“ป้ายคำขวัญนี้สำคัญถึงเพียงนั้นเลยหรือ?”คนข้างล่างได้ยินคำพูดของหลิงอวี๋ ก็เอ่ยวิจารณ์กันขึ้นมา“ปรมาจารย์ผู้มีชื่อเสียงคนใดมอบมันให้หรือ?”“ข้าก็บอกแล้วว่า อักษรบนป้ายคำขวัญนั้นไม่ธรรมดา มองปราดเดียวก็ดูเหมือนว่าไม่ใช่คนธรรมดาเขียน!”"ใช่แล้ว อักษรนั่นเขียนขึ้นอย่างลื่นไหล มีความชดช้อยมาก!"ทุกคนมองป้ายคำขวัญนั้น คำพูดประจบประแจงก็ออกจากปากมาเรื่อย ๆ โดยไม่ได้หวังเงินอะไรนี่เป็นโอกาสที่จะทำให้ท่านอ๋องเฉิงกับท่านอ๋องอี้พอใจ พวกเขาจะปล่อยมันผ่านไปได้เยี่ยงไร!“หึ... ไอ้พวกลิงหลอกเจ้า! พวกประจบสอพลอ!”ท่ามกลางเสียงสรรเสริญ ก็มีเสียงที่ไม่คล้อยตามดังขึ้นทันทีที่ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นคุณหนูใหญ่กวนพูดเยาะเย้ยท่านอ๋องเฉิงเหลือบมองนาง พลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม“เหตุใดเล่า คุณหนูใหญ่กวนคิดว่าป้ายคำขวัญนี้มิดีหรือ? เพราะว่าอักษรที่เขียนไม่ดี?”"มันไม่ดีทั้งหมดนั่นเลย!"เจ้าหนูใหญ่กวนอาศัยคุณงามความดีและความมั่งคั่งของตระกูลกวน นางคอยจับตาดูอยู่ตลอด และนางก็ไม่ได้สนใจท่านอ๋องเฉิงด้วยท่านกวนเอ้อร์จะดึงนางไว้ก็ดึงไม่อยู่ นางเดินไปข้างหน้าอย่างอวดดีแล้วเมื่อครู่ เซียวหลินเทียนปรากฏต
“กวนอิ่ง เจ้ามานี่!”ท่านกวนเอ้อร์เรียก คิดว่าในเมื่อทำให้ขุ่นเคืองแล้ว เขาก็ทำได้เพียงใช้เงินเพื่อแก้ปัญหาแล้วประเดี๋ยวค่อยให้เงินแก่แม่นางหลิง ตระกูลกวนมีเงินตั้งมากมาย เรื่องที่แก้ปัญหาได้ด้วยเงินล้วนไม่ใช่ปัญหากวนอิ่งขมวดคิ้ว พลางเอ่ยอย่างออดอ้อน "ลุงสอง อย่าดังไป เขาคุยเรื่องจริงจังกันอยู่!"“ท่านอ๋องอี้ โปรดคิดให้ดี หม่อมฉันจะให้โอกาสท่านเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”“ท่านพ่อของหม่อมฉันมีหม่อมฉันเป็นบุตรีเพียงผู้เดียว หากท่านอภิเษกกับหม่อมฉัน ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลกวนจะเป็นของท่าน! ท่านแม่ของหม่อมฉันก็เตรียมสินสอดมากมายให้ด้วย มีทั้ง…”ยังไม่ทันที่กวนอิ่งจะอวดความมั่งคั่งของนาง เซียวหลินเทียนก็เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา"ข้ามีภรรยาแล้ว และข้าจะไม่หย่ากับนางอีกตลอดชีวิตนี้!"“คุณหนูใหญ่กวนหยุดพูดได้แล้ว ท่านอ๋องเฉิงกำลังสอบสวนคดีอยู่ กรุณาถอยออกไป อย่าทำให้ทุกคนเสียเวลา!”กวนอิ่งถูกปฏิเสธอีกครั้ง จู่ ๆ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางจ้องมองที่เซียวหลินเทียนอย่างดุร้าย พลางเอ่ยถามเสียงดัง“หม่อมฉันมีตรงไหนไม่ดีหรือ? เซียวหลินเทียน ท่านปฏิเสธข้าครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าหม่อมฉันกว
