อีกด้านหนึ่ง สี่หมัวมัวกลับไปที่ตำหนักคุนหนิงแล้วก็เอ่ยปากชมเจียงเฟิ่งหัวไม่หยุด ยังนำนางไปเปรียบเทียบกับซูถิงหว่าน ชมว่าฮองเฮาทรงมีวิสัยทัศน์ที่ดีฮองเฮาตรัสว่า “นางเป็นลูกสะใภ้ที่ข้าเลือกเองกับมือ ข้าก็มองเห็นข้อนี้ แต่การที่นางได้รับการยอมรับจากฮ่องเต้ แสดงว่านางก็ยังพอมีความเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง ถ้านางทุ่มเทใจให้กับซางเอ๋อร์ ข้าจะยกย่องนางก็คงไม่เสียหายอะไร”หากไม่เป็นเช่นนั้น การละทิ้งนางก็ไม่เป็นไร ขึ้นอยู่กับว่านางมีค่าพอที่จะอยู่เคียงข้างซางเอ๋อร์หรือไม่ถึงอย่างไรก็มิใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของตน ตราบใดที่เจียงเฟิ่งหัวรักษาภาพลักษณ์ได้ดี ต่อให้นางแสร้งปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นบุตรสาวแท้ ๆ ก็ไม่เป็นไร“ซางเอ๋อร์ฉลาดมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ข้าก็วางใจได้เสมอ เพียงแต่ในใจเขายังคงคิดถึงซูถิงหว่านอยู่ตลอด และยังไม่ได้ร่วมหอกับเจียงเฟิ่งหัว”สายตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความกังวล “ซูกุ้ยเฟยต้องการให้สตรีคนหนึ่งมาควบคุมบุตรชายของข้า ข้าจะไม่มีวันยอมให้นางสมหวัง ในเมื่อเจียงเฟิ่งหัวเข้าวังมาแล้ว ก็ให้นางทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด”สี่หมัวมัวกลอกตา “ไม่มีพระชายารองซูอยู่ ก็เป็นโอกาสให้ท่านอ๋
แล้วก็ไม่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวทำอย่างไร เฉิงฮองเฮาเสด็จเข้าไปในตำหนักเฉินซีแล้วก็ไม่ได้เสด็จออกมาอีกเลย ประตูตำหนักปิดอยู่ตลอด ดูลึกลับน่าสงสัยยามราตรีมาเยือน นอกตำหนักเฉินซี จู่ ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวขึ้น เซี่ยอวี้ได้รับคำแนะนำจากใครบางคนให้แอบเข้ามา เนื่องจากเป็นตำหนักที่ว่างเปล่าไม่มีขันทีเฝ้าอยู่ เขาจึงเข้ามาได้อย่างสะดวกเซี่ยอวี้ไม่ชอบเซี่ยซางมาโดยตลอด เมื่อได้ยินว่าพระชายาที่เซี่ยซางแต่งงานด้วยนั้นงดงามราวกับบุปผา แต่เขากลับหลงใหลพระชายารอง เขาจึงด่าทอ “ช่างโง่เขลาเสียจริง มีสตรีที่งดงามเช่นนี้แต่ไม่สนใจ ว่าแต่พระชายาเหิงอ๋องจะงดงามสักเพียงใด ข้าจะต้องไปดูให้เห็นกับตา”ตำหนักเฉินซีทั้งตำหนักอยู่ในความมืดมิด มีเพียงห้องบรรทมห้องเดียวเท่านั้นที่มีแสงสว่าง นางกำนัลเฝ้าอยู่ด้านนอกครู่หนึ่งก็จากไปเซี่ยอวี้ค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ห้องบรรทม ผ่านทางหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงครางอันน่าหลงใหลดังออกมาจากข้างในเซี่ยอวี้ยิ่งรู้สึกทนไม่ไหว อย่างไรเสียเซี่ยซางก็ยังปรึกษาหารือเรื่องบ้านเมืองกับเสด็จพ่ออยู่ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ชอบสตรีผู้นี้ แค่มองสักหน่อยจะเป็นไรไป ในเมื่อเขาไม่ต้องการ ก็
