MasukShare
บทที่ 458
Bab terkait
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 459
องค์หญิงเป่าหรงแทบจะเสียสติด้วยความโกรธแล้วนางเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกนี้แล้ว ไม่มีใครจะร้ายกว่านางได้อีกแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าจะมีจริง ๆ!นางเป็นคนสั่งให้ซวงฮวาไปบอกให้แม่ชีคนนั้นหลอกล่อให้ชีหยวนออกไป จากนั้นก็แอบใส่ผงปาโต้วลงไปในยาแต่ผงปาโต้วพวกนั้นนั้นไม่มีผลอะไรกับอาการป่วยของเสด็จแม่ได้เลยนางรู้อยู่แก่ใจดี เสด็จแม่ไม่ได้ป่วยจริง!โรคชี่ถูกปิดกั้นอะไรนั่น ก็แค่ฉีหยวนกุเรื่องขึ้นมาเพื่อเปิดโปงว่าเสด็จแม่ของนางแกล้งเป็นลมเท่านั้น!นางแค่อยากให้เสด็จแม่ดูเหมือนป่วยเล็กน้อย เพื่อหลอกล่อให้เสด็จพ่อลงโทษชีหยวนได้ง่ายขึ้น!พอดีกับที่พระชายาหลิ่วกำลังทำให้เสด็จพ่อลำบากพระทัย ไม่ยอมให้อภัยเสด็จพ่อ แถมยังโกรธไม่เลิก จนเป็นเรื่องวิพากษ์วิจารณ์ไปทั่วราชสำนัก ถึงขั้นต้องมาฉลองวันปีใหม่กันที่อารามไป๋อวิ๋นเสด็จพ่อที่กำลังหงุดหงิด ถ้ารู้ว่าชีหยวนรักษาเสด็จแม่ของนางจนแย่ลงล่ะก็ ต้องสั่งประหารชีหยวนแน่นอน!แต่ใครจะรู้ล่ะ ใครจะรู้ว่ายานั่นกลับมีโหราเดือยไก่ด้วย!นางไม่ได้ใส่!นางไม่ได้ใส่เลยจริง ๆ!แล้วใครเป็นคนใส่กัน?!องค์หญิงเป่าหรงชี้หน้าด่าชีหยวนอย่างเกรี
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 460
หัวใจของขันทีเซี่ยแทบจะกระเด็นออกมาถึงคอหอยสวรรค์ช่วยด้วยเถอะ!ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำอะไรก็ลำบากไปหมดจริง ๆ ถ้าไม่ลุกขึ้นมาพูดอะไร คนทั่วหล้าก็จะตราหน้าว่าเขาเป็นหลานอกตัญญู เป็นคนโง่เขลาอ่อนแอแต่ถ้าลุกขึ้นมาพูดตอนนี้ เกรงว่าในความพิโรธของฮ่องเต้หย่งชาง อาจจะปลดเขาจากตำแหน่งพระราชนัดดาองค์โตได้เลย!ไม่รู้ทำไม ขันทีเซี่ยเผลอหันมองไปทางชีหยวนโดยไม่รู้ตัวแต่ชีหยวนไม่มีเวลาสนใจว่าใครมองนางทั้งนั้น นางแค่จับชายแขนเสื้อของ พระชายาหลิ่วเอาไว้ เขย่าเบา ๆ ส่งสายตาเป็นสัญญาณ และกดเสียงลงต่ำ “พระชายา ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะทนอีกหรือ? คนที่ฆ่าท่านแม่ของท่าน จะปล่อยให้นางแย่งชิงตำแหน่งของท่าน ให้นางเข้าไปในสุสานหลวงได้อีกหรือ?”……ไล่เฉิงหลงแอบเหลือบมองชีหยวนอีกรอบเสียงกระซิบของคุณหนูใหญ่ตระกูลชีนี้ ให้มันเบากว่านี้ไม่ได้เลยหรือ?เขาเป็นถึงองครักษ์เสื้อแพรนะ!นางยังมีความเคารพขั้นพื้นฐานต่อองครักษ์เสื้อแพรบ้างหรือไม่เนี่ย?!ไม่เพียงแค่ไม่กลัว นางยังยุยงให้พระชายาหลิ่วลุกขึ้นก่อเรื่องอีกด้วย!องค์หญิงเป่าหรงที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มออกมาในทันทีแม้เสด็จแม่จะตายอย
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 461
