บทที่ 600

เย่เสวียนถิงสัมผัสรอยขีดข่วนบางส่วนที่ด้านข้าง

เขาหรี่ตาลงพลางกระซิบ “อาอู่ เจ้าคิดว่าใครเป็นคนทำ?”

เย่เสวียนถิงกล่าว “คนที่นำพระศพมาตั้งไว้ที่โถงไว้ทุกข์ก็คือเย่อวิ๋นถู ถึงอย่างไรเขาก็เป็นองค์ชาย แม้ตอนนี้ฝ่าบาทจะทรงไม่ต้อนรับเขา แต่ก็ยังทรงยอมให้เข้ามาจัดแจงงานพระศพของไทเฮา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าสงสัย”

“สงสัยอะไร?”

เย่เสวียนถิงถามกลับ

ดวงตาของเขาขรึมขึ้นเล็กน้อย

เย่เสวียนถิงกล่าวว่า “งานพระศพถูกจัดโดยเย่ชิวหมิง มันคงไม่ง่ายเลยที่เย่อวิ๋นถูจะทำการใดใต้จมูกของเขา เว้นแต่...เขาจะยินยอม”

ริมฝีปากของเย่เสวียนถิงเม้มแน่น “เจ้าคิดว่าพวกเขาสองคนร่วมมือกันเพื่อใช้โอกาสนี้กำจัดข้า?”

ซูชิงอู่ชี้ไปที่ตัวเอง “ข้าด้วย…”

เย่เสวียนถิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพลางยกมือลูบหัวของนาง “เจ้าน่ะแค่ตัวแถม”

เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนั้น นางก็กะพริบตาและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ “ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ หมายความว่าท่านดูถูกข้าหรือ?”

เย่เสวียนถิงส่ายหัว “เปล่าเลย เจ้าคือไพ่เด็ดของข้าต่างหาก”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ซูชิงอู่อดยิ้มไม่ได้

นางเอื้อมมือไปกอดเอวของเย่เสวียนถิง ดวงตาของนางสดใสดั่งดวงดาว

“ท่านอ๋อง ข้าจะปกป้อง