บทที่ 5

บทที่ 5

หลังจากแต่งตัวทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อย ซิงซิงก็ยกสำรับอาหารไปเก็บ ซักครู่หนึ่ง พ่อบ้านประจำจวนก็เดินเข้ามา เป็นชายสูงอายุ ผิวเข้มดำแดง สีหน้าท่าทางจริงจัง ผมมีสีขาวแซมเล็กน้อย คาดว่าอายุน่าจะประมาณ 50 ปลายๆ

"ข้าน้อยพ่อบ้านหวัง เป็นพ่อบ้านประจำจวนท่านอ๋องสาม ข้าน้อยเอาบัญชีรายรับ-รายจ่าย ภายในจวนมาให้พระชายาดูแล" หลิวอี้เฟย มองพ่อบ้านอย่างโง่งม อะไรกันแต่งวันแรกเอาบัญชีตัวเลขมาให้นางทำไม

" ไม่ต้องหรอก ใครเคยดูแลอยู่แล้ว ก็ดูแลต่อไปเถอะ ที่ผ่านมาก็ทำได้ดีอยู่แล้ว ข้าไม่ก้าวก่ายจะดีกว่า หวังว่าคงไม่มีเรื่อง ลักขโมย ภายในจวนหรอกมั้ง หากมีท่านก็ดูแลตามความเหมาะสมเถอะ" หลิวอี้เฟยกรอกตาไปมา บ้าบอจริง ตอนอยู่โลกนู้นอุตสาห์หนีวิชาบัญชีแล้วน่ะ แค่เห็นตัวเลขก็ปวดหัวแล้ว หนีไปเรียนนิเทศศาสตร์ เพื่อจะได้ทำงานท่องโลกกว้าง พอมายุคนี้ดันจะมาให้นางทำบัญชี ใครจะรับไว้กัน รับไว้ก็โง่สิ "ส่วนสาวใช้ ไม่ต้องหามาเพิ่มน่ะ ข้ามีซิงซิงคนเดียวพอแล้ว"พลางเอามือโบกไล่พ่อบ้านหวังออกไป

ท่านพ่อบ้านหวัง ดันคิดว่าพระชายาน่ายกย่องนับถือจริงๆ อำนาจมาถึงมือแท้ๆกลับไม่รับไว้ ไว้ใจให้บ่าวไพร่ข้าเก่าอย่างเขาดูแล เอามือกอดสมุดบัญชี เดินยิ้มไปทางเรือนหนังสือ "ท่านอ๋องสาม ข้าน้อยพ่อบ้านหวัง" เดินค้อมศีรษะเข้าประตูเรือนหนังสือไป

ภายในมี อ๋องสามนั่งวาดภาพอยู่ องค์ชายสิบนั่งจิบชาอย่างสบายอารม "เข้ามา"

พ่อบ้านรีบรายงาน"พระชายาไม่รับสมุดบัญชีไว้ขอรับ พระชายาสั่งให้ ข้าน้อยดูแลต่อไปตามเดิม"

"อืม ไปได้แล้ว " อ๋องหยางชงอวี้ โบกมือไล่พ่อบ้าน แล้ววาดรูปต่อ

"พี่สะใภ้สาม ช่างน่าสนใจจริงๆ " หยางซื่อเล่อ จิบน้ำชาไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่วายบ่นอุบอิบ "เมื่อคืนพี่สามก็เรียกประชุมที่หอซื่นเซิน พี่สะใภ้ทราบข่าวเข้าจะไม่โกรธแย่หรอ ทุกครั้งเรียกประชุมที่หอซื่อเซิน เพื่อปิดบังการประชุมลับข้าเข้าใจ แต่เมื่อคืนเป็นวันเข้าหอ ทำแบบนั้นพี่สะใภ้ไม่เสียหน้าแย่" พูดจบ หยางซื่อเล่อรู้สึกเย็นวาบอย่างบอกไม่ถูก บรรยากาศในห้องหนาวจัดทั้งๆที่ เหลืออีกตั้ง2เดือนถึงจะเข้าหน้าหนาว "เจ้าพูดจบหรือยัง" อ๋องหยางชงอวี้ วางพู่กันแล้วหันไปทางน้องชาย

