก็อยากจะดูด้วยว่าเท้าของชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บมากแค่ไหน"คุณช่วยลุกขึ้นนั่งหน่อยค่ะ" โจวลี่อิยเอ่ยบอกพร้อมกับวางกะละมังไว้ข้างเตียง ยุคปัจจุบันเธอเป็นพยาบาลที่ต้องดูแลคนป่วยมามากมาย โจวลี่อินรักในอาชีพนี้เป็นอย่างมาก เธอเต็มใจที่จะดูแลคนป่วยอย่างไม่นึกรังเกียจ"เธอจะทำอะไร" ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งตามที่หญิงสาวบอกพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสงสัย"ยื่นขามาตรงนี้หน่อยค่ะ ฉันจะเอาเท้าคุณแช่น้ำอุ่น" หญิงสาวเอ่ยบอกพร้อมกับเอาขาของขายหนุ่มลงมาแช่ให้กะละมัง โจวลี่อินตรวจดูการบาดเจ็บของขา ที่เขาเดินขากะเผลกน่าจะเกี่ยวกับเส้นเอ็น แต่ดูแล้วอาการก็ไม่ได้หนักมากถึงกับไม่มีทางรักษาหายมือบางนวดเท้าของชายหนุ่มไปมาอย่างไม่รังเกียจ ทำเอาหลี่เหว่ยรู้สึกแปลกใจที่หญิงสาวยอมทำเรื่องแบบนี้ให้ตนเอง ตอนแรกเขาคิดว่าหญิงสาวจะทิ้งเขาไปเสียอีกเมื่อรู้ว่าเขากลายเป็นคนพิการแล้ว"คุณมีใบส่งตัวมาจากโรงพยาบาลเดิมไหมคะ"

หลี่เหว่ยพาภรรยากับลูกสาวเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ก่อนจะติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อขอเช่าห้อง ห้องมีหลายระดับให้เลือก ถ้าหากว่าต้องการแค่ห้องและห้องน้ำใช้ร่วมกันก็จ่ายเพียงห้าหยวนต่อเดือน แต่หากมีห้องน้ำในตัวและห้องครัวราคาก็จะแพงขึ้นเป็นสิบหยวน เพื่อความสบายของลูกสาวชายหนุ่มตัดสินในเลือกที่มีห้องน้ำในตัว หลังจากเซ็นสัญญาเช่าเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เข้าอยู่ทันทีถึงแม้ว่าห้องจะไม่กว้างขวางนักแต่ก็พออยู่ได้สำหรับสามคนพ่อแม่ลูก"เรามีบ้านใหม่แล้ว" หลี่อิงอิงดูเหมือนจะเป็นคนที่ดีใจที่สุด เด็กน้อยวิ่งไปทั่วบ้านด้วยความตื่นเต้น"อิงอิง อย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ ระวังจะล้มนะ" โจวลี่อินเอ่ยเตือนลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วนำเสื้อผ้าออกมาแขวนในตู้"คุณรีบเปลี่ยนชุดเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบาย" หญิงสาวเอ่ยบอกชายหนุ่มเสียงหวานก่อนจะหยิบชุดมายื่นให้คนร่างหนา"เธอเองก็เปียกไปทั้งตัว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะ" หลี่เหว่ยรับชุดมาจากหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยบอก"เดี๋ยวฉันเปลี่ยนชุดให้ลูกก่อนก็แล้วกันนะคะ" หญิงสาวบอกก่อนจะหยิบชุดขนาดเล็กออกมาแล้วเดินไปหาหลี่อิงอิงที่กำลังวิ่งเล่นไปทั่วบ้าน"อิงอิงจ๊ะ รีบมาเป

ภายในวันนั้นหลี่เหว่ยก็ได้ไปเชิญเลี่ยงลี่ซึ่งเป็นผู้นำชุมชนมาเป็นพยานในการแยกบ้านของของชายหนุ่ม"เชิญครับผู้นำเลี่ยง" หลี่เหว่ยเอ่ยเชิญชายวัยกลางคนเข้าไปในบ้าน บ้านข้างๆ ต่างออกมาดูอย่างให้ความสนใจที่เห็นผู้นำเลี่ยงมา จะต้องมีเรื่องอะไรสำคัญเป็นแน่"นายแน่ใจนะว่าต้องการจะแยกบ้านจริงๆ" หลี่หยวนเอ่ยถามน้องชาย"ใช่ครับพี่" หลี่เหว่ยตอบออกไปด้วยความมั่นใจ เขาคิดดีแล้วที่จะแยกบ้านออกไปอยู่ต่างหาก"แยกบ้านน่ะได้ แต่แกต้องไปแต่ตัวเท่านั้น ห้ามเอาของอะไรในบ้านไปสักอย่างเดียว" หลี่กุ้ยบิดาของชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น โจวลี่อินได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะโมโหแทนสามี"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ นอกจากเสื้อผ้าพวกเราจะไม่เอาอะไรไปสักชิ้นเดียว แต่ก็ห้ามทางนี้ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเราอีก""คิดว่าฉันอยากจะยุ่งเกี่ยวกับพวกแกนักหรือไง กลัวแต่พวกแกน่ะสิจะอ้อนวอนขอกลับมาอยู่ที่เดิม ขอบอกไว้เลยนะว่าฉันไม่ต้อนรับ" เยว่ซื่อเอ่ยบอกด้วยความโกรธ"ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผู้นำเลี่ยงร่างสัญญาขึ้นมาเลยว่า สองครอบครัวนี้จะไม่มาสร้างความวุ่นวายให้กัน ถ้าหากฝ่ายใดไปสร้างความวุ่นวายจะต้องถูกดำเนินคดี" โจวลี่อินเอ่ยบอกออกมาเสียงดัง ซึ่