เซี่ยซางฟังแล้วก็เข้าใจได้ในทันที เซี่ยอวี้ไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ฮองเฮาและสี่หมัวมัวหญิงชราสองคนนี้ แต่พุ่งเป้ามาที่เจียงเฟิ่งหัวผู้งดงามราวกับบุปผาทว่าเจียงเฟิ่งหัวไม่เคยพบเซี่ยอวี้มาก่อน ยิ่งไม่รู้จักเขา แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเจียงเฟิ่งหัวพักอยู่ที่ตำหนักเฉินซี นอกเสียจากว่ามีคนต้องการทำร้ายเจียงเฟิ่งหัว จงใจทำเช่นนี้เซี่ยอวี้ถูกต่อยตีจนต้องร้องขอชีวิตไม่หยุด ฮ่องเต้ก้าวเข้าไปเตะเขาอีกที “ลูกทรพี เหตุใดเจ้าถึงได้ไปที่ตำหนักเฉินซี วันนี้ถ้าเจ้าไม่พูดความจริง เราจะฆ่าเจ้าเสีย”เซี่ยอวี้ตกใจกลัวจนตัวสั่น “ลูกไม่เคยเห็นพระชายาเหิงอ๋องมาก่อน เพียงแต่ได้ยินว่านางงดงาม จึงอยากมาดูสักหน่อย ลูกไม่มีเจตนาอื่นจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ แค่มาชื่นชมความงามอย่างบริสุทธิ์ใจเท่านั้น เจียงเฟิ่งหัวเป็นภรรยาของเหิงอ๋อง ต่อให้ลูกคิดอกุศล ก็ไม่มีความกล้าหรอกพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อโปรดไว้ชีวิตด้วย ลูกแค่มาดูจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”การดูมีโทษเบากว่าการทำมาก เขาจึงยืนยันคำให้การนี้เวลานี้ ฮองเฮาแต่งกายเรียบร้อยแล้ว เดินตรงไปที่ข้างหน้าเขาด้วยท่าทางน่าเกรงขาม “เจ้าเตรียมตัวมาดูอย่างไร มาโดยไม่ได้รับเชิญ ผลักประตูแล้วแอบบุก
ฮ่องเต้เหลือบมองนางแวบหนึ่ง “เรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่?”ฮองเฮาแอบโทษตัวเองที่ใจร้อนปากไว จึงตรัสว่า “ทูลฝ่าบาท เรื่องมีอยู่ว่า เฟิ่งหัวเจ้าเด็กนั่นไปคัดลอกพระคัมภีร์ที่ศาลบรรพชน หม่อมฉันเกรงว่านางจะจำทางไม่ได้ จึงให้สี่หมัวมัวส่งคนไปดูแล พวกนางบังเอิญพบว่ามีคนสะกดรอยตามพระชายาเหิงอ๋อง หม่อมฉันกลัวว่านางจะกลัว จึงไม่ได้บอกนาง ใครจะไปคิดว่าในตอนกลางคืนจู่ ๆ เซี่ยอวี้จะบุกเข้าไปในตำหนักเฉินซี หม่อมฉันจึงคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในตอนกลางวันหรือไม่ คนที่สะกดรอยตามเฟิ่งหัวเป็นคนของตำหนักซูกุ้ยเฟย ดังนั้นหม่อมฉันจึงเดาว่าซูกุ้ยเฟยส่งนางกำนัลไปชักนำอวี้อ๋องให้ทำเรื่องไม่ดีกับเฟิ่งหัวหรือไม่ จิตใจชั่วร้ายถึงเพียงนี้ ซูชิงชิง เจ้าก็ทำได้ลงคอ”ฮ่องเต้ทรงหรี่ตาลงเล็กน้อย ตรัสถามซูกุ้ยเฟย “คนของตำหนักเจ้าไปสะกดรอยตามพระชายาเหิงอ๋องทำอันใด?”ซูกุ้ยเฟยแสดงสีหน้าน้อยใจ ราวกับถูกใส่ร้ายจริง ๆ “ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ให้นางกำนัลไปสะกดรอยตามพระชายาเหิงอ๋อง และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยิ่งไม่เคยใช้ให้นางกำนัลไปยุยงอวี้อ๋องให้ทำอะไรพระชายาเหิงอ๋อง ขอฝ่าบาททรงตรวจสอบให
