ตอนที่ห้า เปิดประมูล
“ท่านทั้งหลาย เราจะเริ่มการประมูลแล้ว ตามกติกาที่ข้าเรียนให้ทราบตั้งแต่ต้น ผู้ประมูลสูงสุดจะมีสิทธิ์ตอบคำถามของแม่นางดอกบัวขาวผู้งดงาม หากตอบได้ถูกต้องจึงจะได้สิทธิ์ในตัวของนางในวันนี้ แต่หากตอบไม่ถูกต้องท่านต้องประมูลใหม่ในรอบต่อไปโดยต้องเสนอราคาที่สูงขึ้น ผู้ชนะในวันนี้คือผู้ที่ประมูลสูงสุดและต้องตอบคำถามถูกต้องด้วยเท่านั้น” ผู้ดูแลชายประกาศย้ำกติกา
“แล้วหากไม่มีผู้ใดตอบถูกเล่า” เสียงชายสูงวัยผู้หนึ่งตะโกนออกมา
“พวกเราจะเปิดประมูลกันเพียง5รอบเท่านั้น หากไม่มีผู้ใดตอบถูก ผู้ประมูลสูงสุดในแต่ละรอบจะได้สิทธิ์ในการให้แม่นางดอกบัวขาวได้เลือกว่าจะเปิดความบริสุทธิ์อันงดงามกับผู้ใด แต่เขาต้องจ่ายในราคาประมูลสูงสุดเท่านั้น ยกเว้นว่าเขาไม่สามารถจ่ายได้ นางจึงจะเลือกผู้อื่นต่อไป ถึงอย่างไรวันนี้ก็ต้องมีผู้ได้ตัวนางผู้งดงามไปครอง” ผู้ดูแลชายตอบตามกติกาที่ตั้งไว้
“เช่นนั้นพวกข้าก็เสียเปรียบสิ พวกข้ามิได้หนุ่มแน่น นางคงไม่เลือก เหตุใดไม่ใช้วิธีประมูลสูงสุดเล่า” ชายสูงวัยตะโกนตอบอย่างไม่พอใจ
“เช่นนั้นท่านก็ตอบคำถามของนางให้ได้ก็จะครบตามกติกาแล้ว” ผู้ดูแลชายตอบโดยไม่แสดงอารมณ์
เสียงชายหนุ่มคนอื่นๆถกเถียงกติกาใหม่กันอย่างออกรส มีทั้งผู้ชื่นชอบและผู้ไม่พอใจ
“ทำอย่างกับว่าใช้วิธีประมูลสูงสุดแล้วท่านจะได้อย่างนั้นแหละ”
“เก่งจริงก็ตอบคำถามของนางให้ได้สิ คำถามคงไม่ยากถึงเพียงนั้นหรอกมั้ง”
“พวกเจ้าอย่าดีแต่พูด ประมูลให้ชนะข้าเสียก่อนเถอะ”
ชายหนุ่มเหล่านั้นเอ่ยท้ากันไปมาจนผู้ดูแลชายต้องยกมือห้ามอีกครั้งก่อนจะประกาศเปิดการประมูลในรอบแรก
“5เหรียญทอง”
“8เหรียญทอง เชอะเพียงแค่5เหรียญยังมีหน้ามาประมูล”
“10เหรียญทอง อย่างนางต้อง10เหรียญเท่านั้น”
“12เหรียญทอง หากไม่มีเงินก็กลับไปกินนมเมียไป๊”
“15เหรียญทอง วันนี้ข้าต้องได้นาง”
ราคาในรอบแรกจบลงไปถึง15เหรียญทอง โดยผู้ที่ประมูลได้เป็นชายหนุ่มวัยประมาณ30แต่งกายดีคล้ายบัณฑิต
“เอาล่ะนายท่าน แม่นางดอกบัวขาวของเราจะถามคำถามหนึ่งกับท่าน ขอให้ท่านตอบตามเวลาด้วย” ผู้ดูแลชายนำขันน้ำออกมาเพื่อเป็นเครื่องจับเวลา เขาอธิบายให้หญิงสาวฟังยามที่นางสอบถามว่าหากน้ำเข้าจนขันน้ำเล็กนั้นจมลงนั่นหมายถึงการหมดเวลา
ไป่เหลียนฮวาเยื้องย่างออกมาอย่างอ่อนช้อย นางเอื้อนเอ่ยคำถามอย่างไพเราะจนชายหนุ่มที่ประมูลไม่ได้ถึงกับรอลุ้นให้ชายหนุ่มซึ่งประมูลสูงสุดในรอบแรกตอบไม่ได้เพื่อที่พวกเขาจะได้มีโอกาสประมูลในรอบต่อไป
ด้วยเห็นว่าชายหนุ่มมีท่าทางคล้ายบัณฑิตซึ่งน่าจะชอบท่องกลอนอ่านอักษร ไป่เหลียนฮวาจึงเลือกคำถามแนวตัวเลขออกมาถาม
“มีคู่รักวัยชราไปเที่ยวกันสองคน พวกเขามีบุตรชาย5คน บุตรแต่ละคนมีหลานให้พวกเขาอีกคนละ8คน พวกเขาไปเที่ยวกันกี่คนกันแน่เจ้าคะ” ไป่เหลียนฮวาลอบมองหน้าของผู้ชนะการประมูลคนแรก
เขามีสีหน้าครุ่นคิดพลางพยายามคิดคำนวณเลขในใจอย่างหนักก่อนจะยิ้มขึ้นมาแล้วรีบตอบอย่างมั่นใจ
ชายหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิดพลางพยายามคิดคำนวณเลขในใจอย่างหนักก่อนจะยิ้มขึ้นมาแล้วรีบตอบอย่างมั่นใจ
