LOGINShare
บทที่ 346
Related chapters
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 347
เซียวอวิ๋นถิงรู้สึกว่าหัวเข่าของตนเองพลันเย็นวาบขึ้นมาเล็กน้อย จนอดสงสัยไม่ได้ว่าที่ชีหยวนโปรดปรานการทำให้คนขาหักแบบนี้อาจจะเป็นเพราะเงามืดในจิตใจเมื่อชาติก่อนฝังลึกเกินไป คิดได้ถึงจุดนี้ เขาก็ทนไม่ไหวลอบสอดสายตามองชีหยวนไปหนึ่งที เห็นนางสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ปราศจากความตื่นเต้นดีใจที่หนี้แค้นใหญ่หลวงได้ถูกสะสาง ภายในใจพลันรู้สึกอึดอัดกลัดกลุ้มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ครั้นสังเกตเห็นแววตาของเขา ชีหยวนก็ผินใบหน้ามองเขาปราดหนึ่ง เห็นใบหน้าของเขาฉายประกายเวทนาออกมาวูบหนึ่ง ชีหยวนพลันรู้สึกเหมือนหนามแหลมบนตัวพลันตั้งชันขึ้นทันที: “ท่านอ๋องไยจึงมองข้าน้อยเช่นนี้? ข้าน้อยก็เป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ตาต่อตาฟันต่อฟัน ผู้ใดกล้ารุกรานข้าน้อย ข้าน้อยก็จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า!” สัตว์ป่าเมื่อได้รับบาดเจ็บ ล้วนแต่ซ่อนตัวไปเลียแผลตนเองทั้งสิ้น เซียวอวิ๋นถิงเม้มปาก: “เปล่าเลย ข้าไม่เคยมองว่าเจ้าเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเลย” ชีหยวนแค่นเสียงหัวเราะเยาะในใจ ใช่หรือ? นางยอมรับว่าเซียวอวิ๋นถิงเป็นคนดี และยอมรับว่าเขาเป็นพันธมิตรที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ทว่าเมื่อใดที่เฝิงไฉ่เวยปรากฏตัว นางก็จะ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 348
นางก็แค่เจ็บปวดทรมานมากขึ้นเพียงเล็กน้อย มิเป็นไร นางยังทนไหว แต่แท้ที่จริงแล้วในบางครั้งสิ่งที่กดดันคนได้มากที่สุดบนโลกใบนี้กลับมิใช่ความเจ็บปวดทรมาน แต่เป็นความห่วงใยของคนอื่น นางกล่าวขอบคุณด้วยเสียงแหบพร่า: “ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง” หลังจากเปิดประตู ก็เดินออกไปทันทีโดยไม่มีหยุดชะงัก สิ่งที่ไม่มีวันได้รับ นางไม่เคยแม้แต่จะคิดฝันถึงมัน ท่านเหนือกว่าผู้อื่นเสมอ แต่ข้าก็จะไม่มีวันหันหลังกลับไป เพราะศักดิ์ศรีของนางอยู่เหนือสิ่งใด เมื่อกลับมาถึงเรือนสกุลชี ท่านโหวผู้เฒ่าชีและฮูหยินผู้เฒ่าชีต่างก็กำลังคอยนางอยู่ ครั้นเห็นนางกลับมา ท่านโหวผู้เฒ่าชีก็เล่าข้ออ้างที่กล่าวกับนางหวังให้ฟังอย่างรวบรัด จากนั้นก็เอ่ยว่า: “แม่หนูหยวน ให้เรื่องนี้จบลงเพียงเท่านี้เถิด” จบลงแล้ว ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเคยมีความแค้นต่อครอบครัวนี้มากมายเพียงใด แต่เมื่อชีอวิ๋นถิงได้ตายไปในนาม ทุกสิ่งก็ถือเป็นอันสิ้นสุดแล้ว ชีหยวนเปล่งเสียงรับคำ: “ตราบใดที่ไม่มีชีอวิ๋นถิงคนที่สองอีก ก็จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองเช่นกัน” นางเป็นคนยุติธรรมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หากไม่ข่มเหงรังแกนาง เช่นนั้นนา
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 349
