คนที่ตามหลังท่านอดีตเสนาบดีมาติด ๆ คือหลิงเสียงเซิงพ่อของหลิงอวี๋ ผู้เป็นอาลักษณ์สำนักฮั่นหลินเขาอายุสี่สิบกว่าปี รูปร่างผอมเพรียว ที่กรามเรียว ๆ ของเขามีเคราบาง ๆ อยู่สองชั้นหลิงเสียงเซิงมองมาทางนี้จากที่ไกล ๆ เห็นหลิงอวี๋ก็เบือนหน้าหนีไปเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากัน!ต่อจากหลิงเสียงเซิงก็คือหลิงเยี่ยนผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาของหลิงอวี๋ เป็นเด็กสาวอายุประมาณสิบห้าปีนางสวมกระโปรงผ้าตาข่ายสีชมพู ที่เอวผูกผ้าสีเดียวกัน ผมสีดำสนิทประดับด้วยปิ่นติดผมหยกเขียวและไข่มุกติดสลับกัน ชุดนี้ดูหรูหราแต่ก็คงความมีชีวิตชีวาอยู่!ดูท่าทางแล้วเป็นที่รักของคนในครอบครัว!ใบหน้าที่งดงามของนางยังไม่ได้เปิดเผยออกมาเต็มที่ แต่ในความเยาว์วัยนั้นก็เผยเสน่ห์แล้ว!หลิงเยี่ยนเห็นหลิงอวี๋ ในแววตาก็ฉายแววประหลาดใจ จ้องมองจากทางนี้อยู่นาน ในสายตานั้นก็เปลี่ยนเป็นความดูถูก…ด้านหลังของหลิงเยี่ยนคือหลิงเฟิง ลูกชายคนโตของหลิงเสียงเซิง หลิงเฟิงได้รับการถ่ายทอดด้านรูปร่างหน้าตาของหลิงเสียงเซิงมา เขาผอมและสูงเขาจมูกโด่ง สายตาที่มองคนอื่นนั้นจะมีความมืดมนอยู่เล็กน้อย แค่มองก็รู้เลยว่าเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยากเขาไม่
ต่อหน้าคนเยอะถึงเพียงนี้ มันไม่ดีที่หลิงอวี๋จะทะเลาะกับเซียวหลินเทียนนางจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้เขาแล้วยิ้มเยาะพลางกระซิบ “เซียวหลินเทียน ท่านไม่ได้เห็นพวกเราเป็นคนในครอบครัว ก็อย่าคิดว่าพวกเราจะสนใจท่าน!”“สิ่งที่หม่อมฉันติดหนี้เจ้าไว้หม่อมฉันคืนหมดแล้ว! แต่เยวี่ยเยวี่ยไม่ได้ติดค้างอะไรท่านทั้งนั้น!”“ท่านถามใจตัวเองดูเถิดว่า เป็นผู้ชาย แม้ว่าจะเป็นคนแปลกหน้ากัน ท่านจะใจร้ายกับเด็กเยี่ยงนี้หรือไม่? ”“ตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ท่านมิสนใจเขาก็ช่าง! แต่ตอนนี้เขาเพิ่งจะกี่ขวบเอง? ท่านก็ต้องการให้เขาไม่สะทกสะท้านอะไรเหมือนกับผู้ใหญ่ ท่านไม่คิดว่า ท่านบังคับใจคนอื่นมากไปหรือ?”“เซียวหลินเทียน จะตัดสินโทษว่าใครฆ่าใครก็ต้องมีหลักฐาน! ท่านมาพูดแบบปั้นน้ำเป็นตัวว่าหม่อมฉันเป็นขโมย ท่านมีหลักฐานหรือไม่?”“แค่เยวี่ยเยวี่ยเกิดเร็วไปสองเดือน ท่านก็สงสัยว่าเขาไม่ใช่ลูกท่านแล้ว! ท่านคิดว่ามันยุติธรรมกับเยวี่ยเยวี่ยหรือ?”“ไทเฮาเองก็ให้กำเนิดองค์จักรพรรดิตอนแปดเดือนมิใช่รึ? หรือว่าองค์จักรพรรดิเองก็เป็นลูกชู้เช่นกัน?”“หากวันหนึ่ง หม่อมฉันยืนยันได้ว่าเยวี่ยเยวี่ยเป็นลูกของท่าน ท่านคิดเอาเถิดว่า การกระ
