ตอนที่สอง ไป่เหลียนฮวา2

ตอนที่สอง ไป่เหลียนฮวา

สาวใช้อาหนิงเล่าว่า ความจริงไป่เหลียนฮวามีคู่หมั้นอยู่แล้วซึ่งตกลงกันไว้ว่าจะเข้าพิธีแต่งงานในปลายปีนี้ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ชายหนุ่มแซ่เฉาคนนั้นกลับไม่ไยดีคู่หมั้นสาวแม้แต่น้อย แม้เมื่อนางจะรีบวิ่งไปหาเขาทันทีที่รู้ข่าวเรื่องบิดา

อดีตคู่หมั้นหนุ่มของนางไม่แม้แต่จะออกมาพบหน้า เขาส่งคนรับใช้มาบอกถอนหมั้นอย่างใจดำ มารดาของนางตามไปพบนางร้องไห้จนหมดสติอยู่หน้าประตูจวนของคู่หมั้นหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายพานางกลับมาเองอย่างน่าสงสาร นั่นน่าจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งอันส่งผลให้ไป่เหลียนฮวาเสียใจจนตรอมตรม

บัวนอนคิดนิ่งๆเพื่อรวบรวมข้อมูลอย่างพยายามจดจำและเรียบเรียงไม่ให้สับสน

ร่างนี้ล้มป่วยเพราะตรอมใจอยู่หลายวันแล้ว โดยอยู่ส่วนด้านหลังของหอเริงรมย์ซึ่งซอมซ่อไม่น่ามอง บรรดาหญิงสาวซึ่งโดนจับเข้ามาอยู่ที่นี่ล้วนต้องทำงานชั้นต่ำ อย่างเช่นล้างห้องน้ำ ล้างกระโถน ซักผ้า

แต่ไป่เหลียนฮวาป่วยตั้งแต่มาถึง นางจึงได้แต่เพียงนอนซมอยู่อย่างไม่ขยับเขยื้อนไปที่ใด

ยามเช้าเมื่อจางซื่อเปิดประตูเข้ามาจึงพบบุตรสาวนอนยิ้มให้อย่างอ่อนเพลีย

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฮวาเอ๋อร์”

“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่”

“ดีแล้ว แม่เป็นห่วงมาก เจ้าหลับไปหลายวันเชียว ยังดีที่ฮูหยินใหญ่แอบนำยามาให้ มิเช่นนั้นคงแย่กว่านี้”

ฮูหยินใหญ่หรือ แม่ของคุณหนูใหญ่และคุณหนูรอง ภรรยาเอกสกุลไป่ ไม่ใช่ว่าภรรยาแต่ละคนต้องไม่ชอบหน้ากันหรอกเหรอ

บัวคิดอย่างงงๆ ก่อนจะพอจดจำได้

อาหนิงเคยเล่าว่าฮูหยินใหญ่หลิวซื่อให้ความดูแลบุตรสาวทุกคนของสามีอย่างยุติธรรม ด้วยละอายใจที่ตนเองไม่สามารถคลอดบุตรชายให้ตระกูลได้

นางช่างเป็นคนดีเสียจริง

“ยามนี้คุณหนูใหญ่และคุณหนูรองออกไปแขวนป้ายรับแขกแล้ว ฮูหยินใหญ่จึงไปอยู่ดูแลพวกนางยังตึกนอก ส่วนพวกเรายังต้องทำงานชั้นต่ำอยู่ในส่วนด้านหลังนี้ แม่ต้องออกไปทำงานแล้ว เจ้านอนพักให้หายดีเถอะ” จางซื่อมารดาของไป่เหลียนฮวาบอกก่อนจะรีบเดินออกไป

แขวนป้ายรับแขก นี่พวกนางต้องรับแขกกันแล้วเหรอ ถ้าอย่างนั้นไป่เหลียนฮวาก็คงเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วสิ