นางเอ่ยพลาง น้ำตาก็ร่วงเผาะ ๆ ลงมา: “การตายของเสด็จแม่ข้าอนาถปานนี้แล้ว ท่านป้า ท่านยังจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนตายอีกหรือ?!” ไล่เฉิงหลงเห็นกับตาว่าชีหยวนแอบทำท่าเตะบอกใบ้พระชายาหลิ่ว เขาเบนสายตามองไปทางอื่น ทันใดนั้นพระชายาหลิ่วก็เตะเป่าหรงไปหนึ่งที ลูกเตะนี้อัดอั้นมานานมากแล้ว แม่ลูกคู่นี้น่ารำคาญยิ่งนัก! นับแต่นางกลับมาก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เอาแต่แสดงความอ่อนแอไม่หยุด เอาแต่สำนึกผิดไม่หยุด สำนึกผิดแล้ว แต่เรื่องเลวทรามชั่วช้าก็ยังคงทำต่อไปเรื่อย ๆ ไม่หยุดเช่นกัน ไม่เห็นว่าจะไม่เป็นธรรมเลยสักนิด เป่าหรงถูกเตะจนกระเด็นล้มไปกับพื้น มือกุมท้องน้อยแน่นพลางตะโกนร้องเรียกเสด็จพ่อในทันใด ฮ่องเต้หย่งชางขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว สวัสดิการที่เขามอบให้เกินไปจริง ๆ เรื่องนี้มิได้ผิด แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็สามารถหารือกันได้! หากว่าไม่เหมาะสม ก็แค่เรียกกรมพิธีการมาหารือ หรือจะทำตามราชวงศ์ก่อนหน้า แล้วค่อยพิจารณากฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นใหม่อีกครั้งจะเป็นอะไรไป! เหตุใดพระชายาหลิ่วจะต้องลงไม้ลงมือกับเด็กคนหนึ่งด้วย?! เขาโผเข้าไปพยุงองค์หญิงเป่าหรงขึ้นมา แต่ใครเล่าจะทราบพระชายาห
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 462
… ราชบุตรเขยลู่กำหมัดแน่น ฝืนตนเองไว้ไม่ให้หัวเราะพรวดออกมา ปราดเปรื่อง! ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก! วาทศิลป์ระดับนี้ ต่อให้เป็นขุนนางตรวจการก็ยังต้องยอมศิโรราบด้วยความเต็มใจ ความสามารถในการประจบประแจงสอพลอ ต่อให้เป็นขุนนางกังฉิน ก็ยังต้องทุบโต๊ะตะโกนชื่นชม ชีหยวน ช่างเป็นบุปผาที่งดงามได้อย่างน่ามหัศจรรย์จริง ๆ เขาทอดสายตามองไปทางโหวผู้เฒ่าและชีเจิ้นด้วยสายตาชื่นชม สามารถอบรมสั่งสอนบุตรีให้เป็นคนวิเศษยอดเยี่ยมได้แบบนี้ สกุลชีไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! โหวผู้เฒ่าชีและชีเจิ้นที่ถูกสายตาจดจ้องอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้อีก? พวกเขาดึงสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ก่อนจะคุกเข่าตามชีหยวน: “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ!” สวรรค์! ตอนนี้พวกเขาอยากได้ยาลูกกลอนเจิ้นหยวนมาบรรเทาอาการปวดศีรษะจะแย่อยู่แล้วใหตายเถิด! ฮ่องเต้หย่งชางกระแอมออกมาหนึ่งที คำพูดไพเราะผู้คนล้วนโปรดปราน แล้วฮ่องเต้มิใช่คนหรืออย่างไร? วันทั้งวันตั้งแต่เช้าถึงค่ำพวกเขาต้องทนฟังขุนนางตรวจการพ่นคำนั้นคำนี้ ยิ่งเจอคนแบบผู้ตรวจการเถี่ย ยังไม่ทันไรก็พยายามก้าวก่ายชีวิตวังหลังของเขาให้ได้ไม่เลิกรา พันสิ่งหมื่นสิ่งผ่านไป แต่การประจบสอพลอไม
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 463