ไทเฮาเหลียงกวาดมองฝูงชนรอบ ๆ อย่างสุภาพสุขุมงามสง่า เมื่อพบหลิงอวี๋ก็คลี่ยิ้มเล็กน้อย“ตัวข้าผู้เป็นไทเฮารู้สึกตื้นตันใจอย่างยิ่งที่ทุกท่านมาอวยพรให้แก่ข้า ทุกท่านลุกขึ้นเถิด!”“ขอบพระทัยไทเฮา!”ฝูงชนแสดงความขอบคุณและทยอยกันลุกขึ้น ก่อนนางกำนัลของวังหลวงจะพาไปยังที่นั่งหลิงอวี๋ก็ลุกขึ้นเช่นกัน เพียงรู้สึกว่ารอยยิ้มของไทเฮาที่มีต่อตนนั้น ได้มลายความน่าเกรงขามอำนาจและเกียรติศักดิ์ลงไปมากอักโขนางจูงมือหลิงเยวี่ยคิดหาที่นั่งนั่งลง บัดนี้พบว่าสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีแบ่งที่นั่งกันเป็นสองฝั่ง ส่วนเซียวหลินเทียนถูกลู่หนานเข็นไปทางฝั่งอาคันตุกะบุรุษเรียบร้อยแล้วนางจูงมือหลิงเยวี่ยไปทางฝั่งอาคันตุกะสตรี เพียงแต่ไม่มีนางกำนัลคอยนำทางตน นางเลยไม่รู้ว่าควรนั่งแห่งใดผ่านไปไม่ช้า ทุกคนล้วนนั่งลงหมดแล้ว เหลือเพียงนางกับหลิงเยวี่ยที่ยังยืนอยู่ จากนั้นทุกสายตาก็เพ่งเล็งลงบนร่างพวกนางในบัดดลหลิงอวี๋รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย สายตารีบกวาดมองที่นั่งเหล่านั้นหมายหาที่นั่งว่างนั่งลงให้เร็วที่สุดอย่างไรเสียหลังกวาดมองไปรอบหนึ่งแล้ว กลับพบว่าที่นั่งเต็มสิ้นไม่เหลือที่นั่งว่างอย่างสิ้นเชิงหัวใจ
“หลิงอวี๋ เจ้ายังไร้ยางอายอยู่อีกรึ! ปลอมแปลงเทียบเชิญของไทเฮามีความผิดมหันต์!”“เจ้ายังขวัญกล้าติดสินบนขันทีเซี่ย แม่นมเว่ยและราชองครักษ์ผางรึ ทั้งหมดทั้งมวลนี้มิรู้มีความผิดตั้งเท่าใดแล้ว!”เจิงจื่ออวี้แสร้งทำเป็นกล่าวอย่างประหลาดใจ“ได้ยินมานานว่าชายาอ๋องอี้ไร้กาลเทศะ นึกไม่ถึงว่าจะไร้กาลเทศะถึงขั้นนี้!”“ปลอมแปลงเทียบเชิญ ติดสินบนข้าราชบริพาล ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าจริง ๆ!”“นางปลอมแปลงเทียบเชิญแค่เพื่อโผล่หน้ามาในวังหลวงรึ? มิน่า วันนี้ถึงแต่งตัวสวยพริ้งเยี่ยงนี้! นี่กำลังคิดจะล่อลวงผู้ใดอีกอยู่หรือไม่?”“ท่านอ๋องอี้พิกลพิการแล้ว บางทีอาจไม่ทำให้นางพออกพอใจได้ ฉะนั้นจึงรีบหาคนเกาะกินคนใหม่!ฝูงชนด้านล่างต่างครหากันกระจัดกระจาย วิพากษ์วิจารณ์กันทุกรูปแบบ…จักรพรรดิอู่อันฟังได้ไม่ชันเจนนัก ก่อนจะเริ่มเดือดดาลขึ้น เขาลอบมองไปทางขันทีเซี่ยด้วยแววตาไม่พอใจขันทีเซี่ยรีบคุกเข่าลงพื้นทันควันกล่าวคำ “ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ไคล้พ่ะย่ะค่ะ! เทียบเชิญนั้นเป็นของจริง กระหม่อม แม่นมเว่ยและราชองครักษ์ผางล้วนไม่เคยรับเงินของพระชายาอ๋องอี้เลยพ่ะย่ะค่ะ!”“ไยจะไม่รับ? หลิงอวี๋ยอมรับกับปากหมดแล้
ทันในนั้นพลันมีความคิดมหาศาลแวบผ่านสู่สมอง ครั้นเห็นรอยยิ้มของขันทีเซี่ย ทฤษฎีสมคบคิดทั้งหมดก็มลายหายไปนางกระจ่างแจ้งเจตนาของไทเฮาแล้ว นี่คือโอกาสที่ไทเฮามอบให้ตนเพื่อล้างมลทิน!หลิงอวี๋กล่าวหนักแน่น “หลิงอวี๋ขอถามขันทีเซี่ยสักสองสามคำถามได้หรือไม่?”จักรพรรดิอู่อันจับจ้องนางอย่างสนใจใคร่รู้ ถือเทียบเชิญปลอมเข้าวังมายังสามารถนิ่งเฉยได้อยู่รึ?