เย่ซงเฉิงกล่าวเสียงขรึม “น้องรอง การต่อสู้ระหว่างฝูไห่ หลงอี้ และหวงฝู่ฉีในครั้งนั้น เจ้าคงเคยได้ยินท่านปู่ของตระกูลเราเล่าให้ฟังแล้ว ในยามนั้นแดนเทพถูกทำลายไปกว่าครึ่ง สุดท้ายต้องใช้เวลาหลายร้อยปีและความพยายามของคนหลายรุ่นจึงได้มีความเจริญรุ่งเรืองอย่างทุกวันนี้!”“หากฝูไห่ถูกปล่อยตัวออกมา เจ้าลองมองไปรอบ ๆ แดนเทพสิ ยามนี้ใครจะเก่งกาจพอเป็นคู่ต่อสู้ของฝูไห่ได้บ้าง?”ร่างของท่านผู้เฒ่าเย่สั่นสะท้านขึ้นมา เย่ซงเฉิงกลับมาในวันนั้นก็ได้พูดถึงเรื่องนี้กับเขาแล้ว ทว่ายามนั้นท่านผู้เฒ่าเย่มิได้ให้ความสำคัญเขาคิดว่าฝูไห่ก็เหมือนกับหลงอี้ ที่มิอยู่ในใต้หล้านี้แล้วยามนี้เย่ซงเฉิงพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ท่านผู้เฒ่าเย่จึงถามด้วยเสียงสั่นเครือ “หรือว่าฝูไห่ยังมีชีวิตอยู่?”เย่ซงเฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ยามนั้นเขาเพียงแค่ถูกหลงอี้และหวงฝู่ฉีสะกดไว้ใต้ภูเขาหิมะ ถูกแช่แข็งไว้!”“แต่สองวันมานี้ข้าได้สอบถามจากผู้รู้หลายคน พวกเขาต่างก็บอกว่าหากมีโอกาสที่เหมาะสม ผู้ที่ถูกแช่แข็งก็สามารถฟื้นคืนชีพได้!”“น้องรอง ตำหนักปีกเงินก็คือลูกหลานของตระกูลฝูที่นำมหาปราชญ์มาทำลาย ตระกูลจงเจิ้งในยามนี้ก็ร่
สีหน้าของท่านผู้เฒ่าเย่ซีดเผือด เขาเข้าใจพี่ชายของตนดี หากมิใช่เรื่องที่สำคัญร้ายแรง เขาจะมิพูดจาให้ตื่นตระหนกตามที่เย่ซงเฉิงพูด แม้ว่าตนจะส่งลูกหลานของตระกูลเย่ไปแล้ว พวกเขาก็มิอาจรอดพ้นจากภัยพิบัติครั้งนี้ไปได้!“พี่ใหญ่ เรื่องนี้ไม่มีทางแก้ไขเลยเชียวหรือ?”ท่านผู้เฒ่าเย่ถามอย่างร้อนรน “ฝูไห่มิตาย หลงอี้ก็อาจจะยังมิตาย หากพวกเราร่วมมือกับตระกูลอื่น ๆ จะต้องสามารถสังหารฝูไห่ได้แน่!”ท่านผู้เฒ่าเย่พูดไปก็เริ่มมิมั่นใจ มหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของหลงอี้ก็ปรากฏออกมาแล้ว เขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร!เย่ซงเฉิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “สองวันมานี้ ข้าและเจ้าสำนักศึกษาจินได้ไปเยี่ยมเยียนผู้อาวุโสของตระกูลต่าง ๆ หลายตระกูล พวกเขาก็เหมือนกับท่าน มิเชื่อคำพูดของเรา!”“แดนเทพสงบสุขมาหลายร้อยปี คนที่มองการณ์ใกล้เหล่านี้ต่างก็คิดว่าเราสองคนกำลังพูดจาให้ตื่นตระหนก!”“มหาเทพหลงก็มิไว้วางพระทัยข้าเหมือนเมื่อก่อน คอยแต่ถามข้าว่ามียาอายุวัฒนะที่ทำให้เป็นอมตะหรือไม่ พระองค์เองก็อยากจะมีชีวิตอยู่หลายร้อยปีเหมือนหลงอี้!”เย่ซงเฉิงส่ายหน้าอย่างนึกผิดหวัง “มีเพียงรอให้อันตรายมาถึงเสียก่อนเท่านั้น พวกเขาจึง