“42คน บุตรชาย5 แต่ละคนมีหลาน8 พวกเขาไปเที่ยวกัน42คน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชายหนุ่มผู้ชนะการประมูลคนแรกหัวเราะอย่างดีใจด้วยไม่คิดว่าคำถามจะง่ายดายถึงเพียงนี้
นางเป็นเพียงหญิงคณิกาจะให้มีสมองมาคิดคำถามยากปานใดเชียว คงเพียงแค่อยากเรียกค่าตัวให้สูงขึ้นเท่านั้น
เขาคิดอย่างดูหมิ่นดูแคลน
ตอนที่หก ผู้ชนะการประมูลนางเป็นเพียงหญิงคณิกาจะให้มีสมองมาคิดคำถามยากปานใดเชียว คงเพียงแค่อยากเรียกค่าตัวให้สูงขึ้นเท่านั้นเขาคิดอย่างดูหมิ่นดูแคลนชายหนุ่มทั้งหลายหันมามองหน้าไป่เหลียนฮวาอย่างจดจ่อ บางคนพอจะเดาคำตอบได้ก็รอหัวเราะเยาะชายหนุ่มผู้ชนะการประมูลคนแรกอย่างสะใจ“ไม่ถูกต้องเจ้าค่ะ” เสียงอันไพเราะของไป่เหลียนฮวาดังออกมาก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะและเสียงเซ็งแซ่ของบรรดาชายหนุ่มดังขึ้นอย่างวุ่นวาย“จะไม่ถูกต้องได้อย่างไร แม่นางดอกบัวขาว เจ้าอย่าได้โยกโย้ สองผู้เฒ่ามีบุตรชาย5 แต่ละคนมีหลาน8 ก็เท่ากับ40 รวมพวกเขาอีก2คน ย่อมรวมได้ว่าพวกเขาไปเที่ยวกัน42คน” ชายหนุ่มผู้ชนะการประมูลคนแรกยังคงมั่นใจในคำตอบของตนเอง“ข้าเอ่ยตั้งแต่ต้นว่ามีคู่รักวัยชราไปเที่ยวกันสองคน ส่วนที่พูดภายหลังเป็นเพียงการบอกกล่าวว่าพวกเขามีบุตรชาย5คน บุตรแต่ละคนมีหลานให้พวกเขาอีกคนละ8คน แต่ไม่ได้บอกว่าบุตรชายและหลานของพวกเขาไปเที่ยวด้วยกันสักหน่อย ความจริงข้าบอกท่านแต่แรกแล้วว่าพวกเขาสองผู้เฒ่าไปเที่ยวกันสองค
ย้อนมายั่วองค์ชายรัชทายาทโดยแม่นางว่างจิงจิงแนะนำตัวละครไป่เหลียนฮวา คุณหนูสามสกุลไป่ บุตรสาวขุนนางต้องโทษ โดนส่งไปอยู่ยังหอเริงรมย์พร้อมกับพี่สาวน้องสาวจ้าวหลงเทียน องค์ชายรัชทายาทหรือคุณชายจ้าวไป่หลันฮวา คุณหนูใหญ่สกุลไป่ไป่เหม่ยฮวา คุณหนูรองสกุลไป่ไป่อิงฮวา คุณหนูสี่สกุลไป่อาเฉียน องครักษ์ซึ่งองค์ชายจ้าวหลงเทียนสั่งให้อยู่คุ้มครองดูแลไป่เหลียนฮวาอาหนิง สาวใช้ของไป่เหลียนฮวาย้อนมายั่วองค์ชายรัชทายาทโดยแม่นางว่างจิงจิงเมื่อเธอต้องฟื้นตื่นขึ้นมาในร่างคุณหนูสามซึ่งกำลังจะแขวนป้ายออกรับแขกอย่างเช่นหญิงคณิกาเธอจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือ ไหนไหนจะขายก็ต้องขายให้ได้ราคาและต้องได้คนที่คู่ควรหากจำเป็นจะต้องยั่ว นางก็จะยั่วยวนจนได้ดีสาวสวยนักศึกษาเพิ่งจบอย่างบัวสโรชินี วิ่งหนีจนโดนรถชนโดยไม่รู้ตัวเธอฟื้นตื่นแล้วพบว่ามาอยู่ในร่างของไป่เหลียนฮวา คุณหนูสามสกุลไป่ซึ่งบิดาต้องโทษจนหญิงสาวในสกุลโดนจับมาอยู่ในหอเริงรมย์ด้วยกันทั้งหมดพี่สาวและน้องสาวของไป่เหลียนฮวาออกแขวนป้ายเช่นหญิงคณิกาแล้วคนต่อไปก็คือนาง แต่นางจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือหญิงสาวอันมีเสน่ห์อย่างนางจะขายแบบปกติไ