สตรีดาษดื่นเมื่อต้องเผชิญกับคำประณามจากผู้คนมากมาย คงหวาดกลัวร้องห่มร้องไห้ตั้งนานแล้ว หลิงอวี๋ผู้นี้ค่อนข้างน่าสนใจนัก!ขันทีเซี่ยคลี่ยิ้ม “พระชายาอ๋องอี้เชิญถามขอรับ!”หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างกิริยางามสง่า “ขันทีเซี่ย ท่านกล่าวว่ากระดาษและมาตรฐานรูปแบบล้วนเป็นของแท้หรือ?”“ถูกต้อง!” ขันทีเซี่ยตอบไร้กังวล “และเทียบเชิญอื่น ๆ ล้วนผลิตจากกรมการผลิตในวังหลวงทั้งสิ้น ภายนอกไม่มีทางทำเลียนแบบได้ขอรับ!”“ขันทีเซี่ย ในเมื่อกระดาษมาจากในวังหลวงแล้วหมึกที่ใช้เล่า?” หลิงอวี๋เอ่ยถามหัวใจขันทีเซี่ยสั่นไหว เขาชำเลืองมองหลิงอวี๋อย่างเหนือคาดพลางตอบว่า “หมึกที่ใช้ก็จัดเตรียมมาเป็นพิเศษเช่นเดียวกันขอรับ!”หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม “หลิงอวี๋ไร้ความสามารถ แต่ทราบว่
หลิงอวี๋เร่งถามเร็วรี่ “พระชายาผิงหยางกล่าวว่าข้าแอบส่งคนไปขโมยแท่งหมึกฮุยโม่ที่จวนของใต้เท้าเฉิง ข้าหวังว่าใต้เท้าจะพูดอย่างสัตย์จริง!”“เป็นไปมิได้เด็ดขาด! แต่ไหนมาก็มิเคยมีการขโมยในจวนข้ามาก่อน!”“และแท่งหมึกฮุยโม่ชนิดพิเศษนี้ ข้าก็ทำมาแค่ห้าชิ้นเท่านั้นและทั้งหมดล้วนเก็บไว้ในวังหลวง มิเคยแพร่งพรายออกไปภายนอกได้ขอรับ!”ใต้เท้าเฉิงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว“ขันทีเซี่ย เทียบเชิญใบนี้ใช้แท่งหมึกฮุยโม่ชนิดพิเศษของใต้เท้าเฉิงเขียนใช่หรือไม่?”หลิงอวี๋หันไปเอ่ยถามทางขันทีเซี่ยขันทีเซี่ยสูดหายใจเข้าลึก นัยน์ตาฉายแสงความชื่นชมระลอกหนึ่งและผงกศีรษะกล่าวคำ“เทียบเชิญนี้ของพระชายาอ๋องอี้เขียนด้วยหมึกชนิดพิเศษของใต้เท้าเฉิงจริงขอรับ!”“ใต้เท้าเฉิง หลิงอวี๋ยังมีคำถามข้อสุดท้าย นอกจากท่านแล้วยังมีผู้ใดสามารถใช้แท่งหมึกฮุยโม่ของท่านได้อีกหรือไม่?”หลิงอวี่เอ่ยถามต่อเนื่อง“นั่นมีเพียงศิษย์ของข้าและไทเฮาเท่านั้น… ไทเฮาทรงโปรดปรานแท่งหมึกฮุยโม่ของข้าอย่างยิ่ง ข้าได้ถวายแก่พระองค์หนึ่งแท่งก่อนหน้านี้...”“กราบทูลฝ่าบาทเพคะ! กระดาษและมาตรฐานรูปแบบเทียบเชิญของหลิงอวี๋ จนกระทั่งหมึกล้วนเป็นสิ่งของใน
ชายาผิงหยางยื่นมือชี้ไปทางหลิงเยวี่ยพลางกล่าวด้วยดวงหน้าเหี้ยมเกรียม“บุตรนอกสมรสผู้นี้ ไร้ชื่อไร้แซ่ กระทั่งบิดาผู้ให้กำเนิดยังมิรู้ว่าคือผู้ใด!”“หลิงอวี๋ไม่รู้จักละอาย ทั้งยังพามาร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพ แต่ตัวข้าผุ้เป็นพระชายาในฐานะคนแห่งราชนิกุล ยังกลับรังเกียจที่จะร่วมโต๊ะอาหารกับสตรีชั้นต่ำเยี่ยงนี้เพคะ!”“ฝ่าบาท ไทเฮา ท่านอ๋องอี้ขาทั้งสองข้างพิกลพิการแล้ว! พวกเราในฐานะเครือญาติของเขาจะเพียงมองดูเขาถูกทำให้อัปยศอดสูอยู่เฉย ๆ หรือเพคะ?”“ไทเฮา ฝ่าบาท สายเลือดราชวงศ์มิควรต้องด่างพร้อย… หลิงอวี๋นำสายเลือดมาปะปนกันยุ่งสมควรประหารพันมีดหมื่นแล่(1)เพคะ!”