พี่น้องตระกูลเย่เปิดอกคุยกัน การพูดคุยอย่างตรงไปตรงมาทำให้ท่านผู้เฒ่าเย่มีหลักยึดเหนี่ยวจิตใจอย่างไรเสียก็มิอาจหลีกหนีจากภัยพิบัติครั้งนี้ได้ เช่นนั้นเชื่อฟังพี่ใหญ่เถิด สนับสนุนหลิงอวี๋อย่างเต็มที่!หลิงอวี๋มิรู้เรื่องนี้เลย วันรุ่งขึ้นก็ออกเดินทางไปยังภูเขาหมางหลิ่งพร้อมกับฉินซานและคนอื่น ๆเซียวหลินเทียนได้โอกาสที่จะร่วมเดินทางไปกับหลิงอวี๋ จึงมาแต่เช้าตรู่ครั้งนี้ไม่มีจ้าวหรุ่ยหรุ่ยและคนอื่น ๆ มาขัดขวาง พวกเขาจึงเดินทางมาถึงหน้าผานั้นในวันเดียวกันหลิงอวี๋กำลังจะให้เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ช่วยตัดเถาวัลย์มาถักเป็นบันไดเชือกปีนลงไป เซียวหลินเทียนก็ยิ้มแล้วกล่าวว่า “จะทำเรื่องยุ่งยากไปไย ดูข้า!”เซียวหลินเทียนลูบหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์ มิถึงสิบวินาที เสือปีกกาฬก็กระโจนขึ้นมาจากใต้หน้าผาหลิงอวี๋มองดูอย่างตกตะลึง ผ่านไปเพียงมินานเสือปีกกาฬก็เติบโตขึ้นมาก ปีกทั้งสองข้างแข็งแรง เมื่อกางออกก็ยาวถึงสองเมตรกว่า“นี่เป็นเพราะโอสถสร้างรากฐานปราณที่เจ้าให้!”เซียวหลินเทียนยื่นขวดโอสถเสริมพลังวิญญาณให้หลิงอวี๋ “เจ้าป้อนมันเองเถอะ ต้องการสมุนไพรอะไรก็บอกมัน ให้มันไปเก็บให้!”นางเคยให
หลิงอวี๋ยังมิเชื่อว่าเสือปีกกาฬจะฟังคำพูดของตน จึงลองลูบหัวใหญ่ ๆ ของมันแล้วอธิบายรายละเอียดของสมุนไพรที่ต้องการเสือปีกกาฬร้องสองครั้งเป็นสัญญาณว่าเข้าใจ จากนั้นก็กระโจนลงจากหน้าผาไปเพียงมิกี่นาที เสือปีกกาฬก็กระโจนขึ้นมาอีกครั้ง ในปากคาบเถาวัลย์มาวางไว้ตรงหน้าหลิงอวี๋มากมาย ทั้งหมดนั้นมีเถาวัลย์เชียนจีที่หลิงอวี๋ต้องการอยู่ด้วยยังมิทันที่หลิงอวี๋จะชมเชยมัน เสือปีกกาฬก็กระโดดลงไปอีกครั้งครั้งนี้ใช้เวลานานกว่าเดิม เมื่อกลับขึ้นมาในปากคาบสมุนไพรมาวางกองไว้ตรงหน้าหลิงอวี๋มากมายอีกครั้งหลิงอวี๋มองดูอย่างตกตะลึง ในจำนวนนี้มีสมุนไพรล้ำค่าอยู่มากมาย ทั้งยังมีโสมเก้าคดอีกสองต้นครั้งก่อนโสมเก้าคดของหลิงอวี๋ยังขายมิออก ครั้งนี้ได้มาอีกสองต้น นางจึงกลายเป็นเศรษฐีเงินล้านในทันทีการเลี้ยงเสือปีกกาฬตัวนี้ เหมือนกับการเลี้ยงต้นไม้เงินต้นไม้ทอง!“ขอบคุณ ขอบคุณนะ!”หลิงอวี๋ลูบหัวใหญ่ ๆ ของเสือปีกกาฬอย่างมีความสุข “ครั้งหน้าข้าจะปรุงยาที่ระดับสูงกว่านี้ให้เจ้า ทำให้เจ้าเติบโตอย่างรวดเร็ว และสามารถบินได้อย่างแท้จริง!”เสือปีกกาฬดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของหลิงอวี๋ มันจึงใช้ศีรษะใหญ่มาคลอเคลี
หลิงอวี๋ถูกเซียวหลินเทียนกอดไว้แน่น นางพยายามดิ้นรนแต่ก็มิอาจหลุดพ้นเขากดร่างของนางแนบแน่นบนแผงอก ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเขา อ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยหยดน้ำตาพลันไหลรินออกมาโดยมิทราบสาเหตุ หลิงอวี๋นึกถึงความรู้สึกสิ้นหวังเมื่อครั้งถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยเตะจนมิอาจขัดขืนได้ น้ำตาจึงรินไหลอาบแก้มเซียวหลินเทียนบอกว่านั่นคือลูกของเขากับนาง?เมื่อครู่สีหน้าเศร้าโศกและเจ็บปวดของเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋มองเห็นได้อย่างชัดเจน นางเชื่อว่าความเศร้าของเซียวหลินเทียนในยามนี้เป็นของจริง มิได้เสแสร้งหลอกลวงตน!