ตอนที่เจ็ด
สิ่งที่ควรทำ
ไป่เหลียนฮวาออกไปเช็ดเนื้อตัวให้สะอาดก่อนจะเดินใจสั่นระทึกไปยังห้องซึ่งจัดเอาไว้เป็นคืนแรกของนาง
ถึงจะทำใจมามากเพียงใดแต่นางก็ยังไม่อยากให้ถึงเวลานั้นอยู่ดี นางต้องกลายเป็นหญิงคณิกาอย่างเต็มตัวแล้วหรือ
นางฟื้นมาเพื่อต้องมารับกรรมเช่นนั้นหรือ
ไป่เหลียนฮวายืนรีรีรอรออยู่หน้าห้องนานจนได้ยินเสียงอันทรงพลังเรียกดังออกมา
“เจ้าจะยืนอยู่หน้าห้องอีกนานหรือไม่ แม่นางไป่เหลียนฮวา”
หญิงสาวกลั้นใจเปิดประตูเพื่อยอมรับชะตากรรม นางเดินอย่างเย้ายวนเข้าไปจนได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอย่างงามสง่าขณะดื่มสุราอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง
เขาคือผู้ชนะการประมูลเช่นนั้นหรือ
เขาช่าง....ช่าง...หล่อเหลาจนนางถึงกับลืมหายใจ
ใบหน้าคมเข้ม ผิวขาวเนียนใส คิ้วตาจมูกปากประกอบกันอย่างเหมาะสม หล่อกว่าชายหนุ่มทุกคนที่เคยพบเจอมาเลยก็ว่าได้
เขาแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดี อายุอานามน่าจะราว20กว่าเท่านั้น
นี่นางโชคดีในโชคร้ายเช่นนั้นหรือ ชายหนุ่มซึ่งเป็นผู้ช
ตอนที่แปดทั้งคืนเลยหรือเสียงร้องครวญครางอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ก่อนที่ร่างงามจะค่อยๆคลายการเกร็งตัวและลดสะโพกลงมา“เจ้าสุขสมอยู่เพียงผู้เดียว ถึงคราเจ้าต้องช่วยให้ข้าสุขสมบ้างแล้ว” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นจุมพิตเร่าร้อนอีกคราเพื่อปลุกอารมณ์ให้หญิงสาวเร่งร้อนขึ้นอีกครั้งแก่นกายแกร่งจ่ออยู่ปากทางเข้าอย่างเตรียมพร้อมและรอเวลาชายหนุ่มแหวกร่องน้ำซึ่งยามนี้เจิ่งนองไปด้วยน้ำแห่งความสุข“ข้าจะค่อยๆใส่เข้าไปเจ้าไม่ต้องเกร็ง” ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะค่อยๆจับแท่งแข็งสอดใส่เข้าไปอย่างช้าๆไป่เหลียนฮวายังเป็นสาวบริสุทธิ์ดังนั้นจึงย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา แต่บัวสโรชินีเคยรับความรู้สึกนี้มาแล้วจึงพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆและลดความเกร็งเพื่อให้เจ็บน้อยลงเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวเริ่มยอมรับส่วนแข็งแกร่งนั้นเข้าไปทีละน้อย เขาจึงค่อยๆขยับเคลื่อนร่างเข้าออกเพื่อสร้างความคุ้นเคย ไม่นานแท่งแข็งแกร่งนั้นก็หายเข้าไปจนมองไม่เห็นชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเคลื่อนกายเข้าออกเป
นิ้วร้อนสอดแหย่เข้าไปจนไป่เหลียนฮวาสะดุ้งร้องเสียงดัง ก่อนที่นางจะร้องครวญครางไม่หยุดเมื่อแท่งกายแกร่งสอดใส่ตามเข้าไปแล้วกระแทกแรงเร็ว มือหนาเอื้อมไปฟอนเฟ้นทรวงอกงามซึ่งเด้งไปมาตามแรงเร็วของส่วนด้านล่าง “อา...อร๊ายยยย อือ....” ไป่เหลียนฮวาร้องไม่หยุดด้วยความเสียวซ่านส่งมาอย่างไม่ได้หยุดเช่นกัน ก่อนทั้งสองจะเกร็งร่างร้องครางออกมาพร้อมๆกัน ชายหนุ่มอุ้มร่างบางลงไปนอนเมื่อเห็นว่านางทรุดตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน โอ๊ย...ตายยยยย เขาจะอดทนถึกแข็งแรงอะไรขนาดนั้น  