ก่อนหน้านี้มักจะรู้สึกเสมอว่าการกระทำเช่นนี้โหดเหี้ยมเกินไป บัดนี้ลองคิดดูแล้ว บางทีกลับกลายเป็นเรื่องดีมากกว่า มิได้มีปฏิสัมพันธ์กับนางหวังมากเกินไป และมิได้ใกล้ชิดกับชีอวิ๋นถิงและชีจิ่นมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่มีความผูกพันทางจิตใจและผลกระทบที่ลึกซึ้งเกินไปนัก ชีหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เช่นนั้นบัดนี้เขาก็โตขึ้นมากแล้ว ร่างกายแข็งแรงขึ้นบ้างหรือยัง?” ท่านโหวผู้เฒ่าชีพยักหน้าตอบตามความจริง: “ย่อมแข็งแรงมากกว่าตอนเยาว์วัย” เมื่อตอนเยาว์วัย พวกเขาต่างสงสัยว่าเด็กคนนี้จะสามารถเติบโตขึ้นมาอย่างปกติได้หรือไม่ บางครั้งความคิดของมนุษย์ก็ซับซ้อนยิ่งนัก ในแง่ของการปฏิบัติต่อชีอวิ๋นจื่อ ดูเหมือนว่าพวกเขามิได้ให้ความสำคัญอะไร? แต่มิใช่ มันกลับเหมือนว่าพวกเขากำลังปฏิบัติต่อสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องสูญเสียไป คนเรามักจะจงใจหลีกเลี่ยงการทุ่มเทความรู้สึกและความคาดหวังที่มากเกินไปเสมอ หากเป็นเช่นนี้แล้ว สิ่งของที่รู้ดีว่าวันหนึ่งจะต้องสูญเสียไป เมื่อถึงคราวจะต้องสูญเสียจริง ๆ เหมือนว่าจะมิได้รู้สึกทุกข์ทรมานใจมากมายเพียงนั้น ชีหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย: “ในเมื่อแข็งแรงกว่าเมื่อก่อน
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 350
“ข้ากับเขาและท่าน พูดกันตามตรงแล้วความจริงก็เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน” ปลายนิ้วของชีหยวนเคาะบนหน้าโต๊ะ: “ไม่สิ พูดให้เป็นความจริงมากกว่านั้นอีกสักหน่อย ข้ากับเขามีความแค้นต่อกัน ในเมื่อยามนี้เขาตายไปแล้ว มิหนำซ้ำยังได้รับผลกรรมที่เคยก่อไว้ เช่นนั้นข้ายังมีสิ่งใดจะต้องเสียใจและเจ็บปวดด้วยหรือ?” ชีหยวนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและมองนางหวัง: “กลับเป็นฮูหยินเสียเองที่เจ็บปวดทุกข์ใจจนล้มป่วย ความจริงก็สมควรแล้ว ชีจิ่นก็เป็นท่านเองที่ปล่อยนางไปกับมือ นิสัยโหดเหี้ยมของนางและชีอวิ๋นถิงล้วนเป็นผลจากการที่ท่านคอยให้ท้ายตามใจนางตลอด” นางหวังมิอาจอดทนได้อีกต่อไปแล้ว: “เจ้ามาที่นี่ เพียงเพราะจะมาพูดเรื่องเหล่านี้กับข้าหรือ?” “ไม่ใช่” ชีหยวนมองนางอย่างเย็นชา: “ข้าเพียงแค่อยากจะมาบอกท่าน ว่าท่านยังมีชีอวิ๋นจื่ออีกคน และเขากำลังจะกลับมาแล้ว” พูดถึงชีอวิ๋นจื่อขึ้นมา หัวใจของนางหวังพลันกระตุกวูบ ทันใดนั้นก็ถามด้วยสีหน้าแข็งกร้าว: “แล้วอย่างไร เจ้าหวังดีมาปลอบโยนข้าหรืออย่างไร?” ชีหยวนส่ายหน้าอย่างตรงไปตรงมา: “ก็มิใช่อีก ข้ามาก็เพื่อจะมาบอกกับท่านว่า อุปนิสัยใจคอของท่านไม่เ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 351