จ้าวหรุ่ยหรุ่ยอาจจะโกหกได้ เซียวหลินเทียนก็อาจจะแสดงละครได้ แต่หลิงอวี๋มิเชื่อว่าความเศร้าของเซียวหลินเทียนเป็นการแสดง!“อาอวี๋ ข้าจะแก้แค้นให้ลูกของเรา!”“เมื่อกลับไป ข้าจะต้องหาวิธีจับตัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ยให้ได้ หากเจ้าอยากจะสับนางเป็นหมื่นชิ้น มิต้องให้เจ้าลงมือ ข้าจะทำเอง!”เซียวหลินเทียนแค่นเสียงลอดไรฟัน“ความแค้นของข้า ข้าจะแก้แค้นเอง!”หลิงอวี๋ผลักเซียวหลินเทียนออกอย่างแรง นางหันหลังไปเช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนอยู่ที่สำนักศึกษาชิงหลง ข้าได้วางยาพิษนางไปแล้
ในเรื่องการจัดการกับจ้าวหรุ่ยหรุ่ย หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนมีเป้าหมายเดียวกันหลิงอวี๋มิได้ปิดบังเซียวหลินเทียน นางกล่าวเสียงเคร่งขรึม “การทำให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเผยธาตุแท้ออกมาเป็นเรื่องง่าย รอให้กลับไปก่อน ข้าจะวางยาพิษชนิดใหม่ให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ย! หากชี้นำอย่างเหมาะสม ฮูหยินเฉียวจะต้องเริ่มสงสัยในตัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ยแน่!”ดวงตาของเซียวหลินเทียนเป็นประกาย พลันเอ่ยขึ้นว่า “หากต้องการให้ข้าทำสิ่งใดเจ้าก็บอกมาได้เลย เพื่อแก้แค้นให้ลูกของเรา ก็ขอให้ข้าได้ออกแรงบ้าง!”“เมื่อต้องการให้ท่านร่วมมือ ข้าจะให้หานเหมยแจ้งให้ท่านทราบ!”หลิงอวี๋นึกถึงเก๋อฮุ่ยหนิง นางถึงกับลงมือสังหารตนเพียงเพราะต้องการแต่งงานกับเฉียวไป๋ ครั้งนี้ก็จะจัดการกับเก๋อฮุ่ยหนิงไปด้วย ตนจะได้ไปฉินตะวันตกอย่างหมดห่วง“อาอวี๋ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เกือบลืมบอกเจ้าเสียแล้ว!”เซียวหลินเทียนนึกถึงป้าวซวนขึ้นมาได้ทันที จึงกล่าวว่า “ครั้งก่อนที่ภูเขาหมางหลิ่ง ตอนที่ข้าจับตัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้ นางเคยบอกข้าว่า ป้าวซวนและเจ้าสนิทสนมกันเหมือนพี่น้อง นางหลอกป้าวซวนให้มาเมืองหลวงแดนเทพเพื่อตามหาเจ้า!”“ช่วงนี้ข้าคอยจับตาดูเรื่องของป้าวซวนไว้
เซียวหลินเทียนมิได้รู้สึกเสียดายเลย อย่าว่าแต่หม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์เลย ของล้ำค่าที่สุดที่ตนมี เขาก็อยากจะมอบให้หลิงอวี๋ทั้งหมดเมื่อเห็นหลิงอวี๋ยังคงมิรับ เซียวหลินเทียนก็ยัดใส่มือของนางแล้วชักกริชออกมา เขาจับมือของหลิงอวี๋ไว้แล้วกรีดลงบนนิ้วชี้ของนางเลือดหยดลงบนแหวน แหวนก็เปล่งแสงสีม่วงอ่อน ๆ“หยดลงไปอีก หลังจากนี้หม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์นี้ก็จะเป็นของเจ้า!”เซียวหลินเทียนจับมือของหลิงอวี๋ไว้แล้วนำเลือดไปทาบนแหวนเซียวหลินเทียนกล่าว “หม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์นี้สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ เจ้าอยากให้มันเป็นแบบไหนก็ได้! ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่ลูบแหวน มินานเสือปีกกาฬก็จะปรากฏตัวต่อหน้าเจ้า!”เซียวหลินเทียนกังวลว่า หากตนมิได้อยู่เคียงข้างหลิงอวี๋แล้วนางจะเจออันตราย อย่างน้อยมีมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถเรียกเสือปีกกาฬได้ เขาก็อยากจะมอบให้หลิงอวี๋หลิงอวี๋มองคิ้วและดวงตาของเซียวหลินเทียนที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม หากยามนี้เซียวหลินเทียนยังหมายปองหยกหล้าสุขาวดีของตน นั่นก็หมายความว่าหยกหล้าสุขาวดีจะต้องล้ำค่ากว่าหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นร้อยเท่ามิเช่นนั้น นางก็คิดมิออกจริง ๆ ว่า เหตุใดเซียว
หลิงอวี๋เดินวนรอบ ๆ สองรอบก็ยังมิเห็นเบาะแสใด ๆ นางก็นึกถึงแหวนพระสุเมรุของตนขึ้นมา หรือว่าหัวมังกรแต่ละหัวจะเป็นมิติย่อยที่สามารถเก็บสิ่งของเหล่านี้ได้มิจำกัด?“น้ำปูนใส!”หลิงอวี๋คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หัวมังกรที่เพิ่งพ่นน้ำออกมาก็พ่นน้ำสีขาวออกมาจำนวนหนึ่ง เป็นน้ำปูนใสจริง ๆ“ใส่สมุนไพร!”หลิงอวี๋ร้องเรียกผนังด้านในของหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์ก็เปิดออกเผยให้เห็นช่องว่าง แต่ไม่มีสมุนไพรอยู่ในนั้นหลิงอวี๋หัวเราะเยาะตนเอง นางคิดอะไรอยู่กัน คิดว่าข้างในหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์สามารถผลิตสมุนไพรเองได้อย่างนั้นหรือไร?นางสำรวจการใช้งานของหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างมิรู้จักเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดก็พบว่าตนมิสามารถสำรวจได้ทั้งหมด จึงลองหลอมโอสถเสริมพลังวิญญาณหนึ่งหม้อเตาหลอมโอสถทั่วไปจะใช้เวลาเจ็ดถึงแปดชั่วยามในการหลอมโอสถหนึ่งหม้อ แต่หม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามก็หลอมเสร็จแล้วหลิงอวี๋นำโอสถออกมาดูแล้วก็ต้องตกตะลึงกับคุณภาพและจำนวนที่ได้ได้โอสถถึงแปดส่วน และทั้งหมดเป็นโอสถระดับยอดเยี่ยมนี่เป็นครั้งแรกที่หลิงอวี๋ใช้หม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากยังขาดประสบการณ์ หากหลอมอ
รองแม่ทัพจางยังคงกล่าวพลางยิ้มแย้ม “ท่านหญิงฉางเล่อมามิถูกจังหวะ วันนี้ฮองเฮาพร้อมด้วยท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นพาคุณชายน้อยทั้งหลายเสด็จไปชมดอกไม้ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์พ่ะย่ะค่ะ!”ว่ากระไรนะ?หลงเพ่ยเพ่ยนิ่งอึ้งไป ท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นล้วนเป็นธิดาของเจ้าแห่งทะเล และเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลงเพ่ยเพ่ยด้วยเหตุใดพวกนางถึงมิไปชมดอกไม้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เล่า แต่กลับเลือกไปชมดอกไม้ในตอนที่ตนต้องการความช่วยเหลือจากเสด็จย่าพอดีนี่น่ะหรือ?