ฮ่องเต้ทรงมองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือซูกุ้ยเฟย ส่วนฮองเฮาก็รู้ทั้งรู้ว่ามีคนสะกดรอยตามเจียงเฟิ่งหัว แต่นางก็ใช้ประโยชน์จากเจียงเฟิ่งหัวแล้วต่อสู้กับซูกุ้ยเฟยได้ยินเพียงฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ลากนางกำนัลปากมากที่ชอบพูดจาเหลวไหลผู้นี้ออกไปโบยให้ตาย ผู้ใดกล้าสร้างความวุ่นวายในวังหลัง นางผู้นี้คือบทเรียน”เจียงเฟิ่งหัวมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยสายตาเย็นชา นี่แหละคืออำนาจของราชวงศ์ ไม่ว่าพวกเขาจะทำผิดใหญ่หลวงแค่ไหน สุดท้ายก็แค่ลากนางกำนัลออกมาเป็นแพะรับบาป ทุกเรื่องก็สามารถกลายเป็นเรื่องเล็กได้หากวันนี้นางถูกเซี่ยอวี้ล่วงเกิน นางก็สมควรแล้ว ชาติที่แล้วก็เหมือนกัน นางถูกผู้อื่นใส่ร้าย สุดท้ายเป็นเหลียนเย่ที่ยอมรับผิดทุกอย่างแทนนาง ท้ายที่สุดแล้วเหลียนเย่ก็ถูกพวกเขาโบยจนตายนางรู้ดีว่ามีเพียงการกุมอำนาจไว้ในมือเท่านั้น นางถึงจะเป็นผู้ลงทัณฑ์คนอื่นได้ มิใช่ถูกคนอื่นลงทัณฑ์นางไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องวันนี้ นางเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ที่สุด อย่างมากก็แค่เป็นไปตามคำกล่าวที่ว่า เมื่อเทพเซียนต่อสู้กัน มนุษย์ก็จะรับเคราะห์ไปด้วยนางเป็นแค่เหยื่อคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งได้ร
เซี่ยซางยกยิ้มมุมปากขึ้นบาง ๆ “ข้าก็ไม่ชอบที่นี่เหมือนกัน ไปตำหนักที่ข้าเคยอยู่กันเถอะเถิด”เขาจูงมือพานางออกจากห้องบรรทมอย่างช้า ๆ สายลมพัดมาเบา ๆ ทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็ก ๆ นิ้วมือของเซี่ยซางบีบแน่นขึ้น เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกได้ว่าเขาประหม่าเล็กน้อยเวลานี้ จู่ ๆ สี่หมัวมัวก็เดินเข้ามาต้อนรับ พอเห็นทั้งสองคนจูงมือกัน นางก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที “บ่าวขอถวายบังคมท่านอ๋อง พระชายาเพคะ”“ข้าจะพาพระชายาไปอยู่ที่เรือนหลัก รบกวนสี่หมัวมัวไปเตรียมการด้วย!” เซี่ยซางพูดกับนางเช่นนี้ สี่หมัวมัวก็ย่อมเข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไรสี่หมัวมัวรับคำสั่งแล้วก็รีบไปจัดการทันทีชาติที่แล้ว เจียงเฟิ่งหัวฝันอยากจะมาอยู่ที่เรือนหลัก แต่น่าเสียดาย...ชาตินี้ เซี่ยซางพานางมาที่นี่ด้วยตัวเอง นางรู้ว่านางจะได้ใช้เวลาช่วงค่ำคืนอันแสนวิเศษร่วมกับเขาที่นี่ แม้ในอนาคตเขาจะได้เป็นรัชทายาท นางก็จะทำให้เขาระลึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่พวกเขาเคยมีร่วมกันที่นี่สภาพแวดล้อมของเรือนหลักนั้นดีกว่ามากจริง ๆ การตกแต่งงดงามอลังการ ตำหนักใหญ่โตโอ่อ่า ทุกสิ่งล้วนแสดงถึงอำนาจและความมั่งคั่งของราชวงศ์รอจนกระทั่งสี่หมัวมัว