ตอนที่เก้าเที่ยวเล่น“คุณหนูสามเจ้าขา ท่านป้าผู้ดูแลสั่งให้บ่าวเข้ามาช่วยคุณหนูแต่งตัวเจ้าค่ะ”“แต่งตัว ทำอันใด นางบอกว่าข้าพักได้ถึง7วันมิใช่หรือ นี่เพิ่งผ่านไปเพียง4วันเท่านั้น”“คุณชายจ้าวท่านนั้นส่งรถม้ามารับบอกว่าจะพาคุณหนูออกไปเที่ยวเจ้าค่ะ ท่านป้าผู้ดูแลเอ่ยว่าเขาซื้อเวลาคุณหนูเอาไว้แล้ว ดังนั้นจึงสามารถพาคุณหนูออกไปได้เจ้าค่ะ”ไป่เหลียนฮวาลุกขึ้นมาแต่งตัวอย่างมึนงงพาไปเที่ยว เขาคิดอย่างไรกัน ไม่นานนางก็ออกมาด้านหน้าหอเริงรมย์เป็นครั้งแรก ด้วยยามนี้ยังเช้าอยู่มาก ด้านหน้าหอซึ่งมักคึกคักในยามตะวันตกดินไปแล้วจึงเงียบสงัดไม่แลเห็นผู้คนรถม้าขนาดใหญ่จอดรออยู่อย่างสงบ อาหนิงช่วยประคองนางขึ้นไปส่งโดยมีผู้ดูแลชายออกมายืนดูแลความเรียบร้อยไป่เหลียนฮวานั่งมองไปมองมาอยู่ภายในรถม้าด้วยใจระทึกผ่านคืนแรกมาด้วยกันอย่างสุขสมไปถึงหลายครั้งหลายครา จะบอกว่านางไม่คิดถึงชายหนุ่มแซ่จ้าวเลยก็คงจะมิได้ ด้วยเขาหล่อเหลาดูดีถึงปานนั้น อีกทั้งยังเป็นชา
ตอนที่สิบกลั่นแกล้งชายหนุ่มแซ่จ้าวชอบใจในความตรงไปตรงมาของหญิงสาวตรงหน้าแต่ถึงอย่างไรเขาก็คงทำลายกฎหมายแห่งแคว้นมิได้“การเป็นหญิงคณิกาคงหลีกหนีการหลับนอนกับชายมากหน้าหลายตาไม่ได้ แต่หากเจ้าไม่เต็มใจข้าคงพอช่วยประวิงเวลาออกได้สักหน่อย แต่คงไม่สามารถพาเจ้าหนีหรือไถ่ถอนตัวเจ้าออกมาได้ ข้อนี้เจ้าเข้าใจใช่หรือไม่”“จริงหรือ ท่านจะช่วยข้าจริงหรือ” ไป่เหลียนฮวาตื่นเต้นจนกระโดดไปเขย่าชายหนุ่มอย่างแรง นางเข้าใจดีว่าด้วยสถานะของนางไม่สามารถไถ่ถอนตัวออกไปได้เช่นนางคณิกาทั่วไป และยังไม่สามารถหลีกหนีไปที่ใดได้ แต่ขอเพียงประวิงเวลาออกไปให้นานที่สุด นางก็พอใจแล้ว“จริง หากเจ้าต้องการ”นี่นางดีใจถึงเพียงนี้เชียว เห็นทีเขาคงจะรับปากอย่างขอไปทีมิได้แล้วจนถึงตอนนี้พวกเขาเดินคุยกันมาจนถึงลำธารน้ำใสด้วยไป่เหลียนฮวาเพิ่งหลั่งน้ำตา นางจึงก้าวลงไปวักน้ำมาล้างหน้าเพื่อลบคราบรอยบนใบหน้า โชคดีที่วันนี้นางแต่งหน้าเพียงบางเบา จึงไม่เป็นปัญหามากนักแต่ชายหนุ่มแซ่จ้าวด