“ไปนานเท่าใดแล้ว?”หลงเพ่ยเพ่ยสงสัยว่านี่เป็นการจัดฉากโดยเจตนาของชายาเจ้าแห่งทะเล“สองชั่วยามแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้วขอรับ!”รองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้มหลงเพ่ยเพ่ยอยากจะชกหน้ายิ้ม ๆ ของรองแม่ทัพจางเสียสักหมัด เหตุใดนางมองรอยยิ้มของรองแม่ทัพจางแล้วเหมือนกำลังสมน้ำหน้าตนอยู่เลยเล่า“เจ้ามิได้หลอกข้าใช่หรือไม่?”หลงเพ่ยเพ่ยถามเสียงเย็นรองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้ม “ท่านหญิงฉางเล่อพูดเล่นแล้ว ไหนเลยข้าน้อยจะกล้าหลอกท่านหญิง! หากมิเชื่อท่านลองถามใครดูก็ได้ว่าที่ข้าน้อยพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่!”“หากท่านหญิงมีธุระด่วนจร
หลิงอวี๋ฟังแล้วก็อดอมยิ้มมิได้ เซียวหลินเทียนใช้คนตระกูลเก๋อมาจัดการชายาเจ้าแห่งทะเล กลอุบายนี้ช่างเด็ดขาดนักรถม้ามาถึงจวนเจ้าแห่งทะเล เมื่อหลิงอวี๋ลงจากรถก็มองไปยังคฤหาสน์หลังใหม่ที่กำลังก่อสร้างอีกครั้ง กำแพงล้อมรอบสร้างเสร็จแล้ว ดูจากขนาดแล้วใหญ่โตมากจริง ๆนางอดสงสัยมิได้ ข้างในมีเรือนบุหงาแบบเดียวกับตำหนักอ๋องอี้ของตนอย่างที่เถาจื่อบอกจริงหรือ?นางอยากเข้าไปดู อยากเห็นเหลือเกินว่าบ้านในอดีตของตนเป็นอย่างไร!“คุณหนูสิง เชิญ!”พ่อบ้านเว่ยเห็นหลิงอวี๋มองคฤหาสน์ฝั่งตรงข้ามก็ร้องเรียกอย่างมิอดทนหลิงอวี๋หันกลับมา เห็นประตูใหญ่หนาทึบของจวนเจ้าแห่งทะเลเปิดอ้าอยู่ ข้างในลานเรือนซับซ้อนลึกล้ำ มองสุดตามิเห็นปลายทางนี่คือที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายโดยแท้!หลิงอวี๋ลอบสูดหายใจลึก ๆ แล้วเดินเข้าไป“ปัง!”ประตูใหญ่หนาทึบปิดลงด้านหลังนางหลิงอวี๋มิได้หันกลับไปมอง เพราะนั่นจะดูมิสง่างามนางรอให้พ่อบ้านเว่ยนำทางอยู่ข้างหน้า เพื่อหลีกเลี่ยงการเดินผิดทางแล้วถูกพ่อบ้านเว่ยหาเรื่องผิดพลาดมาตำหนิขณะเดียวกัน หลงเพ่ยเพ่ยก็ได้พาเย่หรงมุ่งหน้าไปยังวังหลวงแล้ว“อุบายนี้ของชายาเจ้าแห่งทะเลช่างร้า
จวนเจ้าแห่งทะเลตั้งอยู่ในย่านคหบดีและสูงศักดิ์ของเมืองหลวงแดนเทพ อันที่จริงอยู่ห่างจากคฤหาสน์อู่เพียงมิกี่ช่วงถนนเท่านั้นรถม้าวิ่งไปตามทางเรื่อย ๆ เถาจื่อพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงกระซิบข้างหูหลิงอวี๋เบา ๆ“คุณหนู อีกประเดี๋ยวท่านจะเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่กำลังสร้างอยู่ตรงข้ามจวนเจ้าแห่งทะเล ที่นั่นฝ่าบาททรงสร้างให้ท่านเจ้าค่ะ!”“คราแรกที่พวกเรามาตามหาท่านในเมืองหลวงแดนเทพนั้นมิรู้ว่าจะต้องเสียเวลานานเท่าใด ฝ่าบาทจึงทรงให้สือหรงซื้อคฤหาสน์แถวนี้ไว้ล่วงหน้าแล้วรื้อสร้างใหม่ทั้งหมด!”