ฮูหยินผู้เฒ่าหวังผิดหวังถึงที่สุดนางยกมือห้ามนางหลู่ที่ยังคิดจะเกลี้ยกล่อมนางหวังต่อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม้แต่เด็กเล็ก หากล้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังรู้ว่าต้องเดินให้ดี”นางไม่อาจอยู่กับนางหวังไปตลอดชีวิตเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ พูดให้ถึงที่สุดแล้วก็เกิดจากความลำเอียงของนางหวังเองหากไม่ใช่เพราะนางหวังให้ท้าย ไม่ว่าเป็นชีจิ่นหรือชีอวิ๋นถิงก็คงไม่เดินมาถึงจุดนี้ทำผิดไปแล้วแท้ ๆ แต่ยังไม่รู้จักสำนึกฮูหยินผู้เฒ่าหวังเองก็ไม่อยากปล่อยให้นางมีนิสัยแย่ ๆ เช่นนี้ต่อไปนางมองนางหวังที่ยังคงซบอยู่กับขอบเตียงพลางร่ำไห้เสียงดัง สุดท้ายขมวดคิ้วกล่าวว่า “ทั้งแม่สามีและพ่อสามีของเจ้าก็แสดงท่าทีชัดเจนแล้ว สามีของเจ้าก็แสดงท่าทีชัดเจนแล้ว มีเหตุผลอันใดที่เจ้าจะก้มศีรษะลงไม่ได้? หากแม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ยังคิดไม่ตก รออวิ๋นจื่อกลับมา ความทุกข์ของเจ้าคงยังมีอีกมาก!”สมองของนางหวังยุ่งเหยิงไปหมด นางร้องไห้นานเกินไปจนนางรู้สึกว่าแทบจะหายใจไม่ออกพอได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าหวังพูดเช่นนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอาภัพนักฮูหยินผู้เฒ่าหวังจึงไม่สนใจนางอีก แต่เดินตรงไปยังหอหมิงเยว่ของชีหยวนภายในหอหมิง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 352
นางกล่าวพลันหัวเราะขึ้นมา “เจ้าไม่ต้องกังวลแล้วทำสิ่งที่เจ้าต้องทำให้เต็มที่เถิด ข้ารอพึ่งใบบุญเจ้าอยู่”ฮูหยินผู้เฒ่าหวังนี่ช่าง...ชีหยวนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามนางเอ่ยตอบรับเสียงเบาข้อเสนอของฮูหยินผู้เฒ่าหวัง ไม่ว่าจะเป็นท่านโหวผู้เฒ่าชีหรือฮูหยินผู้เฒ่าชีต่างก็ไม่มีผู้ใดคัดค้านนางหวังเป็นคนที่อารมณ์ไม่มั่นคง ทำอะไรล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์ชั่ววูบ ยากจะทำให้ใครมีความอดทนรอให้นางเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้ฮูหยินผู้เฒ่าหวังทำเช่นนี้ นับว่าดีที่สุดแล้วท่านโหวผู้เฒ่าชีถอนหายใจโล่งอกทว่าขณะที่เขาโล่งอก กลับมีบางคนที่แทบจะขาดใจตายเสียตรงนั้นหมอเทวดาเซวียกำผ้าแพรขาวไว้แน่น จ้องมองอ๋องฉีพลางถาม “ท่านอ๋อง ท่านต้องการอะไรกันแน่?!”อ๋องฉีบ้าไปแล้วหรือไร?พูดว่าวันนี้จะต้องรักษาขาให้หาย หากไม่หายก็จะให้เขาตายตกไปเป็นเพื่อน!เขาทำอะไรผิดกัน?!อ๋องฉีสีหน้าราบเรียบ น้ำเสียงเย็นชาเสียยิ่งกว่าเดิม “ข้าไม่ได้พูดไปแล้วหรือ? วันนี้หากเจ้ารักษาข้าไม่ได้ ข้าจะฆ่าผู้ช่วยของเจ้า หากพรุ่งนี้ยังรักษาไม่ได้ ข้าก็จะฆ่าสาวใช้ของเจ้า มะรืนนี้หากยังรักษาไม่ได้อีก ข้าก็จะเชือดเจ้าทิ้งเสีย!”เด็กน
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 353
