เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 139
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 140
กลุ่มกบฏหน้าถอดสีเช่นกัน เมื่อมองไปที่ดวงตาของเย่เสวียนถิงก็มีความไม่แน่ใจเล็กน้อย แม่ทัพกลุ่มกบฏกล่าวอีกครั้ง “เจ้าเห็นชัดเจนแล้วว่านี่คือองค์ชายสาม หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา เกรงว่าท่านอ๋องต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมา!” เย่เสวียนถิงอยู่ที่นี่ น้ำเสียงของเขาไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย ดวงตาอันเฉียบคมของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของเย่อวิ๋นถู “องค์ชายสามถูกฮ่องเต้สั่งกักบริเวณเป็นเวลาสามเดือน และไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกจากตำหนัก เขาต้องอยู่ในตำหนัก ไม่ใช่ที่นี่ ฉะนั้น... สังหารเขาอย่างไร้ปรานี!” “พ่ะย่ะค่ะ!” แม่ทัพเล็กรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า คนเหล่านั้นไม่คาดคิดว่าเย่เสวียนถิงจะไม่สนใจชีวิตของเย่อวิ๋นถูเลย จิตใจของพวกเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ โดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันอย่างไร ดวงตาของแม่ทัพกบฏเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาออกแรงดาบยาวในมือและกำลังจะสังหารทุกสิ่ง... “หยุด!” ทันใดนั้น คนในฝูงชนด้านล่างก็ตะโกนทันที! การเคลื่อนไหวของทุกคนหยุดชั่วขณะเพราะเสียงนี้ เสียงนั้นรีบกล่าวว่า “พวกข้ารู้จักองค์ชายสามและสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาคือองค์ชายสามหรือไม่ หากท่านอ๋องปล่อยให้องค์ชาย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 141
เส้นโลหิตบนหน้าผากของเย่อวิ๋นถูปูดโปน แววตาลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะ เย่เสวียนถิงช่างอำมหิตนัก หน้าอกของเขากระเพื่อมแรงด้วยความโกรธแค้น ในสถานการณ์เช่นนี้ หามีผู้ใดช่วยเขาได้แล้วไม่ ทว่าเขากลับมิอาจเอ่ยวาจา อีกทั้งมือยังโดนมัดอยู่และมีบาดแผลจากการถูกโบยก้น ทั่วทั้งร่างพิการไปแล้วถึงห้าส่วน การจะรอดพ้นเงื้อมมือของคนพวกนี้ได้ ยากเย็นพอ ๆ กับขึ้นสวรรค์ก็ไม่ปาน แต่อย่างไรเสียเย่อวิ๋นถูก็เคยฝึกวรยุทธ์มาก่อน ในสถานการณ์อันน่าสิ้นหวังเช่นนั้น จู่ ๆ เขาก็ฉวยโอกาสที่คนที่จับตัวเขามาเป็นเชลยเกิดใจลอยขึ้นมาแล้วกระแทกใส่อีกฝ่ายอย่างรุนแรง กบฏพลิกข้อมือเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดแผลยาวลึกบนหัวไหล่ของเย่อวิ๋นถู จนเกือบสะบั้นลำคอของเขาแล้ว เย่อวิ๋นถูกระโจนตัวลงจากบันไดแล้วร่างกายของเขาก็ร่วงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง เมื่อแข้งขาที่แต่เดิมก็มิได้คล่องแคล่วว่องไวอันใดนักโดนเหวี่ยงกระแทกอีกครั้ง ก็ทำให้เกิดบาดแผลขึ้นมาทันที! "อ๊าก!" หลังจากเขาตกหลังม้าเมื่อคราวก่อน ฮ่องเต้ก็ประทานโอสถรักษาสมานแผลชั้นยอดให้แก่ตน ถึงแม้ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บจะร้ายแรง แต่ความจริงแล้วกลับหาได้รุนแรงไม่แต่ก็ทำให้เ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 142
เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็หันมามองอวิ๋นเซียงหรู อวิ๋นเซียงหรูพบว่าเขาไม่เข้าใจผู้สูงศักดิ์ที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด หวังอวิ๋น... หวังอวิ๋น... แววตาของเขาก็พลันแปรเปลี่ยนทันที "หรือว่านามของเจ้าก็ปลอมด้วยหรือ? ข้าอยู่ในเมืองหลวงมาได้สักพักแล้ว ยังมิเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของคนอย่างเจ้ามาก่อนเลย" ซูชิงอู่ยกยิ้มมุมปากแล้วยิ้มอ่อนโยน "ข้ามีเหตุผลที่ไม่สังหารองค์ชายสามด้วยมือตัวเอง แต่การที่จะล้มองครักษ์สักสองสามคนก็หาใช่เรื่องยากเย็นสำหรับข้าไม่... อีกทั้งการถอนพิษในตัวเจ้าก็เป็นแค่เรื่องง่าย ๆ ด้วย" นางชี้นิ้วไปที่ถ้วยชาของเขา "ยกตัวอย่างเช่น น้ำชาถ้วยที่เจ้าเพิ่งจะดื่มลงไปเมื่อสักครู่นี้ ข้าได้ใส่ยาถอนพิษเอาไว้แล้ว ยามนี้เจ้าก็จะไม่ถูกองค์ชายสามควบคุมอีกต่อไป" อวิ๋นเซียงหรูสีหน้าแปรเปลี่ยนแล้วชักมือที่แตะต้องถ้วยชากลับมาทันที เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเขาแล้ว ซูชิงอู่แทบจะหัวเราะลั่น "เจ้ากลัวขนาดนั้นเชียว ข้ามิได้ทำร้ายเจ้าแล้วเจ้าหวาดกลัวอันใดกันเล่า?" ใบหน้าประดุจหยกขาวของอวิ๋นเซียงหรูเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เอ่ยวาจาด้วยท่าทีกระอักกระอ่วนอยู่บ้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 143
อวิ๋นเซียงหรู "..." ซูอะไรนะ? ซูชิงอู่! วันนี้เขารู้สึกตกตะลึงมากพอแล้ว แต่กลับเทียบมิได้เลยกับยามนี้ เมื่อซูชิงอู่เห็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาที่โลกทัศน์แหลกสลายโดยสิ้นเชิง นางก็อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา "เจ้ากับข้าถูกองค์ชายสามหลอกด้วยกันทั้งคู่ อีกทั้งเจ้ากับข้าก็ขึ้นเรือโจรมานานแล้ว เกรงว่าคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ในเมื่อพวกเราอยู่ข้างเดียวกันแล้ว ข้าก็หามีอันใดต้องปิดบังอีกต่อไป พอถึงวันสอบ เจ้าก็จงไปสอบเถิด ข้ารับรองว่าการสอบครั้งนี้จะเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมอย่างแน่นอน" อวิ๋นเซียงหรูทราบว่าผู้คุมสอบครั้งนี้คือ องค์ชายใหญ่ มีใจความสำคัญมากมายแฝงอยู่ในวาจาของซูชิงอู่อยู่จริง ๆ การที่นางสามารถเอ่ยเรื่องเช่นนี้ด้วยความมั่นใจถึงเพียงนั้นได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่านางมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม อวิ๋นเซียงหรูก้มหน้าและเอาแต่นิ่งเงียบ ราวกับว่าเขาตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่อยากจะเข้าไปพัวพันกับการแก่งแย่งอำนาจภายในเมืองหลวง ทว่าครู่ถัดมา ซูชิงอู่ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า "ข้าจะช่วยเจ้าล้างมลทินให้ตระกูลอวิ๋นและขจัดความคับข้องใจให้หมดสิ้นไป"
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 144