ตอนที่สิบเอ็ดชมสวนพวกเขายืนค้างในท่านั้นกันอยู่ไม่นาน ชายหนุ่มก็ประคองร่างหญิงงามให้หันหน้าเข้ามาหากัน ก่อนจะจุมพิตเร่าร้อนพร้อมสองมือลูบไล้คลึงเคล้นเต้าทรวงอีกอย่างยังไม่หนำใจ โอ๊ย...นี่เขายังจะต่ออีกหรือ ไป่เหลียนฮวาได้แต่คร่ำครวญในใจก่อนจะเคลิ้มไหวตามเขาไปเมื่อเขาก้มลงดูดกลืนปทุมถันของนางอย่างเร่าร้อนชายหนุ่มยกขาเรียวงามขึ้นพาดบนบ่าก่อนจะอุ้มร่างบางให้สวมสอดลงมาบนแท่งกายแข็งอย่างพอดิบพอดี ด้วยท่าทางนี้เขาจึงอุ้มหญิงสาวกระเตงไปโยกไปพร้อมจุมพิตร้อนไปด้วยพร้อมๆกัน“สวนแห่งนี้สวยหรือไม่” ชายหนุ่มเดินไปก็ถามไป“สวย” ไป่เหลียนฮวามีโอกาสได้ตอบเพียงเท่านั้นด้วยริมฝีปากโดนบดขยี้ไม่ได้หยุด“ข้าจะพาเจ้าเดินชมดูให้ทั่ว” ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเดินไปโยกไปกระแทกไปจนหญิงสาวหัวสั่นหัวคลอนนางจะชมดูได้อย่างไร เขากระแทกอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ไม่ว่าอย่างไ
ตอนที่สิบสองมาอยู่ด้วยกัน“เดินชมอย่างเดียวใช่หรือไม่” ไป่เหลียนฮวามองด้วยสายตาหวาดระแวง ด้วยเมื่อกลางวันชายหนุ่มพานางเดินชมสวนจนหัวสั่นตัวโยกไปหมด แต่นางไม่เห็นอันใดเลย“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หรือเจ้าอยากทำอย่างอื่นด้วย” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหญิงสาวออกอาการเช่นนั้น“ไม่ ข้าเหนื่อยมาก ขอพักหน่อยเถิด”ชายหนุ่มแซ่จ้าวจูงมือนุ่มเดินช้าๆ เพื่อชี้บอกถึงบริเวณต่างๆของบ้านด้วยรอยยิ้มจนคนรอบข้างซึ่งเฝ้ามองอยู่แปลกใจบ้านของเขาใหญ่โตพอสมควร มีห้องพักหลายห้อง มีโถงกลางรับแขก มีห้องอาหารที่พวกนางเพิ่งนั่งกินกันมา มีห้องครัวซึ่งนางเห็นเพียงอาหารวางอยู่แต่ไม่เห็นคนครัว และมีสวนและลานกว้างขวาง“พรุ่งนี้เจ้าไปนำข้าวของส่วนตัวมาไม่ต้องมาก หากขาดเหลือสิ่งใดก็หาซื้อเอาใหม่ ข้าจะมอบเงินให้ใช้จ่าย เจ้าอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย ไม่มีผู้ใดมาวุ่นวาย บางวันข้าอาจจะออกไปทำงาน กลับไม่เป็นเวลา แต่บางวันอาจจะสามารถอยู่กับเจ้าทั้งวัน”“อ้อ...ที่นี่ไม่มีสาวใช้ เจ้าจะนำสาวใช้ส่
ตอนที่สิบสามเอาอกเอาใจชายแซ่เฉาล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง ก่อนจะพบว่าตนเองมีเลือดกบปากจึงชี้หน้าคุณชายจ้าวเสียงสั่น“ข้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเจ้าเป็นผู้ใด แต่หากเจ้ารู้ว่าข้าเป็นผู้ใดคงไม่กล้ามาชี้หน้าอยู่ตรงนี้แน่ ยามนี้ไป่เหลียนฮวาเป็นสตรีของข้า อยู่ในความดูแลของข้า ดังนั้นมันผู้ใดบังอาจมาว่าร้ายหรือทำให้นางขุ่นเคืองใจ ก็จะโดนอย่างที่เจ้าโดน” คุณชายจ้าวตอบเสียงหนักแน่น ก่อนจะมองด้วยสายตาดุดันชายผู้ติดตามของคุณชายจ้าวรีบก้าวเข้ามาพาพวกเราเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันฝูงชนที่โอบล้อมเข้ามาเมื่อกลับมาถึงรถม้า ไป่เหลียนฮวาจึงซบลงบนอกแกร่งขณะเอ่ยขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจเขากล้าประกาศกลางกลุ่มคนว่านางเป็นสตรีของเขา นี่คงเป็นความโชคดีเพียงหนึ่งเดียวตั้งแต่ฟื้นตื่นขึ้นมาในร่างนี้เมื่อกลับมาถึงบ้านชานเมือง ชายหนุ่มปล่อยให้ไป่เหลียนฮวาและสาวใช้ได้ใช้เวลาจัดข้าวของส่วนตัว โดยเขาขอตัวออกไปด้านนอกพร้อมผู้ติดตามเมื่ออยู่ตามลำพัง ไป่เหลียนฮวาจึงเดินสำรวจรอบบ้านอย่างละเอียดอีกครั้งบ้านห