“โปรดไทเฮา ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยเพื่อท่านอ๋องอี้ในวันนี้เถิดเพคะ ประหารหลิงอวี๋หญิงสารเลวผู้นี้เพื่อให้ท่านอ๋องอี้อภิเษกสมรสครั้งใหม่กับสตรีเพียบพร้อมคุณธรรมมากความสามารถเป็นพระชายา!”เส้าเจิ้งซาน ท่านลุงกั๋วก็คว้าโอกาสเหยียดหยามดั่งคราก่อนเช่นกัน ยืนขึ้นกล่าวคำ“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นด้วยกับคำพูดพระชายาผิงหยาง! หลิงอวี๋หญิงไม่รู้จักละอายผิดชอบชั่วดีขาดคุณธรรมเช่นนี้ ไม่คู่ควรร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพพ่ะย่ะค่ะ”“สตรีที่ล่วงประ
คำพูดนี้กระตุ้นความคะนึงที่จักรพรรดิอู่อันมีต่อพระสนมอวิ๋นเฟย นางมากความรู้ความสามารถรอบด้าน ทั้งอ่อนโยนมีคุณธรรม ไฉนเลยจะเหมือนหลิงอวี๋ดอกหยางน้ำหญิงใจง่ายเช่นนี้!หากนางรู้ว่ามีลูกสะใภ้ไม่รู้จักอายเยี่ยงนี้ ภายในใจนางคงเศร้าสลดมากโข!ชายาผิงหยางสบโอกาสกล่าวคำเช่นกัน “ท่านอดีตเสนาบดี ท่านไม่อาจปกป้องคนผิดได้เพียงเพราะหลิงอวี๋คือหลานสาวของท่านใช่หรือไม่? ท่านอ๋องอี้ยังเป็นพระโอรส(บุตรชาย)ของฝ่าบาทและเป็นพระราชนัดดา(หลานชาย)ของไทเฮา!”“หลิงอวี๋ทำให้ท่านอ๋องอี้ต้องอัปยศอดสู! และนำความเสื่อมเสียสู่ราชวงศ์! หนังสือหย่าร้างฉบับเดียวจะสามารถทดแทนที่ผ่านมาได้เยี่ยงไร? ท่านคิดว่าราชวงศ์ไร้เกียรติศักดิ์ศรีหรือกระไร?”เมื่อชายาผิงหยางกล่าวออกมา ขุนนางท่านอื่น ๆ และสตรีในราชวงศ์ต่างทยอยผงกศีรษะตาม ๆ กัน“ถูกต้อง หากเป็นภรรยาจากครอบครัวสามัญชนทั่วไปคบชู้ล่วงประเวณี จะต้องถูกโทษจิ้นจูหลงจับถ่วงน้ำ ยิ่งไปกว่านั้นหลิงอวี๋คือพระสุณิสา(ลูกสะใภ้)ของราชวงศ์! การผิดประเวณียิ่งต้องทวีความร้ายแรง! ฝ่าบาทควรทรงประหารนางไปตั้งนานแล้วเสียด้วยซ้ำ!”“ใช่ ฝ่าบาททรงไว้ชีวิตนางเนื่องเห็นแก่เกียรติของท่านอดีตเ
“เจ้าอยากเป็นจักรพรรดิหรือ?”จ้าวหรุ่ยหรุ่ยมองปราดเดียวก็เห็นความคิดของจ้าวเฉียงฮั๋วได้อย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว นางจึงยิ้มเยาะเย้ยจ้าวเฉียงฮั๋วคิดว่าการเป็นจักรพรรดิง่ายเหมือนกับที่เขาทำการค้าหรืออย่างไร?หากเป็นเช่นนั้น ทุกคนก็สามารถเป็นจักรพรรดิได้หมดแล้ว!“มีอะไรมิได้!”จ้าวเฉียงฮั๋วเอ่ยอย่างแข็งกร้าว “ข้าแข็งแกร่งกว่าองค์ชายคังผู้ขี้ขลาดของเจ้าเป็นร้อยเท่า เขาเป็นจักรพรรดิได้ เหตุใดข้าจะเป็นมิได้!”“จ้าวหรุ่ยหรุ่ย คนที่มีไหวพริบก็จะส่งมอบป้ายกับรายชื่อมาให้เอง เห็นแก่ที่เราคือคนตระกูลเดียวกัน ข้าเป็นจักรพรรดิแล้ว เจ้าก็ยังคงเป็นพระชายาคัง!”เขากวาดสายตามองคนที่ตนพามาด้วยเพื่อเป็นการเตือนจ้าวหรุ่ยหรุ่ยว่าอย่าบังคับให้ตนลงมือจ้าวหรุ่ยหรุ่ยเหลือบมองผู้ติดตามรูปร่างกำยำเหล่านั้นอย่างดูถูกจ้าวเฉียงฮั๋วคิดว่าจะอาศัยคนเหล่านี้มาจัดการตนได้หรือ เขาประเมินตนต่ำไปหรือไม่?จ้าวหรุ่ยหรุ่ยระงับอารมณ์ของตนไว้ พลางเอ่ยอย่างอดทน “จ้าวเฉียงฮั๋ว การเป็นจักรพรรดิมิง่ายอย่างที่เจ้าคิด แม้ว่าข้าจะให้รายชื่อกับเจ้าไป แต่ก็เป็นไปมิได้ที่เจ้าจะให้พวกเขาเชื่อฟังเจ้า!”“เจ้าให้เวลาข้าอีกคืนเดียว!
หากจ้าวฮุยถูกพาตัวกลับเมืองหลวงจะหมายความว่าอย่างไร?คนตระกูลจ้าวต่างก็รู้ดีว่าหากจ้าวฮุยถูกนำตัวกลับมา ตระกูลจ้าวก็จะต้องจบลงจ้าวฮุยเป็นผู้นำตระกูลจ้าว ภายใต้การคุ้มครองของจ้าวฮุยในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ตระกูลจ้าวได้ทำสิ่งน่าอับอายไว้มากมายหากเซียวหลินเทียนจัดให้มีการสอบสวนอย่างละเอียด ตระกูลจ้าวก็มิสามารถต้านทานการสอบสวนได้เมื่อถึงเวลานั้นการยึดบ้านและกวาดล้างจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้!ทันทีที่คนตระกูลจ้าวได้รับข่าว ไหนเลยจะนิ่งเฉยอยู่ได้ ต่างก็รีบไปหาไท่เฟยเส้ากับจ้าวหรุ่ยหรุ่ยเพื่อหารือ อยากจะอาศัยตอนที่เซียวหลินเทียนยังมิกลับมารีบจัดการหลิงอวี๋แล้วเข้าวังไปก่อนวันนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับจ้าวหรุ่ยหรุ่ย นางกำลังเตรียมเครื่องยาสมุนไพรอยู่ในห้องกลั่นโอสถ เตรียมไว้เมื่อคนส่งยามาถึงก็จะกลั่นยาอายุวัฒนะทันที และจะเลื่อนขั้นไปดินแดนที่เจ็ดตระกูลจ้าวขอเข้าพบ นางก็ให้หนานฮุ่ยไปไล่อย่างรำคาญแต่ครานี้เป็นผู้อาวุโสของตระกูลจ้าว ลุงรองและจ้าวเฉียงฮั๋วลูกพี่ลูกน้องของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยท่าทีของทั้งสองคนแข็งกร้าวนัก มิใช่คนที่คนรับใช้คนหนึ่งเช่นหนานฮุ่ยจะไล่ไปได้“จ้าวหรุ่ยหร
หลังจากที่ทั้งสองบรรลุข้อตกลงกันแล้ว หลิงอวี๋ก็ให้คนไปเชิญขันทีโม่กับแม่นมอูมา แล้วแนะนำให้พวกเขารู้จักกับเย่หรงขันทีโม่มิอยากจะเชื่อเลยว่าหลิงอวี๋จะชักชวนลูกชายผู้มิสนใจสิ่งใดของตระกูลเย่ผู้นี้ได้ เขามีข้อสงสัยและกังวลว่าเย่หรงแสร้งทำเป็นยินดีแล้วจงใจหลอกลวงหลิงอวี๋นับตั้งแต่ที่แม่นมอูถูกหลงหมิงหลอก นางก็มิชอบบุรุษหน้าตาหล่อเหล่าเช่นนี้นัก จึงเอ่ยมิกี่คำพอเป็นพิธีแล้วก็ออกไปท่าทีของขันทีโม่กับแม่นมอูที่มีต่อเย่หรงทำให้หลิงอวี๋รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เย่หรงมิสนใจ เขาได้พบกับการจ้องมองอย่างเย็นชาจากตระกูลเย่มามากพอแล้ว เขาเคยชินกับมันแล้ว“พี่หรง เจ้าไม่มีปัญหาที่จะจัดการกับเฉียวเค่อใช่หรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างกังวลเย่หรงส่งเสียงเย็นชา “พลังของนายน้อยตระกูลเฉียวนั้นยังมิสู้ข้าเลย เขาอาศัยว่าเกิดมาในตระกูลดีจึงได้เป็นนายน้อย หากมาเปลี่ยนสถานะกับข้า คาดว่าเขาคงมิสามารถมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงอายุเท่านี้หรอก!”หลิงอวี๋ฟังดูจากคำพูดของเย่หรงก็รู้ว่าเขามีชีวิตอยู่ในตระกูลเย่อย่างมิดีนัก แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาถามเกี่ยวกับอดีตของเขา ทำได้เพียงค่อยถามในภายหลังเท่านั้น“เช่นนั้นเฉียวเค่อกั
