บทที่ 578

ฮูหยินลั่วกลัวจนรีบดึงลั่วอวี้จูไว้

ลั่วอวี้จูกล่าวทั้งร่ำไห้ว่า “มิใช่ท่านพ่อบงการนะเพคะ! เป็นตัวหม่อมฉันทำกระไรเลอะเลือนเอง! ท่านอ๋องอี้ หม่อมฉันขอขมาท่าน ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไปเถิดเพคะ!”

ฮูหยินลั่วก็กล่าวเช่นกัน “ท่านอ๋องอี้เพคะ เป็นหม่อมฉันสอนลูกมิถูกวิธี ไม่เกี่ยวกับสามีหม่อมฉันเลยเพคะ ท่านนั้นสุภาพใจดีพึงมีพระทัยกว้าง ได้โปรดยกโทษให้พวกเราเถิดเพคะ!”

ฮูหยินลั่วพลางดึงลั่วอวี้จูมาโขกหัวคำนับให้เซียวหลินเทียนด้วยกัน

ลั่วอวี้จูสำนึกผิดเต็มทรวง เหตุใดนางต้องพูดมากปากเสียด้วย!

เซียวหลินเทียนมองทั้งสองคนที่โขกหัวจนเลือดออกอย่างเฉยเมย พลางยิ้มหยันกล่าวคำ

“พวกเจ้าขอโทษผิดคนหรือไม่? พวกเจ้าล่วงเกินพระชายาของข้า คนที่จำเป็นต้องขอโทษก็คือนาง!”

“วันนี้ อาอวี๋ของข้าไม่ยกโทษให้พวกเจ้า พวกเจ้าก็โขกหัวคำนับตรงหน้าข้าให้ตายไปเสีย เพราะข้าก็ไม่ยกโทษให้พวกเจ้าเช่นกัน!”

เซียวหลินเทียนพูดอย่างไร้ความปรานี “อาอวี๋ สิทธิ์การลงโทษเป็นของเจ้า! แม้เจ้าหมายฆ่าพวกนาง ข้าก็จะสนับสนุนเจ้าเช่นกัน!”

ทุกคนตะลึงตาค้าง นี่ท่านอ๋องอี้กำลังหนุนหลังพระชายาอ๋องอี้งั้นหรือ?

ช่างเป็นน้ำเสียงเด็ดขาดยิ่งนัก!

หลิ