“มิต้องตะโกนแล้ว คาดว่าอาจารย์หลินเองก็ไปช่วยใต้เท้าอันที่ผิงเนี่ยเช่นกัน เฉาเฉียงคงกังวลว่าพวกเราจะเป็นสายลับที่มาสืบที่อยู่ของอาจารย์หลินจึงเลี่ยงมิให้พบ!”หลิงอวี๋นึกถึงอาจารย์หลินที่อันเจ๋อเอ่ยถึงก่อนหน้านี้ว่าเป็นบุคคลสำคัญของเฉาเฉียง และเป็นคนที่เก่งกาจมากจากที่หลี่ข่ายบอก ผู้นำที่เอาชนะแม่ทัพหยางได้ก็น่าจะเป็นอาจารย์หลินผู้นี้เฉาเฉียงคงกังวลว่า หากเปิดเผยไปว่าอาจารย์หลินมิได้อยู่สิงหยางแล้วจะถูกโจมตีจึงเลี่ยงที่จะมิพบเมื่อเห็นว่าสิงหยางมีการป้องกันที่แน่นหนาเช่นนี้ หลิงหว่านก็คงมิสามารถเข้าไปได้เช่นกัน เช่นนั้นจึงทำได้เพียงไปรวมตัวกับอันเจ๋อที่ผิงเนี่ยก่อนแล้วค่อยไปตามหาหลิงหว่านหลิงอวี๋จึงพาพวกเถาจื่อมุ่งหน้าไปผิงเนี่ย......เวลานี้ ไท่เฟยเส้ากับจ้าวฮุยได้รู้เรื่องที่หลิงอวี๋ออกไปจากวังหลวงแล้วกฎหมายที่ดินของเมืองหลวงก็ถูกประกาศออกไปอย่างรวดเร็วภายใต้ฝีมือและการเร่งเร้าของเซียวหลินเทียนขุนนางพวกของจ้าวฮุยทัดทานแรงกดดันของเซียวหลินเทียนมิไหว บางส่วนกลัวว่าจะถูกลงโทษเช่นใต้เท้าหลี่จึงยอมมอบที่ดินแต่โดยดีเดิมทีขุนนางบางส่วนยังคงดูท่าทีอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าจ้าวฮุยกับอ
“ยกมือขึ้นแล้ววางอาวุธลงเสีย!”หัวหน้าที่นำมาตะคอกใส่พวกนางทีแรกหลิงอวี๋ก็ตกใจคิดว่าเจอใต้เท้าจางซุ่มโจมตี แต่เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็หันไปมอง หัวหน้าผู้นี้คือฮุยจื่อคนรับใช้ของอันเจ๋อนั่นเองหลิงอวี๋จึงเรียกเขาทันที “เสี่ยวฮุยจื่อ ข้าคือแม่นางหลิง!”หลิงอวี๋เช็ดหน้าแล้วถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของตนเสี่ยวฮุยจื่อเป็นคนฉลาด เมื่อตั้งใจมองดี ๆ ว่าเป็นใบหน้าของหลิงอวี๋ก็ตะลึง แต่มิกล้าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของหลิงอวี๋จึงเรียกด้วยความเคารพในทันที “แม่นางหลิง ที่แท้ก็เป็นท่านเอง! คนกันเอง วางหน้าไม้เสียลง...”เสี่ยวฮุยจื่อเข้ามาต้อนรับ หลิงอวี๋จึงรีบเอ่ยถาม “ใต้เท้าอันสบายดีหรือไม่?”“ก่อนหน้านี้ใต้เท้าของข้าได้รับบาดเจ็บที่สิงหยาง อาการบาดเจ็บแย่ลงแล้ว พวกท่านมาพอดี จะได้ไปตรวจให้เขา!”เสี่ยวฮุยจื่อขยิบตาให้หลิงอวี๋ หลิงอวี๋มิแน่ใจว่าอาการบาดเจ็บของอันเจ๋อแย่ลงจริง ๆ หรือว่าเป็นแผนการ จึงตามเสี่ยวฮุยจื่อเข้าไปที่ที่พักชั่วคราว“แม่ทัพเผยก็มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เสี่ยวฮุยจื่อเห็นว่าแถวนี้มิได้มีคนนอกจึงบอกกับหลิงอวี๋หลิงอวี๋โล่งอก เผยอวี้อยู่ที่นี่ เช่นนั้นหลิงห