“ข้า...”เย่หรงมองไปทางหลิงอวี๋ อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไปเขาพูดมิได้ หากพูดเรื่องมารดาผู้ให้กำเนิดตนก็ต้องเล่าภูมิหลังชีวิตของตนด้วย เขามิอยากพูดถึงอดีตที่ทนมิได้เหล่านั้นแล้ว“พี่หรง เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าคนเรามีชาติก่อนและชาตินี้?”หลิงอวี๋เพิ่งจะรู้จักเย่หรงได้มินานนัก รู้ว่าเย่หรงมิสามารถพูดเรื่องที่เขาถูกข่มขู่ออกมาโดยไม่มีเหตุผลได้ จึงเอ่ยอย่างอดทน“เมื่อคืนตอนที่เห็นเจ้าพุ่งเข้ามาตรงที่ซ่อนตัวของข้า มีชั่วครู่หนึ่งที่ข้าคิดจะลงมือ! แต่ข้าก็มิทำ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด?”“เพราะเหตุใด?”“เพราะข้ามักจะฝันในแบบเดียวกัน ในฝันข้ารู้จักเจ้า… เจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ชื่อว่าหลิงหรง!”“ใบหน้าของเจ้าดูเหมือนกับที่ข้าเห็นในความฝันทุกประการ!”หลิงอวี๋ยังมิอาจแน่ใจได้ว่าเย่หรงคู่ควรที่จะเชื่อใจหรือไม่ จึงมิกล้าเล่าเรื่องยุคปัจจุบันของตนออกไป ดังนั้นจึงใช้ข้ออ้างว่าเคยเห็นเขาในความฝัน“เจ้าจำคำแรกที่ข้าพูดกับเจ้าในตอนนั้นได้หรือไม่? ก่อนหน้านี้ข้ามิเคยพบเจ้ามาก่อน แต่ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวหรง!”เย่หรงนึกขึ้นได้แล้ว ตอนนั้นหลิงอวี๋เห็นตนแล้วเรียกตนว่าเสี่ยวหรงจริง ๆ ทั้ง
เดิมทีราษฎรธรรมดาไม่มีความผิด แต่เมื่อมีหยกในครอบครองก็ถือเป็นโทษ!หลิงอวี๋มิได้มีความจำเป็นต้องครอบครองหยกหล้าสุขาวดีชิ้นนี้ แต่โชคชะตากลับมอบให้นางโดยมิให้โอกาสนางได้เลือกนางได้ชีวิตนี้กลับคืนมาใหม่ นางมิอยากตาย นางไม่มีทางให้ใครมาทำเรื่องที่โหดร้ายกับตนเช่นนี้แน่เย่หรงเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของหลิงอวี๋ แล้วก็นึกถึงสิ่งที่ผู้อาวุโสแอบพูดกับตนก่อนออกเดินทาง แล้วก็เชื่อไปครึ่งหนึ่งเขาพูดมิออกอยู่ครู่หนึ่ง มิรู้ว่าควรจะพูดอะไรเย่หรงเป็นดังที่ขันทีโม่บอกไว้ เขาทำการสิ่งใดมิคล้ายคนที่อยู่ในความถูกต้องของตระกูลเย่ เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายแต่เขาก็มีขอบเขตของตน และจะมิสังหารผู้บริสุทธิ์!หากหลิงอวี๋เป็นคนเช่นจ้าวหรุ่ยหรุ่ย แม้ว่าเย่หรงจะได้ยินว่าจำเป็นต้องใช้วิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้เพื่อเอาหยกหล้าสุขาวดีออกมา เขาก็ไม่มีทางขมวดคิ้วแต่เย่หรงมาถึงเมืองหลวงหลายวันแล้ว และได้รู้จักหลิงอวี๋อยู่บ้าง เขาจะให้หลิงอวี๋ไปตายเช่นนี้ได้อย่างไร!สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หลิงอวี๋มีดวงตาที่คุ้นเคยและสนิทสนมคู่นี้อยู่!ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เย่หรงลังเล นี่เป็นเหตุผลหลักที่เขาตกลง