"ไยเจ้าต้องปีนกำแพงด้วย?" ซูชิงอู่รู้สึกผิดอยู่บ้าง นางจึงเอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า "ข้าแค่รู้สึกว่าหากนั่งชมจันทร์อยู่บนกำแพง... ก็จะมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น" เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็กอดนางเอาไว้แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคาทันที ซูชิงอู่รู้สึกว่าร่างกายของตนเองพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้าจึงคว้าท่อนแขนของเย่เสวียนถิงเอาไว้ทันที หัวใจของนางเต้นระรัวพลางมองทัศนียภาพโดยรอบที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางด้วยแววตาเป็นประกาย แน่นอนว่าบนหลังคาย่อมกว้างขวางพอ ราวกับว่าเข้าใกล้ดวงจันทร์ไปอีกก้าวหนึ่ง เย่เสวียนถิงถามว่า "คราวหน้าอยากชมจันทร์ ก็ขึ้นมาบนหลังคาสินะ" ซูชิงอู่ "..." นางรู้สึกว่าเย่เสวียนถิงจงใจล้อเลียนนาง แต่นางกลับไร้ซึ่งหลักฐาน เมื่อได้ยินคำโกหกอันมิได้เรื่องได้ราวที่นางสู้อุตส่าห์ปั้นแต่งขึ้นมาก็ให้รู้สึกละอายใจ นายไม่คิดว่าเย่เสวียนถิงจะเชื่อจริง ๆ หรอก เพราะฉะนั้นก่อนที่เรื่องราวจะยิ่งเลวร้าย ซูชิงอู่จึงตัดสินใจที่จะสารภาพความจริงและพูดอย่างละมุนละม่อม "เสวียนถิง ที่จริงแล้ว ข้า..." เย่เสวียนถิงพลันเอ่ยขึ้นมาว่า "เจ้ามิจำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดให้ข้าฟังหรอก มีข้าอยู่ตรงนี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 145
"ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ที่ไหนหรือท่านจะเป็นผู้ใดก็ตาม ท่านก็เป็นคนสำคัญที่สุดในใจของข้า ถึงขนาด... สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของข้าเองเสียด้วยซ้ำไป ท่านเข้าใจหรือไม่?" เย่เสวียนถิงมองซูชิงอู่ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง แววตาของเขาวูบไหวเล็กน้อย เขาไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ซูชิงอู่กล่าววาจาเช่นนั้น ถ้าเป็นเพราะปลอบใจเขาล่ะก็ เช่นนั้นนางก็ทำสำเร็จแล้ว ความรู้สึกเป็นกังวลและไม่แน่ใจที่กำลังปั่นป่วนอยู่ข้างใน ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่ค่อยได้ เขาเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าขึ้นมาว่า "อาอู่ ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นอีก ข้าไม่แน่ใจว่าจะทำอันใดที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของตนเองหรือไม่ อย่าทำให้ข้าเชื่อว่ามันเป็นความจริงเลย" ซูชิงอู่ตะลึงงันไปชั่วขณะแล้วยิ้มอ่อนโยน นางจุมพิตมุมปากของเย่เสวียนถิงพลางเอ่ยกระซิบว่า "นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ท่านสามารถเชื่อทุกคำที่ข้าพูดได้" เย่เสวียนถิงกะพริบตา จากนั้นดวงตาสีดำสนิทที่ดูเหมือนซุกซ่อนดวงดารานับพันเอาไว้ก็วูบไหวชั่วขณะ เขาพลันควบคุมตัวเองมิได้แล้วดึงตัวซูชิงอู่เข้ามาในอ้อมแขนของตนเองอีกครั้ง เขาโอบเอวระหงและละมุนละไมของนางเอาไว้แน่น น้ำเสียงทุ้มและแหบพร่า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความรู้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 146