“คนที่อยู่ในกระโจมของอันเจ๋อก็คือท่านลุงใหญ่หรือ?”หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย“ท่านเจอเขาแล้วหรือ?”หลิงหว่านตาเป็นประกาย “พี่หญิงหลิงหลิง เขาคือท่านพ่อของข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่!”“มิได้เห็นหน้า...”หลิงอวี๋ประหลาดใจ “เจ้ามิแน่ใจหรือ?”มีที่ไหนที่ลูกสาวจำพ่อตนเองมิได้?หลิงหว่านแววตาเศร้าไปทันที “ข้ามั่นใจว่าเขาคือท่านพ่อของข้า แต่เขาจำข้ามิได้… เขามิรู้จักข้าแล้ว!”นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?หลิงอวี๋นั่งลงบนเสื่อฟางพลางเอ่ยถาม “เหตุใดเขาจึงมิรู้จักเจ้า?”หลิงหว่านยิ้มอย่างขมขื่น “จากที่พี่อันกับพี่เผยรู้ พวกเขาบอกว่าความทรงจำในอดีตของท่านพ่อข้าหายไปหมดแล้ว เขาเป็นขอทานมาอยู่ที่เจิ้งโจว! ไม่มีผู้ใดรู้ว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นกับเขา!” “อีกทั้ง… อีกทั้ง ท่านพ่อถูกสตรีผู้หนึ่งชื่อว่าเฝิงฉินรับมาอยู่ด้วยและพวกเขาก็แต่งงานกันแล้ว เฝิงฉินบอกว่าตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าแล้ว!”ว่ากระไรนะ?หลิงอวี๋เบิกตาโตอย่างตกใจหลิงหว่านจิกผมตนเองอย่างหงุดหงิด “พี่หญิงหลิงหลิง ข้าสับสนมาก ข้าหวังให้เขาเป็นท่านพ่อข้าแต่ข้าก็หวังว่าเขาจะมิใช่!”“เมื่อก่อนท่านพ่อไม่มีอนุภรรยา ท่านแม่เป็นฮูหยินเพีย
กระทั่งเข้าไปในกระโจม บุรุษร่างสูงใหญ่ก็หันกลับมาหลิงอวี๋คือคนที่ข้ามเวลามา จึงมิได้มีความทรงจำที่ลึกซึ้งกับท่านลุงใหญ่ผู้นี้นัก แต่หลิงหว่านเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของหลิงเสียงกัง นางเชื่อว่าหลิงหว่านไม่มีทางจำผิดคน!กอปรกับที่อาจารย์หลินผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่ และมีพลังที่น่าเกรงขามคล้าย ๆ กับท่านอดีตเสนาบดี หลิงอวี๋จึงยิ่งแน่ใจว่าอาจารย์หลินผู้นี้ก็คือท่านลุงใหญ่หลิงเสียงกัง“พี่หญิงหลิงหลิง วันนี้พวกเราจะต้องไปโจมตีผิงเนี่ย ข้ากับท่านลุงหลิงจะเป็นแนวหน้า ใต้เท้าอันจะรับผิดชอบคุ้มกันด้านหลัง ที่นี่จะมิปลอดภัย พวกเราได้ปรึกษากันแล้วว่าจะให้ท่านกับหลิงหว่านถอยออกจากพื้นที่ไปก่อนยี่สิบลี้!”เผยอวี้เอ่ยมาตรง ๆ“ท่านอ๋องผิงหนานถูกคนของหลิวจวินจับตัวไปจริงหรือ? จะเป็นกับดักหรือไม่?”หลิงอวี๋มิได้สนใจเรื่องความคับข้องใจระหว่างสามีภรรยาของหลิงเสียงกัง เวลานี้เป็นคราวคับขัน ทำได้เพียงต้องแก้ไขในเรื่องนี้ก่อน“ข้าแน่ใจว่าเป็นพ่อของข้า!”อันเจ๋อเอ่ยเสียงเรียบ “เขาหลงกลแผนของใต้เท้าจาง คิดว่าหาศพข้าเจอจริง ๆ จึงมุ่งหน้าไปตรวจสอบที่ศาลาว่าการเจิ้งโจว ไหนเลยจะคิดว่า หลิวจวินจะถูกใต้เท้าจางซื้อตัว