เมื่อเทียบกับความงามสง่าเจิดจ้าขององค์หญิงเป่าหรงที่ราวกับเทพธิดาแล้ว อ๋องฉีกลับดูราวกับคนเร่ร่อนตามท้องถนน หนวดเครารุงรัง ดูแล้วช่างขัดตาเป็นที่สุดสีหน้าขององค์หญิงเป่าหรงพลันมืดครึ้มลงทันที “พวกเจ้ามีปัญญารับใช้กันแค่นี้หรือ?!”นางเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้มาโดยตลอด ถึงขั้นกล้าไม่เกรงใจฮองเฮาเฝิงด้วยซ้ำ ครั้นเมื่อขันทีสวีและคนอื่น ๆ ได้ยินนางตำหนิ ต่างก็ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร รีบคุกเข่าลงทั้งห้องทั่วทั้งห้องก็พลันเงียบกริบ จนแทบไม่มีใครกล้าหายใจเสียงดังโชคดีที่องค์หญิงเป่าหรงขมวดคิ้วแล้วกล่าวขึ้นว่า “คุกเข่ากันทำไม? ออกไปรอข้างนอก!”ขันทีสวีและคนอื่นๆ พลันโล่งใจ รีบลุกขึ้นแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วภายในห้องจึงเหลือเพียงพี่น้องสองคนเท่านั้นอ๋องฉีเก็บซ่อนความดุร้ายบนใบหน้า เมื่ออยู่กับน้องสาวท่าทีก็อ่อนโยนขึ้นมาก “เสด็จแม่ให้เจ้ามาหรือ?”เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าหม่นหมอง “ข้าไม่กตัญญู ทำให้เสด็จแม่ต้องอับอายถึงเพียงนี้ แล้วยังสร้างเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้อีก”เรื่องของอ๋องเฉิงกับนายท่านรองหลิ่วกลายเป็นที่เล่าลือกันไปทั่วเมืองเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยไม่ได้ทำสิ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 354
ไม่รู้เพราะเหตุใด ยามมองไปที่องค์หญิงเป่าหรง อ๋องฉีมักจะรู้สึกเหมือนเห็นเงาของชีหยวนวิธีการลงมือจัดการเรื่องต่าง ๆ สองคนนี้ช่างเหมือนกันเหลือเกินชีหยวนนั้นไม่เลือกวิธีการเพื่อให้บรรลุเป้าหมายองค์หญิงเป่าหรงเองก็ไม่ต่างกันนักเมื่อเยาว์วัย เพียงเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานให้หลิ่วกุ้ยเฟยน้อย นางถึงกับยอมกระโดดลงไปในทะเลสาบเย็นเฉียบด้วยตนเองทุกครั้งที่จำเป็นต้องให้นางป่วย นางก็ป่วยได้อย่างเหมาะเจาะพอดีด้วยเหตุนี้ หลิ่วกุ้ยเฟยน้อยจึงเชื่อฟังนางเสมอมาตอนนี้อ๋องฉีมองดูน้องสาว ก็พลันเหม่อลอยไปชั่วขณะ “นางราวกับมีโชคช่วย ข้าใช้มาหลายวิธีแล้ว...”การยอมรับความล้มเหลวเป็นเรื่องที่ยากยิ่งแต่ต่อหน้าน้องสาวของตน กลับไม่ได้มีความสำคัญอะไรนักอย่างไรเสียองค์หญิงเป่าหรงก็มีความหนักแน่นมั่นคงมากกว่าเขาเสมอเมื่อได้ยินคำพูดของอ๋องฉี องค์หญิงเป่าหรงก็หัวเราะเสียงดัง “โชคช่วยหรือ? เสด็จพี่ ท่านโง่ไปแล้วหรือไร?”นางเอ่ยขึ้นอย่างเรียบเฉย “ต่อให้นางจะมีโชคช่วยจริง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร”เพราะนางไม่เคยเชื่อในเรื่องโชคดีอะไรนั่นเลยแม้แต่น้อยต่อหน้าน้องสาวนั้น อ๋องฉีแทบไม่เคยโต้เถียงเลย เมื่อได
Latest chapter
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 462
… ราชบุตรเขยลู่กำหมัดแน่น ฝืนตนเองไว้ไม่ให้หัวเราะพรวดออกมา ปราดเปรื่อง! ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก! วาทศิลป์ระดับนี้ ต่อให้เป็นขุนนางตรวจการก็ยังต้องยอมศิโรราบด้วยความเต็มใจ ความสามารถในการประจบประแจงสอพลอ ต่อให้เป็นขุนนางกังฉิน ก็ยังต้องทุบโต๊ะตะโกนชื่นชม ชีหยวน ช่างเป็นบุปผาที่งดงามได้อย่างน่ามหัศจรรย์จริง ๆ เขาทอดสายตามองไปทางโหวผู้เฒ่าและชีเจิ้นด้วยสายตาชื่นชม สามารถอบรมสั่งสอนบุตรีให้เป็นคนวิเศษยอดเยี่ยมได้แบบนี้ สกุลชีไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! โหวผู้เฒ่าชีและชีเจิ้นที่ถูกสายตาจดจ้องอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้อีก? พวกเขาดึงสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ก่อนจะคุกเข่าตามชีหยวน: “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ!” สวรรค์! ตอนนี้พวกเขาอยากได้ยาลูกกลอนเจิ้นหยวนมาบรรเทาอาการปวดศีรษะจะแย่อยู่แล้วใหตายเถิด! ฮ่องเต้หย่งชางกระแอมออกมาหนึ่งที คำพูดไพเราะผู้คนล้วนโปรดปราน แล้วฮ่องเต้มิใช่คนหรืออย่างไร? วันทั้งวันตั้งแต่เช้าถึงค่ำพวกเขาต้องทนฟังขุนนางตรวจการพ่นคำนั้นคำนี้ ยิ่งเจอคนแบบผู้ตรวจการเถี่ย ยังไม่ทันไรก็พยายามก้าวก่ายชีวิตวังหลังของเขาให้ได้ไม่เลิกรา พันสิ่งหมื่นสิ่งผ่านไป แต่การประจบสอพลอไม
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 461
นางเอ่ยพลาง น้ำตาก็ร่วงเผาะ ๆ ลงมา: “การตายของเสด็จแม่ข้าอนาถปานนี้แล้ว ท่านป้า ท่านยังจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนตายอีกหรือ?!” ไล่เฉิงหลงเห็นกับตาว่าชีหยวนแอบทำท่าเตะบอกใบ้พระชายาหลิ่ว เขาเบนสายตามองไปทางอื่น ทันใดนั้นพระชายาหลิ่วก็เตะเป่าหรงไปหนึ่งที ลูกเตะนี้อัดอั้นมานานมากแล้ว แม่ลูกคู่นี้น่ารำคาญยิ่งนัก! นับแต่นางกลับมาก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เอาแต่แสดงความอ่อนแอไม่หยุด เอาแต่สำนึกผิดไม่หยุด สำนึกผิดแล้ว แต่เรื่องเลวทรามชั่วช้าก็ยังคงทำต่อไปเรื่อย ๆ ไม่หยุดเช่นกัน ไม่เห็นว่าจะไม่เป็นธรรมเลยสักนิด เป่าหรงถูกเตะจนกระเด็นล้มไปกับพื้น มือกุมท้องน้อยแน่นพลางตะโกนร้องเรียกเสด็จพ่อในทันใด ฮ่องเต้หย่งชางขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว สวัสดิการที่เขามอบให้เกินไปจริง ๆ เรื่องนี้มิได้ผิด แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็สามารถหารือกันได้! หากว่าไม่เหมาะสม ก็แค่เรียกกรมพิธีการมาหารือ หรือจะทำตามราชวงศ์ก่อนหน้า แล้วค่อยพิจารณากฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นใหม่อีกครั้งจะเป็นอะไรไป! เหตุใดพระชายาหลิ่วจะต้องลงไม้ลงมือกับเด็กคนหนึ่งด้วย?! เขาโผเข้าไปพยุงองค์หญิงเป่าหรงขึ้นมา แต่ใครเล่าจะทราบพระชายาห
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 460
หัวใจของขันทีเซี่ยแทบจะกระเด็นออกมาถึงคอหอยสวรรค์ช่วยด้วยเถอะ!ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำอะไรก็ลำบากไปหมดจริง ๆ ถ้าไม่ลุกขึ้นมาพูดอะไร คนทั่วหล้าก็จะตราหน้าว่าเขาเป็นหลานอกตัญญู เป็นคนโง่เขลาอ่อนแอแต่ถ้าลุกขึ้นมาพูดตอนนี้ เกรงว่าในความพิโรธของฮ่องเต้หย่งชาง อาจจะปลดเขาจากตำแหน่งพระราชนัดดาองค์โตได้เลย!