ตัดสินใจบอกครอบครัว

หลังจากกลับจากประเทศจีน หยางซูมี่รู้สึกว่าหัวใจเธอหนักอึ้ง แม้ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเหนือธรรมชาติที่ยากจะอธิบาย แต่กำไลหยกขาวที่พระรูปนั้นให้มาทำให้เธอปฏิเสธความจริงไม่ได้

ซูมี่นัดพ่อแม่และหยางเหว่ย พี่ชายของเธอ ทานข้าวที่บ้านในค่ำวันหนึ่ง บรรยากาศเป็นไปอย่างอบอุ่น อาหารจีนจานโปรดถูกจัดเรียงเต็มโต๊ะ ทั้งเป็ดย่าง เกี๊ยวน้ำ และผัดหมี่ที่อาม่าทำให้กินตั้งแต่เด็ก

“ซูมี่ กลับมาจากจีน ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรในใจนะ” แม่ถามพลางมองหน้าลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

ซูมี่เม้มปาก ก่อนสูดลมหายใจลึก “หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ… มันอาจฟังดูเหมือนเรื่องแต่ง แต่หนูอยากให้พ่อแม่กับพี่เชื่อหนู”

“อะไรกันล่ะ” พ่อมองด้วยสายตาสงสัย แต่เปิดใจฟัง

ซูมี่ดึงกำไลหยกขาวออกมาและวางไว้กลางโต๊ะ “ตอนหนูไปวัดในจีน พระรูปหนึ่งให้กำไลนี้กับหนู แล้วบอกว่าหนูต้อง ‘หวนคืน’ และ… หนูก็พบว่ามันไม่ใช่กำไลธรรมดา”

หยางเหว่ยหัวเราะเบาๆ “กำไลมิติ? เดี๋ยวนี้ดูหนังไซไฟเยอะไปหรือเปล่า ”

“พี่ ฟังหนูก่อน” ซูมี่เถียงพลางมองหน้าพี่ชายอย่างจริงจัง

“ตอนหนูกำลังจะกลับไทย หนูลองใส่ของลงไปในกำไลโดยไม่ตั้งใจ แล้วมัน…หายไป หายไปจริงๆ! เหมือนกำไลดูดของเข้าไป”

ครอบครัวหยางเงียบงัน พ่อกับแม่มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

“นี่ หนูลองให้ดู” ซูมี่หยิบขวดน้ำบนโต๊ะ จากนั้นเธอใช้มือแตะกำไลพร้อมกับตั้งสมาธิ ขวดน้ำบนโต๊ะหายวับไปทันที

“โธ่ลูก… พ่อเคยคิดว่าสิ่งแบบนี้มีแค่ในหนังจีนกำลังภายใน” พ่อพูดอย่างตื่นเต้น แต่ยังตกตะลึง

แม่พูดเสียงสั่น “ตายแล้วลูกกก….แล้วหนูจะทำยังไง? กำไลนี่มันเกี่ยวอะไรกับหนู”

ซูมี่นิ่งไป ก่อนจะดึงจดหมายที่เธอพบในกำไลออกมา “ในนี้บอกว่าหนูต้องกลับไปใน ‘ที่แท้จริงของตัวเอง’ หนูยังไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่รู้ว่ามันสำคัญ และหนูไม่สามารถหลีกเลี่ยงชะตานี้ได้”

บรรยากาศเริ่มหนักอึ้ง ซูมี่รู้สึกถึงน้ำตาที่เอ่อคลอขณะพูด “หนูไม่อยากจากพ่อแม่กับพี่ไปเลย แต่มันไม่ใช่สิ่งที่หนูเลือกได้”

แม่เข้ามากอดเธอแน่น “ซูมี่… ถึงมันจะน่าเหลือเชื่อแค่ไหน แม่ก็อยากให้ลูกมีสติและปลอดภัย แม่กับพ่อจะช่วยลูกเตรียมตัวให้ดีที่สุด”

หยางเหว่ยพยักหน้า “ใช่ พี่ก็ด้วย ต่อให้น้องต้องไปในที่แปลกประหลาดแค่ไหน พี่ก็อยากให้น้องเอาตัวรอดได้”

