กำไลหยกขาวแห่งชะตา

หลังกลับจากงานปารีสแฟชั่นวีค หยางซูมี่ตัดสินใจใช้ช่วงเวลาหยุดพักจากชีวิตที่วุ่นวาย เดินทางกลับไปยังหมู่บ้านชนบทเล็กๆ ในมณฑลเสฉวน ที่ซึ่งอากงและอาม่าของเธอยังคงอาศัยอยู่ สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของเธอ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันอบอุ่นในวัยเด็ก

เธอได้บอกพ่อแม่และชวนพี่ชายมาด้วยกัน แต่ก็ไม่มีใครว่างเลย เหตุเพราะเธอชวนกะทันหันเกินไป ไม่สามารถเคลียงานได้ทัน เธอเลยบินเดี่ยวสู่จีนแผ่นดินใหญ่ด้วยตัวคนเดียว จริงๆพี่ลิซ่าอาสามาเป็นเพื่อนด้วย แต่โดนเธอปฎิเสธไปเพราะเกรงใจ นานๆจะได้มีวันหยุดทั้งที ปล่อยให้พี่ลิซ่าเดทกับคุณสามีไปเถอะ

การเดินทางสู่ชนบท

เมื่อเครื่องบินแตะพื้นดินในมณฑลใกล้บ้านเกิด ซูมี่ออกเดินทางต่อด้วยรถยนต์ ท่ามกลางภูมิประเทศที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากเมืองใหญ่สู่ชนบทที่เงียบสงบ ถนนสายเล็กๆ ลัดเลาะไปตามภูเขาสูงที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี กลิ่นอายของธรรมชาติและเสียงนกร้องทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรถแล่นเข้าสู่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เธอเคยเรียกว่าบ้านในวัยเด็ก ความทรงจำในอดีตก็พลันหลั่งไหลเข้ามา บ้านไม้หลังเก่าที่เธอเคยวิ่งเล่นยังคงตั้งอยู่กลางลานดินกว้าง ที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนักหลังจากที่เธอจากไปเมื่อสิบปีก่อน ผู้คนในหมู่บ้านยังคงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย บางคนกำลังตากผ้า บางคนกำลังเก็บผักในสวนหลังบ้าน เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่เล่นกันอยู่กลางลานดินทำให้เธออดยิ้มไม่ได้

“ซูมี่! หลานของอาม่า โตเป็นสาวสวยขนาดนี้แล้ว!” เสียงอาม่าดังขึ้นทันทีที่เธอเปิดประตูรถออกมา

“ใช่ อาม่า ลูกสาวของเราไม่ใช่แค่สวย แต่ยังเป็นนางแบบระดับโลกเลยนะ” อากงพูดพลางหัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ

ซูมี่รีบเดินเข้าไปกอดทั้งสองคนแน่น น้ำเสียงที่เธอใช้พูดอ่อนโยนลงจนต่างจากเวลาที่เธออยู่ในงาน “อากง อาม่า หนูคิดถึงที่นี่จังเลยค่ะ”

“หลานยังจำบ้านนี้ได้ใช่ไหม?” อากงถามพลางชี้ไปที่บ้านไม้หลังเล็กที่มีหลังคามุงด้วยกระเบื้องเก่าๆ “นี่แหละ บ้านที่แท้จริงของเรา”

ซูมี่มองบ้านด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคิดถึง “จำได้ค่ะ หนูคิดถึงที่นี่ตลอดเลย”

อาม่าพยักหน้า “ดีแล้วที่หลานกลับมา ถึงที่นี่จะไม่มีอะไรหรูหราเหมือนในเมือง แต่ที่นี่คือบ้าน ที่ที่ครอบครัวของหลานรออยู่เสมอ”

วันแรกของเธอในหมู่บ้านเริ่มต้นด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างไม้บานเก่า เสียงไก่ขันดังขึ้นจากลานดิน พร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวต้มร้อนๆ ที่อาม่ากำลังเตรียมอยู่ในครัว

“ซูมี่ ตื่นแล้วเหรอ? มากินข้าวต้มฝีมืออาม่าเร็ว” อาม่าเรียกเธอ

ซูมี่เดินออกมาจากห้องนอน พลางยิ้ม “อาม่า ยังทำข้าวต้มอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ กลิ่นหอมจนปลุกหนูได้เลย”

“กินเยอะๆ เลยนะหลาน ทำงานหนักมามาก ที่นี่ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว” อากงพูดพร้อมกับตักผักดองใส่จานให้เธอ