ไม่รู้ทำไม ขันทีเซี่ยเผลอหันมองไปทางชีหยวนโดยไม่รู้ตัวแต่ชีหยวนไม่มีเวลาสนใจว่าใครมองนางทั้งนั้น นางแค่จับชายแขนเสื้อของ พระชายาหลิ่วเอาไว้ เขย่าเบา ๆ ส่งสายตาเป็นสัญญาณ และกดเสียงลงต่ำ “พระชายา ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะทนอีกหรือ? คนที่ฆ่าท่านแม่ของท่าน จะปล่อยให้นางแย่งชิงตำแหน่งของท่าน ให้นางเข้าไปในสุสานหลวงได้อีกหรือ?”……ไล่เฉิงหลงแอบเหลือบมองชีหยวนอีกรอบเสียงกระซิบของคุณหนูใหญ่ตระกูลชีนี้ ให้มันเบากว่านี้ไม่ได้เลยหรือ?เขาเป็นถึงองครักษ์เสื้อแพรนะ!นางยังมีความเคารพขั้นพื้นฐานต่อองครักษ์เสื้อแพรบ้างหรือไม่เนี่ย?!ไม่เพียงแค่ไม่กลัว นางยังยุยงให้พระชายาหลิ่วลุกขึ้นก่อเรื่องอีกด้วย!องค์หญิงเป่าหรงที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มออกมาในทันทีแม้เสด็จแม่จะตายอย
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 459
องค์หญิงเป่าหรงแทบจะเสียสติด้วยความโกรธแล้วนางเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกนี้แล้ว ไม่มีใครจะร้ายกว่านางได้อีกแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าจะมีจริง ๆ!นางเป็นคนสั่งให้ซวงฮวาไปบอกให้แม่ชีคนนั้นหลอกล่อให้ชีหยวนออกไป จากนั้นก็แอบใส่ผงปาโต้วลงไปในยาแต่ผงปาโต้วพวกนั้นนั้นไม่มีผลอะไรกับอาการป่วยของเสด็จแม่ได้เลยนางรู้อยู่แก่ใจดี เสด็จแม่ไม่ได้ป่วยจริง!โรคชี่ถูกปิดกั้นอะไรนั่น ก็แค่ฉีหยวนกุเรื่องขึ้นมาเพื่อเปิดโปงว่าเสด็จแม่ของนางแกล้งเป็นลมเท่านั้น!นางแค่อยากให้เสด็จแม่ดูเหมือนป่วยเล็กน้อย เพื่อหลอกล่อให้เสด็จพ่อลงโทษชีหยวนได้ง่ายขึ้น!พอดีกับที่พระชายาหลิ่วกำลังทำให้เสด็จพ่อลำบากพระทัย ไม่ยอมให้อภัยเสด็จพ่อ แถมยังโกรธไม่เลิก จนเป็นเรื่องวิพากษ์วิจารณ์ไปทั่วราชสำนัก ถึงขั้นต้องมาฉลองวันปีใหม่กันที่อารามไป๋อวิ๋นเสด็จพ่อที่กำลังหงุดหงิด ถ้ารู้ว่าชีหยวนรักษาเสด็จแม่ของนางจนแย่ลงล่ะก็ ต้องสั่งประหารชีหยวนแน่นอน!แต่ใครจะรู้ล่ะ ใครจะรู้ว่ายานั่นกลับมีโหราเดือยไก่ด้วย!นางไม่ได้ใส่!นางไม่ได้ใส่เลยจริง ๆ!แล้วใครเป็นคนใส่กัน?!องค์หญิงเป่าหรงชี้หน้าด่าชีหยวนอย่างเกรี
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 458
นางยืนตัวตรงหลังตรงไม่ไหวติงจากนั้นพูดอย่างสงบนิ่งว่า “มีคนจงใจสับเปลี่ยนยาของหม่อมฉัน”ขณะนั้นเอง พระชายาหลิ่วก็วิ่งร้องไห้เข้ามา “เซียวเสี่ยนเจียว! เจ้ารีบไปดูอาโม่เร็วเข้า อาโม่เขาอาเจียนไม่หยุด ถ่ายท้องไม่หยุด อาการหนักมาก เจ้ารีบหาหมอมาดูเขาทีเถอะ!”แม้ว่าในพระทัยของฮ่องเต้หย่งชาง จะยุ่งเหยิงไปหมด แต่ชีวิตของลูกก็ต้องช่วยไว้ก่อนพระองค์จึงสั่งหมอทั้งหลายทันที “รีบไปตรวจดูอาการอ๋องเร็วเข้า! หากอ๋องเป็นอะไรไป พวกเจ้าก็อย่าหวังจะรอดเหมือนกัน!”หมอหลวงแต่ละคนขาสั่นพากันรีบออกไปจู่ ๆ ชีหยวนก็เอ่ยถามพระชายาหลิ่ว ที่กำลังจะออกไป “พระชายา ท่านบอกว่าท่านอ๋องอาเจียนไม่หยุด ถ่ายท้องไม่หยุดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”พระชายาหลิ่วตอบรับด้วยเสียงสะอื้น สีหน้าของชีหยวนเคร่งขรึมลงทันที นางคุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะต่อหน้าฮ่องเต้หย่งชาง “ฝ่าบาท! ขอพระองค์ทรงอนุญาตให้หม่อมฉันไปดูอาการของท่านอ๋องด้วยเพคะ บางทีหม่อมฉันอาจจะรู้สาเหตุโรคของท่านอ๋องก็เป็นได้เพคะ!”