“เจ้าต้องการให้ข้าขอโทษเจ้า! มันเป็นไปไม่ได้เลยในชีวิตนี้!”ยังไม่ทันที่หลิงอวี๋จะพูดจบ เซียวหลินเทียนก็พูดต่อ "สิ่งที่พระชายาหมายถึงก็เป็นสิ่งเดียวกับที่ข้าจะบอก!"กวนอิ่งถูกทั้งสองแสดงท่าทีเกลียดชังเหมือนกันนั้นก็โกรธมากจนแบบคลั่ง นางยกแส้ขึ้นโดยสัญชาตญาณและคิดจะฟาดไปแต่มือกลับว่างเปล่า แล้วถึงได้นึกขึ้นได้ว่าแส้ถูกเซียวหลินเทียนปัดออกไปแล้วกวนอิ่งหันกลับมาด้วยความโกรธ เห็นแม่ทัพเฉินยังคงยืนอยู่พอดี นางจึงตะโกนทันที“ใต้เท้าเฉิน จับพวกเขา… เซียวหลินเทียนและภรรยาของเขาปลอมลายพระหัตถ์ของไทเฮา มันเทียบเท่ากับการแอบอ้างคำสั่งปลอม รีบจับพวกเขาเร็วเข้า แล้วบั่นหัวพวกเขาต่อหน้าสาธารณชนเสีย!”แม่ทัพเฉินพูดไม่ออก หญิงผู้นี้สมองมีปัญหาเหมือนกับตู้ตงหงหรือไม่?นั่นคือท่านอ๋องอี้ หลานชายแท้ ๆ ของไทเฮานะ?แม้ว่าจะปลอมแปลงป้ายคำขวัญ แต่ไทเฮาจะฆ่าท่านอ๋องอี้ด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้หรือ?“ท่านเฉิน เมื่อครู่ท่านบอกว่าจะจัดการตัดสินอย่างเป็นกลางไม่ใช่หรือ? เหตุใดกัน ตอนนี้หลักฐานก็วางอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ท่านกลับเข้าข้างหลิงอวี๋หรือ?”เสิ่นจวนไม่พอใจกวนอิ่งดึงลูกพี่ลูกน้องของนางไปเกี่ยวข
“อุดปากนาง แล้วลากนางลงไป!”ท่านกวนเอ้อร์ตะคอกด้วยสีหน้าเย็นชาคนรับใช้หลายคนไม่พูดพร่ำทำเพลงปิดปากกวนอิ่ง แล้วรีบลากนางลงไปหลิงอวี๋รู้สึกเสียใจเล็กน้อย การแสดงยังไม่ทันเริ่ม เหตุใดจึงจบลงแล้วเล่า!นางยังอยากเห็นกวนอิ่งถูกไทเฮาตบหน้าอีกนะ!“ไทเฮา พระชายาอ๋องอี้ ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมผิดไปแล้ว!”“หลานสาวของกระหม่อมมีอาการป่วยทางจิต เดิมทีกระหม่อมพานางมาหาหมอ ไม่คิดว่าในช่วงระยะหนึ่งที่ไม่ได้ดูนางให้ดี แล้วนางจะออกมาพูดจาไร้สาระเช่นนี้!”ท่านกวนเอ้อร์คุกเข่าลง ทำการคำนับไทเฮาก่อน จากนั้นยกมือขึ้นประสานให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน พลางยิ้มอย่างจนใจ“หวังว่าไทเฮาจะทรงเมตตานาง อย่าได้สนใจคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของนางเลยพ่ะย่ะค่ะ!”“ต่อไปตระกูลกวนจะจับตาดูนางอย่างใกล้ชิด จะไม่มีทางให้นางออกมาพูดจาไร้สาระอีกพ่ะย่ะค่ะ!”หลิงอวี๋มีความประทับใจที่ดีต่อท่านกวนเอ้อร์ แม้จะรู้ว่าเขาหาข้ออ้างมาล้างความผิดให้คุณหนูใหญ่กวนก็ตามแต่ในฐานะลุง เพื่อจะไม่ทำให้ไทเฮาและพวกเขาทั้งสองคนขุ่นเคือง ก็สามารถบอกว่าการยั่วยุของหลานสาวตนเองว่าเป็นอาการป่วยทางจิตไปได้!ความกล้าตัดสินใจเด็ดขาดในยามวิกฤติเช่นนี้ทำใ
