บทที่ 325

อวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

ร่องรอยทั้งหลายตามเรือนร่างของพระชายา ไม่ต้องมองก็บอกได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

แต่พวกนางทั้งสองไม่ได้คิดเป็นอื่น เพราะด้วยความสามารถของพระชายา หากนางไม่ยินยอมถึงจะใช้เป็นร้อยเป็นพันวิธีก็ไม่สามารถจัดการนางได้

“เมื่อคืนนี้พระชายาออกไปกับท่านอ๋อง”

อวิ๋นจื่อพูดประโยคบอกเล่า

ซูชิงอู่ที่นั่งอยู่บนเตียงพยุงตัวเองขึ้น พลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “อวิ๋นจื่อฉลาดมาก เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

อวิ๋นจื่อปิดปากยิ้ม “ก็เพราะว่าท่านอ๋องชอบทิ้งรอยไว้ที่หลังหูของพระชายาเพคะ มะ... แม้แต่หม่อมฉันเองก็คุ้นเคยกับรอยตรงตำแหน่งนั้นแล้วเพคะ”

ซูชิงอู่แตะคอตัวเองแล้วพูดว่า “จริงหรือ ข้าไม่รู้มาก่อนเลย”

เรียกได้ว่าเป็นรอยจูบที่ดูหวงแหนอย่างยิ่ง และทุกครั้งที่อวิ๋นจื่อเห็นมันนางก็รู้สึกประหลาดใจ

เพราะดูจากภายนอกแล้วท่านอ๋องดูไม่เหมือนคนที่มีนิสัยเช่นนั้น

แต่ใครจะรู้เล่า?

คนในจวนรู้อยู่แก่ใจว่าท่านอ๋องมีจุดอ่อนและจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือพระชายา

ประมาณหนึ่งชั่วยามต่อมา ทุกคนก็ลงจากเขาและขึ้นรถม้ากลับวัง

แม้ราชครูจะหายตัวไป แต่ไทเฮาก็ยังกลัวพระสนมซูเฟยมากจึงสั่