ดันพลั้งเผลอหลุดปากออกมาเสียได้…หากว่านางสามารถทำยาแก้ความรู้สึกเสียใจภายหลังได้ ตัวนางเองต้องกินก่อนเป็นคนแรกแน่นอน หากว่าร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแรงขึ้นมากหลังจากที่ได้แช่ยาสมุนไพรรักษามาเป็นเวลานาน หรือหากว่ายาพิษที่อยู่ในร่างเมื่อสามปีก่อนที่นางจะได้ย้อนกลับมายังคงหลงเหลืออยู่... สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคงทำให้คนธรรมดาทั่วไปต้องนอนซมอยู่กับเตียงลุกไม่ขึ้นไม่สามก็ห้าวันเลยทีเดียว อวิ๋นซิงกับอวิ๋นจื่อต่างก็แลกสายตากัน เมื่อเห็นรอยแดงบนลำคอขาวผ่องของซูซิงอู่ ใบหน้าของพวกนางก็แดงก่ำ แก้มเห่อร้อน “เอ่อ... พระชายา นั่น...” ซูซิงอู่จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนรักษาท่าทีให้สงบนิ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตัวตรง ขณะที่ช่วยใส่สายรัดเอวและรองเท้า บ่าวรับใช้ตัวน้อยทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงเสน่ห์อันเปี่ยมล้นจนทำให้หัวใจของพวกนางเต้นรัว “มีเรื่องอะไรเหรอ? บอกข้ามา” อวิ๋นจื่อบอก “พระชายาให้หม่อมฉันคอยจับตาฟังข่าวจากตำหนักขององค์ชายสาม หม่อมฉันเพิ่งได้ข่าวมาจากบ่าวรับใช้ว่าองค์ชายสามได้ตั้งรางวัลทองคำหนึ่งพันตำลึงให้หาชายชื่อหวังหยุน ภาพชายผู้นั้นแปะไปทั่วทุกตรอกซอกซอยทั่วเมืองหลวงเลยเพคะ”
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 147
เมื่อซูซิงอู่เข้าไปในพระราชวังอย่างเร่งร้อน ท่านหมอเทวดาก็กำลังสอบถามความกับเหล่าหมอหลวงในท้องพระโรง หยิงกงกงพานางเข้าไปที่ห้องโถงข้างที่เย่เสวียนถิงพักอยู่ชั่วคราว ทันทีที่เย่เสวียนถิงเปิดประตู เขาก็ดึงร่างของซูซิงอู่เข้าไปในห้องแล้วใช้หลังมือปิดประตูห้อง เขากวาดตามองทั่วร่างซูซิงอู่ ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใย “เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนบ้างหรือเปล่า?” ซูซิงอู่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวและรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ข้าไม่เป็นอันใด เรื่องสำคัญตอนนี้ก็คือขาของท่าน ทำไมจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงได้หาหมอมารักษาท่านกัน?” เย่เสวียนถิงหรุบตาต่ำ “มันก็แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ไม่ว่าจะหมอเทวดาหรือไม่ก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น” ซูซิงอู่กะพริบตาปริบ และนางก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง จู่ ๆ นางก็รู้สึกเหน็บหนาวถึงขั้วหัวใจ ฮ่องเต้ก็สมกับที่เป็นฮ่องเต้ ไม่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านางพระองค์จะมีทีท่าใจดีเพียงใด พระองค์ยังพูดหยอกล้อเล่นหัวกับผู้เยาว์อย่างพวกตน แต่อย่างไรพระองค์ก็เป็นฮ่องเต้... จิตใจของเจ้าเหนือหัวนั้นยากแท้หยั่งถึง หากว่ามองเพียงแค่เปลือกนอกก็อาจจะพลาดพลั้ง
บทล่าสุด
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 930