คุณชายกวนหวั่นฝูงชนกระหน่ำซ้ำเติมสกุลกวน ทั้งยังยั่วยุความไม่พอใจของไทเฮาเขามองขอความช่วยเหลือทางท่านอ๋องเฉิง แค่คิดรีบผ่านเรื่องนี้ไปโดยเร็ว หากการสนทนาดำเนินต่อไป เขาจะรู้สึกละอายใจอย่างยิ่งแทนกวนอิ่งสิท่านอ๋องเฉิงยังมีมิตรภาพกับท่านกวนอยู่ ครั้นเห็นสายตาเขาก็ไม่อยากให้ฝูงชนโจมตีอีก บางทีก็ควรไว้หน้าแซ่กวนสักหน่อยท่านอ๋องเฉิงกล่าวยิ้มตาหยี “ไทเฮาเป็นพยานให้พระชายาอ๋องอี้ด้วยพระองค์เอง เช่นนั้นคดีนี้ยุติลงได้พ่ะย่ะค่ะ!”“เซียวหลินเทียน เพื่อคุ้มครองป้ายระลึกที่ไทเฮาพระราชทานแก่ท่าน ได้พลั้งมือฆ่าอันธพาล ตัวข้าจิตใจซื่อสัตย์ภักดีหาสุดมิได้ต่อท่าน ขอตัดสินท่านไร้ความผิด!”“ทุกท่าน ตัวข้าตัดสินคดีเช่นนี้มินับว่าถือหางคนมีอำนาจใช่หรือไม่? ยังมีผู้ใดมิยอมรับอีกหรือไม่?”“ไทเฮาอยู่ที่นี่ หากมิยอมรับพวกเจ้าสามารถยื่นอุทธรณ์ไทเฮาได้!”ฝูงชนชำเลืองมองหน้ากัน อย่าว่าแต่ท่านอ๋องอี้ฆ่าอันธพาล ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมีเหตุจริง ๆ!คิดแค่ว่าอ๋องอี้คือหลานทางสายเลือดของไทเฮา แล้วผู้ใดยังกล้ามิยอมรับเล่า!?เสิ่นจวนหดตัวลดการปรากฏของตนสุดกำลัง หมายล่องหนหายไปจากที่นี่บัดเดี๋ยวนั้น ไฉนจะกล้าพูด
เจิงจื่ออวี้พลันรีบหลบในฝูงชนเงียบเชียบ เมื่อสายตาไทเฮาตกสู่ร่างเสิ่นจวนหลังฟังคำพูดไทเฮาจบ เจิงจื่ออวี้มีความคิดแค่ทางเดียวภายหน้าต้องห่าง ๆ กับเสิ่นจวนสักหน่อย นางยังมิได้เป็นแม่สื่อ มิอาจมีสหายอย่างเสิ่นจวนได้เพราะจะพัวพันถึงชื่อเสียงตนหลังไทเฮาเอ่ยจบก็มิได้สนใจอีกกับเสิ่นจวนที่ไร้เรี่ยวแรงดั่งโคลน หน้าหันไปทั่วลานพลางเอ่ยเสียงขรึม“ข้าพูดแนะนำอาอวี๋ก็เพื่อหมอทุกคนในเมืองหลวง!”“ข้าหวังพวกเจ้าทุ่มเทศึกษาวิชาแพทย์ เพื่อรักษาคนป่วยไข้เต็มที่! มีจิตเมตตากรุณาช่วยคนเจียนตายและรักษาผู้บาดเจ็บ!”ทุกคนที่อยู่ลานคุกเข่าลงตาม ๆ กัน หมอเหล่านั้นพูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างตื่นเต้น“น้อมรับคำสั่งสอนของไทเฮา พวกเราจะทุ่มเทศึกษาวิชาแพทย์มีจิตเมตตากรุณาช่วยคนเจียนตายและรักษาผู้บาดเจ็บแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”บัดนี้ไทเฮาเหลียงบ่ายทางหลิงอวี๋อย่างพึงพอใจ“อาอวี๋ เดิมทีข้าออกวังหมายดูเจ้ารักษาคนเช่นไร! แต่วันนี้เสียเวลาออกวังนานเกินไปแล้ว ข้าควรกลับวังได้แล้ว! ไว้คราวหน้าเถอะ!”แม่นมเว่ยก้าวไปข้างหน้าพยุงไทเฮา เอ่ยยิ้มตาหยีว่า“พระชายาอ๋องอี้ พิธีเปิดกิจการวันนี้เอิกเกริกนักเจ้าค่ะ! เมื่อครู่ไทเ
“ท่านอ๋อง ตอนนี้กระหม่อมยังรู้สึกเหมือนเพ้อฝันอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ!”ลู่หนานพูดทอดถอนใจ “พระชายาจะเป็นแม่นางหลิงหมอชั้นเซียนที่เลื่องลือในเมืองหลวงได้เช่นไร?”“วันนั้นที่พระชายาช่วยหลิงซวน กระหม่อมแค่คิดว่าวิชาแพทย์ของพระชายามหัศจรรย์มากแล้ว!”“ไฉนจะคิดว่าพระชายานางยังช่วยไทเฮาด้วย… ไยเมื่อก่อนกระหม่อมไม่สังเกตวิชาแพทย์ของพระชายานั้นปราดเปรื่องถึงเพียงนี้!”