หลังจากนั้น ครอบครัวหยางช่วยกันจัดหาสิ่งของที่จำเป็น ไม่ว่าจะเป็นอาหารแห้ง เสื้อผ้า ที่นอน และชุดเครื่องนอนต่าง อุปกรณ์เอาชีวิตรอด เครื่องมือสารพัดอย่าง เต็นท์และชุดครัวสนามทั้งหมดสั่งตรงจากโรงงานโดยตรง แม้กระทั่งอาวุธทุกชนิดจะเรียกว่าคลังอาวุธเคลื่อนที่ก็ไม่ผิด

“นี่น้องจะย้ายไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ดาวอังคารเหรอ?” หยางเหว่ยแซวพลางหัวเราะ

ซูมี่ยิ้มพลางบ่น “นี่มันเยอะไปมั้ยคะ กินกี่ชาติถึงจะหมด”

พ่อหัวเราะ “พกไปให้หมดนั่นแหละ ไหนๆ กำไลลูกก็ใส่ได้ไม่มีวันเต็มอยู่แล้ว”

และเธอคิดว่าจะลองกลับไปเอาคอนโดและซุปเปอร์คาร์ลูกรักของเธอใส่ในกำไลไปด้วย เธอไม่รู้หรอกว่าจะใส่ไปได้มั้ย แต่เธอตัดใจทิ้งมันไปไม่ลง เธอเคยอ่านนิยายแนวทะลุมิติมาเยอะ ที่นางเอกสามารถใส่บ้านทั้งหลัง เธอก็ต้องใส่ไปได้สิ ซูมี่นิ่งคิดในใจ

คืนนั้นในบ้านหยาง เสียงหัวเราะและบทสนทนาจากครอบครัวที่รักกันดังก้องไปทั่วห้องนอนใหญ่ อากาศหนาวนอกบ้านไม่อาจทำให้หัวใจของพวกเขาเย็นลงได้ เพราะทั้งครอบครัวได้นอนรวมกันเหมือนเมื่อครั้งหยางซูมี่และหยางเหว่ยยังเป็นเด็ก

“นี่พี่เหว่ย อย่ามานอนเบียดฉันสิ!” ซูมี่พูดพร้อมหัวเราะ เมื่อพี่ชายขยับตัวมาใกล้เกินไป

“ก็เตียงมันแคบเอง ใครใช้ให้พวกเราโตแล้วแต่มานอนรวมกันแบบนี้ล่ะ!” หยางเหว่ยพูดพลางดึงผ้าห่มจากน้องสาว

พ่อหัวเราะเบาๆ พลางพูดแซว “นี่พ่อไม่ได้ยินเสียงลูกเถียงกันแบบนี้มานานแล้วนะ คิดถึงจริงๆ”

แม่ยิ้มมองภาพลูกๆ ที่คุยหยอกล้อกัน “ใช่เลย สมัยเด็กทั้งสองคนก็ชอบแย่งกันแบบนี้ พ่อกับแม่ต้องคอยห้ามอยู่เรื่อย”

“แต่แม่คะ ตอนนี้พี่เหว่ยก็ยังแย่งหนูเหมือนเดิมนะ” ซูมี่แกล้งบ่น

“โอเคๆ พี่ผิดเอง” หยางเหว่ยยอมรับแต่โดยดี ก่อนทุกคนจะหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ในค่ำคืนนั้น ไม่มีใครพูดถึงการจากลา ไม่มีความเศร้า มีเพียงความอบอุ่นและเสียงหัวเราะที่ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในวัยเด็กอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น ครอบครัวหยางพากันออกเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ ในเมือง ตั้งแต่ตลาดสด แหล่งท่องเที่ยวในท้องถิ่น ไปจนถึงร้านค้าที่เต็มไปด้วยของหายาก

“พ่อคะ แม่คะ นี่มันเหมือนทริปครอบครัวเลยนะ!” ซูมี่พูดขณะมองวิวจากรถ

“ใช่สิลูก พ่ออยากให้เรามีช่วงเวลาที่ดีที่สุดก่อนที่ลูกจะต้องไป” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“แม่เองก็อยากให้ลูกมีทุกอย่างที่ต้องการ ถ้าที่ไหนมีอะไรที่ลูกอยากได้ ก็บอกมานะ แม่จะซื้อให้หมด”

ในตลาดสด ซูมี่เดินเลือกซื้อของกินพื้นบ้านหลากหลายชนิด ทั้งผลไม้ ขนม และอาหารแห้ง “อันนี้หนูอยากได้ค่ะ พ่อดูสิ ของโปรดหนูเลย”