คนขายเนื้อทำสีหน้าหวาดกลัว “คนผู้นี้เลวทรามถึงเพียงนี้เลยรึ?”“เจ้าคอยระวังตัวเอาไว้ก็ไม่เป็นไรแล้ว ทางนั้นตรวจดูเสร็จรึยัง? ไปกันต่อเถิด!”เมื่อกองกำลังทำการค้นหาเสร็จเรียบร้อย คนขายเนื้อก็ยิ้มมุมปากเบา ๆเขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนเหล่านี้จะพบเบาะแสทางตะวันตกของเมืองเร็วถึงเพียงนี้หากเขาไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนหน้านี้และรีบปลอมตัวโดยไว เขาก็คงจะถูกจับได้ไปแล้วคนขายเนื้อรีบเข้าไปยังพื้นที่ด้านในสุดของร้านเขาเหลือบมองหนอนกู่ที่ซ่อนเอาไว้ในตู้ในหนึ่ง และเมื่อเปิดตู้ใบนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววน่ากลัวออกมาผ่านมาหลายปี ดูเหมือนโลกภายนอกจะลืมความน่ากลัวของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว เริ่มแรกนั้นพวกเขาได้ครอบครองตำแหน่งระดับสูงของราชวงศ์ในแคว้นต่าง ๆ ซึ่งไม่ได้เป็นเพียงตำแหน่งในนามแต่มันสามารถแทรกแซงแคว้นนั้น ๆ และพลิกสถานการณ์ได้ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการแอบเข้าไปในพระราชวังเพื่อช่วยเหลือเจียงเฟยเอ๋อร์หากต้องการเข้าไปในพระราชวังมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้ก็ต้องใช้วิธีที่ต่างออกไปบุรุษผู้นั้นออกจากร้านขายเนื้อหมูที่ถูกตรวจค้นเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับปิดประตูร้านแสร้งทำเป็นออกไปทำธุร
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 929
หลังจากซูชิงอู่ส่งชิงอวี่ออกไปก็ยังคงตื่นเต้นอยู่เล็กน้อยซูชิงอู่หาคนมาวาดภาพเหมือนเจ้าอาวาสในปีที่แล้วและส่งต่อให้คนอื่น ๆ เพื่อช่วยกันค้นหา ซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว และมีเพียงชิงอวี่เท่านั้นที่นำข่าวที่ได้รับการยืนยันกลับมาแจ้งนางแม้จะยังไม่ได้เจอคนผู้นั้น แต่ก็หมายความว่านางจะได้รู้ความจริงของการตายของท่านแม่เสียทีหลังจากสงบสติอารมณ์ได้ ซูชิงอู่ก็ตัดสินใจเดินทางไปทันทีนางอยากไปเจอจิ้งซินผู้นั้นด้วยตนเองและถามเขาว่าเหตุใดตอนนั้นเขาถึงฆ่าท่านแม่ของนาง!คืนเดียวกันนั้นซูชิงอู่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับเย่เสวียนถิงเมื่อเย่เสวียนถิงได้รับรู้เรื่องราวก็พยักหน้าเบา ๆ และตัดสินใจอย่างทันทีว่า “ข้าจะส่งคนไปจับเขามาให้เจ้า”ซูชิงอู่ได้ยินอีกฝ่ายตอบง่าย ๆ และห้วนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและหัวเราะ“ได้”ตอนนี้มีศิษย์พี่ของเจียงเฟยเอ๋อร์คอยจับตาดูอยู่ในเมืองหลวง ซูชิงอู่จึงไม่สามารถไปหาคนผู้นั้นพร้อมกับชิงอวี่ได้บรรยากาศในเมืองหลวงเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆแม้แต่ฮ่องเต้เช่นเย่ชิวหมิงก็สังเกตเห็นสัญญาณของเหตุการณ์ร้ายแรงบางอย่างที่กำลังจะตามมาเขาเคยได้ยินซูชิงอู่พูดว่าศัตรูที่ซ่อนตัวอ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 928
ไป๋เฟิงก้มหัวลงอย่างเชื่อฟัง ราวกับมันได้กลายเป็นแมวตัวใหญ่ไปแล้วซูชิงอู่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าคงเหนื่อยแย่ วันนี้ทำได้ดีมาก”ในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์จากไป๋เฟิง สมกับที่เลี้ยงมันมานานไป๋เฟิงยืนขึ้นและอ้าปากหาว ส่วนสิงโตขนทองคำที่อยู่ข้าง ๆ ย่องเข้ามาทางด้านหลังซูชิงอู่ และใช้หัวถูเอวของนางดูเหมือนว่ามันต้องการให้ซูชิงอู่ลูบมันด้วยคนอื่น ๆ มองไปยังซูชิงอู่ที่มีร่างกายบอบบางยืนอยู่ตรงหน้าสัตว์ดุร้ายทั้งสอง พวกเขาทั้งหมดก็พูดไม่ออกอยู่นานนี่มัน...