"พี่สาม ข้านึกได้ว่ามีธุระ ข้าขอตัวก่อน" พูดยังไม่ทันจบประโยค ร่างนั้นพ้นเรือนหนังสือไปเรียบร้อย

เฮอะ พี่สะใภ้หรือ เจ้าไม่รู้อะไร เมื่อคือพี่สะใภ้เจ้าไล่ข้าออกจากห้องด้วยตัวนางเอง

เรือนเหมยฮัว เรือนนอนของพระชายา หลิวอี้เฟย นั่งจิบชาอยู่ในห้อง มีซิงซิง นั่งอยู่ไม่ไกล

"พระชายาเพคะ เหม่ยหลันหลัน ขอเข้าพบเพคะ"

เสียงสาวใช้ด้านนอกตะโกนเข้ามาในเรือน

หลิวอี้เฟยหันไปถามซิงซิง "ใครกันเหม่ยหลันหลัน"

"อนุของท่านอ๋อง เพคะพระชายา"

เอาไงดีวันแรกก็เจอเสือสาวบุกแล้วหรือเนี้ย จะหนีก็ไม่ได้ด้วยสิ เฮ้!! เบื่อจริงๆโลกของพวกผู้หญิงเนี้ย

"เข้ามาได้" หนีไม่ได้ก็คงต้องพบล่ะ

สาวสวย ปากสีชาด หน้าขาวนวล แต่งกายสีสันฉูดฉาดแสบตา เดินเข้ามาในเรือน ทำเอาห้องสว่างไสวขึ้นมาทันตา นี้สินะอนุเหม่ยหลันหลัน ดอกไม้งามแห่งจวนอ๋องสาม ถอนสายบัวอย่างงดงาม "หม่อมชั้น เหม่ยหลันหลัน ถวายพระพรพระชายาเพคะ หม่อมชั้นรีบมาหาพระชายาแต่เช้าคงไม่เป็นการรบกวนเวลาพักผ่อน"

"ไม่ต้องมากพิธี ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ตอนนี้เราก็ครอบครัวเดียวกันแล้ว" หลิวอี้เฟย รีบพูดตัดบท ขี้เกียจฟังนางพูดประจบสอพลอ

"งั้น หม่อมชั้นขอเรียกพระชายาว่า เจี้ยเจี่ย นะเพคะ แล้วแทนตัวเอง เหม่ยเหม่ย พระชายาว่าดีไหม ไหนๆเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว" บร๊ะยัยคนนี้ คุยได้สองประโยคมาตีสนิทกันเรียบร้อยเลยนะยะ "ได้สิ " หลิวอี้เฟยยิ้มอ่อนโยน ราวกับนางฟ้า

"เหม่ยเหม่ย ทำน้ำแกงบำรุงมาให้เจี้ยเจี่ยเพคะ เมื่อคืน คงจะเหนื่อยไม่น้อย" สายตาลอบมองสีหน้าของหลิวอี้เฟย

"อ่อ ขอบใจเจ้ามากนะ" ยัยงูพิษเอ้ย ขนาดซิงซิงมาอยู่ได้วันเดียวยังรู้ข่าวว่าเมื่อคืนท่านอ๋องสามไปค้างหอซื่อเซิน แล้วอนุคนโปรดแบบเหม่ยนหลันหลันจะไม่รู้ได้ยังไร นางมาวันนี้ตั้งใจจะมาเยาะเย้ยข้าสะสิท่า

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว รบกวนเจ้ากลับไปก่อนแล้วกัน ข้าอยากพักผ่อน" หลังจากซิงซิง ส่งเหม่ยหลันหลัน ออกจากเรือนเหมยฮัวเรียบร้อยแล้ว "พระชายา ซิงซิงว่านางไม่ได้มาดีแน่นอน"

"เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว นางตั้งใจมาดูสีหน้าข้า ว่าทุกข์ตรมแค่ไหน ที่คืนเข้าหอคืนแรก ท่านอ๋องไปค้างหอโคมเขียม" เสียใจค่ะหล่อน ชั้นไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย หลิวอี้เฟย เดินยิ้มแฉ่งไปนั่งริมหน้าต่างชิบชาไปเรื่อยๆอย่างอารมดี

"ว่าแต่ที่ให้ไปสืบมาเป็นไงบ้าง"

ซิงซิงรีบรายงานสิ่งที่เจ้านายสาวให้ไปสืบ"ซิงซิง เดินสังเกตรอบจวนแล้วเพคะ ทหารยามเยอะกว่าจวนราชครู เลยแอบถามคนในครัว ท่านอ๋องสามนอกจากจะดำรงตำแหน่งองค์ชายสามและอ๋องแล้ว ยังเป็นแม่ทัพใหญ่ มีทหารอยู่ในมือถึง3 แสนคนอีกด้วย"

ในที่สุดก็ถึงวันงาน งานแต่งพระราชทานยิ่งใหญ่ได้จัดขึ้น ฮ่องเต้ได้พระราชทานสมรสให้กับอ๋องสามกับคุณหนูสี่ตระกูลหลิว เนื่องจากถูกกดดันจากหลายฝ่าย อีกทั้งลูกชายของตนก็ไม่ยอมแต่งพระชายาซักที แต่งแต่อนุเข้าบ้าน แถมชอบเที่ยวหอโคมเขียว จนป่านนี้อายุจะ 25ปีแล้ว ยังไม่มีบุตรซักที

ถนนหน้าจวนราชครูประดับประดับไปด้วยโคมแดง ตลอดทางที่เกี้ยวเจ้าสาวผ่าน ผู้คนสองข้างทางต่างพากันชะเง้อลอบมองภายในเกี้ยวเจ้าสาว ต่างคนต่างพยายามมองเพื่อจะได้เห็นหน้าซักแวบก็ยังดี คุณหนูสี่ตะกูลหลิวได้ขึ้นชื่อว่างามที่สุดในเมืองหลวง แต่5ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นนางนอกจวนเลย ต่างจินตนาการการเอาว่าป่านนี้นางจะสวยหยดย้อยขนาดไหน ในเกี้ยวนั้น มีสาวน้อยร่างบางแต่งชุดแดงประดับประดาด้วยเครื่องประดับมากมาย "โอ้ย หนัก!!! ปวดคอจะแย่ จะประโคมใส่อะไรบนหัวเยอะแยะ คอจะหักตายอยู่แล้วเนี้ย" หลิวอี้เฟยได้แต่บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว วันนี้นางถูกปลุกแต่เช้ามืด มาอาบน้ำขัดตัว พอกสมุนไพรนานๆชนิด จับแต่งตัวยังกับตุ๊กตา พอเสร็จฮูหยินกับแม่สื่อก็เข้ามา เทศน์นางเรื่องจากดูแลสามี การเข้าหอคืนแรก บลาๆๆๆ คิดว่านางจะฟังหรือไง สามีบ้าบออะไรไร้สาระ ฟังจนหูแฉะ พอจบนึกว่าจะรอดตัว หลิวอี้สงก็เข้ามาสั่งนางให้เอาใจท่านอ๋องสาม ทำยังไงก็ได้ให้ท่านอ๋องรักและเอ็นดู ปวดทั้งคอ ปวดทั้งหู สาวๆยุคนี้ทนกันได้ยังไงเน้อ