ตอนที่สิบสี่ กลืนกินนางช้อนตามองขึ้นจนเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มลืมตาแล้ว จึงตั้งอกตั้งใจลูบล้างขึ้นๆลงๆอยู่ตรงจุดเดียว“เจ้ากำลังยั่วอารมณ์ข้า” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ“ข้าเพียงอยากล้างให้ดีเท่านั้น” หญิงสาวแก้ตัว“เหตุใดต้องล้างให้ดี”“ก่อนจะออกศึกก็ควรทำความสะอาดให้ดีมิใช่หรือ” หญิงสาวช้อนตามองอย่างหยอกล้อ“คุณชายจ้าวอย่าเพิ่งผลีผลาม ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล”ไป่เหลียนฮวารีบเอ่ยห้ามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มขยับตัวพร้อมจะจู่โจมเข้ามาชายหนุ่มชะงักร่างก่อนจะนั่งลงอย่างเดิมเพื่อให้โอกาสหญิงสาวได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่“ข้านวดให้ท่านดีหรือไม่” หญิงสาวเสนอก่อนจะเปลี่ยนมือไปวางไว้บนไหล่แทนเพื่อลดขนาดของมังกรน้อยลงก่อนชายหนุ่มนั่งหลับตาลงรับสัมผัสอันแสนสบาย ไป่เหลียนฮวานวดอย่างเต็มที่เพื่อให้ชายหนุ่มได้ผ่อนคลายอย่างแท้จริงจนน้ำเริ่มเย็น“พวกเราไปนวดกันต่อที่เตียงดีหรือไม่&rdq
ไป่เหลียนฮวาดูแลเช็ดตัวป้อนยาจนองค์ชายหนุ่มนอนหลับไปด้วยฤทธิ์ยา นางจึงได้ทรุดตัวลงนอนข้างเตียงโดยไม่ยอมห่าง กลางดึกองค์ชายหนุ่มมีไข้สูงอย่างที่หมอบอกเอาไว้ หญิงสาวจึงเฝ้าเช็ดตัวให้ตลอดคืนอย่างห่วงใย ผ่านไปเพียงสองวันอาการขององค์ชายหนุ่มก็ดีขึ้น หญิงสาวค่อยคลายใจลงบ้าง นางให้อาเฉียนไปส่งข่าวที่บ้านสกุลไป่แล้ว จึงยังไม่คิดจะกลับไปโดยง่าย หญิงสาวอยากดูแลเขาอย่างใกล้ชิด จนแน่ใจว่าเขาปลอดภัย “เจ้าเหนื่อยหรือไม่” องค์ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวดูแลเขาโดยไม่ได้พักผ่อน “ไม่เจ้าค่ะ ข้าอยากดูแลท่าน” หญิงสาวเอ่ยจากใจจริง “เจ้าช่างเหมือนเดิม ไม่เคยถามไถ่ให้วุ่นวาย เพียงทำหน
ตอนที่สามสิบบาดเจ็บไป่เหลียนฮวารอฟังข่าวจากสาวใช้อาหนิงก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความสาแก่ใจเพียงเท่านี้ชื่อเสียงของชายแซ่เฉาก็คงป่นปี้จนต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะเรียกคืนมาได้ แม้เขาจะพยายามอธิบายอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดใส่ใจจะฟังด้วยสภาพความอุจาดตาของเขามีผู้พบเห็นมากมายการที่ไป่เหลียนฮวากล้าทำถึงเพียงนี้ก็ด้วยมั่นใจว่าหากมีข้อผิดพลาดขึ้นมา อาเฉียนคงรีบเข้ามาช่วยนางอย่างแน่นอนขณะที่ไป่เหลียนฮวานั่งยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี จู่ๆอาเฉียนก็พุ่งร่างเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“แม่นางไป่ รีบไปกับข้าเร็วเข้า”ไป่เหลียนวิ่งตามเขาออกมาอย่างรวดเร็วโดยยังไม่ทันได้ถามไถ่“เกิดเหตุใดขึ้นหรือ” นางเพิ่งได้ถามขณะปืนขึ้นรถม้าซึ่งนำมาจอดไว้ด้านหลัง“องค์ชายโดยลอบทำร้ายได้รับบาดเจ็บ”ไป่เหลียนฮวาทรุดตัวลงนั่งจนกระแทกกับผนังรถม้า นางรู้สึกดั่งมีดกรีดกลางใจองค์ชาย คุณชายจ้าว เขาโดนทำร้ายได้รับบาดเจ็บ เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง หญิงสาวรีบเปิดผ้า
ไป่เหลียนฮวาทรุดลงนั่งหายใจเร็วแรงด้วยความโกรธ นางยังไม่เคยแก้แค้นที่เขาใจร้ายใจดำจนเจ้าของร่างนี้ต้องตรอมใจจนตาย แต่เขากลับมาหยามเกียรติดูหมิ่นนางถึงเพียงนี้ ในเมื่อไม่รู้สำนึก ก็อย่าหาว่านางใจร้ายก็แล้วกัน ไป่เหลียนฮวาคิดวางแผนในใจอย่างเงียบๆ จนแน่ใจว่าน่าจะไม่มีช่องโหว่ จึงเรียกสาวใช้อาหนิงมาซักซ้อมทำความเข้าใจ “คุณหนูสามจะทำเช่นนี้จริงหรือเจ้าคะ” “ข้าไม่เคยคิดแก้แค้นเขามาก่อน แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย ยังคงมาแว้งกัดอยู่อย่างที่เจ้าเห็น หากไม่สั่งสอนเสียบ้าง จะต้องทนปล่อยให้เขามาหยามเก
พวกเขาทั้งสองคงไม่คิดว่าจะมีผู้ใดกลับบ้านมา จึงกล้าบรรเลงเพลงรักกันกลางบ้านเช่นนี้ ไป่เหลียนฮวาได้แต่ยืนหลบอยู่ด้วยไม่อยากให้พวกเขาเห็น แต่นางก็ไม่กล้าขยับออกไปด้วยพวกเขาเดินโยกกระแทกกันมาจนใกล้ถึงจุดที่นางยืนอยู่แล้ว ใช่ พวกเขาเดินไปโยกกระแทกกันไป โดยพี่หญิงรองของนางหันหลังยกสะโพกลอยส่งให้พี่หานสอดกระแทกเข้าใส่อย่างเหมาะเจาะ ชายหนุ่มบีบเคล้นขยี้เต้าทรวงอวบของพี่สาวรองของนางอย่างเต็มแรง ขณะโยกส่วนล่างกระแทกด้วยความรุนแรง “เจ้าช่างตอดรัดยิ่งนัก โอ๊ย...ข้าไม่ไหวแล้ว” เสียงครางต่ำของชายหนุ่มร้องออกมา ก่อนที่พี่สาวของนางจะกรีดร้องตาม เฮ้อ...พวกเขาเสร็จสมกันเสียที นางคงหาโอกาสหลบออกไปได้
ตอนที่ยี่สิบแปดทำมาหากิน“ท่านเจ้าของร้าน พวกเราขอถามสักหน่อยได้หรือไม่”ไป่เหลียนฮวาตัดสินใจสอบถามข้อมูลการค้าจากเขา “ได้เลยขอรับคุณหนู” “ข้ากับพี่สาวคิดอยากเปิดการค้าสักอย่าง แต่พวกเราไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ท่านมีคำแนะนำดีดีบ้างหรือไม่” “ตลาดในเมืองนี้สิ่งที่ขายดีที่สุดแน่นอนว่าย่อมเป็นอาหารการกิน ส่วนเสื้อผ้าแพรพรรณ ของใช้สตรีล้วนอยู่ในมือของตระกูลใหญ่ พวกคุณหนูไม่เคยทำการค้าใดมาก่อน ไม่ควรไปต่อกรกับตระกูลใหญ่เหล่านั้น ข้าคิดว่าท่านลองเปิดร้านอาหารหรือขนมน้ำชาอย่างข้าก็ได้ แม้จะเป็นเพียงร้านเล็กๆแต่ก็พออยู่ได้มีกำไรพอควรนะขอรับ” ชายเจ้าของร้านรีบแนะนำอย่างหวังดี&