ร้ายกาจเกินไปแล้ว!แม้แต่กลุ่มบุรุษร่างใหญ่เช่นพวกเขาก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้สัตว์ดุร้ายทั้งสองแม้แต่ครึ่งก้าว ทว่าซูชิงอู่กลับสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมันได้อย่างกลมกลืนเหมือนพวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของนางเมื่อไม่ถูกยุงกัดและกินยาสมุนไพรที่ผสมไว้แล้ว ม้าทุกตัวในสนามฝึกก็สงบลงและกลับสู่ภาวะปกติทันทีที่ซูชิงอู่กลับมาถึงตำหนัก ก็เห็นหรงหย่าวิ่งเข้ามา“พระชายา เมื่อครู่มีคนมาพบท่านและบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรายงาน”“มีเรื่องด่วนอะไรรึ?”หรงหย่าส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ท่านไปดูก่อนเถิด”ซูชิงอู่สั่งให้คนพาผู้ส่งข่าวเข้ามาทันทีนางจ้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 927
เลือดของแมลงวันติดอยู่ที่มือของซูชิงอู่ส่งกลิ่นแปลก ๆ ออกมาเมื่อซูชิงอู่มองชัด ๆ นางก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่แมลงวันแต่เป็น…แมลงมีปีกชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายแมลงวันปากของแมลงมีความคมมาก สามารถเจาะทะลุขนของสัตว์บางชนิดได้ง่าย ทว่าแมลงมีปีกชนิดนี้ไม่สนใจมนุษย์และจะกัดเฉพาะสัตว์เท่านั้นที่แท้นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้สัตว์ในเมืองหลวงบ้าคลั่งในช่วงหลายวันนี้!ซูชิงอู่ยังสังเกตเห็นว่ายุงเหล่านี้ถูกพิษและเมื่อพวกมันแพร่พันธุ์ ในไข่ก็มีสารพิษดังกล่าวติดไปด้วยขอเพียงแมลงเหล่านี้ยังกัดสัตว์ต่อไป สารพิษก็จะค่อย ๆ สะสมทีละน้อยสุดท้ายก็ถึงขั้นทำให้เสียสติ!คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มีเจตนาชั่วร้ายหากนางไม่ค้นพบสิ่งนี้ก่อน เกรงว่าม้าศึกทั้งหมดจะต้องตายไปด้วยความบ้าคลั่งอีกทั้งยังไม่อาจทราบสาเหตุได้แน่นอนว่าม้าศึกเป็นส่วนสำคัญในกองทัพ หากทหารม้าเสียม้าไป ก็คงไม่ต่างไปจากคนอ่อนแอไร้ค่า...ซูชิงอู่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว“นำม้าทุกตัวไปไว้ในที่ปิดและหาทางฆ่าแมลงมีปีกเหล่านี้ให้สิ้นเสีย”รองแม่ทัพที่ติดตามนางมารีบจำคำสั่งนี้เอาไว้ทันที“รับทราบพ่ะย่ะค่ะพระชายา!”เขาก็รีบกระจายคำสั่งออก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 926
เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบ”ซูชิงอู่ส่ายหัวทันที “ยาพิษนี้คงไม่ได้อยู่ในอาหารสัตว์ อีกทั้งเมื่อมาลองคิดดู สัตว์ป่าจำนวนมากที่อยู่ใกล้เมืองหลวง รวมไปถึงม้าศึกล้วนติดพิษกันหมด มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครสามารถวางยาพิษม้าศึกในเมืองหลวงได้อย่างเงียบ ๆ ”การวิเคราะห์ของซูชิงอู่นั้นสมเหตุสมผลมาก แม้แต่เย่เสวียนถิงเองก็ขมวดคิ้วขึ้นมาหากหาสาเหตุไม่พบก็แก้ปัญหาไม่ได้แม้จะรักษาม้าหนึ่งในนั้นจนหายขาด แต่ก็จะกลับมามีอาการเดิมในอีกไม่ช้าไม่ไกลกันนักก็มีนายทหารระดับสูงนายหนึ่งวิ่งเข้ามาเขาหอบหายใจและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ทำการตรวจสอบเสบียงอาหารแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ”“น้ำล่ะ?”