ก่อนหน้านี้เซี่ยอิ๋งสอนชีหยวนไว้หนึ่งประโยค: ผลกรรมหากว่าสุกงอม การกระทำใด ๆ ล้วนมิอาจหยุดยั้งการปรากฏของผลกรรมได้ บัดนี้ผลกรรมที่ว่าก็สุกงอมเต็มที่แล้ว แม่ชีในเรือนกรรมฐานขององค์หญิงเป่าหรง ยอมรับแล้วว่าตนเองได้รับคำสั่งขององค์หญิงเป่าหรงให้แกล้งเป็นลมเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของชีหยวน ชีหยวนในตอนนั้นปลีกตัวออกไปจากโรงโอสถระยะหนึ่งจริง ๆ ส่วนเซียวโม่บัดนี้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าน เพราะกินโอสถผิด ทุกสิ่งล้วนพิสูจน์ได้ด้วยความจริงเพียงหนึ่งประการ นั่นก็คือ… ชีหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจ้องมององค์หญิงเป่าหรงที่ยังคงกรีดร้องโวยวายให้องครักษ์เสื้อแพรเข้ามาจับนางไปสังหาร ในใจผุดยิ้มบาง ๆ องค์หญิงแล้วอย่างไร? กษัตริย์ อำมาตย์ ขุนพล เป็นกันเพราะชาติกำเนิดกระนั้นหรือ? หากย้อนกลับไปสามรุ่นก่อน บรรพชนก็เป็นแค่ขอทานเท่านั้น ใครกันแน่ที่สมควรจะต้องถูกดูแคลน! องค์หญิงเป่าหรงสงบลงแล้ว นางมิได้เอาแต่ร้องตะโกนสั่งฆ่าสั่งทุบตีชีหยวนอีกแล้ว และมิได้คุกเข่าร่ำไห้อ้อนวอนขอความเมตตาจากพระชายาหลิ่วอีกแล้ว นางวิ่งไปกอดขาฮ่องเต้หย่งชาง ร้องเรียกเสด็จพ่อพลางเอ่ยวาจาถามเขาว่า: “เสด็จพ่อเพคะ ท่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 464
แต่ทุกคนล้วนเข้าใจความหมายของเขา ก็จริง รัชทายาทที่ประชวรอ่อนแอไม่รู้ว่าจะอยู่รอดไปได้ถึงเมื่อไหร่ พูดตามความจริงอาจจะอายุสั้นกว่าฮ่องเต้หย่งชางเองเสียอีก และอีกอย่าง ตัวเขาก็นึกสงสัยในตนเองเหมือนกัน ว่าตัวเขาจะมีความสามารถนั้นหรือไม่? ครั้นคิดถึงตอนก่อนที่จะออกมา รัชทายาทที่กำลังสำราญกับเหล่าสตรีในตำหนักบูรพา แม้แต่เรื่องที่พระชายาหลิ่วกลับมายังไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชางก็มืดครึ้มลงทันที ฉับพลันทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวลงมา ตบหน้าองค์หญิงเป่าหรงไปหนึ่งฉาด ชีเจิ้นถึงกับตาลุกวาวรีบกระตุกแขนเสื้อของบิดาเฒ่าของตนเองในทันใด โหวผู้เฒ่ารำคาญเต็มที จึงถลึงตาใส่เขาอย่างดุเดือด ให้เขาสงบเสงี่ยมเรียบร้อยสักหน่อย พระชายาหลิ่วเอ่ยขึ้นก่อนผู้ใด: “เป็นอะไรไป สังหารบุตรชายข้าไม่สำเร็จ สุดท้ายกลับกลายเป็นเข้าใจผิดสังหารมารดาของตนเอง แค่ตบหน้าฉาดเดียวแล้วจะจบหรือ?” ราชบุตรเขยลู่ตอนนี้มีอะไรให้พูดอีก? น้องเขยอย่างเขา แต่เดิมก็พูดอะไรมากไม่ได้อยู่แล้ว แต่องค์หญิงใหญ่พูดได้! องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว: “เสด็จพี่เพคะ เป่าหรงอายุยังน้อย ได้รับความโปรดปรานและการเอาใจมาตั้งแต่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 465
เขาย่อมเข้าใจความหมายของชีหยวนดี ในเมื่อเซียวโม่ฟื้นแล้ว สมรภูมิของคนเหล่านี้ก็จะถูกย้ายไปอยู่ที่ห้องของเซียวโม่แทนแล้ว ทว่า แบบนี้ไม่น่ากลัวยิ่งกว่าหรือ?! สถานการณ์ของเซียวโม่แต่เดิมมิได้น่ากลัวเท่าที่ชีหยวนกล่าวอ้าง แต่หมอกลุ่มนั้น กลับไม่มีผู้ใดมองออกเลยสักคน! ชีหยวนใช้วิธีอะไรกันแน่?! หนำซ้ำยังสามารถความคุมการฟื้นคืนสติของเซียวโม่ได้ตลอดเวลาอีก?! สตรีผู้นี้ โชคดีแค่ไหนที่มิใช่บุรุษ มิเช่นนั้นแล้ว หากก้าวเข้าสู่เส้นทางราชการ จะต้องเป็นคู่ต่อกรที่น่ากลัวมากแน่! เขามองชีหยวนด้วยสายตาลุ่มลึก ก่อนจะยอมรับการเป็นพันธมิตรชั่วคราวกับชีหยวน มีเหตุผลใดจะไม่ยอมรับเล่า? เสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยก็ตายไปแล้ว อ๋องฉีก็พิการไปแล้ว เดิมทีองค์หญิงเป่าหรงและองค์หญิงหมิงเฉิงน่าจะยังพอประคับประคองอำนาจและบารมีของผู่อู๋ย่งได้บ้าง แต่ทว่า ใครขอให้องค์หญิงเป่าหรงในตอนนี้ต้องแบกรับความผิดอันใหญ่หลวงถึงเพียงนี้กัน? เขาตัดสินใจเลือกข้างได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็เดินไปหยุดที่เบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชาง: “ฝ่าบาท ท่านอ๋องทรงฟื้นคืนสติแล้วพ่ะย่ะค่ะ! บัดนี้กำลังร้องไห้เรียกพระชายาให้เข้าไปหาพ่ะย
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 466
แต่กลับดึงตัวเซียวโม่ขึ้นมา และผลักเขาไปยังเบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชาง ก่อนจะตะโกนเสียงดัง: “เซียวเสี่ยนเจียว เจ้าดูเขาสิ เจ้าลองเบิกตาดูเขาให้ดีสิ! เดิมเขาควรจะได้เป็นบุตรชายคนโตของเจ้า ควรจะได้เป็นมกุฎราชกุมารที่สืบทอดบ้านเมืองต่อจากบรรพบุรุษ แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เขากลายเป็นอะไรไปแล้ว?! เซียวเสี่ยนเจียว เจ้าปล่อยให้จวนฉู่กั๋วกงทำความผิดโดยไม่ขัด คอยเข้าข้างเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟย ตอนนี้แล้วยังจะปล่อยปละละเลยบุตรสาวของเจ้าอีก!” เซียวโม่มองเห็นฮ่องเต้หย่งชางก็ตกใจกลัว เห็นฮ่องเต้หย่งชางยกมือขึ้นนิ่ง ๆ ก็ทรุดตัวลงนั่งด้วยความหวาดหวั่นโดยไม่รู้ตัว: “ไม่เอา ไม่ ไม่ โม่เอ๋อร์มิบังอาจ โม่เอ๋อร์ไม่กล้าแอบกินหมั่นโถวแล้ว อย่าตีข้า เถ้าแก่อย่าตีข้า!” เสี้ยวพริบตาเดียวนั้น ต่อให้ฮ่องเต้หย่งชางเป็นฮ่องเต้ ก็หลับตาอย่างทนไม่ไหว เผยสีหน้าเจ็บปวดขมขื่นออกมา พระชายาหลิ่วสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออก: “เซียวเสี่ยนเจียว เจ้ายังใฝ่ฝันอยากจะเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้รับการยกย่องไปชั่วกาลอยู่ทุกวัน ไม่ผิด เจ้ากอบกู้วิกฤติต้านทานคลื่นคลั่งเอาชนะแคว้นหว่าล่า เจ้าเริ่มสร้างกองทัพเรือเตรียมพร้อมต่อต้านกลุ่
Bab terbaru
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 470
เหนือชั้นจริง ๆ! ในใจของเขาพลันรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาอีกครั้งเพราะอุบายอันแยบยลของชีหยวน นี่คือการเดิมพันที่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีวันตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ผู่อู๋ย่งใช้กำลังภายใต้อิทธิพลของตนเองแจ้งข่าวให้อ๋องฉีรีบมาปกป้ององค์หญิง เช่นนั้นก็หมายความว่า กองกำลังที่ดูแลมาหลายปีของอ๋องฉีจะถูกเปิดโปงต่อหน้าผู้คน หากว่าไม่แจ้งให้อ๋องฉีมา เช่นนั้นเป่าหรงจะต้องเลือกผ้าแพรขาวหนึ่งผืน หรือไม่ก็สุราพิษหนึ่งจอก และจบชีวิตลงเช่นนี้ไปแล้ว สตรีคนนี้ น่ากลัวเกินไปแล้วจริง