แสงเทียนส่องสว่างไสวไปทั่วทั้งเรือน นางกำนัลปรนนิบัติเจียงเฟิ่งหัวอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ต่างตกตะลึงในผิวพรรณอันไร้ที่ติ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของนาง แม้แต่พระสนมในวังก็ยังไม่มีทรวดทรงที่งดงามเย้ายวนเช่นนี้นางกำนัลอดหน้าแดงไม่ได้ จ้องมองใบหน้าอันงดงามของนางอย่างไม่วางตาเซี่ยซางผลักประตูเข้าไปในตำหนักด้านข้างโดยไม่รู้ตัว เหล่านางกำนัลเห็นเข้าก็รีบคารวะ “ท่านอ๋อง”“พวกเจ้าทั้งหมดออกไปเถิด ที่นี่ไม่ต้องให้พวกเจ้าคอยรับใช้แล้ว” เซี่ยซางรูปร่างสูงสง่า น้ำเสียงเย็นชาหนักแน่นไม่อาจโต้แย้งได้ ดวงตาลึกล้ำเปล่งประกายนางกำนัลรับคำแล้วรีบถอยออกไป ของใช้ในห้องน้ำทั้งหมดถูกจัดเตรียมไว้อย่างครบครัน ชุดนอนของพวกเขาถูกแขวนไว้บนราวข้าง ๆ ที่นี่ไม่จำเป็นต้องใช้นางกำนัลอีกแล้วเจียงเฟิ่งหัวเห็นเขาเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ก็รีบจุ่มตัวลงไปในน้ำจนมิด เส้นผมสีดำขลับดุจดั่งน้ำตก แผ่สยายปกคลุมไปทั่วผิวน้ำในชั่วพริบตา บดบังความงดงามในอ่างอาบน้ำ เผยให้เห็นเพียงใบหน้างดงาม นางเอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ท่านอ๋องรีบออกไปก่อนเถิดเพคะ หม่อมฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จ”“ส่วนไหนของเจ้าที่ข้ายังไม่เคยเห็นบ้าง” เขาเคยเห
วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ายังมีเพียงแสงสีขาวอมฟ้าจาง ๆ เพียงเล็กน้อย เจียงเฟิ่งหัวก็ตื่นขึ้นมาแล้วนางคิดว่า การเข้าวังก็มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่ง คือต้องตื่นแต่เช้าตรู่ไปถวายบังคมฮองเฮา ถึงแม้ว่านางจะเหนื่อยจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ก็ตามดังนั้น เมื่อเซี่ยซางตื่นขึ้น เจียงเฟิ่งหัวก็ลุกขึ้นจากเตียงเช่นกันเขาเอ่ยขึ้น “เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ”“ไม่นอนแล้วเพคะ หม่อมฉันยังต้องไปถวายบังคมเสด็จแม่ นี่คือสิ่งที่ลูกสะใภ้พึงกระทำ” เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งเอวและหลัง ต้องพยุงตัวถึงจะลุกขึ้นยืนได้ นางชื่นชมในพละกำลังของเซี่ยซางจริง ๆ เขาดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเซี่ยซางเห็นท่าทางน่าสงสารของนาง ก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย “ครั้งหน้าข้าจะควบคุมตัวเองให้มากขึ้นหน่อย เจ้าลำบากแล้ว”เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกเขินอาย เซี่ยซางก็อ่อนโยนและระมัดระวังมากแล้ว แต่เป็นนางเองที่ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป คิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับความแข็งแกร่งของเขาได้ ตอนที่ตอบสนองเขาจึงออกแรงมากไปหน่อยก่อนจะร่วมหอ นางให้อู๋ซินเตรียมยาคุมกำเนิดที่ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมาให้ ที่นี่คือวังหลวง ของแบบนี้ถือว่าเป็นของที่