“ตรวจสอบน้ำแล้วเช่นกัน ไม่มีร่องรอยของการวางยาพิษเลยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินรายงาน เย่เสวียนถิงก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าคราวนี้แย่แล้วสิซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่วยทำให้ม้าทุกตัวสงบลงก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปดูรางอาหารม้าเอง”“ได้พ่ะย่ะค่ะพระชายา กรุณารอสักครู่ ก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 925
เริ่มแรก เขาสงสัยในเรื่องที่ซูชิงอู่เคยพูดจนเกิดความคิดจินตนาการบางส่วนขึ้นมา เรียกได้ว่าตอนกลางวันก็เอาแต่นึกถึง ตกกลางคืนก็เก็บมาฝันอีกแต่เขาไม่เคยได้ยินซูชิงอู่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆเนื่องจากความฝันนั้นมันดูเพ้อเจ้อเกินไป เย่เสวียนถิงจึงไม่พูดออกมา เพราะกลัวว่ามันจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับซูชิงอู่อย่างไม่มีเหตุผลหลายวันมานี้ซูชิงอู่อาศัยอยู่กับลูกน้อยทั้งสามของนางเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่นางห่างพวกเขาไปนานเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะอายุได้ไม่กี่เดือนแต่กลับต้องห่างจากอ้อมอกของพ่อแม่ นั่นทำให้ซูชิงอู่รู้สึกผิดขึ้นมาดังนั้นนางจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องภายนอกมากนักทันใดนั้นนางก็นึกอะไรออกและถามว่า “เสวียนถิง ช่วงนี้หมาป่าเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้มีเพียงสัตว์ร้าย แต่ยังกระทบไปถึงม้าศึกด้วย ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่งกัน”“เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้เสียหน่อย”ซูชิงอู่รู้สึกได้โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้เรื่องจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีผลกระทบกับมนุษย์มากนัก แต่นางก็รู้สึกอ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 924
ทันใดนั้นหมอหลวงซุนก็เหมือนจะคิดอะไรออก “เหมือนกับตอนที่พระชายาใช้ดอกไม้ชนิดหนึ่งเพื่อทำให้ม้าพยศคลั่งใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“อืม ทำนองนั้นแหละ”สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่นางพบในเภสัชตำรับ และหากใช้มัน ผลลัพธ์ที่ได้จะน่าทึ่งมากแม้ลงมือไปอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่มีใครจับได้ปรมาจารย์มือวางพิษที่แท้จริงคือผู้ที่วางยาพิษโดยไม่ทิ้งหลักฐานใด ๆ เอาไว้“ขอบพระทัยพระชายาสำหรับคำชี้แนะ หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่าน กระหม่อมก็เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูชิงอู่ปิดเภสัชตำรับ “ข้าท่องเภสัชตำรับนี้จนจำขึ้นใจ และเข้าใจเนื้อหาด้านในได้คร่าว ๆ เพียงแต่ยังไม่พบวิธีที่จะไขความลับที่อยู่ในนั้น หวังว่าท่านจะช่วยเรื่องนี้ได้”คราวนี้ ทุกคนเชื่อมั่นในคำพูดของซูชิงอู่สิ่งที่พวกเขาไม่ได้สนใจ แต่พระชายากลับนำมาใช้งานได้ถึงขั้นนี้ ยังมีอะไรที่ต้องพูดกันอีกหรือ?ตาแก่เช่นพวกเขาที่อาศัยว่าตนอายุมากทำตัวอาวุโสดูถูกผู้อื่นนั้นเทียบเทียมพระชายาไม่ได้เลย!หลังจากที่ซูชิงอู่อธิบายเรื่องนี้จบ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแอบหลบออกมาทางประตูใหญ่นางกลัวว่าคนเหล่านั้นจะถามนางว่านางศึกษาเรียนรู้ทักษะทางการ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 923