ในที่สุดเกี้ยวเจ้าสาวก็มาถึงจวนท่านอ๋องสามหยางชงอวี้ พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้น คำนับฟ้าดิน ยกน้ำชา พิธีการยาวนานมาก ตั้งแต่ต้นจนจบหลิวอี้เฟยถูกแม่สื่อ จับแขนลากไปทางนู้นทาง ทางนี้ทาง มีบางช่วงของพิธีนางยืนหลับ หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมด นางถูกพามายังห้องหอ ก่อนที่แม่สื่อจะเดินออกไป นางกำชับห้ามเปิดผ้าออกเด็ดขาด ต้องรอเจ้าบ่าวมาเปิดเท่านั้น "รอกับผีสิ ข้าปวดคอจะแย่ล่ะ" พอแม่สื่อเดินออกจากห้องไปเสียงปิดประตูเรียบร้อย หลิวอี้เฟยพูดไปพลางยกมงกุฎเจ้าสาวออก หลิวอี้เฟยเดินสำรวจไปรอบห้อง ต้องตาลุกวาว ห้องหอประดับไปด้วยของมีค่ามากมาย หน้าต่าง ม่าน ประตู เตียง เป็นสีแดงสดทุกชิ้น พอหันไปเห็นเตียง นางกลืนน้ำลาย "ซวยแล้วสิ มัวแต่ห่วงซิงซิง จนลืมคิดเรื่องเข้าหอกับอ๋องบ้ากามไปได้ยังไง" หลิวอี้เฟยเดินไปเดินมาในห้องนอน คิดแผนต่างๆเพื่ิให้ผ่านคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย ผ่านไป 2ชั่วยาม หยางชงอวี้ก็ยังไม่มา จนนางเผลอหลับไป

เสียงประตูเปิดออก หลิวอี้เฟยสะดุ้งสุดตัว หน้าตาตื่นตระหนกตกใจ พอมองเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือ หยางชงอวี้อ๋องบ้ากามสามีป้ายแดงของนาง จึงพยามปรับสีหน้าและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย "เจ้าถอดมงกุฎเจ้าสาวออกแล้วหรือ" หยางชงอวี้ เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วรินเหล้ามงคล "หม่อมชั้นเห็นท่านอ๋องยังไม่เสด็จมา จึงนึกไปเองว่าท่านอ๋องคงเหนื่อยแล้วพักที่เรือนอื่นไปแล้วเพคะ" อี้เฟยพยายามพูดให้เสียงหวานที่สุดในชีวิต พร้อมด้วยรอยยิ้ม "เปิ่นหวางจะปล่อยให้พระชายานอนคนเดียวในคือแต่งงานได้อย่างไร'' หยางชงอวี้พูดไปทำตาเล็กตาน้อยให้นาง "อี้เฟย รินเหล้าให้นะเพคะ " พูดจบรีบยกกาเหล้า พร้อมเปลี่ยนจอกเหล้าที่นางเตรียมไว้ รินแล้วยื่นให้หยางชงอวี้ แน่นอนจอกใบนี้นางเอายานอนหลับผสมน้ำ แล้วเคลือบด้านในไว้เรียบร้อย "เชิญดื่มเพคะ ท่านพี่" ท่านพี่?หรือ นางวางแผนอะไรไว้แน่ "เจ้าไม่ดื่มด้วยล่ะ พระชายา" หยางชงอวี้ ยื่นจอกเหล้ามงคลคืนให้นาง

"หม่อมชั้นดื่มไปเยอะแล้วเพคะ ระหว่างรอท่านอ๋อง" ไอ้บ้า ใครจะโง่กินยานอนหลับที่ตัวเองวางไว้กันล่ะ หลิวอี้เฟยได้แต่ร่ำไห้ในใจ แต่สีหน้ายังยิ้มแย้ม พยายามดันจอกคืนไปทางหยางชงอวี้ "เปิ่นหวางชอบดูสาวงามเมาเล็กน้อย มันช่วยกระตุ้นอารมได้ดีที่เดียว" หยางชงอวี้ดันจอกเหล้าไปเกือบถึงหน้าหลิวอี้เฟย

