บทที่ 197  

ทันใดนั้น หลินอวี่ก็หยิกเข้าที่เอวบางไปแรง ๆ เหลียนเย่เห็นนางแต่งหน้าฉูดฉาดทาปากสีแดงสดอีกแล้ว โดยเฉพาะดวงตาที่ดูจะโดดเด่นน่าดึงดูดเป็นพิเศษ บนมวยผมเต็มไปด้วยปิ่นเงินปิ่นทอง นางเหมือนแม่เล้าที่ผ่านเรื่องความรักมาอย่างโชกโชน ทั้งที่วัยก็เพิ่งจะสิบเจ็ดเหมือนกัน

“ผู้ใดยั่วโทสะเจ้า?” หลินอวี่ใช้ไหล่กระทุ้งเหลียนเย่เบา ๆ

เหลียนเย่ตอบ “ไม่มีใคร”

หลินอวี่มองหลินเฟิงที่หน้ามึนอยู่ไกล ๆ ก็กระตุกมุมปากสีแดงสดขึ้นพลางหัวเราะเบา ๆ “โอ๊ะ เจ้าหนุ่มคนนั้นหน้าตาหล่อเหลาทีเดียว อะไรกัน เจ้าชอบเขาหรือ”

เหลียนเย่รู้สึกราวกับถูกฝูงยุงนับหมื่นตัวบินตอมอยู่รอบปาก “ถุย ๆ อย่ามาทำให้ตาของข้าแปดเปื้อนเชียว ใครจะชอบเขากัน!”

หลินอวี่กระตุกมุมปากยิ้มบาง ๆ “หากเจ้าไม่ชอบ เช่นนั้นก็เป็นของข้าแล้วกัน!”

เสี้ยวพริบตาเดียวต่อมา ก็เห็นหลินอวี่บิดเอวอ้อนแอ้นดุจต้นหลิวเดินตัวปลิวเข้าไปถึงข้างกายหลินเฟิงแล้ว นางเอื้อมมือไปคล้องคอเขาไว้พลางใช้ปลายนิ้วเรียวแตะปลายคางของหลินเฟิงเบา ๆ ก่อนจะเดาะลิ้นและกล่าวว่า “หล่อเหลาปานนี้ วันนี้มาอยู่กับข้าเถิด”

หลินเฟิงขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว รีบผลักอีกฝ่ายออกทันที “แม่นางกรุณ