การจากลาแบบคาดไม่ถึง

เสียงเพลงในงานแฟชั่นโชว์ยังคงดังก้อง พร้อมแสงไฟที่วูบวาบจับไปยังนางแบบคนดังที่เดินออกมาจากรันเวย์อย่างสง่างาม “หยางซูมี่” คือชื่อที่ทุกคนพูดถึงในค่ำคืนนี้ เธอคือดวงดาวที่ส่องแสงเหนือใครทั้งในสายตาของผู้ชมและเหล่านักออกแบบ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นเป้าหมายของความอิจฉาริษยา

“เธอสมบูรณ์แบบจนเหมือนภาพวาด…” ใครบางคนพึมพำเบาๆ ในฝูงชน

ในอีกมุมหนึ่งของงาน “อลิซาเบธ” ยืนมองด้วยสายตาเย็นชา หญิงสาวผู้เป็นทั้งคู่แข่งและศัตรูตลอดกาลของซูมี่ เธอคลี่ยิ้มบางๆ ที่ซ่อนความคิดลึกซึ้งไว้เบื้องหลัง

หลังจบโชว์ เจ้าของงานได้เชิญซูมี่ พร้อมนางแบบและทีมงานคนอื่นๆ เข้าร่วมงานเลี้ยงมื้อค่ำในโรงแรมสุดหรู

“คืนนี้นายทุนใหญ่หลายคนอยากพบเธอเป็นการส่วนตัว เธอเป็นเหมือนตัวชูโรงของงานนี้เลยนะซูมี่” ลิซ่า ผู้จัดการส่วนตัวของเธอพูดขึ้นระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปยังห้องจัดเลี้ยง

ซูมี่พยักหน้ารับ แม้เธอจะยิ้ม แต่ลึกๆ เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ ราวกับมีเงาแห่งอันตรายวนเวียนอยู่รอบตัว

ลิซ่าอดไม่ได้ที่จะสังเกตถึงสายตาของอลิซาเบธที่จับจ้องมาทางพวกเธอ สีหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอาฆาต

“ซูมี่ ฉันว่าเธอควรระวังตัวหน่อยนะ อลิซาเบธดูไม่ค่อยปกติเลย” ลิซ่าเตือนเสียงจริงจัง

“ฉันรู้… แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันดูแลตัวเองได้” ซูมี่ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แม้ในใจลึกๆ เธอเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

เสียงหัวเราะและบทสนทนาในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความคึกคัก ทุกคนต่างเพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสและไวน์ราคาแพง ซูมี่ใช้เวลาพูดคุยกับแขกผู้ใหญ่ที่เข้ามาทักทายด้วยมารยาทที่สมบูรณ์แบบ

แต่ในมุมมืดอีกด้านของห้อง อลิซาเบธกำลังทำบางอย่างด้วยแววตาเครียดแค้น เธอหยิบซองยาเล็กๆ ออกมา เทของเหลวใสลงในแก้วไวน์ที่วางอยู่มุมหนึ่ง ก่อนจะส่งสัญญาณให้ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตดำที่ยืนรออยู่

ชายคนนั้นเดินมาหาซูมี่พร้อมแก้วไวน์ “คุณหยางครับ เครื่องดื่มสำหรับคุณโดยเฉพาะ เจ้าของงานฝากมาให้ครับ”

ซูมี่มองแก้วไวน์ตรงหน้า แม้จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็รับมาโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะจิบไวน์ไปสองสามคำ

ไม่นานหลังจากดื่มไวน์ ซูมี่เริ่มรู้สึกแปลกๆ ทั่วร่างกายของเธอร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ

“ฉันรู้สึก…ไม่ค่อยดี” เธอพูดเสียงแผ่ว พลางหันไปหาลิซ่า

“ซูมี่! เธอโอเคมั้ย?” ลิซ่าถามด้วยความตกใจ

ไม่ทันที่เธอจะตอบ ซูมี่ก็ทรุดตัวลงกับพื้น สติของเธอเลือนราง เสียงรอบตัวกลายเป็นเสียงที่เบาหวิว