ดีกับผีสิ ใครจะเมาแล้วให้อ๋องบ้ากามแบบเจ้าเชยชมกันล่ะ ซ่าา เสียงเหล้าในจอกหกรดเสื้อตัวนอกของหยางชงอวี้ "อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจเพคะ" พลางเอามือปัดๆ รอยเหล้าบนเสื้อออก "อี้เฟย รินให้ใหม่นะเพคะ" หยางชงอวี้ยังช๊อคกับเรื่องเมื่อกี้อยู่ จึงไม่ทันมองกาเหล้าที่รินใส่จอกในมือ จ๊อกกกกกก เหล้าในการินล้นจอกในมือ เปียกกางเกงตัวนอกไปหมด ตอนนี้เจ้าบ่าวป้ายแดงเปียกไปทั้งตัว "อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจ อี้เฟยผิดไปแล้ว ขอท่านอ๋องลงโทษด้วยเพค่ะ "

"เอาล่ะๆ เปียกขนาดนี้แล้ว เปิ่นหวางต้องการถอดชุด"

"ได้เพคะ แต่ที่นี้ไม่มีชุดเปลี่ยน ท่านอ๋องกลับไปเปลี่ยนที่เรือนท่านอ๋องแล้วกันนะเพค่ะ " หลิวอี้เฟยไม่ได้ให้เวลา หยางชงอวี้ตอบใดๆ นางลากทั้งอ๋องออกจากประตู แล้วรีบปิดลงกลอนอย่างรวดเร็ด

อ๋องหยางชงอวี้ หลังจากหายตกตะลึงกับเหตุการภายในห้อง จึงเดินออกจากเรือนพระชายาไป ข้าว่าเจ้าตั้งใจ ใครมันจะทำน้ำหกได้ถึงสองรอบ นางกล้าไล่ข้าออกจากห้องหอหรอนี้ "ฮ่าๆๆ" เดินไปขำไป

หลังจากเห็นท่านอ๋องสามเดินจากไป ซิงซิงรีบเดินไปที่หน้าเรือน "พระชายาเพค่ะ ซิงซิงเองเจ้าคะ" นางกระซิบเบาๆผ่านประตู

เมื่อหลิวอี้เฟยได้ยินเรียบวิ่งไปเปิดประตู ลากนางเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อทำอะไรเจ้าหรือป่าว" หลิวอี้เฟยพูดไปพลางสำรวจร่างกายสาวใช้

"ซิงซิงไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ นายท่านแค่ขังไว้ในห้องเท่านั้น แต่เมื่อกี้ซิงซิงเห็นท่านอ๋องเดินหัวเราะออกไป"

"ไปนะดีแล้ว ข้าลุ้นแทบแย่ กลัวเค้าจะไม่ยอมไป คิดหาแผนไล่ออกไปจนสมองตึบไปหมดแล้ว สุดท้ายได้แผนเหล้าหก"

ซิงซิงหน้าถอดสี เจ้านายสาวสวยของนางทำเรื่องใหญ่เข้าจนได้"ตายแล้วพระชายาท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะเพค่ะ คืนเข้าห้องหากท่านอ๋องไม่พักที่นี่ พระชายาจะถูก ครหาเอาได้นะเพค่ะ" หลิวอี้เฟยยักไหล่ ไม่แคร์จ้าาาา

"ข้าอยากอาบน้ำ พักผ่อน วันนี้เหนื่อยเหนียวตัวไปหมดแล้ว ซิงซิงเตรียมน้ำให้ทีสิ " หลิวอี้เฟยเดินไปหลังม่านบังตา ปลดเสื้อตัวนอนออก ระหว่างรอน้ำต้มมาผสมน้ำอาบจากซิงซิง

พออาบน้ำเสร็จหลิวอี้เฟยใส่ชุดนอน แล้วหลับไปทันทีวันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันจริงๆ

"พระชายาตื่นแล้วหรือเพค่ะ" สาวน้อยซิงซิงยืนอยู่ข้างเตียง พร้อมยกอ่างล้างหน้ามาให้