ไม่ได้การล่ะ ต้องหาทางใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้

จะให้ตื่นมาปุ๊บก็ต้องรับแขกปั๊บ กลายเป็นนางคณิกาไปโดยไม่ทันตั้งตัว แบบนี้มันน่าสงสารไปหน่อย

บัวพยายามลุกขึ้นแม้จะยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่มาก ก่อนจะพยายามตะเกียกตะกายออกไปสำรวจรอบนอก

ด้านนอกมีเพียงสาวสูงวัยสามสี่คนช่วยกันทำงานล้างกระโถน และซักผ้า บัวมองเห็นเด็กสาวอีกคนจึงเดาว่าน่าจะคือคุณหนูสี่ ด้วยนางนั่งร้องไห้อยู่อย่างทำใจไม่ได้ โดยมีสาวสูงวัยอีกคนซึ่งน่าจะเป็นมารดาของนางโอบปลอบโยนอยู่

ฟื้นขึ้นมาถึงก็ต้องมาขายตัว โอ๊ยนี่มันเวรกรรมอะไรของฉันละเนี่ย หนีเสือปะจรเข้จริงๆเลย

บัวคิดอย่างทดท้อก่อนจะค่อยๆย่องไปอีกทางซึ่งมองเห็นว่ามีประตูอยู่

“คุณหนูสาม” หญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกมาพร้อมตะโกนเรียกอย่างดีใจเมื่อเห็นบัวยืนโงนเงนอยู่

สาวใช้’อาหนิง’นั่นเอง นางเองก็โดนนำตัวมาที่นี่ ด้วยจงรักภักดีต่อท่านแม่จึงไม่ยอมหนีออกไปในยามที่มีโอกาส

“ท่านออกมาได้อย่างไร มานั่งพักก่อนเถิด ใบหน้าซีดขาวยิ่งนัก” อาหนิงประคองร่างไป่เหลียนฮวาเดินไปพักที่ด้านข้าง

“เหตุใดเจ้าจึงออกมาจากประตูนั้น” ไป่เหลียนฮวาถามอย่างสงสัย

“อ้อ...บ่าวไปช่วยฮูหยินใหญ่รับใช้คุณหนูใหญ่และคุณหนูรองเจ้าค่ะ พวกนางเพิ่งแขวนป้ายไม่นานจึงได้รับความนิยมมีผู้จองตัวเป็นจำนวนมาก คุณหนูทั้งสองจึงสุขสบายขึ้น ฮูหยินใหญ่ให้ข้านำอาหารและหยูกยาเข้ามาให้ด้วยเจ้าค่ะ” สาวใช้อาหนิงยกของในมือให้ดู

บัวมองของเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด

แค่ออกไปแขวนป้ายชีวิตก็ดีขึ้น ชีวิตของหญิงสาวที่ไร้ทางเลือก คงทำได้เพียงแค่นี้

“คุณหนูสามเข้ามานอนพักก่อนเถอะเจ้าค่ะ ท่านผู้ดูแลบอกว่าจะประวิงเวลาให้คุณหนูสามและคุณหนูสี่ก่อน รอให้ความนิยมของคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองเริ่มซาลงจึงจะแขวนป้ายคุณหนูสามกับคุณหนูสี่ต่อเจ้าค่ะ” อาหนิงบอกเล่า

แขวนป้ายต่ออย่างนั้นหรือ นี่ฉันต้องรับแขกอยู่ที่นี่จริงๆหรือ

ไป่เหลียนฮวาหรือบัวสโรชินีเดินตามอาหนิงเข้ามานอนพักอย่างอนาถใจในชีวิตตัวเอง อุตส่าห์วิ่งหนีแทบตายจนโดนรถชน กลับมาฟื้นในร่างของคุณหนูตกอับต้องแขวนป้ายรับแขกเสียนี่

ทำไม สวรรค์ถึงเล่นตลกกับฉันขนาดนี้