ๆ! นางแทบจะคำนวณหมากทั้งหมดของอ๋องฉีได้อย่างแม่นยำ ไม่พลาดแม้แต่เบี้ยตัวเดียว! อ๋องฉีถูกถามคาดคั้นเช่นนั้นเพียงเสี้ยวพริบตาเหงื่อเย็นก็ไหลพลั่ก ๆ ในฐานะองค์ชายที่จดจ้องบัลลังก์จักรพรรดิตาเป็นมัน เขาย่อมรู้ตัวดีว่าบัดนี้ได้ละเมิดข้อห้ามอันใหญ่หลวงไปแล้ว ทันใดนั้นทั้งแผ่นหลังพลันเปียกชุ่ม แต่ในเวลานี้ เขาพูดชื่อผู่อู๋ย่งออกมาไม่ได้อย่างเด็ดขาด! ไม่ได้ ผู่อู๋ย่งเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายของเขาในตอนนี้แล้ว! เช่นนั้น เช่นนั้นแล้ว… อ๋องฉีหายใจถี่กระชั้น ความเจ็บปวดบีบรัดไปถึงช่องท้อง แม้แต่บาดแผลที่ขาซึ่งอาการทุเลาลงไปมากแล้
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 469
เดิมทีนางก็มิได้ตึงเครียดและสิ้นหวังมากถึงเหมือนที่เห็นเมื่อครู่แล้ว! จากอีกฟากหนึ่งของฝูงชน องค์หญิงเป่าหรงสบสายตาชีหยวนจากไกล ๆ เมื่อสายตาของสองคนสบประสาน ใบหน้าของเป่าหรงกลับไม่มีความอาฆาตแค้นไม่มีความบ้าคลั่งและยิ่งไม่มีความใจร้อนปรากฏ สิ่งเดียวที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคือความเย้ยหยันและความเกลียดชังที่ลึกซึ้ง…เจ้าดูสิ เจ้าคิดว่าตัวเจ้าวางแผนรอบคอบไร้ที่ติ แต่ข้าก็ยังรอดปลอดภัยดี! ไล่เฉิงหลงเห็นชัดเจนทุกอย่าง ก็ทอดถอนใจนึกปลงตกในใจอย่างอดไม่ได้ พลาดท่าแล้วจริง ๆ เขาเหลือบสายตาอย่างพะว้าพะวังมองไปยังผู่อู๋ย่งซึ่งก้มหน้าก้มตาทำราวกับไร้ตัวตนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ทันใดนั้นหัวใจก็เย็นยะเยือกขึ้นมา ขันทีเฒ่าใกล้ตายคนนี้ถือครองอำนาจมานานหลายปี มีอิทธิพลสูงสุดในหมู่องครักษ์เสื้อแพร ส่วนตนเองที่ต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิตมานานหลายปีเพียงนี้ กลับยังต้องพึ่งพิงมิตรภาพระหว่างบิดาของตนเองและฮ่องเต้ ถึงจะสามารถตั้งหลักอย่างมั่นคงได้ในหน่วยองครักษ์เสื้อแพร แต่ครั้งนี้หากเลือกยืนผิดฝ่ายเพียงครั้งเดียว เกรงว่าหลังจากนี้จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว ขณะไล่เฉิงหลงคิดสะระตะอยู่ในใจ ทว่าชีหยวนกลับไม่มีท่าที
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 468
ตีงูไม่ตาย หายนะไม่สิ้นสุด หลังจากนี้ชีวิตของชีหยวน… ไม่สิ ชีหยวนไม่มีหลังจากนี้อีกต่อไปแล้ว องค์หญิงหมิงเฉิงเบะปาก ก่อนจะร้องไห้โยเยออกมา พลางเช็ดเลือดบนใบหน้า พลางร่ำไห้สะอึกสะอื้น: “ลูกได้ยินว่าเสด็จแม่ตายแล้ว เสด็จพ่อเป็นความจริงหรือเพคะ?” ดรุณีตัวน้อยยิ่งเลื่อนมือไปเช็ด คราบเลือดบนใบหน้ายิ่งปรากฏความน่าสะพรึงกลัวชัดเจนขึ้น แม้แต่ฮ่องเต้หย่งชางยังเกือบมีน้ำตาออกมา ไม่ว่าเมื่อใด ความไร้เดียงสาและความอ่อนโยนของเด็กน้อยก็มักจะกระทบจิตใจของผู้คนให้แสบสะท้านได้มากที่สุด แน่นอนว่าเซียวโม่มิใช่ว่าไม่น่าสงสาร และมิใช่ว่าจะไม่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทว่าเมื่อได้เทียบกับธิดามังกรข้างกายพระโพธิสัตว์ผู้งามเพริศพริ้งน่าเอ็นดูตรงหน้า