บทที่ 324

นางพูดอย่างเอาแต่ใจ “ไทเฮาเพคะ หลิงจูเห็นเหตุการณ์ พระชายาแค่ลงโทษคนรับใช้เท่านั้นเอง จะทรงคิดมากไปทำไมเล่าเพคะ? พี่สี่นี่ก็นะ ช่างไม่รู้ความต่างของชนชั้นเอาเสียเลย จะคลายความข้องใจให้บ่าวโดยการโจมตีเจ้านายด้วยกันเองหรือ?”

แม้สิ่งที่เย่หลิงจูพูดจะค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลเหมือนจะกลั่นแกล้งกัน แต่ก็ดูมีเหตุผลอยู่มาก

เพราะถึงอย่างไรอำนาจของฮ่องเต้ก็เป็นที่ตั้งสูงสุด ไทเฮาและคนอื่น ๆ เองก็ได้รับผลประโยชน์จากความต่างของชนชั้นด้วยเช่นกัน แล้วพระนางจะมาเสียเวลามาไกล่เกลี่ยแทนบ่าวทำไม

แม้ซูชิงอู่จะทำผิดจริง แต่นางก็ลงมือกับคนเป็นบ่าว ก็เหมือนกับตระกูลขุนนางที่แม้จะฆ่าบ่าวไปสักคนสองคนก็ไม่ต้องถูกลงโทษแต่อย่างใด นี่เป็นกฎที่พื้นฐานที่สุดของการเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้

ดังนั้นสีพระพักตร์ของไทเฮาจึงดีขึ้นทันที

พระนางทอดพระเนตรมองเย่หลิงจู พลางลูบหัวนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“สิ่งที่หลิงจูพูดนั้นก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล หมิงเยว่ เจ้าเป็นองค์หญิง อย่าทำตัวใกล้ชิดกับบ่าวพวกนี้มากเกินไป”

เมื่อฟ้องร้องไม่สำเร็จก็ต้องเป็นฝ่ายถูกตำหนิแทน

เย่หมิงเยว่รู้สึกเกลียดชังแทบตาย แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้