ไม่ใช่เพียงลู่หนานเท่านั้น เซียวหลินเทียนเองก็รู้สึกว่าทั้งหมดค่อนข้างไม่จริงเหมือนกัน!หลังตั้งแต่หลิงอวี๋ถูกตนหวดแส้ นางก็เปลี่ยนไปไกลมากจริง ๆ!ไกลจนเซียวหลินเทียนสงสัยว่า หลิงอวี๋คนนี้ใช่หลิงอวี๋คนนั้นที่ตนรู้จักหรือไม่!คนคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนไปไกลขนาดนี้ได้อย่างไร?เซียวหลินเทียนนึกถึงกล่องยาที่มักปรากฏลึกลับนั้นของหลิงอวี๋ ยังมีกระบอกเข็มประหลาดนั่นอีก และมีดผ่าตัดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนข้อสงสัยภายในใจยิ่งเยอะขึ้น หลิงอวี๋ศึกษาวิชาแพทย์ตั้งแต่เมื่อใดกัน?แล้วเรียนกับผู้ใด?คนที่วิชาแพทย์เด่นล้ำอย่างท่านหัวยังต้องคารวะนางเป็นอาจารย์ แล้ววิชาแพทย์ของหลิงอวี๋ลึกซึ้งเท่าใดกัน?“ท่านอ๋อง กระหม่อมคิดว่าที่พี่ใหญ่จ้าวพูดคราก่อนม
หลิงอวี๋เห็นหลิงหว่านพูดถึงขึ้นก็นึกถึงความสับสนเมื่อครู่พลางเอ่ยถาม“โรงหุยชุนกับเจ้ามีความแค้นอันใดรึ?”หลิงหว่านพูดเร็วรี่ “พอพูดถึงเรื่องนี้ข้าก็ขัดเคืองนัก!”“การเจ็บไข้นี้ของแม่ข้า ได้เชิญหมอหลายคนที่โรงหุยชุนตรวจแล้ว พวกเขาจ่ายยาให้แม่ข้า ยาก็มาจากโรงหุยชุนเช่นกัน!”“แต่ท่านแม่ข้ากินไปสิบชุดแล้วยังมิหาย! เจ้ารู้ไหมว่ายาทุกชุดที่โรงหุยชุนจ่ายเก็บเงินเราไปเท่าไร? ยี่สิบตำลึง!”“ตั้งแต่แรกจนล่าสุดเราเสียไปหลายร้อยตำลึงแล้ว ถ้ารักษาหายก็ช่างมันไปแล้ว! แต่ดันรักษาไม่หาย!”“ยิ่งโมโหคือข้าเห็นท่านแม่ข้าไม่ดีขึ้นเลยจึงเปลี่ยนหมอซะ”“ผลคือหมอคนนั้นเห็นตำรับยาที่โรงหุยชุนจ่ายให้ข้าก็บอกข้าเงียบ ๆ ว่ายานั่นราคาแค่สามตำลึงเงิน!”หลิงหว่านเอ่ยอย่างขึ้งโกรธ “ข้าโกรธจนไปหาคำอธิบายที่โรงหุยชุน! แต่พวกเขาพูดว่ายาของร้านเขาเพิ่มยาผงสูตรลับเฉพาะ เครื่องยาสมุนไพรบนตำรับยาไม่มีราคา ที่มีราคาคือยาผงเหล่านั้น!”“ยาผงนั่นต้มเป็นกากหมดแล้ว เดิมทีหมอแยกแยะมิออก! นั่นมิใช่ว่าพวกเขาพูดสิ่งใดก็จะเป็นสิ่งนั้น!”หลิงอวี๋ฟังแล้วก็เข้าใจ นี่คือเล่ห์เหลี่ยมหลอกคนที่หมอไร้คุณธรรมใช้ประจำเรื่องที่โรงหุ
หลิงอวี๋กวาดสายตาผ่านผ้าคลุมหน้าไปรอบ ๆ ทั่วทั้งสถานที่ล้วนเป็นญาติสนิทมิตรสหายของพวกเขา พวกเขาเป็นพยานในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตนกับเซียวหลินเทียนนับตั้งแต่นี้ไป นางมิใช่วิญญาณที่หลงทางจากโลกอื่นอีกแล้ว นางเป็นส่วนหนึ่งของฉินตะวันตกอย่างแท้จริงแล้ว“คารวะบุพการี...”หลิงอวี๋คารวะไปตามเสียงของท่านอ๋องเฉิง“สามีภรรยาคารวะกันและกัน!”หลิงอวี๋จับผ้าสีแดงที่อยู่ในมือแล้วหันไปทางเซียวหลินเทียนร่างสูงใหญ่นั้นเห็นเพียงแค่รูปร่างแต่นางรู้ว่าต่อไปคนผู้นี้จะเป็นที่พึ่งให้ตนได้แม้ว่าในภายภาคหน้าจะมีการทะเลาะเบาะแว้ง หรือมีเรื่องขัดแย้งกัน แต่นางก็เชื่อว่าพวกเขาจะต้องใช้ชีวิตของพวกเขาได้อย่างดี!นางคำนับลงไปเซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่มีผ้าคลุมหน้าอยู่ก็พลันตัวสั่นเล็กน้อยอย่างตื่นเต้นนับแต่นี้ไป หลิงอวี๋ก็คือภรรยาของตน อดีตที่เลวร้ายเหล่านั้นเขาไม่มีหน้าจะเอ่ยถึงอีกแล้วชีวิตนี้เขาจะต้องรักนางให้มากเท่าที่จะทำได้ จะปกป้องนาง จะให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่นาง ทำให้นางเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้า!เซียวหลินเทียนเองก็คำนับลงไปเช่นกัน“เสร็จสิ้นพิธี!”ท่านอ๋องเฉิงยังคงยืนอยู่ต่อหน้
หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจัดงานแต่งงานคารวะฟ้าดินกันใหม่ เมื่อพวกหลิงซวนรู้เข้าก็ดีใจเป็นอย่างยิ่งกว่าจะเปลี่ยนจากความโกรธเกลียดมาเป็นสามีภรรยาอย่างแท้จริงได้ หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนข้ามผ่านเส้นทางนี้กันมาอย่างยากลำบากจนนับมิถ้วน!เมื่อเทียบกับงานแต่งที่เหลวไหลเมื่อคราก่อน ครานี้เซียวหลินเทียนขอหลิงอวี๋แต่งงานอย่างจริงใจกำไลหยกเขียวมรกตได้ชดเชยเรื่องสินสอดในคราก่อนไปแล้ว เรื่องพิธีหลิงอวี๋ขอให้เป็นพิธีเรียบง่ายจัดโต๊ะเพียงมิกี่โต๊ะก็พอแล้วมิได้มีการประกาศออกไป และมิได้เชิญแขกคนอื่น ๆ เชิญเพียงแค่ผู้อาวุโสเช่นท่านอดีตเสนาบดี ไทฮองไทเฮาและท่านอ๋องเฉิงสามคนเท่านั้นท่านอดีตเสนาบดีถูกเชิญเข้าวังมาก็ยังคงสับสนมิรู้ว่าด้วยเรื่องใดไทฮองไทเฮาเองก็เช่นกัน ถูกเชิญมาถึงพระตำหนักคุนหนิงก็ยังมิรู้ว่านี่คือพิธีคารวะฟ้าดินที่จัดขึ้นเพื่อทั้งสองคนท่านอ๋องเฉิงคือคนที่เซียวหลินเทียนเพิ่มเข้ามา เขาเป็นราชสำนักฝ่ายใน ทั้งยังเป็นผู้อาวุโสที่เห็นเส้นทางที่พวกเขาผ่านมาอย่างใกล้ชิดที่สุด เมื่อจัดพิธีแต่งงานขึ้นอีกครั้ง จะขาดคนสำคัญผู้นี้ไปได้อย่างไร!แม่นมลี่เปลี่ยนชุดใหม่แล้วดึงเซียวเยวี่ยที่ใ
หลิงอวี๋ตกใจกับการเกี้ยวพาราสีอย่างกะทันหันของเซียวหลินเทียนจึงหน้าแดงขึ้นมาทันทีนี่… นี่คือการขอจะทำเรื่องเช่นนั้นกับตนหรือ?แต่นางยังมิได้คิดให้ดีเลยนะ!“อาอวี๋ ต่อให้คำสาบานใด ๆ จะสวยหรูสักแค่ไหนก็มิสู้การกระทำ! ข้าก็กำลังพยายามเต็มที่แล้ว!”เซียวหลินเทียนคว้ามือของหลิงอวี๋มาแนบที่หน้าอกของตน “ในนี้มีเพียงแค่เจ้า ชั่วชีวิตนี้ก็จะมีเพียงแค่เจ้าเท่านั้น! ไม่มีผู้ใดสามารถมาแทนที่เจ้าในใจของข้าได้!”“อาอวี๋ เรื่องของเมื่อวานก็ปล่อยให้มันผ่านไปแล้วเหลือแต่เรื่องของวันนี้ เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถิด!”หลิงอวี๋ปฏิเสธมิออกหลิงซวนเคยบอกกับนางไว้แล้วให้นางลืมอดีต อย่าได้ปิดกั้นเซียวหลินเทียนอีกเลยนางมิใช่เจ้าของร่าง และมิได้เกลียดเรื่องที่เซียวหลินเทียนเฆี่ยนตีตนในตอนแรกแล้ว!