ก็ดูจะขัดตาอยู่ชัดเจนไม่น้อย หัวใจคนย่อมลำเอียงเสมอ สายตาที่ใช้มองสิ่งของก็ลำเอียงเช่นกัน เขาลูบศีรษะขององค์หญิงหมิงเฉิง เงียบมิได้เอ่ยวาจา ทว่าท่าทีกลับผ่อนคลายลงแล้วเล็กน้อย ทันใดนั้นก็หมุนศีรษะมาแล้วตะโกนว่า: “เหล่าเซี่ย นี่เจ้าตายไปแล้วหรือ? โลหิตบนใบหน้าขององค์หญิง…” ทว่าทันใดนั้นก็ชะงักงันไปอีกครั้ง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ชีหยวน: “เจ้ามาดูแลองค์หญิง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 467
ทุกคนต่างกลั้นเสียงกลั้นลมหายใจ ไม่ว่าอย่างไรก็นึกไม่ถึงองค์หญิงพระองค์หนึ่งที่ได้รับความรักความโปรดปรานมากเพียงนี้ จะได้รับพระราชทานความตายราวกับเป็นบทละครเช่นนี้ ไล่เฉิงหลงเหลือบสายตามองไปทางชีจิ่นอีกครั้ง…นางวางแผนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อใดกันแน่ แล้วเหตุใดถึงได้มั่นใจนักว่าองค์หญิงเป่าหรงจะต้องเล่นลูกไม้ลอบลงมือกับโอสถ? ในฐานะผู้บัญชาการทัพขององครักษ์เสื้อแพร เขาผ่านคดีมามากมายการไต่สวนก็ผ่านมามากมายเช่นกัน มองปราดเดียวก็เห็นถึงความไม่ปกติของเรื่องนี้แล้ว เป็นความจริง ที่หลักฐานทั้งหมดร้อยเรียงกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ และไม่พบบุคคลต้องสงสัยคนที่สอง แต่ก็เพราะว่าเป็นเช่นนี้ มันดูสะอาดเกินไป เลยยิ่งทำให้ชัดเจนมากว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำจะต้องมีการวางแผนไว้ล่วงหน้าแน่ บัดนี้ฮ่องเต้หย่งชางตั้งตัวไม่ทัน อีกทั้งยังถูกสถานการณ์กดดันไว้ พระชายาหลิ่วแทบจะใช้ความตายมาบีบบังคับแล้ว แม้แต่คำพูดที่ว่าจะกระแทกศีรษะตายไปพบฮ่องเต้พระองค์ก่อนที่ศาลบรรพชน ให้ขุนนางเสนาบดีวินิจฉัยเรื่องนี้อย่างเป็นธรรมก็ยังพูดออกมา ยิ่งองค์หญิงใหญ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นางถึงขั้นบอกว่าหากไม่มอบความยุติธรรมให
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 466
แต่กลับดึงตัวเซียวโม่ขึ้นมา และผลักเขาไปยังเบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชาง ก่อนจะตะโกนเสียงดัง: “เซียวเสี่ยนเจียว เจ้าดูเขาสิ เจ้าลองเบิกตาดูเขาให้ดีสิ! เดิมเขาควรจะได้เป็นบุตรชายคนโตของเจ้า ควรจะได้เป็นมกุฎราชกุมารที่สืบทอดบ้านเมืองต่อจากบรรพบุรุษ แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เขากลายเป็นอะไรไปแล้ว?! เซียวเสี่ยนเจียว เจ้าปล่อยให้จวนฉู่กั๋วกงทำความผิดโดยไม่ขัด คอยเข้าข้างเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟย ตอนนี้แล้วยังจะปล่อยปละละเลยบุตรสาวของเจ้าอีก!” เซียวโม่มองเห็นฮ่องเต้หย่งชางก็ตกใจกลัว เห็นฮ่องเต้หย่งชางยกมือขึ้นนิ่ง ๆ ก็ทรุดตัวลงนั่งด้วยความหวาดหวั่นโดยไม่รู้ตัว: “ไม่เอา ไม่ ไม่ โม่เอ๋อร์มิบังอาจ โม่เอ๋อร์ไม่กล้าแอบกินหมั่นโถวแล้ว อย่าตีข้า เถ้าแก่อย่าตีข้า!” เสี้ยวพริบตาเดียวนั้น ต่อให้ฮ่องเต้หย่งชางเป็นฮ่องเต้ ก็หลับตาอย่างทนไม่ไหว