ตอนที่หนึ่งบัวสโรชินีเอี๊ยด!ตุ๊บ!อ๊ายยยย!เสียงรถกระแทกคนอย่างแรงพร้อมกับเสียงเบรกอย่างกะทันหันและเสียงร้องอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างหญิงสาวคนหนึ่งจะกระเด็นกลิ้งไปตามการชนอย่างแรง ในขณะที่ผู้ขับรถเองก็พยายามเบรคจนฝุ่นฟุ้งกระจายน่าแปลกที่ชายหนุ่มซึ่งวิ่งไล่หญิงสาวคนนั้นมาติดๆกลับไม่คิดจะวิ่งเข้าไปช่วยเหลือหรือดูแล เขาหันหลังวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็วเฮ้ย!.... เสียงคนขับรถตะโกนเรียกด้วยความไม่เข้าใจ“คุณหนูสาม ท่านฝันร้ายอีกแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงอาหนิง สาวใช้ประจำตัวเขย่าเรียกจนไป่เหลียนฮวาต้องลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง นางพยายามตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวได้ว่าตอนนี้นางคือคุณหนูสามแห่งสกุลไป่บิดาของนางเป็นขุนนางซึ่งเพิ่งได้รับโทษประหารชีวิตด้วยข้อหายักยอกเงินภาษีของหลวงไปเมื่อหลายวันก่อน ในขณะที่หญิงสาวในสกุลล้วนโดนส่งมายังหอเริงรมย์แห่งนี้“ข้าขอนอนอีกสักครู่ได้หรือไม่” ไป่เหลียนฮวาเอ่ยบอกกับสาวใช้ด้วยยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่มาก ยามนี้ร่างกายของนางเพิ่งฟื้นไข้จึงยังไม่สามารถลุกขึ้นทำอันใดได้“คุณหนูนอนพักอีกสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะออกไปช่วยนายหญิงใหญ่ดูแลคุณหนูใหญ่และคุณหนูรอง” อาหนิง
ตอนที่สองไป่เหลียนฮวาบัวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวที่นี่ที่ไหน ทำไมดูแปลกๆเธอมองไปรอบห้องอย่างไม่เข้าใจจะว่าเป็นโรงพยาบาลก็ไม่คล้าย หรือว่าไอ้ผู้ชายพวกนั้นจะจับตัวเธอมาขังไว้ที่ไหนสักแห่งแล้วเพื่อนคนนั้นล่ะ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ “คุณหนูสามฟื้นแล้ว” เสียงใสใสเสียงหนึ่งดังเข้ามาก่อนที่จะมีผู้หญิงวัยประมาณ30กว่าพุ่งเข้ามาจับมือเธอเอาไว้แล้วพูดจาแปลกๆ“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกเช่นไรบอกแม่มาได้”แม่...แม่เหรอ ถึงบัวจะแทบไม่ได้เจอหน้าแม่ แต่ก็พอจำเค้าหน้าได้ว่าไม่ใช่หน้าตาแบบนี้แน่“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำให้แม่ตกใจ เหตุใดเจ้ามองแม่เช่นนี้” ผู้หญิงคนที่เรียกตัวเองว่าแม่ยังคงลูบหน้าลูบตัวบุตรสาวไม่ยอมหยุดถึงตอนนี้บัวก็รู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิดนี่มันอะไรกัน ที่นี่ที่ไหน ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ใครคือฮวาเอ๋อร์ โอ๊ย!...ปวดหัวมาก ใครก็ได้ช่วยฉันทีเธอหลับไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็เมื่อทั่วบริเวณมืดจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเธอพยายามตั้งสติคิดทบทวนด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ทำไมเธอถึงกลายเป็นฮวาเอ๋อร์อะไรนี่ไปได้ เมื่อลองสัมผัสเน
ตอนที่สอง ไป่เหลียนฮวาสาวใช้อาหนิงเล่าว่า ความจริงไป่เหลียนฮวามีคู่หมั้นอยู่แล้วซึ่งตกลงกันไว้ว่าจะเข้าพิธีแต่งงานในปลายปีนี้ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ชายหนุ่มแซ่เฉาคนนั้นกลับไม่ไยดีคู่หมั้นสาวแม้แต่น้อย แม้เมื่อนางจะรีบวิ่งไปหาเขาทันทีที่รู้ข่าวเรื่องบิดาอดีตคู่หมั้นหนุ่มของนางไม่แม้แต่จะออกมาพบหน้า เขาส่งคนรับใช้มาบอกถอนหมั้นอย่างใจดำ มารดาของนางตามไปพบนางร้องไห้จนหมดสติอยู่หน้าประตูจวนของคู่หมั้นหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายพานางกลับมาเองอย่างน่าสงสาร นั่นน่าจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งอันส่งผลให้ไป่เหลียนฮวาเสียใจจนตรอมตรมบัวนอนคิดนิ่งๆเพื่อรวบรวมข้อมูลอย่างพยายามจดจำและเรียบเรียงไม่ให้สับสนร่างนี้ล้มป่วยเพราะตรอมใจอยู่หลายวันแล้ว โดยอยู่ส่วนด้านหลังของหอเริงรมย์ซึ่งซอมซ่อไม่น่ามอง บรรดาหญิงสาวซึ่งโดนจับเข้ามาอยู่ที่นี่ล้วนต้องทำงานชั้นต่ำ อย่างเช่นล้างห้องน้ำ ล้างกระโถน ซักผ้าแต่ไป่เหลียนฮวาป่วยตั้งแต่มาถึง นางจึงได้แต่เพียงนอนซมอยู่อย่างไม่ขยับเขยื้อนไปที่ใดยามเช้าเมื่อจางซื่อเปิดประตูเข้ามาจึงพบบุตรสาวนอนยิ้มให้อย่างอ่อนเพลีย“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฮวาเอ๋อร์”“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านแ
ตอนที่สามควรทำอย่างไรดีหลังจากนอนพักอีกไม่กี่วันด้วยได้ยาที่ฮูหยินใหญ่ส่งเข้ามาให้ สาวน้อยไป่เหลียนฮวาจึงแข็งแรงจนลุกขึ้นมาช่วยงานได้บ้าง“อาหนิง กำลังจะไปที่ใดหรือ” ไป่เหลียนฮวาเห็นสาวใช้กำลังเดินอย่างเร่งรีบจึงเอ่ยถามขึ้น“วันนี้มีขุนนางผู้ใหญ่จองตัวคุณหนูรอง บ่าวต้องรีบออกไปช่วยยกอาหารและสุราเจ้าค่ะ”“ข้าออกไปช่วยเจ้าด้วยดีหรือไม่” ด้วยอยากออกไปดูบรรยากาศหอเริงรมย์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เผื่อนำมาคิดอีกทีว่าควรทำอย่างไร สาวน้อยไป่เหลียนฮวาจึงเสนอตัวช่วยเหลือ“แต่...” อาหนิงกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ ไป่เหลียนฮวาจึงรีบยกข้ออ้างออกมา“ข้าอยากเห็นด้านนอกบ้างเผื่อทำใจเอาไว้ ข้าสวมชุดซอมซ่อถึงเพียงนี้คงไม่มีผู้ใดใส่ใจ หากเจ้ากังวลใจ ข้าจะก้มหน้าก้มตาเอาไว้ อ้อ...ข้าจะเอาขี้เถ้านี่ทาหน้าด้วย ดีหรือไม่” ไป่เหลียนฮวาคว้าขี้เถ้าบนเตาข้างๆมาทาหน้านิดหนึ่งเพื่อไม่ให้ดูเปล่งปลั่งจนเกินไป“หากคุณหนูสามต้องการเช่นนั้นก็เดินตามบ่าวมาเจ้าค่ะ คุณหนูเดินระมัดระวังอย่าได้หลงทางนะเจ้าคะ ตึกนอกนี้มีห้องหับมากมาย คณิกาแต่ละนางล้วนมีห้องส่วนตัวคล้ายๆกัน หากหลงทางไปคงลำบากมาก” อาหนิงบอกก่อนจะรีบพานายสาวเดินตามกันไป
ตอนที่สาม ควรทำอย่างไรดีเมื่อไป่เหลียนฮวากลับมาถึงห้องพักจึงได้แต่นั่งคิดว่าควรจะยอมตามน้ำไปโดยดีหรือควรจะทำอะไรสักอย่างหลังจากพักผ่อนมาได้ระยะหนึ่ง อาหนิงก็นำข่าวร้ายเข้ามาบอกกล่าว“ท่านป้าผู้ดูแลบอกคุณหนูรองว่าอีกไม่กี่วันจะแขวนป้ายคุณหนูสามเจ้าค่ะ”ท่านแม่ของไป่เหลียนฮวาผวาเข้ามากอดบุตรสาวร้องไห้เสียใจอย่างหนัก“แม่ขอโทษ แม่ไม่สามารถช่วยอันใดเจ้าได้ ชีวิตดีดีของหญิงสาวคนหนึ่งต้องมาจบสิ้นลงที่นี่ ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก”“พวกเราหนีออกไปได้หรือไม่เจ้าค่ะ” ไป่เหลียนฮวาลองเสนอทางออก“ไม่ได้หรอก พวกเราเป็นนักโทษของทางการโดนส่งเข้ามาที่นี่ก็เหมือนการรับโทษ ถึงไม่ได้โดนกักขังแต่ก็ไม่สามารถออกไปที่ใดได้ หากพวกเราหนีออกไปแล้วโดนจับได้ก็มีโทษเดียวคือประหารเท่านั้น” จางซื่อบอกอย่างทดท้อ“มิน่าพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองจึงยอมรับชะตากรรมโดยดี”“ใช่คุณหนูใหญ่และคุณหนูรองแม้จะร้องไห้อย่างหนัก แต่สุดท้ายก็ต้องยินยอมด้วยไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ อย่างน้อยการยินยอมรับแขกก็ทำให้มีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และยังช่วยให้ฮูหยินใหญ่ได้ออกไปอยู่อย่างสุขสบายด้วย หากเจ้าออกไปรับแขก แม่ก็คงได้ออกไปอยู่กับฮูห
ตอนที่สี่ ข้อเสนอ“หากข้ามีวิธีหาเงินได้มากกว่านั้นเล่า” ไป่เหลียนฮวาคิดแล้วรีบเสนอ“วิธีใด” ป้าผู้ดูแลรีบถามด้วยความเห็นแก่ได้“ท่านป้าเปิดประมูลเพียงให้พวกเขาเห็นใบหน้าและเรือนร่างของข้าอย่างเดียวจะกระตุ้นความอยากได้อย่างไรกัน ข้าจะออกร่ายรำยั่วยวนเพื่อให้พวกเขาเพิ่มความต้องการ จากนั้นผู้ประมูลสูงสุดในแต่ละรอบจะได้เป็นผู้ตอบคำถามของข้า หากตอบไม่ได้ เขาต้องรอประมูลรอบต่อไป ซึ่งราคาประมูลจะต้องสูงขึ้นเรื่อยๆห้ามลดต่ำลง นั่นจึงจะได้ราคาที่สูงอย่างแท้จริง”ไป่เหลียนฮวาพยายามอธิบายอย่างช้าๆ“หากไม่มีผู้ตอบคำถามได้ถูกต้อง หรือไม่มีผู้ยอมประมูลแล้วเล่า เจ้าก็จะลอยตัวไปเช่นนั้นหรือ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก” ป้าผู้ดูแลส่ายหัว“หากไม่มีผู้ตอบคำถามถูกต้องข้าก็จะเลือกชายหนุ่มที่ข้าถูกใจและประมูลในราคาที่สูงในแต่ละรอบเป็นผู้ชนะการประมูล นั่นก็ยังทำให้ท่านป้าได้ราคาที่สูงมากอยู่ดีมิใช่หรือ” ไป่เหลียนฮวารีบบอกกติกาสุดท้าย“หมายความว่าผู้ที่ประมูลสูงสุดแม้จะตอบคำถามมิได้ แต่หากเจ้าถูกใจก็จะได้เจ้าไป ช่างฉลาดเสียจริง” ป้าผู้ดูแลคิดตามแล้
ตอนที่หก ผู้ชนะการประมูลนางเป็นเพียงหญิงคณิกาจะให้มีสมองมาคิดคำถามยากปานใดเชียว คงเพียงแค่อยากเรียกค่าตัวให้สูงขึ้นเท่านั้นเขาคิดอย่างดูหมิ่นดูแคลนชายหนุ่มทั้งหลายหันมามองหน้าไป่เหลียนฮวาอย่างจดจ่อ บางคนพอจะเดาคำตอบได้ก็รอหัวเราะเยาะชายหนุ่มผู้ชนะการประมูลคนแรกอย่างสะใจ“ไม่ถูกต้องเจ้าค่ะ” เสียงอันไพเราะของไป่เหลียนฮวาดังออกมาก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะและเสียงเซ็งแซ่ของบรรดาชายหนุ่มดังขึ้นอย่างวุ่นวาย“จะไม่ถูกต้องได้อย่างไร แม่นางดอกบัวขาว เจ้าอย่าได้โยกโย้ สองผู้เฒ่ามีบุตรชาย5 แต่ละคนมีหลาน8 ก็เท่ากับ40 รวมพวกเขาอีก2คน ย่อมรวมได้ว่าพวกเขาไปเที่ยวกัน42คน” ชายหนุ่มผู้ชนะการประมูลคนแรกยังคงมั่นใจในคำตอบของตนเอง“ข้าเอ่ยตั้งแต่ต้นว่ามีคู่รักวัยชราไปเที่ยวกันสองคน ส่วนที่พูดภายหลังเป็นเพียงการบอกกล่าวว่าพวกเขามีบุตรชาย5คน บุตรแต่ละคนมีหลานให้พวกเขาอีกคนละ8คน แต่ไม่ได้บอกว่าบุตรชายและหลานของพวกเขาไปเที่ยวด้วยกันสักหน่อย ความจริงข้าบอกท่านแต่แรกแล้วว่าพวกเขาสองผู้เฒ่าไปเที่ยวกันสองค
ตอนที่ห้า เปิดประมูล“ท่านทั้งหลาย เราจะเริ่มการประมูลแล้ว ตามกติกาที่ข้าเรียนให้ทราบตั้งแต่ต้น ผู้ประมูลสูงสุดจะมีสิทธิ์ตอบคำถามของแม่นางดอกบัวขาวผู้งดงาม หากตอบได้ถูกต้องจึงจะได้สิทธิ์ในตัวของนางในวันนี้ แต่หากตอบไม่ถูกต้องท่านต้องประมูลใหม่ในรอบต่อไปโดยต้องเสนอราคาที่สูงขึ้น ผู้ชนะในวันนี้คือผู้ที่ประมูลสูงสุดและต้องตอบคำถามถูกต้องด้วยเท่านั้น” ผู้ดูแลชายประกาศย้ำกติกา“แล้วหากไม่มีผู้ใดตอบถูกเล่า” เสียงชายสูงวัยผู้หนึ่งตะโกนออกมา“พวกเราจะเปิดประมูลกันเพียง5รอบเท่านั้น