หลิงอวี๋บอกการวินิจฉัยโรคของหลิงเสียงกังและวิธีรักษาของตนออกไปทันทีที่ได้ยินว่าต้องเปิดสมองเอาลิ่มเลือดออกมา หลิงเสียงกังก็ปฏิเสธทันที “เช่นนี้จะมิถึงแก่ชีวิตหรือ? ข้ามิรักษาแล้ว!”หลิงอวี๋เอ่ยเรียบ ๆ “ผู้อื่นผ่าเปิดกะโหลกอาจจะต้องการชีวิตของท่าน แต่ข้ามิได้เป็นเช่นนั้น ข้ามิเพียงแต่สามารถรับประกันได้ว่าลิ่มเลือดของท่านจะออกมา แต่ยังทำให้ท่านมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยด้วย!”“ท่านพิจารณาดูก่อนได้ หากต้องการรักษาก็มาหาข้า!”หลิงเสียงกังส่ายหน้าปฏิเสธอย่างดื้อรั้นหลิงอวี๋ก็มิได้เกลี้ยกล่อมอีก การผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะนี้มิใช่เรื่องเล็ก ๆ แม้ว่าหลิงเสียงกังจะตอบตกลง นางก็ยังต้องบอกหลิงหว่านกับป้าสะใภ้ใหญ่อีกถึงอย่างไรนางก็ได้รู้แล้วว่า ก้อนบวมนี้ของหลิงเสียงกังยังมิได้เปลี่ยนแปลงอะไร ยังมีเวลาที่จะเกลี้ยกล่อมเขาอยู่หลิงอวี๋ปฏิเสธข้อเสนอที่เผยอวี้จะให้นางกับหลิงหว่านถอยไปรอนอกพื้นที่ยี่สิบลี้ และจะปกป้องที่แนวหลังกับหลิงหว่านร่วมกับอันเจ๋อขอเพียงได้ช่วยท่านอ๋องผิงหนานและยึดครองผิงเนี่ยได้ และแม่ทัพลั่วกับแม่ทัพจี้จัดการกับเส้าหมิงเจี๋ยได้ ความมิสงบนี้ก็จะจบสิ้นแล้วทางด้านใต้เท้าจ
หลิงอวี๋กับหลิงหว่านอยู่ด้วยกัน รอคอยให้หลิงเสียงกังส่งสัญญาณว่าช่วยท่านอ๋องผิงหนานออกมาแล้วแม้ว่าหลิงหว่านจะมีใบหน้าเย็นชา แต่ในใจนั้นกำลังเป็นห่วงหลิงเสียงกังนางออกไปดูอยู่เป็นระยะ กังวลว่าท่านพ่อบุกเข้าถ้ำเสือไปเพียงลำพังแล้วจะประสบเหตุร้ายเข้า“พี่หญิงหลิงหลิง ข้าเข้าใจแล้ว เมื่อเทียบกับความปลอดภัยของเขา ขอเพียงเขามีชีวิตอยู่ เขาจะแต่งงานกับเฝิงฉินนั่นก็ช่างเถิด!”หลิงหว่านเข้ามาพูดคุยกับหลิงอวี๋ราวกับเป็นการคลายความกังวลของตน“ท่านแม่ของข้าก็คงจะคิดเช่นเดียวกันกับข้า!”หลิงอวี๋ทำอะไรมิถูก ความต้องการในชีวิตเช่นนี้น้อยเกินไปแล้วกระมัง!การได้คืบจะเอาศอกเป็นข้อบกพร่องทั่วไปของมนุษย์ตอนนี้หลิงเสียงกังกำลังอยู่ในอันตราย ข้อเรียกร้องของหลิงหว่านที่มีต่อเขาจึงลดลง ขอเพียงเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็พอแล้วแต่เมื่อทุกอย่างหคลี่คลาย หลิงหว่านจะยังคิดเช่นนี้หรือไม่?หลิงอวี๋เองก็มิอยากทำลายความคิดเพ้อฝันของนางจึงเอ่ยปลอบใจ “ท่านลุงใหญ่มีวรยุทธ์แก่กล้า เขาจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน!”ในขณะที่อันเจ๋อก็รอคอยอยู่อย่างร้อนอกร้อนใจเช่นกันนั้น หอระฆังในเมืองผิงเนี่ยก็เกิดเพลิงไหม้ขึ้
รายงานความสำเร็จแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่าหลิงอวี๋มาถึงอย่างปลอดภัย ความกังวลที่มีมาตลอดก็คลายลงส่วนการที่พวกอันเจ๋อปราบปรามการจลาจลได้ก็ทำให้เซียวหลินเทียนโล่งใจเป็นอย่างมาก เขาได้รู้เรื่องที่เจอตัวหลิงเสียงกังจากสาส์นกราบทูลของท่านอ๋องผิงหนานแล้ว และได้รู้ว่าคนที่เรียกกันว่าอาจารย์หลินก็คือหลิงเสียงกังนั่นเองเซียวหลินเทียนสงสัยว่า หลิงเสียงกังสูญเสียความทรงจำได้อย่างไร พลางหาเอกสารการสืบสวนที่หลิงเสียงกังถูกถอดออกจากตำแหน่งตอนนั้นมาอีกครั้งก่อนหน้านี้หลิงอวี๋เชื่อมาโดยตลอดว่า เรื่องของหลิงเสียงกังตอนนั้นเป็นการถูกกล่าวหาโดยมิยุติธรรม นางอยากตามหาหลิงเสียงกังเพื่อตรวจสอบในเรื่องนี้เมื่อเซียวหลินเทียนสามารถช่วยได้ก็ย่อมมิปฏิเสธเซียวหลินเทียนเห็นสาส์นกราบทูลที่อันเจ๋อเสนอให้เฉาเฉียงเป็นผู้ว่าการสิงหยาง เขาก็เงียบไปสักพักหนึ่งแม้ว่าคราวนี้เฉาเฉียงผู้นี้จะเป็นผู้นำการจลาจล แต่ก็เป็นการถูกผู้ว่าการหวางบีบบังคับแต่จากในสาส์นกราบทูลของอันเจ๋อจะเห็นได้ว่า แม้เฉาเฉียงจะมิได้มีความรู้มากนัก แต่ก็จัดการสิงหยางได้อย่างมิกดดันแม้แต่น้อยอีกทั้งเ
เฝิงฉินยังมิทันได้เข้าไปก็เพ้อฝันแล้วว่าจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนที่หลิงเสียงกังอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงจะเป็นอย่างไร นั่นคือสัญลักษณ์ของอำนาจและตำแหน่งเชียวนะ!แต่เมื่อหลิงเสียงกังพูดขึ้นมาว่า ที่จวนเสนาบดีมีภรรยาคนแรกของเขาอยู่ด้วย เฝิงฉินก็ตะลึงไปทันทีหลิงเสียงกังมีภรรยา แล้วตนนับว่าเป็นสิ่งใดเล่า?เฝิงฉินกับหลิงเสียงกังทะเลาะกันอยู่สองวันว่าตนจะไม่มีทางเป็นอนุนางเองก็เป็นภรรยาที่แต่งงานกับหลิงเสียงกังอย่างเป็นทางการเช่นกัน แม้ว่าหลิงเสียงกังจะมิรับรู้เรื่องราวในอดีตแต่จะลบล้างความจริงข้อนี้ไปมิได้ยิ่งไปกว่านั้น ในท้องของนางก็มีเลือดเนื้อเชื้อขัยของหลิงเสียงกังอยู่ นางไม่มีทางให้ลูกเกิดมาเป็นลูกอนุเด็ดขาดภายใต้หยดน้ำตาและการข่มขู่ว่าจะเอาลูกออก หลิงเสียงกังจึงถูกบีบให้ตอบตกลงกับนางแล้วกลับไปรายงานท่านอดีตเสนาบดีว่าจะรับนางเป็นภรรยาแต่งเข้ามาอยู่ในบ้านแม้ว่าหลิงเสียงกังจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ก็มีนิสัยซื่อตรง เมื่อเผชิญหน้ากับลูกสาวแท้ ๆ ที่มาตามหาตน หลิงเสียงกังก็พูดมิออกว่าจะรับเฝิงฉินเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยาแต่งดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องปกปิดเอาไว้เช่นนี้เฝิงฉินเห็นหลิงอวี๋กับหล