“ฝ่าบาทตรัสว่า เจ้าแห่งทะเลคือบิดาของท่าน ในเมื่อเขามิยอมรับท่าน ฝ่าบาทก็จะทำให้เขาเห็นว่า ใช่ว่าท่านไม่มีบ้านเสียหน่อย แม้จวนเจ้าแห่งทะเลไม่มีที่ให้ท่าน ฝ่าบาทก็จะสร้างจวนหลังที่ใหญ่กว่าจวนเจ้าแห่งทะเลให้!”“คุณหนู ข้างในมีเรือนหลังหนึ่ง สร้างตามแบบเรือนบุหงาที่ตำหนักอ๋องอี้ในฉินตะวันตกของท่านไม่มีผิดเพี้ยน หากท่านได้เห็นจะต้องชอบอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ!”ก่อนหน้านี้หลิงอวี๋เคยได้ยินเผยอวี้พูดถึงคฤหาสน์หลังใหม่ที่พวกเขาสร้างแล้ว ตอนนั้นยังรู้สึกแปลกใจว่าเซียวหลินเทียนคิดจะอยู่เมืองหลวงแดนเทพเป็นการถาวรหรืออย่
วิธีนี้ของหลิงอวี๋เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยนางได้ในยามนี้ ด้วยเซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ก็ยังคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้มิออกเย่หรงกล่าวขึ้นทันที “ข้าจะไปหาหลงเพ่ยเพ่ย บอกนางมิต้องมาแล้ว ให้เข้าวังไปทูลขอเข้าเฝ้าฮองเฮาได้เลย!”“พี่หญิงหลิงหลิง ท่านต้องยื้อจนกว่าพวกเราจะมาช่วยท่านให้ได้นะ!”พูดจบ เย่หรงก็รีบร้อนออกไปเก๋อเฟิ่งฉิงมองหลิงอวี๋ด้วยสายตาซับซ้อน นางหวังให้หลิงอวี๋เข้าจวนเจ้าแห่งทะเลไปแล้วออกมามิได้แต่เรื่องนี้ก็พัวพันถึงความเป็นความตายของเซียวหลินเทียน นางมิอยากให้เซียวหลินเทียนต้องเกิดเรื่อง!ช่างขัดแย้งในใจเสียจริง!“อาอวี๋ เจ้าไปก่อนเถอะ... วางใจได้ ต่อให้ต้องก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ในเมืองหลวงแดนเทพ ข้าก็จะพาเจ้ากลับบ้านให้ได้!”เซียวหลินเทียนกล่าวอย่างหนักแน่นเขายังมีแผ่นป้ายไม้ที่ขันทีโม่ให้มา สามารถใช้ขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพฝ่ายซ้ายได้ เซียวหลินเทียนตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะใช้แผ่นป้ายไม้นี้ช่วยหลิงอวี๋ขันทีโม่เคยบอกว่า เพียงอาศัยแผ่นป้ายไม้นี้ ก็สามารถทำให้แม่ทัพฝ่ายซ้ายช่วยตนทำเรื่องหนึ่งเรื่องได้หากแม่ทัพฝ่ายซ้ายสามารถช่วยคนได้เพียงคนเดียว เช่นนั้นเขาก็ยอมตายเ
เผยอวี้และคนอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันอย่างจนปัญญา นึกว่ามหาปราชญ์และเจ้าแห่งทะเลกลับไปแล้วพวกตนจะรอดพ้นจากครั้งนี้ไปได้ คาดมิถึงว่าชายาเจ้าแห่งทะเลจะใช้ไม้นี้อีกภายนอกดูเหมือนเป็นการเชิญ แต่จริง ๆ แล้วจะปฏิเสธมิไปได้หรือ?เซียวหลินเทียนสามารถแสร้งป่วยได้ แต่หลิงอวี๋เพิ่งจะปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าแห่งทะเลไปเมื่อครู่ ตอนนี้ย่อมมิอาจใช้การแสร้งป่วยมาหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว“บอกไปว่าคุณหนูสิงกำลังรักษาอาการป่วยให้ข้าอยู่ เดี๋ยวค่อยไป!”ในสถานการณ์กะทันหันเช่นนี้เซียวหลินเทียนทำได้เพียงถ่วงเวลาไปก่อนแล้วค่อยคิดหาวิธี“เผยอวี้ เจ้าส่งคนไปแจ้งหลงเพ่ยเพ่ยกับเจ้าแห่งทิศใต้ ให้หลงเพ่ยเพ่ยไปเป็นเพื่อนอาอวี๋!”