และครานี้เมื่อเกิดเรื่องกับตน เซียวหลินเทียนก็ทำงานหนักเพื่อตนอย่างเต็มที่ นางเห็นความทุ่มเทของเขาทั้งหมดแล้วนางยังจะมีเหตุผลอะไรไปปฏิเสธเขาอีกเล่า?“หม่อมฉัน...”หลิงอวี๋พูดมิออก ปฏิเสธมิออกจริง ๆดูเหมือนว่าเซียวหลินเทียนจะมองความลังเลของนางออก มือทั้งสองของเขาจึงโอบนางไว้แล้วดึงเข้ามาในอ้อมแขนเขาก้มหน้
เมื่อเซียวหลินเทียนพูดออกมา หลิงอวี๋ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเอ่ยถึงใต้เท้าเจี่ยงผู้นี้ว่าหอบรรพบุรุษในตระกูลเขาทำด้วยทองคำก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนส่งคนไปตรวจสอบแล้ว เช่นนั้นหลักฐานก็น่าจะสรุปได้แล้ว“อาอวี๋ เจ้าให้ข้าคิดหาวิธีสักหน่อยว่าจะโจมตีร้านตั๋วเงินสี่หลายอย่างไรโดยมิให้ราษฎรเหล่านั้นได้รับความเสียหาย”ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนก็อยากจะจัดการใต้เท้าเจี่ยง แต่ก็คิดวิธีดี ๆ ที่จะทำให้ได้ผลดีทั้งสองฝ่ายมิได้ใต้เท้าเจี่ยงกับร้านตั๋วเงินสี่หลายมีความโยงใยกันไปหมด เซียวหลินเทียนกังวลว่าหากไปแตะใต้เท้าเจี่ยงแล้วจะทำให้ราษฎรเหล่านั้นได้รับความเสียหายไปด้วยก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มิได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่นางเป็นคนยุคปัจจุบัน เคยได้ยินได้เห็นธนาคารล้มเหลวมามากมาย การระดมทุนอย่างผิดกฎหมายสร้างความเสียหายให้ราษฎรอย่างหนักหากราชสำนักปล่อยปละละเลยร้านตั๋วเงินเหล่านี้ เช่นนั้นก็คงจะได้เห็นหายนะครั้งใหญ่การที่เซียวหลินเทียนใส่ใจในจุดนี้เป็นการกระโดดเชิงคุณภาพ เป็นกษัตริย์ผู้ทรงปัญญาที่ล้ำหน้ากว่าแคว้นใด ๆแต่เท่านี้ยังมิพอ ตอนนี้เซียวหลินเทียนตระหนักได้เพียงว่าร้านตั๋วเงินสี่หลายเป็นพวก
เซียวหลินเทียนทอดถอนใจพลางเอ่ย “ตอนนั้นเสด็จพ่อยังต้องพึ่งพาท่านอดีตเสนาบดีให้ช่วยพระองค์เฝ้าระวังที่ชายแดน ท่านอดีตเสนาบดีขอร้องให้หลิงเสียงกัง เสด็จพ่อก็มิอยากทำร้ายจิตใจขุนนางเก่าแก่ จึงไว้ชีวิตหลิงเสียงกัง!”หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ มีจักรพรรดิสูงสุดเป็นเกราะป้องกันให้องค์ชายคัง มิน่าหลิงเสียงกังอยากจะพลิกคดีแต่กลับยากเย็นนักเกรงว่าตอนนั้นที่หลิงเสียงกังออกจากเมืองหลวงแล้วบอกจะออกไปตามหาความจริงก็คงเพราะมองจุดนี้ออกแล้ว“คดีกล่าวหาท่านลุงของหม่อมฉันคือเสด็จพ่อที่สร้างขึ้น หากตอนนี้ท่านจะพลิกคดีให้เขาก็จะเป็นการตั้งคำถามเสด็จพ่อของท่าน ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เหล่าขุนนางเชื่อมั่น การดึงคดีนี้ขึ้นมาก็จะเป็นการอกตัญญู!”