เจียงเฟิ่งหัวไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ นางก็เพียงแค่กังวลเรื่องจางอวี่มั่วเท่านั้น นางไม่อยากให้ชีวิตคนคนหนึ่งต้องดับสลายไปแบบนี้ ยิ่งไม่อยากให้พี่ใหญ่ต้องรู้สึกผิดเพราะเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต ดังนั้นนางจึงคิดว่านางต้องทำอะไรบ้าง เพื่อช่วยพวกเขานางกล่าว “เดิมทีหม่อมฉันคิดไว้เป็นอย่างดีแล้วว่า รอพี่ใหญ่กลับมา หม่อมฉันก็จะสร้างโอกาสให้เขากับจางอวี่มั่ว แต่ตอนนี้กลับมีซางอวี๋เพียนเพียนโผล่มาอีก”“นางคือองค์หญิงรัชทายาทแห่งแคว้นเจาซีนะ หากนางไม่ได้ครอบครองชายที่นางหมายปองจะเกิดผลร้ายอะไรตามมา” เซี่ยซางเตือนสตินาง “แคว้นเจาซีกับอาณาจักรต้าโจวเพิ่งตกลงเงื่อนไขในการร่วมมือกัน จะทำลายสนธิสัญญานี้เพราะเรื่องความรักของพี่ใหญ่เจ้าไม่ได้เด็ดขาด เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ต้องจัดการให้ดี”เจียงเฟิ่งหัวยิ่งไม่สบายใจ นางคิดว่าตัวเองวางกลยุทธ์ไว้เป็นอย่างนี้ แม้แต่เซี่ยซางก็ยังอยู่ในกำมือนาง แต่ว่าเรื่องบางเรื่องอยู่นอกเหนือการควบคุมของนางเจียงจิ่นเหยียนยังนำข่าวดีกลับมาบอกเซี่ยซางอีกด้วย สิ่งของที่หายไปจากสุสานหลวงแห่งอาณาจักรต้าโจวได้คืนมาครบแล้ว แม้แต่ตราสั่งการกองทัพตัวต้นฉบับของอาณาจักรต้าโจวก็หาพบแล้ว เคร
สองเดือนผ่านไป เจียงจิ่นเหยียนกลับมาแล้ว และยังมีซางอวี๋เพียนเพียนกลับมากับเขาด้วย เจียงเฟิ่งหัวได้เห็นนางอีกครั้งก็ตะลึงงันทันที นางมิใช่องค์หญิงแคว้นเจาซีหรอกหรือ?ราชทูตแคว้นเจาซีกลับแคว้นไปหมดแล้ว เหตุใดนางจึงยังอยู่ที่นี่ กลับมากับพี่ใหญ่ได้อย่างไรนางจำได้ว่าชาติที่แล้วซางอวี๋เพียนเพียนกับพี่ใหญ่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันเลย นางจะได้สืบทอดตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งแคว้นเจาซี สิบกว่าปีหลังจากนั้นอาณาจักรต้าโจวกับแคว้นเจาซียังถึงขั้นกระทบกระทั่งกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ซางอวี๋เพียนเพียนไม่ได้เจรจาได้ด้วยง่าย ๆ แบบจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันเลย นางบอกว่าจะรบ นั่นก็คือจะรบหรือว่านางถูกตาต้องใจพี่ใหญ่ อยากพาพี่ใหญ่ไปเป็นพระราชสวามีที่แคว้นเจาซี หากเป็นเช่นนี้ จางอวี่มั่วรักเขามาตั้งหลายปีขนาดนี้ รอเขามานานขนาดนี้ จะทำอย่างไรกันเล่า หรือว่าจางอวี่มั่วจะยังคงได้แต่รักแต่ไม่ได้ครอบครอง ถึงกับไปสู่ชะตากรรมที่กระโดดลงแม่น้ำเพื่อจบชีวิตตัวเองเหมือนว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงเวลาที่จางอวี่มั่วจะกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตายแล้ว นางจำได้ว่าตอนที่นางจากไป หิมะและน้ำแข็งปกคลุมพื้นผิวทะเลสาบทั้งหมด ร่างของนางจม
เจียงเฟิ่งหัวเข้าอกเข้าใจอย่างถึงที่สุด นางรู้สึกเศร้าโศกยิ่งนัก สตรีที่มีชะตาชีวิตเหมือนหูเจียวเหนียง แม้แต่งงานไปแล้ว แต่ชีวิตก็มิได้สุขสบาย บัดนี้ยังต้องเลี้ยงดูบุตรอีกสามชีวิต เกรงจะยิ่งลำบากมากกว่าเก่า แต่กระนั้นนางก็ยังมิอาจตัดใจทอดทิ้งลูก ๆ ของตนเองได้ “ท่านอ๋อง” เจียงเฟิ่งหัวจ้องมองเซี่ยซาง “ต่อจากนี้ท่านอ๋องอย่าซื้ออาภรณ์แพรพรรณเครื่องประดับศีรษะใด