ถึงตอนนี้แล้ว อย่างไรพระโอรสที่มีชีวิตก็สำคัญกว่ามิฉะนั้น บรรดาขุนนางคงจะด่ากันขรม กฎเกณฑ์ราชสำนักก็คงกดดันพระองค์ ไหนจะพวกเมืองขึ้นเล็ก ๆ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 457
ช่างเป็นเด็กสาวที่ประหลาดจริง ๆแม้ว่าไล่เฉิงหลงจะคิดเช่นนั้น แต่ก็ยังทำตามหน้าที่ ก้าวไปข้างหน้าหมายจะไปจับคุมตัวนางแต่ในตอนนั้นเอง ชีหยวนกลับก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าลงตรงหน้า ฮ่องเต้หย่งชาง “ฝ่าบาท หม่อมฉันมีทั้งตระกูลโหวอยู่เบื้องหลัง บิดาของหม่อมฉันก็เป็นขุนนางคนสำคัญของพระองค์ เว้นเสียแต่ว่าหม่อมฉันจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ มิเช่นนั้นหม่อมฉันจะลอบวางยาพิษกุ้ยเฟยได้อย่างไรเพคะ?”ฮ่องเต้หย่งชางจ้องมองนางอย่างไร้ความรู้สึกชีหยวนไม่แม้แต่จะหวาดหวั่นเกรงกลัว นางยกเปลือกตาขึ้นประสานตากับฮ่องเต้หย่งชางโดยตรง ครั้งนี้แม้แต่ไล่เฉิงหลงก็อดสะดุ้งไม่ได้ จ้องตาฮ่องเต้ตรง ๆ เด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆฮ่องเต้หย่งชางทรงพระสรวลอย่างเย็นชา แล้วทรงชี้ไปที่เหล่าหมอพื้นบ้าน และตะกอนยาเหล่านั้น “แล้วเจ้าจะอธิบายอย่างไร? ในนี้มีโหราเดือยไก่ ซึ่งมีพิษร้ายแรง?! ยานี่เจ้าต้มเอง เขียนตำรับยาเองกับมือ หรือว่านี่มันผิดงั้นหรือ?!”ชีหยวนพยักหน้า “ไม่ผิดเพคะ เป็นใบจ่ายยาที่หม่อมฉันเขียนเองจริง ๆ ดังนั้นหม่อมฉันมีหลักฐานบันทึกไว้”นางหันไปมองนางกำนัลชื่อซวงฮวา ที่ยืนอยู่ข้างหลังองค์หญิงเป่าหรง “กูกูผู้น
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 456
อย่าว่าแต่คุกเข่าเลย ต่อให้องค์หญิงเป่าหรงจะเอาหัวโขกพื้นจนแตกอยู่ที่นี่ ชีหยวนก็สมควรได้รับ!เซียวอวิ๋นถิงรีบคว้าโอกาสทันที เขาขมวดคิ้ว “เสด็จอาหญิงเป่าหรง ท่านทั้งร้องไห้และโวยวาย พวกเราเพิ่งเข้ามา ท่านก็ลงมือบีบคอคน แถมยังลงไม้ลงมือตบตีคน ตอนนี้ยิ่งแล้ว ลงไปนั่งคุกเข่าให้อีก ท่านนี่มันเสียเกียรติของราชวงศ์เราโดยแท้!”เขาฉวยโอกาสก่อนที่ฮ่องเต้หย่งชางจะโกรธ รีบพูดขึ้นว่า “เสด็จปู่ยังอยู่ที่นี่ เสด็จปู่ยังอยู่ที่นี่ ความจริงยังไม่ถูกตรวจสอบให้ชัดเจน สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือหาสาเหตุการตายของกุ้ยเฟยให้ได้ ท่านทำแบบนี้ มิเท่ากับทำให้กุ้ยเฟยจากไปอย่างไม่สงบหรือ?”ฮ่องเต้หย่งชางก็คิดเช่นนี้เหมือนกันพระองค์สูดหายใจลึก พระพักตร์เคร่งขรึม แล้วหันไปถามชีหยวน “เจ้าเป็นคนรักษากุ้ยเฟย และเป็นคนจ่ายยาให้กุ้ยเฟยเอง? และเป็นคนต้มยาให้กุ้ยเฟยเอง?”องค์หญิงเป่าหรงรู้สึกพึงพอใจนางตระเตรียมไว้นานแล้ว ทุกเรื่องให้ชีหยวนเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง ไม่มีทางให้นางพ้นผิดไปได้เลยแค่คิดไม่ถึงว่าชีหยวนจะวางยาจริง ๆ!นางอยากให้ชีหยวนตาย แต่จะคิดให้เสด็จแม่ตัวเองตายได้อย่างไรเล่า? เสด็จแม่เป็นที่โปรดปรานขนาด
