บทที่ 967

“มิต้องหรอก!”

ไทเฮารีบเอ่ย “ตนเองอยากร้องเองสิถึงจะมีความสุข หากมีคนบังคับให้ร้องเพลง เช่นนั้นก็จะรู้สึกแตกต่างออกไป! อย่าให้คำพูดของข้าไปกระทบอารมณ์ของพวกนางเลย!”

ทุกคนที่อยู่ข้างหน้าร้องเพลงอย่างมีความสุขแล้วก็ร้องเพลงเพิ่มขึ้นทีละเพลง เซียวทงฟังแล้วก็รู้สึกมิค่อยชอบใจนัก

ในช่วงนี้นางกังวลอยู่ตลอด กลัวว่าเสด็จพ่อจะให้ตนแต่งงานกับองค์ชายจากฉีตะวันออกหรือเยวี่ยใต้เป็นการเชื่อมสัมพันธ์

นางได้ส่งคนไปค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับองค์ชายทั้งสองแล้ว องค์ชายหนิงแห่งฉีตะวันออกนั้นหาตัวจับยาก สืบข้อมูลเฉพาะใด ๆ มิได้เลย

ส่วนมู่หรงเหยียนซงจากเยวี่ยใต้ เซียวทงเคยพบกันเงียบ ๆ แล้ว แต่เขามิใช่คนที่นางชอบ

ฉินซาน… นับตั้งแต่ที่เขาสูญเสียแขนไปครึ่งหนึ่ง เซียวทงก็มิได้หลงใหลเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

ชายคนพิการจะมาคู่ควรกับตนได้เยี่ยงไรเล่า!

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินซานก็เป็นคนหัวแข็งดื้อรั้น มิได้มีความรู้สึกใดกับตนเลย...

ก่อนหน้านี้เซียวทงก็เคยคิดว่า หากฉินซานยอมอ่อนโยนต่อตนบ้าง เพียงแค่ทำดีต่อตนเท่านั้น ถึงเขาจะพิการก็ช่างปะไร!

แต่นางเคยให้คนไปถามฉินซานเป็นการส่วนตัวแล้วแต่ฉินซานกลับปฏิเสธเพราะเขามิค