ๆ ให้หม่อมฉันอีกเลย หม่อมฉันจะบอกพี่หญิงรองของหม่อมฉันด้วยว่ามิต้องส่งสิ่งของเหล่านี้มาให้หม่อมฉันแล้ว เปลี่ยนทั้งหมดเป็นเงินแล้วส่งมาจุนเจือพวกนางดีกว่าเพคะ” “เด็กโง่ หากทุกคนคิดเช่นนี้ พวกนางจะยิ่งมีชีวิตลำบากขึ้นนะ” เซี่ยซางรู้ดีว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะทางการไร้ความสามารถ ราชสำนักไร้ประสิทธิภาพ จึงทำให้คนในแผ่นดินจำนวนมากมายถึงเพียงนี้มิอาจมีชีวิตต่อไปได้ หากว่าทุกคนมีข้าวกิน ใครเล่าจะพาเด็กเหล่านี้มาทิ้ง หากบุรุษรู้จักให้เกียรติภรรยา ก็จะไม่ปล่อยให้หูเจียวเหนียงถูกครอบครัวทารุณ ถูกแม่สามีใจร้ายรังแกแบบนั้น หากว่าคนสารเลวแบบหยางจิ้งลดลง ก็จะไม่มีสตรีถูกข่มเหงย่ำยีศักดิ์ศรีแล้ว เขาในฐานะท่านอ๋อง จะต้องไม่หยุดเพียงแค่คลี่ค
ณ สำนักหลิงอวิ๋น เมื่อเจียงเฟิ่งหัวปรากฏตัวที่สำนักหลิงอวิ๋นด้วยชุดบุรุษแล้ว ถานหว่านชิงถึงกับผงะไป นางมาอยู่ที่นี่กับเหิงอ๋องได้อย่างไร เมื่อไม่กี่วันก่อนนางเพิ่งจะส่งข่าวมาบอกว่าอีกไม่นานจะได้พบนางเร็ว ๆ นี้ คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ เซี่ยซางเห็นถานหว่านชิงอ้าปากเหวอจ้องเจียงเฟิ่งหัวตาไม่กะพริบก็ถามว่า “เจ้าสำนักถานรู้จักหรือ” ถานหว่านชิงตอบตะกุกตะกัก “ชายผู้นี้ดูคุ้นหน้าคุ้นตานัก พวกเราใช่เคยพบกันที่ใดสักที่หนึ่งหรือไม่” เจียงเฟิ่งหัวอยากจะกลอกตาใส่ ถานหว่านชิงเจ้าคนผู้นี้กำลังจะเล่นละครอีกแล้ว นางเอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า “ข้าไม่รู้จักท่าน” ถานหว่านชิงยื่นมือออกไปคลำลำคอของเจียงเฟิ่งหัวเพื่อตรวจสอบลูกกระเดือก จากนั้นก็มองไปที่รูเจาะหูของนาง “เจ้าเป็นสตรี เช่นนั้นพวกเราจะต้องเคยพบกันมาก่อนแน่” เจียงเฟิ่งหัวหลบไปอยู่ด้านหลังเซี่ยซาง “คนที่ท่านอ๋องพามาพบหม่อมฉันคือใครหรือเพคะ ไฉนมือเท้าจึงอยู่ไม่สุขนัก หม่อมฉันไม่รู้จักนาง” ใบหน้าของเซี่ยซางฉายประกายสงสัย “เจ้าสำนักถานเคยพบพระชายาของข้าที่ใดหรือ?” ถานหว่านชิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเสียมารยาทไปแล้ว “ที่แท้ก็เป็นพระชายาเหิงอ๋อง หว่า
“เสด็จพ่อพระราชทานสมรสแล้ว เจ้ายังจุกจิกเรื่องความประพฤติของข้าอีกหรือ” เจียงเฟิ่งหัวรีบยกมือปิดปาก รู้ตัวว่าเผลอพลั้งปากพูดสิ่งที่มิควรออกไปแล้ว จึงพูดตะกุกตะกักออกมา “หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ” เซี่ยซางกลับมิได้ถือสานาง ถึงอย่างไรราชครูเจียงก็เป็นอาจารย์ผู้ซึ่งมีหน้าที่ให้ความรู้อบรมคนอยู่แล้ว สกุลเจียงก็เป็นตระกูลที่สูงส่งด้วยคุณธรรมและความบริสุทธิ์ แม้ฮ่องเต้จะพระราชทานพิธีสมรสให้แล้ว ก็ใช่ว่าเจียงหวยจะไม่จำเป็นต้องพินิจพิจารณาแล้วว่าว่าที่บุตรเขยของตนเป็นคนอย่างไร คุณธรรมความประพฤติเป็นอย่างไร นั่นคือเรื่องปกติของคนทั่วไปอยู่แล้ว เขาจงใจหยอกเย้านางมากกว่า “หากข้าคุณธรรมความประพฤติไม่ดีขึ้นมา