“ถ้าลูกชอบก็เอาไปเยอะๆ เลย” พ่อตอบพร้อมหยิบใส่ถุง

ที่ร้านของฝาก หยางเหว่ยเดินมาพร้อมของฝากในมือ “นี่ๆ ซูมี่ น้องจะเอาพวงกุญแจพวกนี้ไปเป็นของขวัญในมิติใหม่มั้ย”

“พี่เหว่ย ใครจะใช้พวงกุญแจในโลกนั้นล่ะ” ซูมี่ตอบพร้อมหัวเราะ แต่สุดท้ายก็หยิบมาเก็บไว้

ทุกๆ ที่ที่ครอบครัวหยางไป พวกเขาต่างซื้อของกลับมาให้ซูมี่ ทั้งเสื้อผ้าแบบพื้นบ้าน เครื่องใช้ในครัวที่หาได้ยาก อาหารพื้นถิ่น และแม้กระทั่งของตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ

“นี่หนูมีของเยอะจนเหมือนจะย้ายบ้านทั้งหลังไปเลย” ซูมี่พูดพลางมองกองของที่เพิ่มขึ้นทุกวัน

“ก็ดีแล้วไงลูก จะได้ไม่ขาดเหลืออะไร” แม่ตอบด้วยรอยยิ้ม

แต่ถึงแม้จะมีของมากมายแค่ไหน ซูมี่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พอ “ยังมีอะไรอีกนะที่ฉันอยากได้…” เธอพึมพำกับตัวเอง

ในคืนนั้น ขณะที่เธอนั่งจัดของในมิติ กองของที่เรียงรายไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดถึง แต่กลับเป็นใบหน้าของ “ลินดา” เพื่อนรักคนเดียวที่เคยอยู่เคียงข้างเธอมาตลอด

“ลินดา… ฉันไม่ได้บอกลาแกเลย” เธอคิดในใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อน

“ลินดา พรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปช้อปปิ้งกับฉันหน่อย”

“อืม… ว่างสิ แกจะไปซื้ออะไรล่ะ ” ลินดาตอบด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“พรุ่งนี้แกมาก็รู้เอง ฉันมีเรื่องสำคัญอยากบอกแก”

วันรุ่งขึ้น ลินดามาพบซูมี่ที่ห้างสรรพสินค้า เธออดไม่ได้ที่จะพูดแซว “แกนี่มันบ้าช้อปปิ้งจริงๆ แกจะซื้อของไปไหนมากมายขนาดนี้เนี่ย”

“ก็… ฉันอยากให้แกช่วยเลือกของที่มีความหมายหน่อย”

ทั้งสองเดินเลือกของกันอย่างสนุกสนาน ซูมี่เลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ หนังสือที่เธอชอบ และของเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เธอคิดถึงบ้าน

“ลินดา… ฉันอยากบอกลาแก” ซูมี่พูดขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักในร้านกาแฟ

“บอกลา? แกพูดเรื่องอะไร”

ซูมี่ถอนหายใจ “ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว… ฉันกำลังจะไปที่ที่ไกลมาก และไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า”

ลินดานิ่งไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แกจะไปไหน ทำไมพึ่งมาบอกฉัน”

“มันเป็นเรื่องเหลือธรรมชาติเกินไป… แต่ฉันอยากให้แกจำไว้ว่าฉันรักแก และขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ”

ลินดาน้ำตาคลอ เธอจับมือซูมี่แน่น “แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน ฉันก็ขอให้แกปลอดภัย”

เมื่อกลับถึงบ้าน ซูมี่จัดของที่ได้มาใหม่ใส่มิติ พร้อมกับใช้เวลาช่วงสุดท้ายกับครอบครัว

ในคืนนั้น ทุกคนต่างพูดคุยและหัวเราะเหมือนเดิม แต่ลึกๆ แล้ว ทุกคนรู้ดีว่านี่อาจเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน

“ซูมี่ ลูกจำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวเราจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ” แม่พูดพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอ

“และอย่าลืมกลับมาหาพวกเรานะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

หยางเหว่ยเดินเข้ามากอดเธอ “พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่คนนี้จะทำได้ทุกอย่าง และไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน พี่จะรอแกกลับมาเล่าเรื่องผจญภัยให้ฟัง”

ซูมี่กอดพวกเขาแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่รักหนูมากขนาดนี้ ”