"เจ้าเรียกข้าแบบนั้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่ะ เรียกคุณหนูแบบเดิมเถอะ ข้าไม่ชิน" หลิวอี้เฟยรับผ้าเช็ดหน้าจากมือซิงซิง "ไม่ได้เพค่ะ" ซิงซิง ตอบด้วยสีหน้ามาดมั่น "โอเค โอเค ตามใจเจ้า" หลิวอี้เฟยปัดความรำคาญ บังคับซิงซิงไปคงเหนื่อยป่าวๆ อะไรคือโอเค ซิงซิงทำหน้าครุ่นคิดพอล้างหน้าเสร็จเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางตกใจเล็กน้อย "ซิงซิง เครื่องประดับพวกนี้มาจากไหน"

"ฮูหยิน เตรียมมาให้เพค่ะ พร้อมเสื้อผ้าในตู้อีกหลายชุด" สาวใช้คนสวยพูดไปยิ้มกว้างไป

"เตรียมมาให้?" ตอนอยู่จวนราชครู มีแค่ปิ่นเก่าๆ ไม่ก่ีอัน กับชุดไม่กี่ชุด พอแต่งมาจวนอ๋องสาม มีเครื่องประดับเต็มโต๊ะ จะว่าไปแต่งออกมาก็มีข้อดีเหมือนกันนะเนี้ย

ซิงซิงอาสาทำผมให้ หลิวอี้เฟย ระห่างที่หวีผมอยู่นางพูดขึ้นมาลอย " เมื่อคืน หลังจากออกจากห้องพระชายา ท่านอ๋องสามตรงไปที่หอซือเซิน (หอโคมเขียวอันดับหนึ่งของเมืองหลวง) ทันที เพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เองเพค่ะ" หลิวอี้เฟยเลิกคิ้วมองสาวใช้ มาอยู่ได้คืนเดียวรู้จักหาข่าวให้เจ้านายแล้วหรือ "อืม ก็ดีแล้วนิท่านอ๋องจะหาความสุขใส่ตัวก็มิผิดอันใด"

"โถ่ พระชายาเพค่ะ ชื่อเสียงของท่านล่ะ คืนเข้าหอ นอกจากจะไม่พักที่เรือนพระชายาแล้ว แต่ท่านอ๋องกลับไปค้างที่หอซื่อเซิน " ซิงซิงพูดไปพลางน้ำตาคลอเป้า ตาแดง จนเกือบจะมีน้ำใสๆไหลออกมา

"เจ้าดูหน้าข้าสิ มีสีหน้าและแววตาส่วนไหนที่ข้าดูเดือดร้อนกับข่าวนี้บ้างไหม ข้าอยากอยู่ที่นี่เงียบๆ ได้ข่าวท่านอ๋องสามมีอนุตั้งมากมาย เสือสาวมันอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอก ข้าไม่อยากตีกันกับใครเพื่อแย้งผู้ชายคนเดียว แล้วยิ่งผู้ชายที่ไม่ได้รักข้าแล้วยิ่งไม่มีวัน จำคำข้าไว้นะ ซิงซิง"

พรวด!!!! หลิวอี้เฟย ยืนจิบชาอยู่ริมหน้าต่าง สำลักชาออกไป เลอะเทอะเสื้อตัวนอก "นี่ๆ ข้าาาา แค่กๆๆ " นางพูดติดอ่าง

"ข้าหนีเสือปะจรเข้ ใช่มั้ยเนี้ยโอ้ยจะบ้าตาย เวรกรรมอะไรของข้าเนี้ย" อุตสาห์คิดว่าถึงแต่งมาอยู่จวนอ๋อง ค่อยๆหาทางหนีทีไล่ หลบหนีออกจากจวนคงไม่อยากเท่าไร ตอนนี้แผนการดูจะเลือนลาง

