บทที่ 269

ซูชิงอู่ยิ้ม “ท่านอ๋องเหม่ออะไรอยู่หรือ?”

หูของเย่เสวียนถิงแดงเล็กน้อย เขาไอเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อน จากนั้นก็พูดเสียงเบา “ข้าแค่สงสัยว่าเหตุใดอาอู่ถึงฉลาดมากขนาดนี้”

ซูชิงอู่ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นจึงตระหนักว่านางเพิ่งจะได้รับคำชม

หากคำชมนี้ออกมาจากปากของคนอื่น นางจะไม่เปลี่ยนสีหน้าไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรก็ตาม แต่เมื่อมันออกมาจากปากของชายคนนี้ ทำให้หัวใจของนางเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

นางก้มหน้าลงทันที มีสีแดงจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มสวยของนาง “ชะ...เช่นนั้นหรือ?”

เมื่อพระสนมซูเฟยเห็นภาพนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ดวงตาของนางเจือไปด้วยความเอ็นดู

ตอนนี้นางอายุเกือบสี่สิบปีแล้ว แต่นางไม่เคยมีลูกเป็นของตัวเองเลย

นางอ่อนแอและป่วยง่ายตั้งแต่เด็ก ทั้งยังอ่อนไหวต่อลมหนาว แม้หลังเข้าวังนางจะได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่นางก็ผ่านพ้นยุคแห่งภาพลวงตาไปแล้วเมื่อคนใหม่เข้ามาแทนที่คนเก่าภายในตำหนักหกฝ่ายใน

ทุกวันนี้ยามที่เห็นฮ่องเต้ นอกจากจะหวาดกลัวแล้ว ก็ยังรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยอีกด้วย

แต่อยู่วังหลังนั้นย่อมทำตามใจตัวเองไม่ได้

พระสนมซูเฟยมองไปที่ซูชิงอู่แล้วพูดว่า