หลิงอวี๋วิเคราะห์ได้ตรงประเด็นมากเซียวหลินเทียนกังวลว่า หลิงอวี๋จะเข้าใจผิดว่าตนมิยินดีจะล้างมลทินชื่อเสียงให้หลิงเสียงกัง จึงรีบเอ่ย “ข้าแค่จะบอกว่าหากต้องการจะพลิกคดีนี้ในเวลามินานนั้นเป็นไปมิได้! มิได้หมายความว่าข้าจะมิยินดีช่วยหลิงเสียงกังพลิกคดี!”“อาอวี๋ เรายังมีพื้นที่ให้จัดการเรื่องนี้!”เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงเรียบ “จนถึงตอนนี้เงินทหารสองล้านตำลึงนั้นก็ยังมิปราก
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลงไปกับการโกนหัวของนางซุนแล้ว!นางซุนใช้วิธีเด็ดขาดนี้มาตัดการแต่งงานครึ่งชีวิตของตนกับหลิงเสียงกังแล้วทิ้งหลิงหว่านกับหลิงเสียงกังไว้และสุดท้ายนางก็มิอาจต้านทานการเกลี้ยกล่อมของหลิงหว่านได้ จึงเลือกที่จะเป็นแม่ชีอยู่ที่อารามเล็ก ๆ ซึ่งห่างจากเมืองหลวงไปห้าสิบลี้‘พิธีศพ’ ของนางซุน หลิงอวี๋ก็ออกจากวังมาร่วมงานด้วยในฐานะหลานสาวสำหรับการช่วยครั้งสุดท้ายของนางซุนที่มีต่อหลิงเสียงกังกับหลิงหว่าน ทำให้ความโกรธที่หลิงอวี๋มีต่อนางหายไปสำหรับนางซุน บทสรุปเช่นนี้ก็นับว่าสบายใจเช่นกันแต่สำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ หลิงเสียงกังกับหลิงหว่านล้วนมีเส้นทางยาวไกลที่ตนต้องเดินไป...หลิงเสียงกังสามารถลงมาเดินได้แล้ว จึงมาร่วมงานศพนางซุนโดยมีหลิงหว่านประคองมาหลังจากงานศพเสร็จสิ้น เขาก็คุกเข่าให้หลิงอวี๋“ฮองเฮา เรื่องต่าง ๆ ก่อนหน้านี้เป็นหลิงเสียงกังเองที่ผิด กระหม่อมเป็นหนี้นางซุนและทุกคน!”“กระหม่อมสมควรตาย แต่กระหม่อมตายมิได้ กระหม่อมต้องแสวงหาความยุติธรรมเพื่อชื่อเสียงของตนและแสวงหาความยุติธรรมให้แก่เหล่าทหารที่ติดตามกระหม่อมและต้องตายไปอย่างอยุติธรรม!”หล
มิเพียงแต่หลิงอวี๋ที่กลุ้ม ท่านอดีตเสนาบดีเองก็โกรธมาก หลิงเสียงกังยังมิทันจะเดินลงพื้นได้ ท่านอดีตเสนาบดีก็ได้ยินเขาบอกว่าจะตามนางซุนไปที่บ้านเกิด จึงพุ่งเข้าไปด่าหลิงเสียงกังที่เตียงผู้ป่วย“หลิงเสียงกัง นางซุนทำเรื่องเลวร้ายเอง นางรนหาที่ตายข้าก็ปล่อยนางไปแล้ว แต่เหตุใดเจ้าต้องตามนางไปด้วย?”“ข้าดูแลเจ้ามา ลำบากลำบนสอนสั่งเจ้ามา มิใช่เพื่อให้เจ้าทำให้เสียเปล่าเองเช่นนี้!”หลิงเสียงกังมองท่านอดีตเสนาบดีที่แก่ลงไปมากอย่างขมขื่น พลางเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษขอรับท่านพ่อ ลูกทำให้ท่านผิดหวัง!”“อย่ามาพูดไร้สาระกับข้า เจ้ามันอกตัญญูมิรู้คุณ...”ท่านอดีตเสนาบดีเอ่ยอย่างปวดใจ “เจ้าอายุยังน้อย วรยุทธ์ในกายยังสามารถทำประโยชน์ให้บ้านเมืองได้ เจ้าไปเช่นนี้จะมิใช่การชดใช้ แต่เป็นการหลบหนี!”“ตอนนั้นเหตุใดเจ้าถึงถูกถอดออกจากตำแหน่ง? ก่อนหน้ามิสามารถพูดให้ชัดเจนได้ ตอนนี้หลิงอวี๋ก็เป็นฮองเฮาแล้ว ขอเพียงเจ้าอยากพลิกคดี นางจะมิช่วยเหลือเจ้าหรือ?”“ตระกูลหลิงของเรามิเคยเกิดเรื่องเช่นนี้ เจ้ามิคิดเพื่อตัวเจ้าเอง เจ้าก็ต้องนึกถึงฮองเฮากับหลิงเสี่ยงบ้าง!”หลิงหว่านยืนอยู่ข้างเตียงเงียบ ๆ นางมิ