ลูกสาวราชครู คุณหนูสี่ตระกูลหลิว นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหนกันเชียว สวยเหรอก็สู้ข้าไม่ได้ แต่งตัวก็จืดชืด คืนแรกท่านอ๋องก็เสด็จค้างหอนางโลมซะแล้ว เหม่ยหลันหลัน เดินหัวเราะชอบใจตลอดทางที่กลับเรือนของนาง"นอนกอดตำแหน่งพระชายาเอาไว้ให้ดีๆแล้วกัน ฮ่าๆ"

ซิงซิง ยกอ่างน้ำมาให้นางล้างหน้า เหมือนทุกเช้า ช่วยแต่งตัว หวีผม ทำผม วันนี้หลิวอี้เฟย กล้าผมครึ่งศีรษะ ปักปิ่นหยกรูปดอกเหมยฮัว ชื่อเดียวกันกับเรือนที่นางอาศัยหลับนอนอยู่ตอนนี้ พอแต่งตัวเสร็จก็ไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่างมองวิว ด้านนอก ซิงซิงกำลังชงชาให้เจ้านายสาว โลกก่อนนี้นางไม่ชอบดื่มชาเท่าไรหนักหรอก แต่จวนราชครูมีแค่ ชากับน้ำเปล่าเท่านั้น อย่างอื่นนางไม่เคยมีโอกาสได้กินหรอก "น่าจะมีน้ำกระเจี้ยบ หรือเก๊กฮวย เย็นๆมาดื่มให้ชื่อใจก็คงจะดี" อี้เฟยบ่นไปงั้นล่ะตามประสาคนว่างงาน

"ในครัวมีน่ะเพคะ หากพระชายาต้องการเดี๋ยวซิงซิงรีบไปเอามาให้"

"ไปเลยสิรออะไร ข้าเบื่อชาจะแย่แล้ว เอาน้ำตาลติดมาด้วยน่ะ" อี้เฟยรีบสั่งซิงซิง สีหน้าแววตาเหมือนเด็กกำลังจะได้กินขนม

ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นแหละ ซิงซิงนำดอกเก๊กฮวยตากแห้ง กับน้ำตาล มา1โหลเล็กๆ หลิวอี้เฟยตาลุกวาว รีบสั่งให้ซิงซิงชงใส่กา เติมน้ำตาลให้หวานพอประมาณ พอชงเสร็จ ซิงซิงรีบยื่นให้เจ้านายทันที

"อ๊าาาาาาา ชื่นใจ " สีหน้าท่าทางของหลิวอี้เฟย มีความสุขอย่างล้นหลาม "อยู่ที่นี่ก็ไม่แย่ซะที่เดียวเน้อซิงซิง เจ้าว่ามั้ย"

"พระชายา จะยกเลิกแผนการแล้วใช่หรือมั้ยเจ้าค่ะ" ซิงซิงรีบซักไซร้

"ใครว่า แผนการวางไว้แล้วก็ต้องดำเนินต่อไปสิ ไม่ว่าจะเป็นถ้ำเสือหรือจรเข้ ในเมื่อข้าตัดสินใจแล้ว " ตอบไปพลางไปยักคิ้วหลิวตาให้ซิงซิง

หลิวอี้เฟยไม่รู้เลยว่าด้านนอกมีคนยืนแอบฟังที่พวกนางสนทนากันอยู่

"เรียนท่านอ๋อง วันนี้พระชายาไม่ได้ออกจากเรือนไปที่ใดเลย" มู่หลง รายงานท่านอ๋อง พร้อมเล่าทุกประโยคที่ได้ยินจากเรือนเหมยฮัว

"อืม เจ้าไปได้แล้ว" หยางชงอวี้ ฟังรายงานจากองครักษ์ประจำตัวเสร็จก็โบกมือให้ออกไป

แผนการอะไรของเจ้า หลิวอี้เฟย เจ้ากับตระกูลหลิวมีแผนอะไรอยู่กันแน่ ไม่ว่าแผนการอันใด ข้าหยางชงอวี้จะไม่มีทางให้พวกเจ้าทำสำเร็จ