ซูมี่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในทันที ทีมแพทย์พยายามช่วยชีวิตเธออย่างสุดความสามารถ แต่ฤทธิ์ของสารพิษที่เข้าสู่ร่างกายกลับรุนแรงเกินกว่าจะต้านไหว

ลิซ่ายืนมองผ่านกระจกของห้องฉุกเฉิน น้ำตาไหลอาบแก้ม ขณะที่แพทย์เดินออกมาพร้อมสีหน้าหนักใจ

“เราพยายามเต็มที่แล้ว… ขอแสดงความเสียใจด้วย”

ข่าวการเสียชีวิตของหยางซูมี่แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างตกใจและเสียใจกับการจากไปของเธอ แต่ในมุมหนึ่งของเมือง อลิซาเบธกลับยิ้มเยาะ “ในที่สุด ฉันก็ชนะเธอได้”

แต่แทนที่ทุกอย่างจะจบลงในความมืดมิด ซูมี่กลับลืมตาขึ้นอีกครั้ง และพบว่าตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆ ที่ดูเก่าแก่และทรุดโทรม เธอรู้สึกถึงความหนักอึ้งในร่างกายและความหนาวเหน็บที่ซึมลึกเข้าไปถึงกระดูก เปลือกตาของเธอหนักจนแทบลืมไม่ขึ้น แต่ด้วยความพยายาม เธอรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อลืมตามองภาพรอบตัว

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเพดานไม้เก่าๆ ที่เต็มไปด้วยรอยคราบน้ำ เธอพยายามพลิกตัว แต่ร่างกายกลับอ่อนแรงราวกับไม่ใช่ของเธอเอง

“นี่ฉัน…อยู่ที่ไหนเนี่ย” เธอพึมพำออกมา

ความทรงจำที่ถาโถมเข้ามา

เสียงประตูไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด ตามมาด้วยใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่ดูอิดโรย แต่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย

“ซูมี่! ลูกฟื้นแล้ว” หญิงคนนั้นรีบเข้ามานั่งข้างเตียง จับมือเธอไว้แน่น น้ำตาคลอเบ้า

“แม่?” คำนี้หลุดออกจากปากของเธอโดยไม่รู้ตัว เพราะหน้าตาของแม่ร่างนี้เหมือนกับแม่ของเธอมากรวมถึงพ่อและพี่ชายด้วย

ในขณะเดียวกัน ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอแต่กลับเหมือนเป็นของเธอเองก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เธอได้รู้ว่าเธออยู่ในร่างของ “หยางซูมี่” เด็กสาวอายุ 19 ปี จากครอบครัวสายรองของตระกูลหยางในชนบทจีนยุค 1970 ครอบครัวที่แม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่กลับเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น

ครอบครัวหยางสายรอง

พ่อของเธอ “หยางเหวินเทา” เป็นคนเงียบขรึม แต่เต็มไปด้วยความเด็ดขาดและความรักที่ไม่เคยพูดออกมา เขาทำงานหนักในคอมมูนของหมู่บ้านเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

แม่ของเธอ “ซู่เม่ย” เป็นหญิงแกร่งที่แม้มือจะหยาบกร้านจากการทำงานหนัก แต่หัวใจกลับอ่อนโยนและอุทิศทุกอย่างเพื่อลูกๆ

และ “หยางเหว่ย” พี่ชายของเธอที่อายุ 22 ปี เป็นคนฉลาด ไหวพริบดี และรักน้องสาวมากที่สุด แม้เขาจะทำงานในคอมมูนหนักแค่ไหน แต่เขากลับไม่เคยลืมที่จะดูแลน้องสาวและปกป้องครอบครัว

“ซูมี่ น้องฟื้นแล้วจริงๆ ใช่ไหม” หยางเหว่ยเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มโล่งใจ เขานั่งลงข้างเตียงและลูบหัวเธอเบาๆ

“พี่แทบจะฆ่าคนตอนที่รู้ว่าน้องตกน้ำ”