เผยสีหน้าเจ็บปวดขมขื่นออกมา พระชายาหลิ่วสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออก: “เซียวเสี่ยนเจียว เจ้ายังใฝ่ฝันอยากจะเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้รับการยกย่องไปชั่วกาลอยู่ทุกวัน ไม่ผิด เจ้ากอบกู้วิกฤติต้านทานคลื่นคลั่งเอาชนะแคว้นหว่าล่า เจ้าเริ่มสร้างกองทัพเรือเตรียมพร้อมต่อต้านกลุ่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 465
เขาย่อมเข้าใจความหมายของชีหยวนดี ในเมื่อเซียวโม่ฟื้นแล้ว สมรภูมิของคนเหล่านี้ก็จะถูกย้ายไปอยู่ที่ห้องของเซียวโม่แทนแล้ว ทว่า แบบนี้ไม่น่ากลัวยิ่งกว่าหรือ?! สถานการณ์ของเซียวโม่แต่เดิมมิได้น่ากลัวเท่าที่ชีหยวนกล่าวอ้าง แต่หมอกลุ่มนั้น กลับไม่มีผู้ใดมองออกเลยสักคน! ชีหยวนใช้วิธีอะไรกันแน่?! หนำซ้ำยังสามารถความคุมการฟื้นคืนสติของเซียวโม่ได้ตลอดเวลาอีก?! สตรีผู้นี้ โชคดีแค่ไหนที่มิใช่บุรุษ มิเช่นนั้นแล้ว หากก้าวเข้าสู่เส้นทางราชการ จะต้องเป็นคู่ต่อกรที่น่ากลัวมากแน่! เขามองชีหยวนด้วยสายตาลุ่มลึก ก่อนจะยอมรับการเป็นพันธมิตรชั่วคราวกับชีหยวน มีเหตุผลใดจะไม่ยอมรับเล่า? เสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยก็ตายไปแล้ว อ๋องฉีก็พิการไปแล้ว เดิมทีองค์หญิงเป่าหรงและองค์หญิงหมิงเฉิงน่าจะยังพอประคับประคองอำนาจและบารมีของผู่อู๋ย่งได้บ้าง แต่ทว่า ใครขอให้องค์หญิงเป่าหรงในตอนนี้ต้องแบกรับความผิดอันใหญ่หลวงถึงเพียงนี้กัน? เขาตัดสินใจเลือกข้างได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็เดินไปหยุดที่เบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชาง: “ฝ่าบาท ท่านอ๋องทรงฟื้นคืนสติแล้วพ่ะย่ะค่ะ! บัดนี้กำลังร้องไห้เรียกพระชายาให้เข้าไปหาพ่ะย
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 464
แต่ทุกคนล้วนเข้าใจความหมายของเขา ก็จริง รัชทายาทที่ประชวรอ่อนแอไม่รู้ว่าจะอยู่รอดไปได้ถึงเมื่อไหร่ พูดตามความจริงอาจจะอายุสั้นกว่าฮ่องเต้หย่งชางเองเสียอีก และอีกอย่าง ตัวเขาก็นึกสงสัยในตนเองเหมือนกัน ว่าตัวเขาจะมีความสามารถนั้นหรือไม่? ครั้นคิดถึงตอนก่อนที่จะออกมา รัชทายาทที่กำลังสำราญกับเหล่าสตรีในตำหนักบูรพา แม้แต่เรื่องที่พระชายาหลิ่วกลับมายังไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้หย่งชางก็มืดครึ้มลงทันที ฉับพลันทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวลงมา ตบหน้าองค์หญิงเป่าหรงไปหนึ่งฉาด ชีเจิ้นถึงกับตาลุกวาวรีบกระตุกแขนเสื้อของบิดาเฒ่าของตนเองในทันใด โหวผู้เฒ่ารำคาญเต็มที จึงถลึงตาใส่เขาอย่างดุเดือด ให้เขาสงบเสงี่ยมเรียบร้อยสักหน่อย พระชายาหลิ่วเอ่ยขึ้นก่อนผู้ใด: “เป็นอะไรไป สังหารบุตรชายข้าไม่สำเร็จ สุดท้ายกลับกลายเป็นเข้าใจผิดสังหารมารดาของตนเอง แค่ตบหน้าฉาดเดียวแล้วจะจบหรือ?” ราชบุตรเขยลู่ตอนนี้มีอะไรให้พูดอีก? น้องเขยอย่างเขา แต่เดิมก็พูดอะไรมากไม่ได้อยู่แล้ว แต่องค์หญิงใหญ่พูดได้! องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว: “เสด็จพี่เพคะ เป่าหรงอายุยังน้อย ได้รับความโปรดปรานและการเอาใจมาตั้งแต่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 463