เจ้าจะทำเช่นไรหรือ?” เจียงเฟิ่งหัวไม่หลงกลคำพูดของเขา จึงถามกลับว่า “ไฉนคุณธรรมความประพฤติของท่านอ๋องจึงไม่ดีเพคะ?” เซี่ยซางถูกนางถามก็สะอึกไป คุณธรรมความประพฤติจะดีหรือไม่ดีนั้นขอบเขตเป็นเช่นไรหรือ เขาไม่กล้าบอกว่าตนเองเป็นคนดี แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นคนชั่วร้ายหรอกกระมัง “ภายในใจของหม่อมฉัน ท่านอ๋องมีคุณธรรมและความประพฤติเป็นเลิศ เป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ของประชาชน ท่านพ่อบอกเสมอว่าคนที่สามารถ
เซี่ยซางเอ่ยขึ้น “โชคดียิ่งนักที่มีเจ้า มิเช่นนั้นข้าก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะจัดการกับบาดแผลนี้อย่างไรดี เจ้าก็รู้ ว่าเรื่องที่ข้าได้รับบาดเจ็บจะให้วังหมัวมัวและพ่อบ้านเฉิงรู้ไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้วเรื่องต้องไปถึงหูเสด็จแม่แน่” มิใช่ว่ายังมีหลินเฟิงอีกคนที่ช่วยเขาทายาได้หรอกหรือ? ที่เซี่ยซางจะขอบคุณคงมิใช่แค่เรื่องนี้หรอกกระมัง ดูท่าเขายังเหลือช่องว่างให้ตนเองอยู่อย่างนั้นสินะ! นางจึงกล่าวว่า “หม่อมฉันเป็นภรรยาของท่านอ๋อง เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องในความรับผิดชอบของหม่อมฉันอยู่แล้วเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวอาบน้ำให้เขาอย่างละเอียดลออ เลี่ยงบริเวณที่เป็นแผล ส่วนอื่นที่เหลือให้นางจัดการจนเรียบร้อยทั้งหมด นางอยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่า เจ้าบาดเจ็บแค่บริเวณแผ่นหลัง ใช่ว่ามือจะได้รับบาดเจ็บอะไร ส่วนล่างของตนเองก็น่าจะจัดการเองได้มิใช่หรือ! เซี่ยซางเห็นนางหน้าแดงไปถึงใบหู มองเห็นความกระอักกระอ่วนของนางจึงเอ่ยว่า “นานเพียงนี้แล้ว เจ้ายังหน้าแดงอีกหรือ ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน” นางเอ่ยสวนทันควัน “วิญญูชนพึงแต่งกายให้เรียบร้อย แววตาน่าเกรงขาม ผู้คนมองแล้วจึงรู้สึกเคารพยำเกรง…” “เจ้าคาดหวัง
หลังจากเซี่ยซางออกไปแล้ว เจียงเฟิ่งหัวก็ได้ตรวจสอบสมุดบัญชีของจวนอ๋อง ผ่านไปหนึ่งวันเต็มแล้ว นางก็ยังตรวจสอบไม่หมด พอได้เข้าใจถึงจำนวนอันมากมายมหาศาลของทรัพย์สินส่วนตัวในจวนเหิงอ๋องแล้วคร่าว ๆ ทำให้นางถึงกับตะลึงงันตาค้าง แม้ว่านางจะวางแผนสิบปี หาทรัพย์สินเงินทองให้สกุลเจียงมาแล้วไม่น้อย จนเรียกว่าร่ำรวยได้แล้วก็ตาม ทว่ามันก็ยังเทียบไม่ได้แม้แต่หนึ่งในหมื่นส่วนของจวนเหิงอ๋องด้วยซ้ำ สมบัติของสกุลเจียงในตอนนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาใช้สองมือสองเท้าของตัวเองหามาด้วยความยากลำบาก ขณะที่ทรัพย์สมบัติของเซี่ยซางกลับเป็นสิ่งที่ราชสำนักจัดสรรให้มาอย่างง่ายดาย บางคนเกิดมาก็คาบช้อนเงินช้อนทองอยู่ในปากแล้ว ไม่เหมือนกับนางแม้จะมีชีวิตอีกกี่สิบปีก็เรียกได้แค่ว่าพอร่ำรวยบ้างเท่านั้น เพราะฉะนั้นการเกิดมามีต้นทุนถึงได้สำคัญมาก นางพลิกดูสมุดบัญชีเล่มก่อนหน้าของจวนอ๋องอีกครั้ง ก็พบว่าเซี่ยซางเคยใช้เงินไปไม่น้อยกับซูถิงหว่านจริง ๆ นางพึมพำกับตนเอง “ซูถิงหว่านรักเซี่ยซางจริงหรือเปล่านะ? หากว่าเขามิได้ใช้จ่ายเงินจำนวนมากขนาดนี้เพื่อนางแล้ว หรือหากว่าเขาเป็นแค่ปัญญาชนยากจนคนหนึ่ง ซูถิงหว่านยังจะรักเขาเหมื