เป็นเรื่องความเป็นความตายของหลิงอวี๋ เผยอวี้รีบให้คนไปแจ้งหลงเพ่ยเพ่ยทันทีหลิงอวี๋นิ่งเงียบ นั่งคิดอยู่ข้าง ๆเพื่อชิงหยกหล้าสุขาวดีกลับคืนมา ในเวลานั้นชายาเจ้าแห่งทะเลสามารถลงมืออำมหิตกับหลานฮุ่ยจวนที่กำลังตั้งครรภ์ได้ครั้งนี้นางส่งพ่อบ้านมาเชิญตนไปจวนเจ้าแห่งทะเล พูดไปพูดมาก็เพื่อหยกหล้าสุขาวดีบนตัวนางนั่นเองส่วนการที่จะนำหยกหล้าสุขาวดีออกมาได้นั้นต้องใช้วิธีสลายโลหิตละลายกระดูก หรือว่าช
หลิงอวี๋เดินกลับเข้ามา และบังเอิญได้ยินคำพูดของเย่ซงเฉิงเข้าพอดี“พวกเราต้องเตรียมรับมือสำหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด หากหวงฝู่หลินกลับไปแล้ว มิสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ถึงกาลนั้นใครจะมารับมือการแก้แค้นของฝูไห่ต่อตระกูลหลงและตระกูลอื่น ๆ อีกหลายตระกูลเล่า?”เจ้าแห่งทิศใต้มองไปยังเย่หรง และกล่าวเสียงเข้ม “เลี่ยวหงเสีย มารดาของเย่หรงอาจจะรู้วิธี!”“ปรมาจารย์เย่ ก่อนหน้านี้ข้าอยากจะพบเลี่ยวหงเสียเพื่อสอบถามสถานการณ์จึงไปที่คุกน้ำมา แต่ข้ากลับมิสามารถพบนางได้!”“คำกล่าวของท่านมีน้ำหนักเมื่ออยู่ต่อหน้าพระพักตร์เสด็จพ่อ บางทีท่านอาจจะสามารถทูลขอเสด็จพ่อให้ทรงอนุญาตท่านเข้าพบเลี่ยวหงเสียได้!”เย่ซงเฉิงขมวดคิ้ว “เจ้าแห่งทิศใต้ก็มิสามารถพบเลี่ยวหงเสียได้เช่นกันหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจ้าแห่งทิศใต้พยักหน้า “แม่ทัพหลี่ผู้เฝ้าประตูบอกว่า นอกเสียจากจะมีพระราชโองการของมหาเทพ มิฉะนั้นก็มิอนุญาตให้ข้าพบเลี่ยวหงเสีย!”เย่ซงเฉิงยิ้มอย่างขมขื่น “เรื่องนี้ข้าน้อยเคยทูลต่อเสด็จพ่อของท่านแล้ว เสด็จพ่อของท่านมิทรงยินยอม ความนับหน้าถือตาของตาเฒ่าผู้นี้ใช้มิได้ผลต่อหน้าพระพักตร์เสด็จพ่อของท่านแล้ว!”ทุกคนต่
หวงฝู่หลินมิรู้จักคนทั้งสองนี้เลย คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “ตอนนั้นนอกจากพวกท่านกับตระกูลเฉียวแล้ว ก็มีคนของตระกูลจงเจิ้งที่เข้าไปในภูเขาหิมะ ข้ามิเห็นคนทั้งสองที่ท่านพูดถึงในภูเขาหิมะ!”“บางทีปี้ซงอาจจะเคยเห็น เดี๋ยวลองเรียกเขามาถามดู!”เผยอวี้จึงไปเรียกปี้ซงมาอีกครั้งปี้ซงอุ้มหวงฝู่หมิงจูเข้ามา หลิงอวี๋ก็รับนางมาอุ้มไว้เซียวหลินเทียนมองหวงฝู่หมิงจูกอดคอหลิงอวี๋ด้วยท่าทางสนิทสนม ในใจรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกมิถูกหวงฝู่หลินเล่าคำถามให้ปี้ซงฟังอีกครั้งปี้ซงคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “ชายชราผู้นั้นข้าพอจำได้ราง ๆ ตอนนั้นเขาเดินวนเวียนอยู่ในภูเขาหิมะอยู่หลายวัน ต่อมาก็จากไป ข้าคิดว่าเขาไม่มีอันตรายอะไรจึงมิได้ใส่ใจ!”“ส่วนแม่นมอู ข้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับนางเลย มิเคยเห็นนางในภูเขาหิมะ!”เก๋อเฟิ่งฉิงยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ตลอด ได้ยินดังนั้นก็กล่าวว่า “อันที่จริงตอนนั้นที่ภูเขาหิมะ นอกจากพวกเราแล้ว น่าจะยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่ง”“ข้าก็มาพบพวกนางหลังจากลงจากเขาแล้ว ตอนนั้นยังคิดว่าพวกนางแค่ผ่านทางมา แต่พอลองคิดดูตอนนี้ พวกนางต้องเคยไปภูเขาหิมะแน่นอน แม่นมอูน่าจะถูกพวกนางพาตัวไป!”“พวกเข