ก่อนหน้านี้เซี่ยอิ๋งสอนชีหยวนไว้หนึ่งประโยค: ผลกรรมหากว่าสุกงอม การกระทำใด ๆ ล้วนมิอาจหยุดยั้งการปรากฏของผลกรรมได้ บัดนี้ผลกรรมที่ว่าก็สุกงอมเต็มที่แล้ว แม่ชีในเรือนกรรมฐานขององค์หญิงเป่าหรง ยอมรับแล้วว่าตนเองได้รับคำสั่งขององค์หญิงเป่าหรงให้แกล้งเป็นลมเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของชีหยวน ชีหยวนในตอนนั้นปลีกตัวออกไปจากโรงโอสถระยะหนึ่งจริง ๆ ส่วนเซียวโม่บัดนี้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าน เพราะกินโอสถผิด ทุกสิ่งล้วนพิสูจน์ได้ด้วยความจริงเพียงหนึ่งประการ นั่นก็คือ… ชีหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจ้องมององค์หญิงเป่าหรงที่ยังคงกรีดร้องโวยวายให้องครักษ์เสื้อแพรเข้ามาจับนางไปสังหาร ในใจผุดยิ้มบาง ๆ องค์หญิงแล้วอย่างไร? กษัตริย์ อำมาตย์ ขุนพล เป็นกันเพราะชาติกำเนิดกระนั้นหรือ? หากย้อนกลับไปสามรุ่นก่อน บรรพชนก็เป็นแค่ขอทานเท่านั้น ใครกันแน่ที่สมควรจะต้องถูกดูแคลน! องค์หญิงเป่าหรงสงบลงแล้ว นางมิได้เอาแต่ร้องตะโกนสั่งฆ่าสั่งทุบตีชีหยวนอีกแล้ว และมิได้คุกเข่าร่ำไห้อ้อนวอนขอความเมตตาจากพระชายาหลิ่วอีกแล้ว นางวิ่งไปกอดขาฮ่องเต้หย่งชาง ร้องเรียกเสด็จพ่อพลางเอ่ยวาจาถามเขาว่า: “เสด็จพ่อเพคะ ท่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 462
… ราชบุตรเขยลู่กำหมัดแน่น ฝืนตนเองไว้ไม่ให้หัวเราะพรวดออกมา ปราดเปรื่อง! ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก! วาทศิลป์ระดับนี้ ต่อให้เป็นขุนนางตรวจการก็ยังต้องยอมศิโรราบด้วยความเต็มใจ ความสามารถในการประจบประแจงสอพลอ ต่อให้เป็นขุนนางกังฉิน ก็ยังต้องทุบโต๊ะตะโกนชื่นชม ชีหยวน ช่างเป็นบุปผาที่งดงามได้อย่างน่ามหัศจรรย์จริง ๆ เขาทอดสายตามองไปทางโหวผู้เฒ่าและชีเจิ้นด้วยสายตาชื่นชม สามารถอบรมสั่งสอนบุตรีให้เป็นคนวิเศษยอดเยี่ยมได้แบบนี้ สกุลชีไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! โหวผู้เฒ่าชีและชีเจิ้นที่ถูกสายตาจดจ้องอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้อีก? พวกเขาดึงสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ก่อนจะคุกเข่าตามชีหยวน: “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ!” สวรรค์! ตอนนี้พวกเขาอยากได้ยาลูกกลอนเจิ้นหยวนมาบรรเทาอาการปวดศีรษะจะแย่อยู่แล้วใหตายเถิด! ฮ่องเต้หย่งชางกระแอมออกมาหนึ่งที คำพูดไพเราะผู้คนล้วนโปรดปราน แล้วฮ่องเต้มิใช่คนหรืออย่างไร? วันทั้งวันตั้งแต่เช้าถึงค่ำพวกเขาต้องทนฟังขุนนางตรวจการพ่นคำนั้นคำนี้ ยิ่งเจอคนแบบผู้ตรวจการเถี่ย ยังไม่ทันไรก็พยายามก้าวก่ายชีวิตวังหลังของเขาให้ได้ไม่เลิกรา พันสิ่งหมื่นสิ่งผ่านไป แต่การประจบสอพลอไม