“เหอะ ๆ!”เย่หรงรู้สึกขบขันกับคำพูดของหลิงอวี๋ เขามิรู้ว่าหลิงอวี๋ไปเอาความกล้าหาญถึงเพียงนี้มาจากไหน รู้ทั้งรู้ว่าตนอาจจะมุ่งร้ายต่อนาง แต่ก็ยังเผชิญหน้ากับตนอย่างสงบเช่นนี้นี่หากมิใช่โง่เขลาก็คงโอหังเกินไปแล้ว!เย่หรงเดินตามหลิงอวี๋เข้าไปในท้องพระโรงอย่างช้า ๆเย่หรงมิได้สนใจวังที่หรูหราและสง่างามนี้มากนัก เพราะวังของแดนปีศาจนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่นี่มาก“พี่หรง เชิญนั่ง!”หลิงอวี๋นั่งอยู่บนบัลลังก์ แล้วให้เย่หรงนั่งที่เก้าอี้เย่หรงนั่งลงอย่างสบาย ๆ แล้วเขาก็เอ่ยเข้าประเด็น “ข้าสามารถช่วยเจ้าจัดการกับเฉียวเค่อและจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้ ข้ามีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น หลังจากที่เรื่องนี้สำเร็จแล้วเจ้าต้องตามข้ากลับไปแดนเทพ!”แดนปีศาจคือชื่อที่มนุษย์เหล่านี้เรียกเพราะความกลัว เย่หรงจึงแก้คำพูดของหลิงอวี๋ไปหลิงอวี๋ตะลึงไปเล็กน้อย คาดมิถึงว่าเย่หรงจะร้องขอเช่นนี้เขารู้หรือไม่ว่าหากตนตามเขากลับไปแดนเทพแล้วจะต้องเผชิญกับอะไร?นางจะต้องตาย และตายอย่างอนาถด้วย!ใบหน้าสงบของเย่หรงทำให้หัวใจของหลิงอวี๋สั่นไหว หรือเขาอาจจะมิรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงที่ตระกูลเย่ให้เขาพาตนกลับไป!เมื่อคืนเย่
มิว่าอย่างไร วันพรุ่งก็จะต้องขัดขวางมิให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยกลั่นยาอายุวัฒนะสำเร็จ หลิงอวี๋ได้หารือเรื่องแผนการรับมือกับพวกขันทีโม่และแม่นมอูแล้วหลิงอวี๋ตัดสินใจแบ่งกองทหารออกเป็นสามกลุ่ม ตนพาคนไปดึงความสนใจของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย ส่วนขันทีโม่มีหน้าที่ไปทำลายห้องกลั่นโอสถของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยแม่นมอูพาคนไปปล้นพวกคนส่งยาเผยอวี้กับฉินซานจัดสรรกำลังคนไปร่วมมือกับขันทีโม่และแม่นมอูทางด้านค่ายกองทหารเสือ อิ้งเฉิงกับเผยอวี้ไปจัดการกับองค์หญิงใหญ่ด้วยกันคราก่อนไทฮองไทเฮาเห็นแก่ที่องค์หญิงใหญ่เป็นธิดาของตนจึงไว้ชีวิตองค์หญิงใหญ่ แต่องค์หญิงใหญ่ยังมิรู้จักกลับใจ คิดจะฉวยโอกาสในขณะที่เซียวหลินเทียนมิอยู่ในเมืองหลวงร่วมมือกับองค์ชายคังวางแผนแย่งชิงบัลลังก์ การกระทำเช่นนี้หลิงอวี๋ไม่มีทางยอมได้วังหลวงยังคงอยู่ในการควบคุมขององค์ชายเย่กับท่านอ๋องเฉิง เพื่อป้องกันมิให้องค์หญิงใหญ่หนีไป หลิงอวี๋จึงให้เผยอวี้ไปหาท่านอ๋องผิงหนาน ให้ท่านอ๋องผิงหนานนำกำลังพลกลุ่มหนึ่งมาคุ้มกันเมืองหลวงไว้ด้วยกระทั่งจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จฟ้าก็สว่างแล้วหลิงอวี๋ขึ้นว่าราชกิจยามเช้าตามปกติ มิได้แสดงความผิดปกติใด ๆ ออกไปกระท