หลังอาหารเช้า อากงพาซูมี่เดินชมสวนหลังบ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยแปลงผักเล็กๆ และต้นผลไม้มากมาย ทั้งต้นส้ม ต้นพลัม และต้นชา

“นี่แหละที่อากงปลูกไว้เอง อากงกับอาม่าไม่ต้องออกไปซื้อของในเมืองบ่อยๆ เพราะพวกนี้ช่วยประหยัดได้เยอะ” อากงพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

ซูมี่มองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกสงบ “ที่นี่สวยจริงๆ ค่ะ หนูไม่เคยเห็นสวนที่ไหนน่ารักเท่านี้มาก่อนเลย”

ในช่วงบ่าย อากงแนะนำให้เธอไปเที่ยววัดโบราณที่ตั้งอยู่บนยอดเขาสูง “ซูมี่ ไปวัดนั้นเถอะ ที่นั่นมีพลังพิเศษสำหรับคนที่ต้องการค้นหาตัวเอง”

“พลังพิเศษ? อากงพูดเหมือนในหนังเลยนะคะ” ซูมี่หัวเราะเบาๆ

“อย่าล้อเล่นสิ หลานจะเข้าใจเองถ้าได้ไป” อากงพูดด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง

ซูมี่จึงตัดสินใจเดินทางไปยังวัดโบราณ ทางขึ้นวัดเต็มไปด้วยป่าเขียวขจี และกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าที่ลอยมากับสายลม เสียงนกร้องประสานกับเสียงน้ำไหลจากลำธารเล็กๆ สร้างบรรยากาศที่สงบสุข

เมื่อมาถึงวัด เธอสะดุดตากับศาลเจ้าที่ตั้งอยู่ท่ามกลางหมอกบางๆ รูปปั้นเทพเจ้าในศาลเจ้านั้นมีพลังลึกลับที่ทำให้เธอรู้สึกสะกดใจ เธอยกมืออธิษฐานด้วยความตั้งใจ

“ขอให้หนูค้นพบสิ่งที่หนูตามหา ขอให้หนูมีความสุขในสิ่งที่หนูยังไม่เข้าใจ” เธอพึมพำเบาๆ

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นเบาๆ จากด้านหลัง

“แม่หนู” เสียงของพระชรารูปหนึ่งดังขึ้น

ซูมี่ลืมตาและหันไปมอง เห็นพระชราในจีวรเก่าสะอาดสะอ้านเดินตรงเข้ามาหา พระรูปนั้นยื่นมือออกมา ในนั้นมีกำไลหยกขาวเรืองรอง

“นี่คือของที่ถูกกำหนดไว้สำหรับเจ้า ถึงเวลาหวนคืนแล้ว จงเตรียมตัวให้พร้อม” พระชรากล่าว

ซูมี่ขมวดคิ้ว “หลวงพ่อพูดเรื่องอะไรคะ? หวนคืนอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”

“เจ้าจะเข้าใจในเวลาอันควร จงเก็บสิ่งนี้ไว้ กำไลหยกขาวนี้จะนำทางเจ้า” พระชรากล่าว

“หลวงพ่อ… ฉันไม่ใช่คนพิเศษอะไร ฉันเป็นแค่นางแบบ” ซูมี่พูดเสียงเบา แต่พระชราส่ายหน้า

“เจ้าไม่ใช่เพียงแค่นางแบบ เจ้ามีชะตาที่สำคัญกว่านั้น” ท่านยื่นกำไลให้เธอ

หลังรับกำไลมา เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่างไหลเข้าสู่ร่างกาย ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว เธอเห็นตัวเองในโลกที่แตกต่างออกไป เห็นดินแดนลึกลับและผู้คนที่เธอไม่เคยรู้จัก

“นี่มัน… อะไรกัน?” เธอพูดกับตัวเอง

เสียงกระซิบดังขึ้นจากกำไล “จงค้นหาความจริง และจงเตรียมพร้อมสำหรับชะตาที่เจ้าต้องเผชิญ”

เธอพยายามตั้งสติ “หลวงพ่อ นี่หมายความว่ายังไง? ฉันต้องทำอะไร?”

แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น พระชราก็หายตัวไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและกำไลหยกขาวในมือของเธอ

กลางดึกคืนนั้น ซูมี่นั่งอยู่หน้าต่างของห้องนอนในบ้านเก่าของอาม่า ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลเหนือท้องฟ้า กำไลหยกขาวที่เธอได้รับจากพระชรายังคงอยู่ในมือ มันเย็นราวกับมีชีวิต และทุกครั้งที่เธอสัมผัสมัน ความรู้สึกบางอย่างก็พลันแวบเข้ามาในหัว

“จงค้นหาความจริง… และจงเตรียมพร้อมสำหรับชะตาที่เจ้าต้องเผชิญ”

คำพูดสุดท้ายของพระชรายังคงดังก้องอยู่ในใจ เธอมองมันอย่างครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจสวมมันเข้าที่ข้อมือ

ทันใดนั้น… สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ราวกับมีพลังบางอย่างแฝงตัวอยู่ในอากาศ ภาพนิมิตที่เห็นในวัดกลับมาซ้อนทับอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง เธอเห็นเงาร่างของหญิงสาวในชุดกี่เพ้ายืนอยู่กลางแสงจันทร์ หญิงสาวผู้นั้นมีใบหน้าคล้ายเธอมาก…แต่แตกต่างตรงที่ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้าและความหนักแน่น

“หากเธอได้ฟังเสียงของฉัน นั่นหมายความว่าเธอถูกเลือกแล้ว” เสียงกระซิบของหญิงสาวดังขึ้นในความคิดของเธอ

หยางซูมี่สะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแรง “นี่มัน…อะไรกัน?” เธอพยายามตั้งสติ แต่ภาพในหัวกลับยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ เธอเห็นหมู่บ้านเก่าแก่ที่ส่องแสงอยู่ใต้เงาภูเขาอันสูงตระหง่าน ถนนปูด้วยหินเก่าเต็มไปด้วยผู้คนในชุดคอจีน แต่บางสิ่งผิดปกติ ภาพที่เห็นคือบางคนแทะเปลือกไม้ประทังชีวิต บางคนกอดกันร้องระงมเพราะความอดอยาก ซูมี่ได้แต่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า เธอพยายามตะโกนบอกชาวบ้านเหล่านั้นว่า บนเขาสามารถหาอาหารได้ ทำไมไม่ไปหากันล่ะ แต่เสียงเธอกลับไม่มีใครได้ยินเลย หยางซูมี่หันมาหาหญิงสาวคนนั้นด้วยสายตาตั้งคำถาม สายตาของหญิงสาวในภาพสะท้อนความเศร้าและคำเตือน

“เวลาของเธอมาถึงแล้ว…เธอจะต้องเลือก”

ซูมี่รู้สึกถึงแรงบีบรัดรอบข้อมือ กำไลหยกขาวเรืองแสงอ่อนๆ ก่อนจะค่อยๆ สงบลง เธอหายใจหอบ ยกมือขึ้นแตะกำไล ความรู้สึกของพลังที่ไม่รู้จักยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวเธอ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ กำไลนี้ต้องมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่

หลังจากอาหารเช้า ซูมี่ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ อากง ฟัง ชายชรานิ่งฟังด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“หลานได้รับมันแล้วสินะ…”

“อากงรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอคะ?” ซูมี่ถามพลางขมวดคิ้ว

อากงถอนหายใจยาว “หลานสาวของอากง บางทีนี่อาจเป็นเวลาที่ต้องบอกความจริงกับหลานเสียที”

เขาหยิบกล่องไม้เก่าแก่ที่ถูกเก็บไว้ใต้โต๊ะ และเปิดออก ภายในมีจดหมายฉบับเก่า และภาพถ่ายขาวดำของหญิงสาวคนหนึ่ง ซูมี่เบิกตากว้างหญิงในภาพมีใบหน้าคล้ายเธออย่างน่าตกใจ “นี่คือใครคะ?”

“ท่านคือ ‘หยาง หลานเซียน’ บรรพบุรุษของเรา ท่านเป็นผู้ก่อตั้งตระกูลหยางของเราตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อน”

“ต้นตระกูล…?”

“ใช่ ท่านไม่ได้เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ท่านเป็นหนึ่งใน ‘ผู้ที่ครอบครัวหยกขาว‘ ในกำไลนั้นมีความลับอะไรไม่มีใครล่วงรู้นอกจากผู้ครอบครอง”

ซูมี่เหม่อลอยด้วยความรู้สึกสับสน แต่ลึกๆ ในใจเธอรู้ว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป… กำไลหยกขาวที่ดูเหมือนจะธรรมดานั้น อาจเป็นกุญแจสำคัญที่จะพาเธอไปสู่ความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวเธอเอง…