บทที่ 3

บทที่ 3

"เจ้ารู้มัยว่าเสียมารยาท กับท่านอ๋องสามแค่ไหน?" ฮูหยินใหญ่ นั่งมองหลิวอี้เฟย ด้วยสายตาเคียดแค้น ร่างน้อยที่คุกเข่าอยู่หน้าห้องรับรองแขก

"อี้เฟย ไม่ทราบค่ะแม่ใหญ่ อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจ" พูดไปร้องไห้ไป ไม่ได้ตั้งใจจริงๆโวย คนมันขำ กลั้นแทบแย่ หลุดขำออกมานิดเดียวทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้

"อี้เฟย ยินดีรับโทษจากแม่ใหญ่" พยามบีบน้ำตาทำหน้าตาให้หน้าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะตีก็รีบตีได้มัย ปวดหัวเข่าจะแย่แล้ว

"เจ้าพูดเองน่ะ ได้ แม่นม โบย5ไม้ "สิ้นเสียงฮูหยิน แม่นม คนสนิท เดินไม่หยิบไม้ทันที น่าแปลก ทั้งๆที่นางเป็นคนเลี้ยงหลิวอี้เฟย มาตั้งแต่เกิด แต่ทำไมนางจึงไม่มีความรักและเมตตาต่อหลิวอี้เฟยเลย

"เอาให้หนักๆเลยน่ะ แม่นม บังอาจหักหน้าท่านพ่อ เจ้ารู้มัยท่านพ่อกำลังวิ่งเต้นให้ข้าได้แต่งงานกับองค์หญิงสิบสี่ เจ้าทำเสียงานใหญ่" หลิวอี้ฝาน ที่นั่งจิบน้ำชาอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าไร้อารม

อะไรกันบ้านนี่ คุณหนูใหญ่ได้เป็นพระสนมชั้นเฟย คุณหนูรองแต่งเป็นพระชายาองค์ชายใหญ่ บังคับข้าแต่งกับองค์ชายสาม วางแผนให้ลูกชายคนเดียวแต่งองค์หญิงสิบสี่ นี้มันจะรวบหัวรวบหางทั้งราชวงศ์เลยหรอ ตาแก่นี้แผนสูงจริงๆ

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องโบย อี้เฟย เจ้ากลับเรือนไปได้แล้ว"หลิวอี้สง เอ๋ยออกมากหลังจากแม่นมถือไม้เรียวเข้ามา "

"ทำไมล่ะค่ะท่านพี่ ก็เห็นอยู่ว่านางหักหน้าท่าน"

"เอาล่ะ ให้คุกเข่าแค่นี้ก็พอแล้ว ถ้าโบยตีไปแล้วเกิดมีแผล จะทำยังไง อีก1อาทิตก็จะถึงงานแต่งแล้ว"

"แต่เมื่อกี้ท่านอ๋องสามบอกไม่แต่ง"

"ตราบใดที่ยังไม่มีราชองค์การถอนหมั้น งานแต่งก็ยังจัดเหมือนเดิม"

หึ ทำไมไม่แต่งเองล่ะตาแก่ อี้เฟยได้แต่พูดในใจ อยากตะโกนออกไป แต่ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้นางรับบทสาวน้อยถูกแม่เลี้ยงรังแกอยู่

"ไม่ว่ายังไง อี้เฟยก็ต้องแต่งงานกับอ๋องสาม ข้าลงเงินลงแรงไปเยอะ จะให้เสียงานไม่ได้ " อี้สงพูดจบก็เดินออกจากเรือนรับรองไป

"หึ วันนี้เจ้าโชดดีไป ข้าไม่ตีเจ้าก็ได้ แต่วันนี้ไม่ต้องกินข้าว" ฮูหยินใหญ่พูดจบก็กระทบเท้าเดินปึงปังออกจาเรือนรับรองไป พร้อมอี้ฝาน

ระหว่างทางเดินกลับเรือนท้ายจวน งดข้าวหรอ ยัยแก่แร้งทึ้ง แค่อดข้าววันเดียวข้าทนได้อยู่แล้ว โถ่เอ้ยแค่นี้เอง แปลกจริง ทำมัยยัยคุณหนูสี่ขี้โรคนี้ถึงถูกคนในบ้านรังแกขนาดนี้ ความทรงจำของร่างนี้ก็ไม่มีอะไรเลย เท่าที่รู้จากซิงซิง อย่าเรียกว่ารู้เลย เรียกว่าหลอกถามมาจะดีกว่า คุณหนูสี่ อ่อนแอ ขี้โรค อ่อนโยน แต่ถูกพวกพี่สาวรังแกตลอด มีแผลเป็นจางๆที่หลังจากจากโบย 3ปี ก่อน คุณหนูสามหลิวอี้ฟาง ก่อนแต่งออกไปก็แวะเวียนมารังแกนางเป็นระยะๆ แต่คุณหนูใหญ่หลิวเหม่ยฮัวนี้นางไม่เคยเจอ

เดินมาถึงเรือนก็เจอซิงซิง เดินวนไปมาอยู่หน้าเรือนนอน พอซิงซิงเห็นนางเท่านั้น รีบวิ่งมาจับไม้จับมือ สำรวจร่างกาย "เป็นไงบางค่ะคุณหนู พ่อบ้านหวังบอกว่าเห็นคุณหนุนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนรับรอง"

หลิวอี้เฟย ยักใหล่แล้วก็เดินเข้าเรือนไป

ศาลาริมสระบัว ณ จวน อ๋องหยางชงอวี้ ที่เทพบุตรรูปร่างเหมือนเซียนมาจุติ กำลังยืนเอามือไพล่หลังชมความงามของ ดอกบัวหลากสีสัน "พี่สาม ท่านไปจวนราชครูมาหรือวันนี้" เสียงขององค์ชายสิบ หยางซื่อเล่อทำลายความสงบลงทันที

"เจ้านี้หูไวตาไว ข่าวรวดเร็วจริงๆนะ" หยางชงอวี้หันมายิ้มให้น้องชาย

"ตกลงท่านจะแต่งหรอ ทั้งๆที่รู้ว่า ราชครูหลิวอี้สงวางแผนอะไรอยู่"

"หากเปิ่นหวางไม่อยากแต่ง ใครก็บังคับเปิ่งหวางไม่ได้" หยางชงอวี้ยกน้ำชาขึ้นจิบ

"แล้วทำไมพี่สามไม่เข้าเฝ้า เสด็จพ่อขอยกเลิกงานแต่งล่ะ มายืนชมดอกบัวใจเย็นอยู่แบบนี้?" หยางซื่อเล่อโวยวายใส่พี่ชาย ที่มัวทอดน่องใจเย็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่แบบนี้ มีแต่เค้าหรือไงกันที่ร้อนรนกับเรื่องงานแต่งของพี่ชายจะแย่อยู่แล้ว

"ตอนเปิ่นหวางบอก ไม่แต่ง นางหัวเราะเยาะเปิ่นหวาง"หยางชงอวี้ นึกถึงหน้าสาวน้อยยืนก้มหน้าที่พยามกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดง เมื่อกลางวัน จากข่าวที่สืบมา นางเรียบร้อยเป็นกุลสตรี เก่งในทุกๆด้าน แต่ไม่ออกจากจวนมา5ปีแล้ว เพราะอะไร แล้วทำไมนางถึงทำให้เขาสนใจนางขนาดนี้

"หากพี่สามแต่งคุณหนูสี่แห่งจวนราชครูเข้ามา ท่านราชครูจะต้องกล่อมให้พี่สามเป็นพวกเพื่อแผนการของพวกมันแน่นอน"

"แล้วยังไง เก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว ดีกว่าให้ศัตรูอยู่ในที่มืด" หยางชงอวี้พูดจบก็เดินออกจากศาลาไป

"พี่สาม ที่ท่านพูดมาคือท่านจะแต่งยังงั้นหรอ" หยางซื่อเล่อตะโกนตามหลังพี่ชาย

หลังจากอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดนอนบางสีขาว หลิวอี้เฟยก็เดินไปนั่งรับลมอยู่ข้างหน้าต่าง มีเสียงดัง โครกคราก ออกมาจากท้องน้อย นางเอามือลูบท้อง แล้วบ่นกับตัวเองไปพลาง "แค่อดข้าวเย็น อย่าร้องได้มั้ยเจ้าท้องบ้า" แค่ข้าวเย็นที่ไหนกันเมื่อตอนกลางวันก็โดนให้คุกเข่า จนไม่ได้กินข้าวเที่ยง ไหนตอนเย็นจะโดนสั่งงดอีก เท่ากับวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ในเมื่อไม่มีอะไรทำก็นอนดีกว่า

ในตอนที่กำลังเดินไปที่เตียงนอน "คุณหนูหลับหรือยังเจ้าค่ะ" เสียงใครอื่นไม่ได้ซิงซิงนั้นเอง

"ยังเข้ามาสิ"

"ซิงซิงแอบหยิบหมั่นโถว มาได้1ลูก คุณหนูรองท้องซักหน่อยมั้ยเจ้าค่ะ" พลางยืนออกไปให้เจ้านายสาว

หลิวอี้เฟย เอื้อมมือไปหยิบมา "ขอบใจเจ้ามากนะ เฮ้อมีแต่เจ้านี้ล่ะที่ดีกับข้า ข้าจะทำยังไงดี หนีก็ลำบาก แต่งกับอ๋องสามก็ไม่พ้นหนีเสือปะจรเข้"

"แต่งออกไปใช่ว่า เสียหายน่ะเจ้าค่ะ ได้เป็นถึงพระชายาเอกของท่านอ๋อง คงจะสุขสบายกว่าอยู่ที่นี้" ซิงซิงพูดออกไปเนื่องด้วย คุณหนูของเธออยู่ที่นี้ลำบากไม่น้อย ต่างจากคุณท่านอื่นๆในบ้าน

"ข้าไม่อยากแต่งงาน ข้าอยากออกไปท่องโลกกว้าง อายุแค่18 ปี จะให้แต่งงาน อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนได้ยังไง ข้าอยากใช้ชีวิตของตัวเอง อยากมีคนรักที่รักข้าคนเดียวร่วมทุกข์ร่วมสุขไปตลอดชีวิต"

ซิงซิงได้แต่ส่ายหัว ใช่ว่าจะแปลกใจกับคำพูดแปลกประหลาดของเจ้านาย เพราะได้ยินมาจนเบื่อแล้ว

"งั้นคุณหนูพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ " หลิวอี้เฟย พยักหน้าตอบสาวใช้ แล้วเดินไปโต๊ะที่กระจก หยิบหมั่นโถวที้ซิงซิงขโมยมาให้ ยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พยายามมองหน้าสาวน้อยในกระจก ตอนตื่นมาครั้งแรก ร่างนี้อายุ13 ก็ว่าน่ารักน่าชังอยู่ไม่น้อย เวลาผ่านมา5ปี ร่างนี้อายุ18ปี สวยจนล่มแค้วนได้เลยที่เดียว เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม ปากเล็ก จมูกหน่อย ตากลมโตสองชั้น เวลายิ้มเป็นรู้พระจันทร์เสี้ยวน่าหลงไหล ผิวก็ขาวราวหิมะ ทรวงทรงองเอว ไร้ทีติ อืมๆๆ นางพนักหน้าให้กับตัวเองในกระจก "สวยขนาดนี้แต่งกับอ๋องสามที่มีอนุตั้งมากมาย เสียดายแย่เลย" หลิวอี้เฟย ชมตัวเองไปพลางเคี้ยวหมั่วโถวไป

"เรียนท่านอ๋อง จวนราชครูวางเวรยามแน่นหนากว่าเดิม มาก เนื่องจากหลายวันคุณหนูสี่หลิวอี้เฟย พยายามลอบหนีออกจากจวน ขอรับ" มู่หลง รายงานข่าวที่ท่านอ๋องให้ไปสืบ