หากไม่มีผู้ใดตอบถูก ผู้ประมูลสูงสุดในแต่ละรอบจะได้สิทธิ์ในการให้แม่นางดอกบัวขาวได้เลือกว่าจะเปิดความบริสุทธิ์อันงดงามกับผู้ใด แต่เขาต้องจ่ายในราคาประมูลสูงสุดเท่านั้น ยกเว้นว่าเขาไม่สามารถจ่ายได้ นางจึงจะเลือกผู้อื่นต่อไป ถึงอย่างไรวันนี้ก็ต้องมีผู้ได้ตัวนางผู้งดงามไปครอง” ผู้ดูแลชายตอบตามกติกาที่ตั้งไว้“เช่นนั้นพวกข้าก็เสียเปรียบสิ พวกข้ามิได้หนุ่มแน่น นางคงไม่เลือก เหตุใดไม่ใช้วิธีประมูลสูงสุดเล่า” ชายสูงวัยตะโกนตอบอย่า
ตอนที่ห้าเปิดประมูล เพียงไม่กี่วันก็มาถึงวันเปิดประมูลสาวน้อยไป่เหลี่ยนฮวาหรือแม่นางดอกบัวขาว หญิงสาวตื่นมาขัดสีนวดบำรุงตัวตั้งแต่เช้า พร้อมทั้งพยายามทำใจให้ยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น เอาน่า อย่างน้อยก็ยังได้เลือกชายคนแรก ดีกว่าต้องมาโดนเปิดบริสุทธิ์โดยตาเฒ่าคนหนึ่ง ไป่เหลียนฮวาพยายามคิดในแง่ดีด้วยอยู่มานานพอสมควรจนตระหนักได้ว่า นางไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้ ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมเท่านั้น นางแต่งหน้าอย่างสวยสดงดงามโดยนำทักษะการแต่งหน้าซึ่งเคยร่ำเรียนในร่างของบัวสโรชินีมาใช้อย่างดี ด้วยมีใบหน้างดงามเป็นทุนเดิม เมื่อเ
ตอนที่สี่ ข้อเสนอ“หากข้ามีวิธีหาเงินได้มากกว่านั้นเล่า” ไป่เหลียนฮวาคิดแล้วรีบเสนอ“วิธีใด” ป้าผู้ดูแลรีบถามด้วยความเห็นแก่ได้“ท่านป้าเปิดประมูลเพียงให้พวกเขาเห็นใบหน้าและเรือนร่างของข้าอย่างเดียวจะกระตุ้นความอยากได้อย่างไรกัน ข้าจะออกร่ายรำยั่วยวนเพื่อให้พวกเขาเพิ่มความต้องการ จากนั้นผู้ประมูลสูงสุดในแต่ละรอบจะได้เป็นผู้ตอบคำถามของข้า หากตอบไม่ได้ เขาต้องรอประมูลรอบต่อไป ซึ่งราคาประมูลจะต้องสูงขึ้นเรื่อยๆห้ามลดต่ำลง นั่นจึงจะได้ราคาที่สูงอย่างแท้จริง”ไป่เหลียนฮวาพยายามอธิบายอย่างช้าๆ“หากไม่มีผู้ตอบคำถามได้ถูกต้อง หรือไม่มีผู้ยอมประมูลแล้วเล่า เจ้าก็จะลอยตัวไปเช่นนั้นหรือ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก” ป้าผู้ดูแลส่ายหัว“หากไม่มีผู้ตอบคำถามถูกต้องข้าก็จะเลือกชายหนุ่มที่ข้าถูกใจและประมูลในราคาที่สูงในแต่ละรอบเป็นผู้ชนะการประมูล นั่นก็ยังทำให้ท่านป้าได้ราคาที่สูงมากอยู่ดีมิใช่หรือ” ไป่เหลียนฮวารีบบอกกติกาสุดท้าย“หมายความว่าผู้ที่ประมูลสูงสุดแม้จะตอบคำถามมิได้ แต่หากเจ้าถูกใจก็จะได้เจ้าไป ช่างฉลาดเสียจริง” ป้าผู้ดูแลคิดตามแล้
ตอนที่สาม ควรทำอย่างไรดีเมื่อไป่เหลียนฮวากลับมาถึงห้องพักจึงได้แต่นั่งคิดว่าควรจะยอมตามน้ำไปโดยดีหรือควรจะทำอะไรสักอย่างหลังจากพักผ่อนมาได้ระยะหนึ่ง อาหนิงก็นำข่าวร้ายเข้ามาบอกกล่าว“ท่านป้าผู้ดูแลบอกคุณหนูรองว่าอีกไม่กี่วันจะแขวนป้ายคุณหนูสามเจ้าค่ะ”ท่านแม่ของไป่เหลียนฮวาผวาเข้ามากอดบุตรสาวร้องไห้เสียใจอย่างหนัก“แม่ขอโทษ แม่ไม่สามารถช่วยอันใดเจ้าได้ ชีวิตดีดีของหญิงสาวคนหนึ่งต้องมาจบสิ้นลงที่นี่ ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก”“พวกเราหนีออกไปได้หรือไม่เจ้าค่ะ” ไป่เหลียนฮวาลองเสนอทางออก“ไม่ได้หรอก พวกเราเป็นนักโทษของทางการโดนส่งเข้ามาที่นี่ก็เหมือนการรับโทษ ถึงไม่ได้โดนกักขังแต่ก็ไม่สามารถออกไปที่ใดได้ หากพวกเราหนีออกไปแล้วโดนจับได้ก็มีโทษเดียวคือประหารเท่านั้น” จางซื่อบอกอย่างทดท้อ“มิน่าพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองจึงยอมรับชะตากรรมโดยดี”“ใช่คุณหนูใหญ่และคุณหนูรองแม้จะร้องไห้อย่างหนัก แต่สุดท้ายก็ต้องยินยอมด้วยไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ อย่างน้อยการยินยอมรับแขกก็ทำให้มีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และยังช่วยให้ฮูหยินใหญ่ได้ออกไปอยู่อย่างสุขสบายด้วย หากเจ้าออกไปรับแขก แม่ก็คงได้ออกไปอยู่กับฮูห
ตอนที่สามควรทำอย่างไรดีหลังจากนอนพักอีกไม่กี่วันด้วยได้ยาที่ฮูหยินใหญ่ส่งเข้ามาให้ สาวน้อยไป่เหลียนฮวาจึงแข็งแรงจนลุกขึ้นมาช่วยงานได้บ้าง“อาหนิง กำลังจะไปที่ใดหรือ” ไป่เหลียนฮวาเห็นสาวใช้กำลังเดินอย่างเร่งรีบจึงเอ่ยถามขึ้น“วันนี้มีขุนนางผู้ใหญ่จองตัวคุณหนูรอง บ่าวต้องรีบออกไปช่วยยกอาหารและสุราเจ้าค่ะ”“ข้าออกไปช่วยเจ้าด้วยดีหรือไม่” ด้วยอยากออกไปดูบรรยากาศหอเริงรมย์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เผื่อนำมาคิดอีกทีว่าควรทำอย่างไร สาวน้อยไป่เหลียนฮวาจึงเสนอตัวช่วยเหลือ“แต่...” อาหนิงกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ ไป่เหลียนฮวาจึงรีบยกข้ออ้างออกมา“ข้าอยากเห็นด้านนอกบ้างเผื่อทำใจเอาไว้ ข้าสวมชุดซอมซ่อถึงเพียงนี้คงไม่มีผู้ใดใส่ใจ หากเจ้ากังวลใจ ข้าจะก้มหน้าก้มตาเอาไว้ อ้อ...ข้าจะเอาขี้เถ้านี่ทาหน้าด้วย ดีหรือไม่” ไป่เหลียนฮวาคว้าขี้เถ้าบนเตาข้างๆมาทาหน้านิดหนึ่งเพื่อไม่ให้ดูเปล่งปลั่งจนเกินไป“หากคุณหนูสามต้องการเช่นนั้นก็เดินตามบ่าวมาเจ้าค่ะ คุณหนูเดินระมัดระวังอย่าได้หลงทางนะเจ้าคะ ตึกนอกนี้มีห้องหับมากมาย คณิกาแต่ละนางล้วนมีห้องส่วนตัวคล้ายๆกัน หากหลงทางไปคงลำบากมาก” อาหนิงบอกก่อนจะรีบพานายสาวเดินตามกันไป
ตอนที่สอง ไป่เหลียนฮวาสาวใช้อาหนิงเล่าว่า ความจริงไป่เหลียนฮวามีคู่หมั้นอยู่แล้วซึ่งตกลงกันไว้ว่าจะเข้าพิธีแต่งงานในปลายปีนี้ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ชายหนุ่มแซ่เฉาคนนั้นกลับไม่ไยดีคู่หมั้นสาวแม้แต่น้อย แม้เมื่อนางจะรีบวิ่งไปหาเขาทันทีที่รู้ข่าวเรื่องบิดาอดีตคู่หมั้นหนุ่มของนางไม่แม้แต่จะออกมาพบหน้า เขาส่งคนรับใช้มาบอกถอนหมั้นอย่างใจดำ มารดาของนางตามไปพบนางร้องไห้จนหมดสติอยู่หน้าประตูจวนของคู่หมั้นหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายพานางกลับมาเองอย่างน่าสงสาร นั่นน่าจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งอันส่งผลให้ไป่เหลียนฮวาเสียใจจนตรอมตรมบัวนอนคิดนิ่งๆเพื่อรวบรวมข้อมูลอย่างพยายามจดจำและเรียบเรียงไม่ให้สับสนร่างนี้ล้มป่วยเพราะตรอมใจอยู่หลายวันแล้ว โดยอยู่ส่วนด้านหลังของหอเริงรมย์ซึ่งซอมซ่อไม่น่ามอง บรรดาหญิงสาวซึ่งโดนจับเข้ามาอยู่ที่นี่ล้วนต้องทำงานชั้นต่ำ อย่างเช่นล้างห้องน้ำ ล้างกระโถน ซักผ้าแต่ไป่เหลียนฮวาป่วยตั้งแต่มาถึง นางจึงได้แต่เพียงนอนซมอยู่อย่างไม่ขยับเขยื้อนไปที่ใดยามเช้าเมื่อจางซื่อเปิดประตูเข้ามาจึงพบบุตรสาวนอนยิ้มให้อย่างอ่อนเพลีย“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฮวาเอ๋อร์”“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านแ
