บทที่ 2112

เย่ซงเฉิงกล่าวเสียงขรึม “น้องรอง การต่อสู้ระหว่างฝูไห่ หลงอี้ และหวงฝู่ฉีในครั้งนั้น เจ้าคงเคยได้ยินท่านปู่ของตระกูลเราเล่าให้ฟังแล้ว ในยามนั้นแดนเทพถูกทำลายไปกว่าครึ่ง สุดท้ายต้องใช้เวลาหลายร้อยปีและความพยายามของคนหลายรุ่นจึงได้มีความเจริญรุ่งเรืองอย่างทุกวันนี้!”

“หากฝูไห่ถูกปล่อยตัวออกมา เจ้าลองมองไปรอบ ๆ แดนเทพสิ ยามนี้ใครจะเก่งกาจพอเป็นคู่ต่อสู้ของฝูไห่ได้บ้าง?”

ร่างของท่านผู้เฒ่าเย่สั่นสะท้านขึ้นมา เย่ซงเฉิงกลับมาในวันนั้นก็ได้พูดถึงเรื่องนี้กับเขาแล้ว ทว่ายามนั้นท่านผู้เฒ่าเย่มิได้ให้ความสำคัญ

เขาคิดว่าฝูไห่ก็เหมือนกับหลงอี้ ที่มิอยู่ในใต้หล้านี้แล้ว

ยามนี้เย่ซงเฉิงพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ท่านผู้เฒ่าเย่จึงถามด้วยเสียงสั่นเครือ “หรือว่าฝูไห่ยังมีชีวิตอยู่?”

เย่ซงเฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ยามนั้นเขาเพียงแค่ถูกหลงอี้และหวงฝู่ฉีสะกดไว้ใต้ภูเขาหิมะ ถูกแช่แข็งไว้!”

“แต่สองวันมานี้ข้าได้สอบถามจากผู้รู้หลายคน พวกเขาต่างก็บอกว่าหากมีโอกาสที่เหมาะสม ผู้ที่ถูกแช่แข็งก็สามารถฟื้นคืนชีพได้!”

“น้องรอง ตำหนักปีกเงินก็คือลูกหลานของตระกูลฝูที่นำมหาปราชญ์มาทำลาย ตระกูลจงเจิ้งในยามนี้ก็ร่