หมอหลวงซุนขมวดคิ้วเล็กน้อย“อย่าพูดไร้สาระ นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? พระชายาไม่จำเป็นต้องโกหกพวกเราเลย โกหกพวกเราไปแล้วนางจะได้ประโยชน์อะไร?”คำพูดนี้ก็ถือว่ามีเหตุผลทุกคนต่างพูดไม่ออกทำได้แค่นั่งเงียบ ๆ แล้วพลิกหน้าอ่านต่อไปพลิกหน้ากระดาษตั้งแต่เช้าจรดค่ำ และอ่านจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นตำราทั้งเล่มถูกอ่านจนจบอย่างรวดเร็ว ทุกคนในสำนักหมอหลวงไม่ได้นอนมาสองวันสองคืน และตอนนี้ทุกคนดูเหนื่อยและมีสีหน้าทรุดโทรมเมื่ออ่านหน้าจนถึงสุดท้าย แม้แต่หมอหลวงซุนก็ตกอยู่ในความเงียบเพราะเภสัชตำรับเล่มนี้บันทึกเฉพาะโรคและวัตถุดิบยาที่ธรรดาทั่วไปมาก ๆ บางส่วนเท่านั้นข้อแตกต่างเพียงหนึ่งเดียวคือผู้อาวุโสเช่นพวกเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัตถุดิบยาหลายประเภทและพัฒนาแนวคิดใหม่ ๆแม้จะไม่ไร้ประโยชน์ แต่ความคาดหวังกับผลลัพธ์ก็แตกต่างกันมากเลยทีเดียวถึงขั้นทำให้พวกเขาขาดความมั่นใจและอดไม่ได้ที่จะคิดว่านี่น่ะหรือคือเภสัชตำรับที่ตระกูลฟางเฝ้าหวงแหนมานานหลายปี?ดวงตาของหมอหลวงซุนเต็มไปด้วยสีแดงก่ำที่เกิดจากการอดนอน“ในเมื่อเภสัชตำรับของตระกูลฟางไร้ประโยชน์ เช่นนั้นพระชายาไปเรียนรู้ทักษะด้านการแพทย์มา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 922
“นี่คือวัตถุดิบยาและปริมาณที่คนผู้นั้นทำการวางยา ที่สำนักหมอหลวงของพวกท่านมีสิ่งนี้อยู่แล้ว หากจะทำยาถอนพิษก็คงไม่ใช่เรื่องยากกระมัง”“ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ ไม่ยาก!”หมอหลวงซุนยิ้มร่าราวกับได้รับสมบัติเขามองซูชิงอู่ที่ยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว แต่กลับเก่งกาจกว่าเหล่าคนชราเช่นพวกเขาเมื่อรวมกับเภสัชตำรับของตระกูลฟางที่ซูชิงอู่พูดถึง หมอหลวงเฒ่าก็ดีใจจนเนื้อเต้นหากได้เรียนรู้และกลายเป็นคนที่เก่งกาจเหมือนพระชายา ระดับความรู้ของเขาก็จะเพิ่มขึ้นไปด้วยหรือไม่?แต่หมอหลวงซุนไม่เคยรู้เลยว่าทุกสิ่งที่ซูชิงอู่เรียนรู้ไม่ได้มาจากเภสัชตำรับของตระกูลฟางในเภสัชตำรับเล่มนั้นมีความแตกต่างตรงจุดไหน ตัวซูชิงอู่ในตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำแม้ตอนตายไปในชาติก่อน เภสัชตำรับก็ถูกทำลายและไม่มีใครเห็นความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นจุดเด่นเพียงหนึ่งเดียวของเภสัชตำรับเล่มนั้นคือบันทึกข้อมูลวัตถุดิบยาจำนวนมากที่คนทั่วไปไม่ทราบและสรรพคุณลับบางส่วนบรรดาผู้อาวุโสของสำนักหมอหลวงพากันมาช่วยคิดค้นยาถอนพิษเพื่อที่จะได้อ่านเภสัชตำรับนั้นเร็ว ๆในที่สุดเช้าวันรุ่งขึ้นยาที่สามารถฟื้นฟูสติของสัตว์ร้ายได้ก็ถูกส่งมาให้ฮ่องเต้