ตอนที่สองไป่เหลียนฮวาบัวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวที่นี่ที่ไหน ทำไมดูแปลกๆเธอมองไปรอบห้องอย่างไม่เข้าใจจะว่าเป็นโรงพยาบาลก็ไม่คล้าย หรือว่าไอ้ผู้ชายพวกนั้นจะจับตัวเธอมาขังไว้ที่ไหนสักแห่งแล้วเพื่อนคนนั้นล่ะ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ “คุณหนูสามฟื้นแล้ว” เสียงใสใสเสียงหนึ่งดังเข้ามาก่อนที่จะมีผู้หญิงวัยประมาณ30กว่าพุ่งเข้ามาจับมือเธอเอาไว้แล้วพูดจาแปลกๆ“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกเช่นไรบอกแม่มาได้”แม่...แม่เหรอ ถึงบัวจะแทบไม่ได้เจอหน้าแม่ แต่ก็พอจำเค้าหน้าได้ว่าไม่ใช่หน้าตาแบบนี้แน่“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำให้แม่ตกใจ เหตุใดเจ้ามองแม่เช่นนี้” ผู้หญิงคนที่เรียกตัวเองว่าแม่ยังคงลูบหน้าลูบตัวบุตรสาวไม่ยอมหยุดถึงตอนนี้บัวก็รู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิดนี่มันอะไรกัน ที่นี่ที่ไหน ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ใครคือฮวาเอ๋อร์ โอ๊ย!...ปวดหัวมาก ใครก็ได้ช่วยฉันทีเธอหลับไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็เมื่อทั่วบริเวณมืดจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเธอพยายามตั้งสติคิดทบทวนด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ทำไมเธอถึงกลายเป็นฮวาเอ๋อร์อะไรนี่ไปได้ เมื่อลองสัมผัสเน
ตอนที่หนึ่งบัวสโรชินีเอี๊ยด!ตุ๊บ!อ๊ายยยย!เสียงรถกระแทกคนอย่างแรงพร้อมกับเสียงเบรกอย่างกะทันหันและเสียงร้องอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างหญิงสาวคนหนึ่งจะกระเด็นกลิ้งไปตามการชนอย่างแรง ในขณะที่ผู้ขับรถเองก็พยายามเบรคจนฝุ่นฟุ้งกระจายน่าแปลกที่ชายหนุ่มซึ่งวิ่งไล่หญิงสาวคนนั้นมาติดๆกลับไม่คิดจะวิ่งเข้าไปช่วยเหลือหรือดูแล เขาหันหลังวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็วเฮ้ย!.... เสียงคนขับรถตะโกนเรียกด้วยความไม่เข้าใจ“คุณหนูสาม ท่านฝันร้ายอีกแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงอาหนิง สาวใช้ประจำตัวเขย่าเรียกจนไป่เหลียนฮวาต้องลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง นางพยายามตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวได้ว่าตอนนี้นางคือคุณหนูสามแห่งสกุลไป่บิดาของนางเป็นขุนนางซึ่งเพิ่งได้รับโทษประหารชีวิตด้วยข้อหายักยอกเงินภาษีของหลวงไปเมื่อหลายวันก่อน ในขณะที่หญิงสาวในสกุลล้วนโดนส่งมายังหอเริงรมย์แห่งนี้“ข้าขอนอนอีกสักครู่ได้หรือไม่” ไป่เหลียนฮวาเอ่ยบอกกับสาวใช้ด้วยยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่มาก ยามนี้ร่างกายของนางเพิ่งฟื้นไข้จึงยังไม่สามารถลุกขึ้นทำอันใดได้“คุณหนูนอนพักอีกสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะออกไปช่วยนายหญิงใหญ่ดูแลคุณหนูใหญ่และคุณหนูรอง” อาหนิง