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 455
เดิมทีตอนที่องค์หญิงเป่าหรงพุ่งเข้าหาตนนั้น ชีหยวนสามารถหลบได้อย่างสบาย ด้วยฝีมือห่วย ๆ ของเป่าหรง ชีหยวนแค่เตะเข้าที่หัวเข่าเบา ๆ สักที ก็สามารถส่งนางไปนั่งเป็นคู่ขากับพี่ชายของนาง กลายเป็นคนขาพิการไปอีกคนได้แล้วทว่านางมีประสาทหูที่ไวมาก นางได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนดังมาจากข้างหลัง รู้ได้ทันทีว่า ฮ่องเต้หย่งชาง น่าจะได้ข่าวแล้ว กำลังรีบมาแน่ ๆ นางเลยปล่อยให้องค์หญิงเป่าหรงกระโจนเข้ามาบีบคอตนเองแต่บีบคอสินะ?นางโดนบีบคอ ยืนไม่ไหว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรใช่หรือไม่ล่ะ?ดังนั้นนางเลยแอบเกี่ยวขาองค์หญิงเป่าหรงอย่างมีชั้นเชิง ทิ้งตัวล้มลงกับพื้นทันที และตัวนางผ่อนแรงไปกว่าครึ่ง ทว่าองค์หญิงเป่าหรงนี่สิ ล้มหัวทิ่มพื้นไม่เป็นท่า จนหน้าผากบวมเป็นลูกเท่าหน้าผากของเทพเจ้าซิ่วแชกงในขณะนี้นางไม่มีแรงและความคิดที่จะบีบคอชีหยวนต่อแล้วเมื่อเห็นฮ่องเต้หย่งชางเดินเข้ามาพอดี ก็รีบกระโจนเข้าไปซบอกฮ่องเต้หย่งชางอย่างน่าสงสาร ร้องไห้สะอื้น “เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อ! เสด็จแม่ของลูกสิ้นแล้ว เสด็จแม่ของลูกสิ้นแล้ว!”นางเสียใจจริง ๆ ความเจ็บปวดที่แท้จริงเท่านั้นที่ทำให้ผู้คนเห็นอกเห็นใจน้ำตาของนางราวกั
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 454
เขาเมินเฉยต่อคำเตือนของขันทีเซี่ย ก้าวขึ้นบันได แล้วเอ่ยเสียงดังว่า “เสด็จปู่ ข้า…...”เขาจะรับทุกอย่างแทนชีหยวนเองเขาจะทำให้นางรู้ว่า นางไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว นางก็มีคนที่เป็นที่พึ่งพิงได้เหมือนกัน!ขันทีเซี่ยเหงื่อแตกพลั่กด้วยความร้อนรน หากพระองค์เอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องนี้ ไม่เพียงแต่ตำแหน่งจะหมดหวัง แม้แต่ชีวิตก็อาจรักษาไว้ไม่ได้เลย!โชคดีที่ในจังหวะนั้นเอง ราชบุตรเขยลู่จากเรือนกรรมฐานองค์หญิงใหญ่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เขาดึงเซียวอวิ๋นถิงออกไป แล้วรีบทูลรายงานต่อฮ่องเต้หย่งชางและพระชายาหลิ่วว่า “ฝ่าบาท พระชายา เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายทรงอาเจียนไม่หยุด ท้องเสียอย่างหนัก พระวรกายอ่อนแรงมาก เกรงว่าจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”จะไม่ไหวแล้ว?!เซียวโม่?!ฮ่องเต้หย่งชางถึงกับชะงักไป เดิมที่โกรธเกรี้ยวอยู่เต็มอก ตอนนี้กลับรู้สึกสับสนเพิ่มขึ้นอีก พระองค์รีบหันไปสั่งการกับไล่เฉิงหลง “ไล่เฉิงหลง! รวมคนทั้งหมดในอารามไป๋อวิ๋น ค้น ค้นให้ทั่ว ตรวจสอบให้ดี! ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! เริ่มจากตำหนักของอ๋องก่อน ส่วนข้าจะไปหากุ้ยเฟยก่อน!”เดิมทีพระชายาหลิ่วค