หลิงอวี๋มีความคิดสงสัยนี้แวบขึ้นมา แล้วนางก็ตัดมันทิ้งไปค่ายกองทหารเสือในตอนนี้มีอิ้งเฉิงคนสนิทของเซียวหลินเทียนเป็นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือ และอิ้งเฉิงไม่มีวันทรยศเซียวหลินเทียน!ยังมีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งคือ มิใช่องครักษ์เงาของค่ายกองทหารเสือที่เหลืออยู่ทรยศ แต่เป็นพวกองครักษ์เงาที่คอยจับตาดูจ้าวหรุ่ยหรุ่ยที่ทรยศพวกเขาปกปิดสถานการณ์ที่แท้จริงกับอิ้งเฉิง ดังนั้นหลิงอวี๋จึงมิได้รับข่าว“กลับไปให้อวี๋เฮ่าทำความกับเข้าใจสถานการณ์ดูก่อน! อย่าได้สงสัยพวกเขาไปเรื่อยเปื่อย!”หลิงอวี๋มิอยากทำลายขวัญกำลังใจของทหาร จึงพามิกี่คนกลับเมืองหลวงแม้ว่าแม่นมอูจะติดตามหลิงอวี๋ออกจากวัง แต่ก็มิได้ดำเนินการร่วมกับหลิงอวี๋่ นางขึ้นไปบนภูเขาแล้วหายตัวไปราวกับผีหลิงอวี๋กลับมาที่วัง แม่นมอูก็มิได้กลับมาหลิงอวี๋มิได้นอนทั้งคืน นางรอให้แม่นมอูกับขันทีโม่กลับมาอย่างอดทนยามเกือบรุ่งสาง แม่นมอูกับขันทีโม่จึงกลับมาตาม ๆ กันสีหน้าแม่นมอูดูเคร่งขรึม ในขณะที่ใบหน้าขันทีโม่ดูผิดหวัง“หลิงอวี๋ ข้ามิพบคนตระกูลเย่เลย!” ขันทีโม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่นหลิงอวี๋รีบบอกเรื่องที่ตนพบกับเย่หรงบนภูเขาอ
เย่หรงหน้าแดง พลางเอ่ยอย่างเขินอาย “ผู้อาวุโสตระกูลข้ามิปล่อยให้พวกเราแตะต้องทางที่ชั่วร้ายเหล่านี้หรอก อยากรู้อยากเห็นก็มิได้… เขากังวลว่าพวกเราจะหลงไปเข้าทางที่ผิด!”“หากเจ้าอยากรู้ก็ให้เวลาข้าสักหน่อย ข้าจะถามผู้อาวุโสตระกูลข้าให้ แล้วจะบอกเจ้าอีกที! เขารู้ทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบัน และมีความรู้กว้างขวางมาก จะต้องรู้อย่างแน่นอน!”หลิงอวี๋หมดคำพูด เย่หรงมาจากแดนปีศาจ แต่กลับต้องไปถามผู้อาวุโสของเขา ทั้งไปและกลับอย่างน้อยที่สุดก็ครึ่งเดือนกระมังหากรอกระทั่งเขาได้คำตอบ เช่นนั้นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็คงบรรลุเป้าหมายไปนานแล้ว คำตอบของเขาก็มิทันการแล้ว!เอาเถิด ถือเสียว่าตนมิได้ถาม หลิงอวี๋ก้มหน้าตรวจศพต่อในเวลานี้ เผยอวี้ก็กลับมา“พี่หญิงหลิงหลิง ข้าเจอที่อยู่ของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยแล้ว! แต่นางมีผู้ช่วยมา ข้ากลัวที่จะเป็นการเผยให้นางรู้ความเคลื่อนไหว จึงมิได้ขึ้นไปตรวจสอบขอรับ!”เผยอวี้ได้ยินจากหานอวี้ว่ามีคนนอกอยู่ด้วย เมื่อเข้ามาจึงมิเรียกว่าฮองเฮาเขารายงานหลิงอวี๋ พลางใช้หางตามองพิจารณาเย่หรงไปด้วยบุรุษผู้นี้มีพลังชั่วร้ายเล็กน้อย!ความประทับใจครั้งแรกของเผยอวี้ที่มีต่อเย่หรงคือสิ่ง