เมื่อฟังคำพูดของเย่ซงเฉิงจบ หลิงอวี๋ หลงเพ่ยเพ่ยและเผยอวี้ก็ร้องอุทานออกมาพร้อมกัน“เจ้าสำนักซิงหลัวเป็นสตรี! หรือว่านางคือตงกู่อวี้ที่กลับชาติมาเกิด?”หวงฝู่หลินก็นึกขึ้นได้ ตอนที่ทุกคนรุมล้อมโจมตีเจ้าสำนักซิงหลัว เผยอวี้ใช้กระบี่เดียวตัดเชือกรัดผมที่มัดผมของเจ้าสำนักซิงหลัวขาดตอนนั้นผมสลวยของนางสยายลงมาบดบังดวงตาของนางทุกคนมัวแต่ยุ่งอยู่กับการรับมือ จึงมิทันได้คิดให้ลึกซึ้งเมื่อเย่ซงเฉิงพูดเช่นนี้ ทุกคนจึงได้นึกถึงสภาพการณ์ในยามนั้นขึ้นมา“ตงกู่อวี้กลับชาติมาเกิดจริง ๆ หรือ?”ในฐานะลูกหลานตระกูลหลง เจ้าแห่งทิศใต้จะมิรู้ได้อย่างไรว่าในใต้หล้านี้มีวิชาลับเช่นนี้อยู่จริง ทันใดนั้นก็ตกใจจนเหงื่อเย็นไหลซึมหลงจิ้งและหลงเพ่ยเพ่ยก็ตกใจเช่นกัน วรยุทธ์ของสตรีนางนั้นสูงส่งกว่ามหาปราชญ์เสียอีก แต่ก่อนหน้านี้พวกเขามิเคยรู้มาก่อนเลยว่าสำนักซิงหลัวยังมียอดฝีมือเช่นนี้อยู่“ท่านพ่อ ยามนั้นเจ้าวังหวงฝู่พร้อมด้วยท่านเซียวและพวกเราช่วยกันรุมล้อมโจมตีนางก็ยังมิสามารถสังหารนางได้ ลูกดูจากวรยุทธ์ของนางแล้ว เกรงว่าจะมีเพียงท่านอาเจ้าแห่งทะเลเท่านั้นที่พอจะต่อกรกับนางได้!”หลงเพ่ยเพ่ยกล่าวด้วย
หลงจิ้งยังคงยากที่จะเชื่อ “คำพูดของตระกูลเหล่านั้นก็มิได้ผลหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจ้าแห่งทิศใต้ส่ายหน้าอย่างหดหู่ “เสด็จปู่ของเจ้าตรัสว่าจะตรวจสอบให้ จึงส่งเจ้าแห่งทะเลไปตรวจสอบ แต่ผลที่ได้จากเจ้าแห่งทะเลก็มิสามารถสรุปอะไรได้เลย หรือกระทั่ง...”กระทั่งเจ้าแห่งทะเลอาจจะใช้ขี้ผึ้งหอม ควบคุมบุตรหลานของตระกูลใหญ่เหล่านั้นไว้ในมือตนเอง!เซียวหลินเทียน หลงจิ้งและหลิงอวี๋ต่างก็เข้าใจความหมายที่เจ้าแห่งทิศใต้ยังพูดมิจบใจของหลงจิ้งพลันหล่นวูบ เช่นนั้นเรื่องที่ตนไปเผาขี้ผึ้งหอมก็เท่ากับมิได้ช่วยใครเลย กลับยิ่งทำให้อำนาจของเจ้าแห่งทะเลเพิ่มทวีคูณขึ้นงั้นหรือ?หลงเพ่ยเพ่ยกล่าวอย่างมิยอม “หรือว่าหัวหน้าตระกูลใหญ่เหล่านั้นล้วนเลอะเลือนไปแล้ว? ไยจึงปล่อยให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลควบคุมชะตากรรมของพวกเขาเช่นนี้?”เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว มิน่าแปลกใจที่เมื่อครู่เจ้าแห่งทะเลยอมถอยกลับไปง่าย ๆ ที่แท้ก็มีแผนการเช่นนี้เองก่อนที่จะควบคุมตระกูลใหญ่เหล่านั้นไว้ในมือ เจ้าแห่งทะเลย่อมมิอาจแตกหักกับเจ้าแห่งทิศใต้ได้ในยามนี้แต่เมื่อใดที่เขาควบคุมตระกูลใหญ่เหล่านั้นไว้ในมือได้แล้ว เจ้าแห่งทะเลย่อมมิปล่อยเจ้าแห่งทิศใต