ตอนที่ยี่สิบเจ็ดไปอยู่ด้วยกันไหม“ข้ารู้ว่ายามนี้เจ้าเป็นอิสระแล้ว อาจมีชายหนุ่มมากมายมาติดพันและสู่ขอเจ้าไปเป็นภรรยา ครั้งนี้หากข้าไม่พาเจ้าไปอยู่ด้วย คราหน้าพวกเราคงไม่สามารถพบกันได้อีก เพียงคิดว่าเจ้าจะกลายไปเป็นภรรยาของชายอื่น ข้าก็ไม่อาจทนไหว เหลียนฮวาเจ้าจะยอมไปอยู่กับข้าหรือไม่” ไป่เหลียนฮวารู้สึกสับสนลังเลใจ ใช่ว่านางจะไม่อยากไปอยู่กับเขา นั่นเป็นความใฝ่ฝันของนางมาโดยตลอด แต่นางไม่อยากเข้าไปอยู่ในวังวนอันยุ่งยาก การเข้าไปอยู่ในวังหลวง เป็นอนุขององค์ชายรัชทายาท มิใช่การพาตัวเองเข้าไปอยู่ใจกลางความวุ่นวาย การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น และการโดนลอบทำร้ายหรอกหรือ หากชายหนุ่มเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา นางจะไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อยคงรีบเก็บผ้าผ่อนตามเขาไปอย่างรวดเร็ว 
ตอนที่ยี่สิบเจ็ดไปอยู่ด้วยกันไหม“เอาเถอะ ไป่เหลียนฮวา ข้ายอมรับว่าชอบเจ้า ไม่เช่นนั้นคงไม่หาเวลาไปอยู่กับเจ้าตั้งนาน และคงไม่พาเจ้ามาด้วย พอใจหรือยัง” “ท่าน ชอบข้า ข้าก็ชอบท่าน” ไป่เหลียนฮวาสารภาพความในใจไปอย่างไม่รั้งรอ องค์ชายรัชทายาทแล้วอย่างไร เขาชอบนาง นางก็ชอบเขา พวกเราชอบกัน ขอเพียงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เมื่อต้องพำนักอยู่ในที่พักเชิงเขาหลายวัน องค์ชายจ้าวหลงเทียนจึงให้ขันทีผู้ดูแลที่พักจัดหาข้าวของเครื่อ
ตอนที่ยี่สิบหกองค์ชายรัชทายาทจ้าวหลงเทียนก้าวเข้ามาอุ้มหญิงสาวเดินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งนางขึ้นไปบนม้าอีกครั้ง เขากระโดดขึ้นมาซ้อนด้านหลังโอบกอดร่างบางเอาไว้แล้วควบขี่ออกไปอย่างช่ำชอง ขบวนเล็กๆของพวกนางขี่ม้ากันมาเกือบสองชั่วยามกว่าจะถึงที่พักเชิงเขาที่พวกเขาพูดถึง จ้าวหลงเทียนอุ้มหญิงสาวลงมา แต่ไป่เหลียนฮวายืนไม่อยู่แล้วด้วยความปวดเมื่อยไปหมดทั้งร่าง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มร่างบางก้าวยาวๆเข้าที่พักไปอย่างเร็วชายหนุ่มพาหญิงสาวไปนอนพักในห้องก่อนที่จะออกไปพูดคุยกับองครักษ์และทหารติดตาม “คนกลุ่มนั้นรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราจะผ่านทางนั้น”
ตอนที่ยี่สิบห้าลอบโจมตีองครักษ์คนสนิทของเขาถึงกับชะงักเมื่อเขาบอกว่าจะพาไป่เหลียนฮวาเดินทางไปด้วย ด้วยพวกเขาต้องเปลี่ยนแผนจากการขี่ม้าเป็นนั่งรถม้าแทนซึ่งต้องใช้เวลามากขึ้น “พานางไปด้วยก็ดีจะได้ไม่ผิดสังเกตมากนัก พวกอ๋องฉีคงไม่คาดว่าข้าจะนั่งรถม้าไปอย่างเชื่องช้าโดยมีหญิงสาวไปด้วย” จ้างหลงเทียนพยายามหาเหตุผล “กระหม่อมจะไปเตรียมรถม้าพ่ะย่ะค่ะ” อาเฉียนซึ่งคุ้นเคยกับไป่เหลียนฮวามากกว่าใคร รีบเดินออกไป พวกเขารู้ดีว่าองค์ชายรัชทายาทโปรดปรานสตรีนางนี้มากเพียงใด แต่การพานางไปด้วยไม่น่าจะใช่ความคิดที่ดีนัก แต่ในเมื่อเป็นรับสั่งขององค