นางพยายามหนีหรอ หนีงานแต่งกับข้างั้นหรอ ข้าผู้นี้นะหรือ "ฮ่าๆๆๆๆๆ" หยางชงอวี้ หลุดขำออกมาก ทำเอามู่หลง องครักษ์ที่ติดตามท่านอ๋องมาหลายสิบปีถึงกับตาโต

จวนราชครู เวรยามเพิ่มเป็นสามเท่าหลังจาก คุณหนูสี่ พยายามหลบหนีออกจากจวน ยิ่งมีคำสั่งห้ามทำร้ายร่างกายหรือลงโทษนาง นางยิ่งหนีบ่อยแล้วถี่ขึ้น ปลอมตัวเป็นสาวใช้บ้าง เอายาถ่ายผสมขนมให้ยามหน้าประตูกินบ้าง คลานออกช่องสุนัขในกลางดึก บีนกำแพงออกไปบ้าง เหล่าทหารยามต่างเหงื่อตกต้องเฝ้ายามด้วยความระแวง ด้วยกลัวเพราะนางมีแผนแปลกๆมาตลอดยากจะรับมือยิ่งนัก

"เฮ้อ...ข้าคิดแผนไม่ออกแล้วซิงซิง" หลิวอี้เฟย นั่งเอามือเท้าโต๊ะ ทำสีหน้าระอา พลางถอนหายใจติดกัน

ซิงซิงไม่โต้ตอบอันใด พลางรินน้ำชาแล้วยื่นให้

ผ่านไป1 ชั่วยามในห้องมีแต่ความเงียบ กับสีหน้าครุ่นคิดของหลิวอี้เฟย

"ซิงซิง เจ้าอยู่นี้เอง ข้าตามหาเจ้าแทบแย่" หลิวอี้ฝาง เปิดประตูเข้ามาโดนไม่ได้เคาะก่อนด้วยซ้ำ เจ้าคนไม่มีมารยาท "ท่านพ่อข้าเรียกหาเจ้านะ ไปเดี๋ยวนี้เลย" หลิวอี้ฝางหันไปพูดกับซิงซิง โดยที่ไม่สนใจเจ้าของห้อง ซิงซิงย่อกายทำความเคารพแล้วเดินออกจากห้องไป ในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง หลิวอี้เฟยจิบชาไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สนใจการมีอยู่ของอีกฝ่าย

"เจ้าจะไม่ถามข้าหน่อยหรอว่าเรียกซิงซิงไปทำไม" เมื่ออีกฝ่ายเงียบเค้าจึงเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน

"อ้าว....ท่านพี่รอง ท่านยังอยู่อีกหรอ อี้เฟยนึกว่าพี่รองออกไปพร้อมซิงซิงแล้วเจ้าค่ะ"

หลิวอี้ฝางตากระตุก เขายืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนนางจะไม่เห็นได้ยังไง จะมากไปแล้วนะ หลิวอี้ฝางสูดลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วได้พูดออกไป " ข้าแค่จะบอกเจ้าว่า มะรืนจะมีงานแต่งระหว่างท่างอ๋องสามกับเจ้า เจ้าอย่าคิดหลบหนีอีก หากเจ้าหลบหนีหรือตุกติกท่านพ่อมีคำสั่งให้ฆ่าซิงซิงทันที" พูดจบก็หัวเราะเสียงดัง เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หลิวอี้เฟยนั่งหน้าซีดไร้สีอยู่ภายใน

ตาแก่ราชครูนั้นกล้าเอาชีวิตซิงซิง มาขู่ข้าเลยหรือนี้ ปกติไม่ว่าที่ผ่านมาไม่ว่าหลิวอี้เฟย จะหลบหนีซักกี่ครั้ง คนที่ทำโทษนางมีแค่ฮูหยินใหญ่กับแม่นมเท่านั้น