บทที่ 136

ซูชิงอู่ลองคำนวณดู

ทองคำแผ่นเมื่อครู่มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งร้อยตำลึง

ทองคำราคาสูงพอที่จะซื้อคฤหาสน์ในหวงเฉิงได้

ทองคำจำนวนสามเท่านั้น ผู้ใดได้ไปเกรงว่าจะได้มีชีวิตที่มั่งคั่งไปอีกสิบปี สำหรับครอบครัวยากจนแล้ว ถือเป็นโชคลาภมหาศาลอย่างแน่นอน!

แต่ซูชิงอู่เป็นคนขาดเงินเช่นนั้นหรือ?

นางไม่ใช่……

ร้านขายยาตระกูลฟางที่นางถืออยู่ในมือทำกำไรได้มากที่สุดในเมืองหลวง และยังมีสินเดิมหลายแสนตำลึงที่นางเพิ่งได้รับจากจวนอัครเสนาบดี แม้จะพูดไม่ได้ว่าร่ำรวยเท่าที่สุดในแคว้น แต่นางก็เป็นหนึ่งในสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในหวงเฉิง

เพียงแต่ไม่มีเหตุผลใดที่นางจะไม่รับทองคำที่ได้มาฟรี ๆ เท่านั้นเอง

ซูชิงอู่ลังเลและหวั่นไหวมาก

จากนั้นนางก็พูดว่า “เป็นเกียรติของกระหม่อมยิ่งนักที่พระองค์ทรงให้ความสำคัญกับสามัญชน แต่กระหม่อมมีคำขอพ่ะย่ะค่ะ”

เย่อวิ๋นถูเลิกคิ้ว “คำขออะไร?”

“มอบทองให้กระหม่อมก่อนได้ไหม?”

เย่อวิ๋นถู “...”

อวิ๋นเซียงหรู “...”

อวิ๋นเซียงหรูคิดไม่ถึงว่าเพื่อนที่เขาเพิ่งรู้จักจะรักเงินมากขนาดนี้ เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ และดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

ซูชิงอู่สังเกตเห็นว่าเขาไม่พอใจ แ