เซี่ยซางสั่งให้นางกำนัลไปนำตัวซูถิงหว่านมา จากนั้นเขาก็หันไปเอ่ยกับเจียงเฟิ่งหัว “ส่วนเรื่องซูถิงหว่าน แม้นางจะทำความผิด แต่ถึงอย่างไรก็ต้องกลับจวนไปพร้อมกับข้า” อย่างไรเสียนางก็เป็นพระชายารองของเหิงอ๋อง ฮองเฮาจะตบตีหรือจะลงโทษก็เป็นเรื่องของฮองเฮา เฉิงฮองเฮาเพียงเห็นนางแล้วก็ขุ่นเคืองพระทัยขึ้นมาแล้ว และไม่เคยคิดอยากจะรั้งให้นางอยู่ข้างกายให้เกะกะรำคาญตา สุดท้ายซูถิงหว่านก็ต้องกลับจวนเหิงอ๋อง เจียงเฟิ่งหัวก็ไม่มีเหตุผลจะต้องคัดค้าน กระทั่งได้พบซูถิงหว่าน นางทำให้ทั้งร่างกายของตนเองเต็มไปด้วยบาดแผล ท่าทางน่าสงสารจับใจ ทว่านั่นกลับทำให้เจียงเฟิ่งหัวได้เห็นโลกกว้างขึ้น แค่ไปพบซูกุ้ยเฟยเพียงครั้งเดียวสมองถึงกับตื่นรู้เลยหรือ ก็เห็นนางคุกเข่าลงต่อเบื้องหน้าเซี่ยซางและเจียงเฟิ่งหัวอย่างนอบน้อมยำเกรงและเอ่ยว่า “หม่อมฉันคารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายา” เซี่ยซางตัวแข็งทื่อไปนัยน์ตาสะท้อนประกายเวทนาสงสารออกมา ทว่าเมื่อหวนคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่นางทำลงไป เขาก็พยายามทำเย็นชากับนาง “ลุกขึ้นมาเถิด! กลับจวนกับข้า กลับถึงจวนแล้วจะต้องรู้สำรวมกิริยาวาจา” “หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ หลังจากนี้จะเชื่อฟั
ซูชิงชิงโกรธจนเจ็บแปลบที่หน้าอก “เจ้าเพิ่งมารู้สึกตัวเอาตอนนี้ว่าตกหลุมพรางของคนอื่น ตอนนั้นมัวทำอะไรอยู่ น่าโมโหเสียจริง” “ท่านป้าแต่บัดนี้ข้าก็รู้ตัวแล้วนี่เจ้าคะ” นางก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องให้ฟังอีกครั้ง ซูกุ้ยเฟยก็กล่าวขึ้น “อวิ๋นฟางบอกให้เจ้าทำเช่นนั้นหรือ? นังแพศยา ข้ายังเผลอคิดไปว่านางพอช่วยเจ้าได้ ที่ไหนได้นางกลับได้เสวยสุข ปล่อยเคราะห์กรรมให้เจ้ารับผิดชอบคนเดียว” “ไม่เกี่ยวกับอวิ๋นฟางกูกูเจ้าค่ะ นางช่วยเหลือข้ามาตลอด เป็นเจียงเฟิ่งหัวต่างหาก นางจงใจล่อลวงข้า ตอนนั้นข้าหุนหันพลันแล่นไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็เลยสวมรอยใช้ชื่อของนางไปจับจ่ายซื้อของมาเล็กน้อย” ซูถิงหว่านยังเชื่อใจอวิ๋นฟางมาก ถึงอย่างไรอวิ๋นฟางก็คอยช่วยนางเล่นงานเจียงเฟิ่งหัวมาตลอด มิหนำซ้ำยังสอนนางอีกว่าควรผูกมัดใจเซี่ยซางอย่างไร “ของที่เจ้าซื้อมามีเพียงของเจ้าคนเดียวหรือ อาภรณ์แพรพรรณเครื่องประดับใด ๆ เป็นของเจ้าคนเดียวหรือ แล้วทุกครั้งที่เจ้าไปที่โรงเตี๊ยม ลำพังตัวเจ้าคนเดียวจะกินเข้าไปได้สักเท่าใดกันเชียว” ซูถิงหว่านเพิ่งจะฉุกคิดขึ้นมาได้ “อวิ๋นฟางเองก็เพราะว่าถูกใจ ฉะนั้น…นางก็เลยซื้อด้วยเหมือนกั