นางซุนแขวนคอตาย!วันรุ่งขึ้นข่าวนี้ก็ไปถึงหูของหลิงอวี๋ หลิงซวนยิ้มขมขื่นพลางเอ่ยกับหลิงอวี๋ “ข้างนอกพูดกันว่านางซุนทำเรื่องแย่ ๆ ไว้ มิสามารถสู้หน้าครอบครัวและฮองเฮาได้จึงยอมตายชดใช้ความผิดเพคะ!”“แต่ความจริงคือหลิงหว่านไปพบทันเวลาจึงช่วยนางซุนลงมาแล้ว!”“ท่านอดีตเสนาบดีให้คนมาส่งข่าวบอกให้ฮองเฮาถือเสียว่านางตายไปแล้วเถิด! หลิงเสียงกังก็ฟื้นแล้วบอกว่าตนทำให้นางเดือดร้อนจึงขอร้องแทนนาง บอกว่าครอบครัวของพวกเขาจะไปจากเมืองหลวง นับแต่นี้ไปจะมิปรากฏตัวที่เมืองหลวงอีกเพคะ”หลิงอวี๋ฟังแล้วก็ทอดถอนใจ เพราะว่านางซุนมีบุญคุณต่อตน นางเองก็มิได้มีความคิดว่าจะต้องสังหารเสียให้หมดนางซุนจะฆ่าตัวตายเพราะอยากจะหลีกหนีการใส่โซ่ตรวนเดินตามถนน หลิงอวี๋เองก็มิอยากเห็นนางซุนทำให้กระทบต่อชื่อเสียงของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน เช่นนั้นก็เอาตามนี้เถิด!“ความทรงจำของหลิงเสียงกังกลับมาแล้วหรือไม่?”หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แม้ว่าจะเอาก้อนเลือดออกมาสำเร็จแล้ว นางก็มิอาจรับประกันว่าประสาทของหลิงเสียงกังจะมิได้รับความเสียหาย“เห็นว่าจำได้มากแล้วเพคะ แต่ลืมรายละเอียดต่าง ๆ ไปแล้ว! อย่างน้อยเขาก็จำหลิงหว่านกั
หลิงหว่านกลั้นน้ำตาที่กำลังจะร่วงหล่นลงมาแล้วรีบเอ่ย “ขอบคุณท่านพี่เผยที่ช่วยข้ากับท่านพ่อ! แล้วก็ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าเผยที่ให้เกียรติข้าก่อนหน้านี้...”“เป็นข้าเองที่มิคู่ควรกับท่านพี่เผย ขอให้ในภายภาคหน้าท่านพี่เผยได้พบกับภรรยาที่ดีและมีคุณธรรมยิ่งกว่าข้า ข้าขอให้พวกท่านมีความสุข!”หลังจากพูดจบ หลิงหว่านก็หันหลังวิ่งเข้าบ้านไปเผยอวี้ตามนางไปแล้วรั้งนางไว้ จากนั้นก็กอดนางไว้ในอ้อมแขน“หว่านเอ๋อร์ นี่มิใช่ความผิดของเจ้า ข้าจะมิยอมถอนหมั้น!”“ข้าคิดแล้ว… การแต่งงานของเราเป็นการประทานจากองค์จักรพรรดิ มีพระราชโองการลงมาแล้ว ขอเพียงองค์จักรพรรดิมิเห็นด้วย ท่านพ่อกับท่านย่าของข้าก็มิอาจคัดค้านได้!”เผยอวี้ยิ่งพูดก็ยิ่งลนลาน “เจ้าเป็นภรรยาที่ดีและมีคุณธรรมที่สุด ข้ามิต้องการผู้อื่น หากต้องแต่งงานข้าก็จะแต่งกับเจ้าเท่านั้น!”“ท่านพี่เผย!”หลิงหว่านมิอาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว จึงปล่อยให้น้ำใสไหลรินลงมาเป็นไปได้หรือ?นางยังแต่งงานกับเผยอวี้ได้หรือ?ท่านแม่ของนางทำเรื่องแย่กับพี่หญิงหลิงหลิงมากถึงเพียงนั้น องค์จักรพรรดิจะยังอนุญาตให้เผยอวี้แต่งงานกับตนหรือ?“เจ้าดูแลท่านพ่อของเจ้าอ