คำพูดของเขาทำให้ภาพในความทรงจำของเธอฉายชัดขึ้น เหตุการณ์ที่เธอตกน้ำและเกือบเอาชีวิตไม่รอดกลับมาหลอกหลอนเธออีกครั้ง

หยางหลิน ลูกสาวของลุงใหญ่ ผู้เป็นสายหลักของตระกูลหยาง เป็นคนที่ไม่เคยพอใจในตัวซูมี่

“ทำไมแกถึงได้ใช้ชีวิตสบายๆ ทั้งที่ต้องทำงานหลังขดหลังแข็ง ทำไมแกถึงมีคนรักทั้งบ้าน ทั้งที่แกไม่เคยทำอะไรเลย” เสียงของหยางหลินดังขึ้นในความทรงจำ

ทุกครั้งที่หยางหลินเห็นซูมี่ เธอจะแสดงความอิจฉาออกมาอย่างชัดเจน และสุดท้าย ความอิจฉานั้นก็กลายเป็นเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตของซูมี่ไปตลอดกาล

ในวันนั้น ขณะที่ซูมี่เดินเล่นริมแม่น้ำ หยางหลินได้แอบตามเธอมา

“ซูมี่! ระวัง!” เสียงตะโกนปลอมๆ ที่เต็มไปด้วยเจตนาร้ายดังขึ้น ก่อนที่หยางหลินจะผลักเธอลงไปในน้ำ

“หยางหลิน! เธอทำอะไร!” ซูมี่ตะโกนลั่น แต่เสียงของเธอกลับจมหายไปในสายน้ำเย็นจัด

เธอพยายามว่ายน้ำขึ้นฝั่ง แต่กระแสน้ำที่แรงและร่างกายที่อ่อนแอทำให้เธอไม่สามารถต้านทานได้

โชคดีที่ได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดี เขากระโดดลงน้ำโดยไม่ลังเล และแบกร่างของเธอขึ้นมา

“คุณ คุณครับ ตื่นสิ!” ลู่เฉิงพยายามปลุกเธอ ขณะที่เขาแบกร่างเปียกปอนของเธอกลับบ้าน

แต่แม้ลู่เฉิงจะพยายามช่วยเธออย่างเต็มที่ ร่างกายของซูมี่กลับอ่อนแอจนทนพิษไข้ที่เกิดจากความหนาวเย็นไม่ได้

เมื่อซูมี่ฟื้นขึ้นพร้อมกับความทรงจำของร่างเดิมในยุค 2025 เธอรู้ทันทีว่าการตกน้ำครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ

“หยางหลิน…” เธอกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “เธอจะต้องชดใช้สำหรับสิ่งที่เธอทำ”

แต่เธอก็รู้ดีว่าการแก้แค้นในทันทีอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด เธอต้องวางแผน ต้องปกป้องครอบครัวสายรองที่รักเธอ และต้องทำให้ทุกคนเห็นความจริงเกี่ยวกับตัวตนของหยางหลิน

“ซูมี่ ลูกยังไหวไหม” ซู่เม่ยเข้ามานั่งข้างเตียง พลางจับมือเธอเบาๆ

“แม่คะ… หนูจะไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ หนูสัญญาว่าหนูจะดูแลตัวเองและครอบครัวให้ดีที่สุด”

หยางเหว่ยเดินเข้ามาเสริม “น้องไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้องอีก”

คำพูดของพ่อ แม่ และพี่ชายที่รักเธอมากที่สุด ทำให้ซูมี่ในร่างใหม่รู้ว่า เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายครอบครัวนี้อีกต่อไป

เธอจะตอบแทนความรักของพวกเขา

--------/--------------------------------------------

สวัสดีค่ะ พูดคุยติชมให้กำลังใจ นักเขียนมือใหม่ คนนี้กันได้นะคะ ฝากคุณรี้ดทุกท่านเปิดใจเอ็นดูด้วยกันหน่อยนะงับ ไรต์จะพยายามและตั้งใจพัฒนางานเขียนให้ดีขึ้นเรื่อยๆ อย่าพึ่งทิ้งกันนะค้าาา❤️