แชร์

บทที่ 573

เสียงดังบังเกิดทำให้ในสวนดอกไม้เงียบลงฉับพลัน…

ทุกคนเงยหน้ามองทางท่านอ๋องเฉิงอย่างตกใจ ถ้วยชาใบนั้นเป็นท่านอ๋องเฉิงทำแตก

ขณะนี้ทั้งหน้าของท่านอ๋องเฉิงได้หมองหม่นลงแล้ว เขากระแทกถ้วยชาแตกอย่างโหดเหี้ยมพลางกวาดมองคนที่ร้องตะโกนเสียงดังด้วยแววตาเยือกเย็น

โดยเฉพาะเหล่าคุณชายสกุลจ้าว!

เหล่าคุณชายแห่งสกุลจ้าวถูกเขาจ้องจนขนพองสยองเกล้า พวกเขาพูดกระไรผิดไปหรือ?

เหตุใดสีหน้าท่านอ๋องเฉิงถึงดูไม่ดีเช่นนี้เล่า?

“ศิลปะพู่กันของพระชายาอ๋องอี้มิอาจทนดูไหวรึ?”

“ภาพวาดของเด็กยังเขียนได้ดีกว่า?”

“เจ้าใช้เท้าหนีบพู่กันยังเขียนได้ดีกว่านางงั้นรึ?”

“อักษรที่ดูมิรู้เรื่องแบบนี้จะบอกว่าเป็นศิลปะพู่กันที่ดีได้อย่างไร?”

ท่านอ๋องเฉิงพูดพลาง ใช้มือชี้คนที่พูดประโยคนั้นพลาง

เมื่อชี้ยังลั่วอวี้จู ขาของลั่วอี้จูก็อ่อนยวบ สีหน้าของท่านอ๋องเฉิงช่างน่ากลัวกระไรเยี่ยงนี้!

“เหอะ ๆ ตนมีตาไร้แวว และยังกล้าว่าพูดวาจาเช่นนี้อีก!”

เสียงหัวร่อของท่านอ๋องเฉิงทะลวงสู่บางคน แม้แต่องค์ชายคังก็รู้สึกหนาวทั่วร่างเมื่อตนโดนสายตาท่านอ๋องเฉิงจับจ้อง

เพราะตนเป็นคนแรกที่บอกว่าตัวอักษรของหลิงอวี๋ทนดูมิไหว!

ศิลปะพู่กันนี้มี
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status